Navigation Menu+

Ματίνα Μόσχοβη

Posted on Feb 6, 2015 | 0 comments

 

Η Ματίνα Γ. Μόσχοβη γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε φωνητική, τραγούδι και θέατρο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έργα της είναι: “Ο άκτωρος λόγος” (ποιήματα, Άγρα, 1988), “Υοσκύαμος” – ποιήματα / “Νουμηνία” – μικρό πεζό (Άγρα, 1991), “Εικόνες καταστάσεως θαλάσσης” (ποιήματα, Άγρα 1994), “Όλες τις Κυριακές με βροχή” (σκηνικό ποίημα για μία ηθοποιό, Άγρα 1996), “Αιμωδία για τσέλλο και δύο φωνές” (Στιγμή, 1998), “Κυμοθόη” (ποιήματα, Γαβριηλίδης 2003), “Κατά πρόσωπο” (σκηνικό ποίημα για έναν ηθοποιό, Γαβριηλίδης, 2004) κ.ά.

moschovi1

Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα απ’ την ποιητική συλλογή:  ‘Εικόνες Καταστάσεως Θαλάσσης”

 


 

ΙΑΝΟΣ

 

 


 

«Εικόνες Καταστάσεως Θαλάσσης»

‘Εικόνα Πρώτη’

[…]

Έχεις την όψη του ηλιοτρόπιου μετά

από τρυφερό σεισμό, θέρους που δεν

υποτάχθηκε σε κανένα χειμώνα

βράχου που σκάβεται από ευεργεσίες φωτός

[…]

Ουράνια βλάστηση

μες στα

μαλλιά σου

Ιππικό ηλιαχτίδων

και αφή

αυγής

[…]

Ειν’ η μορφή σου

από ύλη φωτός

φωνές κυμάτων

αλμυρή μεσημβρία

μικρών δισταγμών

φτερωτές σκοτεινές

φυλλωσιές

γυμνών αμμουδερών

βημάτων

Νυχτώνει

θα ξαναρχίσει ο βοριάς

θα σε διαπεράσει το άναρθρο χιόνι

τα ίχνη σου θα χαθούν μακριά

και θα νυχτώνει

[…]

Το στόμα

του αδύνατου

τραυλίζει: «Δυνατόν»

Ποιός κατοικεί στους κρατήρες

της νύχτας μέχρι να ‘ρθει η αυγή;

Ποιός τέρπεται από σώμα μινώταυρου

και ποιός αποχωρίζεται τη βροχή;

Κυπάρισσε

ονείρου όνειρο είμαστε χορός σαμάνου

σε καραβάνι ψυχής και αν το όνειρο

δεν ονειρευόταν πως γράφω ποιήματα

στην ουράνια ιεραρχία των αγγέλων

θα επιθυμούσα να ήμουν μια συλλαβή.

 mosxovi2

 

‘Εικόνα Δεύτερη’

[…]

είναι που πρέπει να μιλώ ανάμεσα σε

σκουριασμένες άγκυρες κρανία αλόγων

να θερίζω αδιάκοπο κίνδυνο από την

ακατόρθωτη λέξη κι είναι που πρέπει

να μιλώ κρατώντας πάντα τον ουροβόρο

όφι και την πυρά ανέπαφη απ’ των ανθρώπων

τον θρήνο

[…]

και η ψυχή γεμάτη ξέφρενα ποτάμια

και βουβά, τα δέντρα έκοβαν δόλια

τις ρίζες, τα ζώα βρέθηκαν όλα

σκοτωμένα στην κουρά κι η θάλασσα

αιώνες τώρα σάπιζε σάπιζε αργά

[…]

Σε χερσόνησους ψευδαισθήσεων φατνώματα

με απανθρακωμένα κήτη, δεν είναι τίποτα,

ανεπαίσθητες του φωτός παρεκκλίσεις,

δεν είναι τίποτα, χάσματα μικρά, αθώες

ρωγμές κυκλώπεια τείχη.

©  1994,  Ματίνα Μόσχοβη, ‘Εικόνες Καταστάσεως Θαλάσσης”, Εκδόσεις Άγρα


 

MUSIC INTERVAL:  HOOKWORM, AWAY

 


‘ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ’

 


Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη

 

καραγκιοζηςΑ

 

Άλυτα ελάφια

κρατώ στα δάχτυλα.

Σκάλα σιωπής

ποιά ηλιαχτίδα την ανεβαίνει;

Κάθε πελεκάνος δικαιούται

από ένα φωτοστέφανο.

Ουράνιο κυπαρίσσι

δέσε τα μάτια

σε πρόσωπο φωτιάς γυμνό.

