Navigation Menu+

Nikos Karouzos (1926-1990)-with English Translations

Posted on Feb 14, 2015 | 0 comments

 

Ποιητὴς ἀπὸ τὸ Ναύπλιο.  Σπούδασε νομικὰ καὶ πολιτικὲς ἐπιστῆμες στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ἔζησε ἐπὶ σαράντα χρόνια στὴν Ἀθήνα, ἀλλάζοντας δεκάδες σπίτια καὶ συνοικίες.Ο Νίκος Καρούζος κατάφερνε με μεγάλες δυσκολίες να εξασφαλίζει τον βιοπορισμό του από τις πωλήσεις των ποιητικών του συλλογών. Συνήθιζε να δηλώνει πως απεχθάνεται την ιδιωτική ιδιοκτησία και πως ζει για να  υπηρετεί το πεπρωμένο του. Μπορούσε κυριολεκτικά όπως ο ίδιος λέει από το υπόγειο μέσα στο οποίο ζούσε από αυτό το υπερώο της Ελλάδας να βλέπει όλο τον κόσμο. Από την πλευρά εκείνη που ο κόσμος περισσότερο πονάει.

Nikos Karouzos was born in Nafplion in 1926 and died in Athens in 1990. He is considered one of the foremost Greek poets of the twentieth century. Karouzos took part in the Resistance and studied Law at Athens University. His first poems appeared in 1949, and between 1954 and 1990 he published more than twenty poetry collections. His final volume appeared, posthumously, in 1991.

Karouzos also wrote literary criticism and essays on the theatre and art. Hereceived the State Poetry Prize twice, in 1972 and 1988. His collected workswere published between 1993 and 2002 by Ikaros in Athens:Poems Iin 1993; Poems II in 1994; his Selected Prose in 1998; andInterviews with NikosKarouzos in 2002. In 1993, a major Symposium on Nikos Karouzos was held atAthens University, the proceedings of which were published by Icaros in1996. In 2000, on the occasion of the tenth anniversary of his death, asecond Symposium, again organized by Ikaros, was held there.

Poetry International Web

 


 

 

 


 

Ο ΜΥΣΤΡΑΣ

 

Στον πηλό των Ελλήνων χαμηλά φωτισμένος
ο Μυστράς ωσάν πάθος αθώο στον ήλιο τους νεκρούς αναπαύει,
Παντάνασσα στο βραδινό φως.

Βυζαντινή ομορφιά μέσα από χρωματιστά παράθυρα
μυρωδία χαρίζει των άστρων κι η δροσιά σ’ ένα πέτρινο ανηφόρι.
Ο αετός μιας δόξας έρημος στο δάπεδο Βυζαντινής ομορφιάς .

Στον πηλό των Ελλήνων χαμηλά φωτισμένος
ο Μυστράς ωσάν πάθος αθώο στον ήλιο
τους νεκρούς αναπαύει.

Δαρμένα παλάτια σαν άγνωστες τυφλές γυναίκες
κοιμάται ο Τιτάν, κερδίζει τρόπο τον δρόμο της ομορφιάς,
Παντάνασσα σε βραδινό φως.

Στον πηλό των Ελλήνων χαμηλά φωτισμένος
ο Μυστράς ωσάν πάθος αθώο στον ήλιο.

Ο ΜΥΣΤΡΑΣ

 Γιάννης Μαρκόπουλος

 

 


Image result for " ο καραγκιοζησ ποιητησ  "

 

Και η μεταποίησή του απο τον Καραγκιόζη:

 

Παντάνασσα αναπαύσου

ωσάν του νεκρού το πάθος

γεννιούνται οι τάφοι των αετών

ψηλά στις δόξες

χαμηλώνουν οι ήλιοι τα βλέφαρα

αθώα φωτισμένοι

κι ο Μυστράς από

βραδινό πηλό φτιαγμένος

στο ανηφόρι των Ελλήνων

δροσίζεται

Τιτάν θα σε φιλέψω

στιχόμελο

στο δάπεδο του ουρανού

πεσμένα χαρίστε μου τ’ άστρα

αθώα η έρημος

οι μυρωδιές από τυφλά παλάτια

και δαρμένες γυναίκες

ομορφιά του ύπνου της κάθε μέρας

άγνωστος σου είναι ο δρόμος

ο Βυζαντινός

και μέσα σε παράθυρα θανάτου

ανοιχτού ανοιχτά

αεριζόμαστε ματαιότητα.

 


 

 

Ρωγμές

Πάλι στοὺς δρόμους ὁποὺ ζήσαμε τὴν προσωπίδα
κόκκινη μὲ σταλαγματιὲς χρυσοῦ
τέτοια περιπέτεια τέτοια ὡραία ἐλπίδα
μέσ᾿ στὶς συνέχειες τῶν ὀνείρων ἔχω τὸν ἀμνὸ
δὲν πιστεύω στὰ ποτάμια ὁλοένα τρέχουν
δὲν πιστεύω στὰ φύλλα ὁλοένα πέφτουν
εἶναι θεία ἔνδον αἰθάλη που ἀλλάζει τὶς ὁράσεις
κι ὁ θάνατος βαθαίνει τὴν τέφρα.

Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη
καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ.
Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες –
καὶ τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας
ὅπου ἡ προσευχὴ παίρνει τὸ σχῆμα θόλου.

Κύριε, ἀνῆκα στοὺς ἐχθρούς σου.
Σὺ εἶσαι ὅμως τώρα ποὺ δροσίζεις
τὸ μέτωπό μου ὡς γλυκύτατη αὔρα.
Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπὸ
καὶ γύρω μου
ὅλα πιὰ ζοῦν καὶ λάμπουν.
Σηκώνεις τὴν πέτρα – καὶ τὸ φίδι
φεύγει καὶ χάνεται.
Ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ ὡς τὸ βασίλεμμα τοῦ ἥλιου
θυμᾶμαι πὼς εἶχες κάποτε σάρκα καὶ ὀστὰ γιὰ μένα.
Ἡ νύχτα καθὼς τὴν πρόσταξες ἀπαλὰ μὲ σκεπάζει
κι ὁ ὕπνος – ποὺ ἄλλοτε ἔλεγα πὼς ὁ μανδύας του
μὲ χίλια σκοτάδια εἶναι καμωμένος,
ὁ μικρὸς λυτρωτής, ὅπως ἄλλοτε ἔλεγα –
μὲ παραδίδει ταπεινὰ στὰ χέρια σου…
Μὲ τὴ χάρη σου ζῶ τὴν πρώτη λύτρωσή μου.

 


 

Καρουζος

 

Ο ΚΑΡΟΥΖΟΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

POETRY INTERNATIONAL WEB

Mary Meimaraki-Karouzou
From: Collected Poems
Publisher: Icaros Publishing Company, Athens, 1993
ISBN: 960-7233-51-4

POEM ON A TAPE RECORDER

Joy of night, oh sonorous lights,
marvelous evening
the colored noise of the city
divided up my loneliness, sometimes yellow,
orange, blue, and now red
dyeing my gait pure green.
Love had white marks.
Stop. Rewind.
The turmoil bore the white marks of the world.
The clouds invisible.
No.
The angel radiates like marble
in the deserts of the moon, in the honeysuckle white
death is duped and the night
is amused with shooting stars.
No, no.
Time approaches visions
on tiptoe.
Greed!
I should have further submerged
the grief within my soul.
No.
The cricket ornaments expanses.
The night comes down the stairway of darkness
sits on the passion of Mary.
All alone the busts breathe in the gardens.
Stop. Everything is erased.
I want to escape from words.
I’m sick of it.
Better it would be to listen to what on the next balcony
two perennial old ladies are saying;
sitting there by the hour.

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW


 

THE NIGHT IS IN MY INTEREST

Indeed the night is in my interest.
First of all, it reduces ambition; moreover,
it corrects thoughts; then,
it collects the grief and makes it more bearable;
it dissects the silence with respect; in the gardens
it stresses smell,

 

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 


 

THE SECOND DEATH

Home erectus, remote starting point of the Iliad,
wouldn’t it have been better if you dreamt on all fours?
Wasn’t the nightingale enough for you as it prayed
among the aphrodiasic branches of the trees?
What the hell did  you want with the wanton Ode of the poet
in his bitter and blood-shattered guts?
Now you lose beauty twice
in a horrible uprooting, howling about life and art.
Ah mother what a tumbling down to grandeur . . .
It must have been the savage erection I reflect
which gave you oh homo erectus the feeling
of standing upright in this world.

 

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 


 

 

SOLOMOS IN MY DREAM

How we fall into the night and from what longings . . .
Decked out in keen loneliness I began to sleep,
white, sweating within the cow of slumber
completely enclosed by the dream which undulates in the depths
and steadily gains on the matter beyond it.
One day breaking cleansed my eyes;
in the heavens all the windows were opening and Dionysios,
dressed in black with white gloves, held a little worm
in his palm, which seemed to be dyed with white lead,
next to him on a beautiful beach
the swimmers dove in after the cross of Epiphany
and in the distance how innocent the gunshots sounded,
the thunder of love, the joy of disaster
with all the flowers ticking in blue seconds with all the sunbeams,
the beloved butterfly in its sacred survival
and dragons with scented breath climbing yellow stairways
to the young girls who had not savored love.
All around was a forest intensely green
with birds innumerable as fruit on trees.
with birds in intoxicated assembly forever, and a dog,
moving slowly, peed on the trunk of a nearby almond tree
with leg lifted and all the while
the wailing slaughtered the voice which leapt from three words

 

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 


 

 

 

WITH A LITTLE LEAF-MOULD

I would have improved the blue upliftings of the stalks

but my brain is in collapse lamentable threads and unrustling fraying ends –

a lot of people outside waiting and I don’t have even a phrase left,

and if I wanted something: that is to go to my open grave on foot,

jump inside at the ultimate moment the shovel-loads rapidly

cocooning me till my image is lost.

25 June 1990

 

 

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 


 

WOMAN, OBSTINACY OF ASIA

You are a continent of the chest from the depths of races,
you wander like the moon,
pain is a tendril and your love mercury
woman, obstinacy of Asia.
When you cast a glance at the valleys ripening,
as the winds take it to the heights,
you exploit the branches and pour poison into the moon.
Solitary as a murder, you dwell in consciousness
conspiring against the divinities of birds,
you with your rivery black hair,
you again and again with your dark eyes.
I tell the sun to pause without kindness
ripping apart the great color of dream,
tell it to fight you with bubbling sulphur
and to demolish all of the memory that torments me.
Look times have brought me to your steps
the vegetable dinosaurs, the heavenly latitudes,
a loose sheaf of blood, ready for scattering,
when I cried out without reply: I want to become blue.
You came to stay until death,
purple reflections from you limbs,
I asked but never learned where you found the dark,
you lock up your sound in secret streams
you alone, with the explosive voice of silence.
You came to stay till the far-off dawn,
you passed by bodies and are still travelling.
I did not live and the beauty of Attica is my whole journey.
Singing amid so much yearning
I know nothing of the weapon of oblivion.


 

 

ROMANTIC EPILOGUE

Don’t read me if you haven’t
attended the funerals of strangers
or at least memorial services.
If you haven’t
divined the strength
that makes love
the rival of death.
If you haven’t flown a kite on Clean Monday
without monkeying with it.
pulling on the string continually.
If you don’t know if Nostradamus ever
sniffed flowers.
If you haven’t been at least once
to the Deposition from the Cross.
If you don’t know any past perfect.
If you don’t love animals
and, especially, squirrels.
If you don’t hear thunder with pleasure,
wherever you are.
If you don’t know that the handsome Modigliani
drunk at three in the morning,
pounded furiously on a friend’s door
looking for Villon’s poems
and began to read for hours out loud
disturbing the Universe.
If you call nature our mother and not our aunt.
If you don’t joyously drink the innocent water.
If you don’t understand the Flowering Era
is the one you’re living in.
BEWARE
WET PAINT.
Don’t read me
if
you are
right.
Don’t read me if
you haven’t quarrelled with the body . . .
Time I was going,
I have no more breath.

© Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 


 

 

SOLEMN DRUMS OF TRAGEDY

Electra you are now daughter of a king amid the nightingales
adders in your eyes, tigress in your hands, with silken soles
you tread upon all with gloomy love and lamenting epitaphs
the phallic majesty of your father,
you pad along all alone as
Clytemenstra for a few seconds,
whispers the vile electrons of her body
and Aegisthus drenched in blood abandons his erection
death sovereign of each and all declares itself
winding the catharsis in unblemished gloom.
Justice comes from everywhere and glows all over.

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 


 

 

THE STARRY PHOTOGENIC

The man who rushed into most remote grief
without one single rose
with those eyes that kept their ochre so coarse,
pushing into the half-uncovered deserted chapel
the large crippled silence in the wheelchair of speech,
always aware of the inexhaustible situation: that we are
blood-stained amateurs of the Real
with a mystery which desecrates the intellect dividing
before the skin of the sea, raises Hades that much
higher.
The massive torrential storm smashes the eyeglasses and
great
fear seizes coming events,
forming abscesses in memory.
Flat on the ground of the unquenched silence, a mobile
worm memento.
The life that grows shorter: the great truth.
Whomever the hoe digs in becomes part of hoeing,
whomever drinks the water becomes part of drinking.
Spring comes ever-virginal offering fragrances,
holding by the thinnest of jet-black threads
in the open air of night
the spot where the small owl is, unknown beyond . . .

 

Translation: Philip Ramp
Publisher: First published on PIW

 

Ἕνα ἔρημο ἄνθος

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ
ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία
ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.
Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει
τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα…
Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς
ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.


Μονόγραμμα:

 


 

Μιλώντας για το Ναύπλιο, τις Μυκήνες, την Αττική, τη Μουσική, το Ρεμπέτικο, τη Ποίηση, την Ακρόπολη, τις γαλάζιες εξαχνώσεις των βουνών…:

Τα χρόνια περνούν και φεύγουμε ένας ένας απ’ τον κόσμο. Να θυμάμαι τον Τερζάκη.  Στην δεκαετία του 70 ερχότανε κι αυτός συχνότατα στο Ναύπλιο για διακοπές.  Συναντιόμασταν τα βράδια στην θερινή βαβούρα των καφενείων της παραλίας. Αυτό το Ναύπλιο όπως είναι πια τουριστικά διαμορφωμένο δεν είναι ούτε το δικό του πολύ παλιότερο Ναύπλιο ούτε το δικό μου  λιγότερο παλιό. Είναι ένα Ναύπλιο σε σχετική παραμόρφωση. Κουβεντιάζαμε και νοσταλγούσαμε την παλιά φυσιογνωμία της πόλης. Θυμάμαι μια ωραία σκέψη του Τερζάκη σε αυτές τις πολύωρες καλοκαιρινές συζητήσεις. “Το Ναύπλιο έχασε την δραματική του διάσταση”. Είναι η φράση του κι είχε δίκιο. Υπάρχει κάποια ξεχωριστή φυσική λεπτότητα στο Ναύπλιο που πρέπει να πω  ότι μου εδίδαξε πολλά πράγματα για λογαριασμό της ποίησης και οι πρώτες μου λυρικές εκφάνσεις έχουν κάτι τι μέσα από αυτήν τη λεπτή τοπιογραφική εικόνα. […] είναι και κάτι το συγκινητικό γιατί όλους αυτούς τους ερημικούς περιπάτους τους ξέρω από χρόνια και χρόνια εδώ πέρα βεβαίως τότε το Ναύπλιο ήτανε ολοσδιόλου διαφορετικό. Σήμερα με τον τουρισμό η αλλοίωση είναι από τραγική έως  ανησυχητική το λιγότερο και εν πάσει περιπτώση για να μείνουμε στην αντικειμενική λογική δεν έχει χάσει και ολότελα τις ομορφιές που βασικά διαθέτει.

[…] Μου αρέσουν πολύ τα Μυκηναικά ερείπια γιατί είναι τυφλά ερείπια. Σε μια φιλοσοφία των ερειπίων θα άξιζε να γραφτεί πως τα καλώς ας πούμε σωζόμενα ερείπια δεν προσφέρουν το βίωμα του απείρου όσο τέτοιου είδους τυφλά ερείπια. Ο χρόνος εδώ πάει περίπατο.

[…] Μελετώντας συχνά την εικόνα της Αττικής θυμάμαι πάντοτε τη μουσική. Νομίζω ότι όλα είναι σε μια μουσική ροπή στον κόσμο. […] Η Μουσική είναι το ίδιο σημαντική στο βαθμό πάντοτε που είναι αληθινή και εκφραστική της ύπαρξης, είναι το ίδιο σημαντική πιάνοντας από το πιο βαρύ κομμάτι που λένε και φτάνοντας έως τα τραγούδια του Βαμβακάρη η του Τσιτσάνη. Άλλωστε το ρεμπέτικο είναι κι αυτό ένα είδος που από πολλές δεκαετίες με συγκινεί και ίσως είμαι και ο πρώτος Έλληνας ποιητής που έβαλε στίχους του ρεμπέτικου μέσα στην ποίηση.

[…] Η ποίηση είναι όλα. Και το τι είναι και το τι δεν είναι κατεδαφίζεται. Δεν έχει εννοιολογική αξία. Λόγου χάρη τώρα σε αυτό το σημείο που βρίσκομαι και βλέπω αυτή την εικόνα της Αθήνας με την τόσο κακή πολεοδομία και αρχιτεκτονική  έχω την αίσθηση ότι είναι ένα γιγαντιαίο πλυσταριό αλλά παρά ταύτα είναι και ποίηση. Δηλαδή και ένα κακό οικοδόμημα είναι ποίηση. Και μια φριχτή πολυκατοικία είναι ποίηση όσο κι αν φαίνεται περίεργο. Το ζήτημα είναι να υπάρξει βιωματική λειτουργία για αυτό το πράγμα. Τώρα βέβαια όταν κάνης μια συγκριτική σκέψη ανάμεσα σε αυτό το χύμα φαινόμενο και την Ακρόπολη ε είναι πλέον άλλη  η ιστορία κι εδώ βλέπεις τι ήταν τότε οι άνθρωποι εκείνοι και πόσο διαφορετικοί στο σεβασμό του χώρου και του εαυτού τους βέβαια κυρίως γιατί από εκεί ξεκινούνε όλοι οι σεβασμοί και η ποίηση της Αρχαίας Ελλάδας, όλη η ποίηση  δηλαδή κι ως φιλοσοφία κι ως κυρίως ποίηση κι ως αρχιτεκτονική ε δεν θα ξαναγίνει.  Δεν νομίζω ότι πάμε προς τα πάνω πάμε προς τα κάτω. Το λέω γενικά σε παγκόσμια κλίμακα.

Μελετώντας όμως και εικαστικά την εικόνα της Αττικής έχω την αίσθηση ότι μέσα από τους τρόπους της ζωγραφικής έρχεται κάτι μυστηριακό που οποιαδήποτε ζωγραφική διασταση των άλλων τέχνων βέβαια δεν το φτάνει. Λόγου χάρη αυτές οι αχνές γραμμές των βουνών που τις απέδωσε πάρα πολύ ωραία σε κάποια περίοδο του έργου του ο Παρθένης ναι πράγματι αυτές οι γαλάζιες εξαχνώσεις θα έλεγα των βουνών ας μου επιτραπεί να γίνω και λίγο λυρικός.

[…] Με ρωτούν κάθε τόσο τι είναι η ποίηση. Η ποίηση ορέγεται ύψος. Αλλά τι είναι ύψος; Ύψος μπορεί να είναι τα Μετέωρα μπορεί να είναι το πιο ταπεινό κουτούκι. Πολλοί πιστεύουν ότι ο ποιητής κλυδωνίζεται συνέχεια από μεταβλητότητες. Το λάθος είναι τεράστιο. Κατά κανόνα ο ποιητής ως άνθρωπος είναι ο τυπικότερος εκπρόσωπος μιας βιωτικής ρουτίνας. Εν τούτοις αυτή η ρουτίνα περιέχει τα λογής λογής θαύματα της υπάρξεως. Όπως έλεγε ο Νοβάλις δεν είναι τίποτα πιο ασυνήθιστο από το ίδιο το συνηθισμένο. Η ποίηση τρέχει στους δρόμους και ο ποιητής πιάνει κάποια ελάχιστα της φαντασμαγορικής αυτής διαδικασίας. Η βίωση προέχει. […] Η ποίηση βατεύει τα γεγονότα και ανασταίνει το παραδείσιο στοιχείο οπουδήποτε.   Άμα έχεις ποίηση στο ψυχικό θυμιατό σου τι να τι κάνεις τη γραφώμενη ποίηση.

[…] Πως πέρασαν τα χρόνια που λέει και ο παλαιότερος ποιητής. Ας ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο και ας κάνουμε τη ζωή μαχαίρι για να ισορροπήσει η μελαγχολία με τα πράγματα για να υπάρχουν ευτυχέστεροι οι άνθρωποι στους αιώνες.

 


 

Κωπηλάτες

Όπως πέφτουν οι σταγόνες άλλης μιας βροχής
πάνω στις σκυφτές μου πλάτες,
μουρμουρίζω το τραγούδι της υπομονής,
που μου `μαθαν γέροι κωπηλάτες.

Βοήθα, Θεέ μου, να `ναι το συσσίτιο αρκετό,
μαλακός ο βούρδουλας στην πλάτη.
Βοήθα κι εσύ διάολε, στο νερό σαν θα ριχτώ,
να `ναι οι καρχαρίες σου χορτάτοι.

Ίδια κι η δική μου μοίρα, βούρδουλας – κουπί,
πώς βρέθηκα σε τούτη τη γαλέρα;
Κάθε σαββατόβραδο πουτάνες και κρασί
κι ο χαλκάς καινούριος τη Δευτέρα.

Κι όπως χύνονται οι αιώνες στον ωκεανό,
ποτάμια από ευχές κι από κατάρες,
έρχεται η βοή στ’ αυτιά μου, τραγούδι μακρινό,
απ’ της ζωής αυτής όλες τις φάρες…

 

Κωπηλάτες

Θέμος Σκανδάμης

 


 

ΜΕ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ

Στο ουράνιο πλήθος των ψυχών θα σε ζητήσω
μες στην εκμηδένιση νέος και θεάρεστος.
Εγώ στους μαιάνδρους των ονείρων μπερδεύτηκα
σε κάθε βήμα η γη με ανατρέπει.
Ολόξανθη
θα φεύγεις απ’ τα κράτη
έχοντας και τα δυό σου χέρια
πάνω στην ήβη που σκιρτά
ολόξανθη
γυρίζεις υγρή στις πρωτεύουσες
ένα κοχύλι του θαλάσσιου κρημνού η μαργαρίτα των άκρων σου
και οι νύχτες γλυκά μακροσκελείς…
Θυμάμαι τώρα μονάχος με τ’ αστέρια
χωρίσαμε απόβραδο και πήγαινες
φρεσκοβγαλμένη από την αγκαλιά μου–
ζούσαν ακόμη τα βήματα του κήπου ενώ έφευγες
παίρνοντας το χώρο μαζί σου.
Έχω στη μνήμη το υγρό φυτό με τα φύλλα του
που είναι πεσμένα φτερά πουλιού και τ’ όνομα του
Justita – ο Ήλιος του Εθνικού Κήπου
μέσα στο απόγευμα των φυλλωμάτων μικρός φωτοστέφανος.
Από κόκκινο αίμα ο άγγελος έβγαινε
και χύνεται στη σινδόνη τ’ ουρανού
μα η ρομφαία λάμπει
στίλβοντας τη δικαιοσύνη που είν’ ό έρωτας.
Κάθομαι μια στιγμή στο κορινθιακό κιονόκρανο
πλάι στο ρυάκι με το βυθισμένο σπόνδυλο
για να φέρω τον ιερό απελπισμό, αρχαίες ώρες.

Δεν υπάρχεις…

 


 

Διάλογος πρῶτος

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ
μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.

 

Η Σκάλα

Ακούω ένα χτίσιμο στο στήθος, με τρομάζει.
Τι ωραία θάτανε με μια ένεση
να κυκλοφορούσε στο αίμα μου
η επόμενη χιλιετία!
Τούτος ο κόσμος μοιάζει με σκάλα.
Κάθε σκαλί της όταν τ’ ανέβεις χαλιέται πέφτει.
Στο τελευταίο το σκαλί η σκάλα δεν υπάρχει.

Η Σκάλα

Κωνσταντίνος Παλιατσάρας

 

 


 

Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ
(ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

1
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα
τὰ βήματα χωρὶς προοπτική.
Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς
περιβάλλεται ἀπὸ σένα.
Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη
μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.

Χαρά της νύχτας

Χαρά της νύχτας ω φώτα ηχηρά
ο έγχρωμος θόρυβος της πόλεως.
Τη μοναξιά μου διαιρούσε πότε κίτρινη
πορτοκαλένια κυανή και τώρα κόκκινη.
Είχε λευκά σημάδια η αγάπη.
Είχε λευκά σημάδια του κόσμου η ταραχή.
Στις ερημιές του φεγγαριού μέσ’ στα κλήματα.
Ο χρόνος πλησιάζει τα οράματα.

Χαρά της νύχτας

Παλιατσάρας & O.P.A

 

 


 

3
Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της
ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου
σ᾿ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τὰ πουλιά.

 

 

Είμαι των άστρων ο Σκύλος

Και λοιπά και λοιπά…
Είμαι των άστρων ο Σκύλος.
Με τα μάτια κοιτάζω ψηλά,
με τα χέρια γιορτάζω τη λάσπη.
Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη…

Είμαι των άστρων ο Σκύλος

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

 

 


 

ΔΙΑΒΑΖΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

 


ΜΥΧΙΟΘΗΚΗ

Κανένας άγγελος δεν αρρωσταίνει
κι ούτε θέλει τόνωση
κανένας ίσκιος δεν είναι σ’ απομόνωση.
Κι ανάμεσα στις θυγατέρες του καιρού
( τις τέσσερες )
με δώδεκα ρυθμούς χορεύει
πρώτη κι ακόρεστη η βροχή
μες στα ερέβη
του μαύρου ήλιου του ιερού.

 

ΜΥΧΙΟΘΗΚΗ

 Μαρία Βουμβάκη

 

 


 

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να εντοπίζουμε οράματα
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές

Ο χρόνος είναι γενικός
δεν μπορούμε να μοιράζουμε αστραπές
απ’ τα κλωστήρια τ’ ουρανού με δόσεις

Κάποιο σκαθάρι στοχαζόμαστε απέριττα
η πιο μεγάλη ώρα της ζωής
υπάρχει σαν τις άλλες

Δεν πάει μια βδομάδα που έβλεπα
δυο παράξενα ζωα στην ύπαιθρο
να ξεραίνουν το θάνατο στη ράχη τους

Ο χρόνος είναι γενικός
ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός
είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση

 

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

 Ώχρα Σπειροχαίτη

 

 


 

 

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ

Επί σαράντα χρόνια ζει στην Αθήνα. Έχει αλλάξει δεκάδες σπίτια σε διάφορες συνοικίες. Αισθάνεται άστεγος κι απεχθάνεται την ατομική ιδιοκτησία. Δεν έχει τίποτα δικό του κι απλώς επιβιώνει για να υπηρετεί το πεπρωμένο του. ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ. Ο Ποιητής είναι από το πρωί μέχρι το βράδι στο πρόβλημα της ποίησης. Κι εγώ είμαι έτσι απ’ το πρωί ως το βράδι αυτό το πράγμα ένα τέτοιο φαινόμενο. Απ’ αυτό θα σε απολυτρώσει μονάχα ο θάνατος. Το άτομο μετά λύπης μου απέρχεται λυπάμαι πάρα πολύ  λυπάμαι πρώτα για τον εαυτό μου βέβαια αλλά το άτομο απέρχεται δεν βαριέσαι δεν είναι τόσο σπουδαίο είναι σπουδαίο απ’ την μεριά του φόβου αλλά ο φόβος είναι πολύ χαμηλό δεν βαριέσαι δεν είναι πνευματικό βίωμα ο φόβος είναι ζωόδικο βίωμα άλλα το έχουμε μέσα απ’ τα συσσωρευμένα περιβάλλοντα της προιστορίας είναι προιόν της αγριότητας  της αγριότητας του περιβάλλοντος. Ας το αφήσουμε αυτό…Κάθε ποιητής άξιος του ονόματος είναι σε αντιδικία με το σύμπαν. Δεν είναι ο κόσμος καλλιεπής κι είναι ένας κόσμος αποσπασματικός χωρίς ολοκληρία θεωρητική τουλάχιστον που εμπλέκει τη συνείδηση και κυρίως τη ποιητική συνείδηση που είναι συνείδηση προς το μαγικό προς το εκστατικό αν θέλεις εμπλέκει λοιπόν αυτή τη συνείδηση σε δυσφορία και ένα είδος αντιπαλότητας. Η Ελλάδα η δική μου είναι η Ελλάδα της θαυματουργής Ελληνικής γλώσσας που πρόσφερε τόσα πράγματα στο δυτικό πολιτισμό λέξεις και λέξεις αμέτρητες αυτή η τρισχιλιόχρονη γλώσσα  εκπληκτικά πλούσια δαιμονιακή μεγάλης μουσικότητας και μένω εκεί στη γλώσσα. Μονάχος μου λέω φράσεις λέξεις λέω διάφορα. Στα κείμενα που γράφω είτε  είναι ποίηση είτε είναι πεζά είμαι πάρα πολύ λακωνικός αυτό το κέρδισα από τους αρχαίους Έλληνες. Η ύλη είναι πολύ αξιοσέβαστη υπόθεση. Εγώ είμαι υλιστής αλλά όχι με την έννοια της υλοφροσύνης. Ωσάν ευλαβικός υλιστής απέναντι στην ύλη νομίζω ότι με όλο μου το ποιητικό έργο έχω πλέξει το εγκώσμιο της ύλης. Εγώ δεν ανήκω σε ιδεολογίες. Ο Μαρξισμός λοιπόν ανεξάρτητα με τις παταγώδεις διαψεύσεις που βιώνουμε σήμερα και όχι μόνο … πρόσφερε τεράστια ώθηση προς το ηθικά σωστότερο της παναθρώπινης κοινωνίας κι αυτό φτάνει δεν πειράζουν