Ναυσικά τραυλίζεις ποίηση

ένα ψάρι που μόλις γεννήθηκε

κρατάς στην αγκαλιά.

Η ύλη με θερισμένα μαλλιά

αστροφεγγίζει δωρικές μορφές.

Διστακτικά ψάρια μικρά φτερωτά

κρυμμένα σε φυλλωσιές κυμάτων

γυμνά βήματα από νεκρούς καρχαρίες

αρμενίζουν σε βυθούς θανάτου.

Κουρελιασμένη αδελφή σπαρταράς

στις σπηλιές

που ο πατέρας κι η μητέρα

κάποτε έκαναν έρωτα

γελώντας

τύψεις καρφωμένες στην ψυχή

κρεμάστηκαν πάνω τους

χάδια απαγορευμένα.

Μέλλον και παρελθόν

θα χαθούν μακριά

τα ίχνη σου φωνή

σκορπίζεσαι σαν χιόνι κορμί

κι η αλμύρα του βοριά διασχίζει

κέλτικα βασίλεια ρημαγμένα

θραύσματα φωτός το βλέμμα.

Άναρθρο στόμα καταπάνω μας

εξαπολύει την σιωπή

νύχτες

θα ξαναρχίσουν να ξημερώνουν.

Μες τις λαγκαδιές ποιός κατοικεί;

τα όνειρα σου είμαστε

η αφή του ύπνου

θα μας αποχωριστεί.

Μιλώ κρατώντας μια

ακατόρθωτη λέξη

θρηνείς χειμώνα

ήλιους σκουριασμένους.

Αιώνες τώρα

η ψυχοφωτιασμένη ύλη

μασουλάει τα Αποκαΐδια της.

Φλέβες γιομάτες θειάφι

σε διαβρέχουνε αίμα.

Aργά μας αναπνέουνε τα δένδρα

βουβές οι ρίζες

φίδια μου φωνάξατε

παντού να βρίσκομαι.

Σάπιζε γλυπτό σάπιζε

δόλια η τέχνη σου.

Αποκοπήκατε απ’ την θάλασσα

ξέφρενα κύματα ποταμών.

Βρεθήκανε όλα τα τυφλά ζώα

γεμάτη αγκάθια η όραση της νύχτας.

Ότι αγαπήσαμε ανήθικο

ανεπαίσθητες θρησκείες εγκλωβισμένες

στους ναούς

θα χαράξει η θλίψη

και γέλιο επάνω σε πυρόλιθο

παγιδευμένο στα ερείπια σου μέλλον

για πάντα παραμονεύει το χρόνο.

Ψευδαισθήσεων η μνήμη

δεν είναι τίποτα

εγκυμονούν θεοί

ας σκαρφαλώσουμε τείχη ανέμων

ανήλικα τα χρόνια.

Ρωγμές ψυχής ότι αγαπήσαμε

θα αφοπλίσει το φως

η απανθρακωμένη νύχτα.

Δεν είναι τίποτα τα μικρά μας πάθη

κι ας πονάμε κυκλώπεια

χέρια πειθαρχημένα να ερωτεύονται

σε κλαδεύουνε αγάπη

κι οι νεκροί θα επεκταθούν στους τάφους.

Προς την σιωπή παρεκκλίνει η σκέψη

ήσασταν μια πλάνη όνειρα μας

πλήκτρα ύπνου

παραμονή θανάτου γεννηθήκαμε.

Θεριεύεις  ανθρώπινε νου

μεσάνυχτα στα δειλινά

ξεπαγιάζεις ήλιε.

Με δωρίζει ο θεός στη γη

προαιώνιε γιέ

ποτέ δεν είσαι εσύ.

Στις εκβολές κάποιου έρωτα

τα ανέγγιχτα σπλάχνα μας

αγκαλιαστήκαν.

Συλλέγεις ψυχές κορμί

μέσα από ρωγμές ύπνων

γλιστρούν οι θάνατοι

πενθείς το τίποτα ελπίδα.

Αίνιγμα η άυλη στιγμή

πικρά γελά

άφθαρτο ψάρι

μην ενδίδεις ποτέ σε δίχτυ.

Ξυλοπόδαρα φτιαγμένα

από σάρκα

πεύκο ανυπεράσπιστο

πάνω σας αναρριχήθηκε και περπατά.

Φθαρτό του έρωτα το στόμα.

© 2015, Menelaos Karagiozis, Hellenic Poetry


 

MUSIC INTERVAL: GOAT, LIVE 2013

 


ΑΕΙΦΥΓΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΗΙΛΙΔΗΣ

 

Leave a Reply to Anonymous Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *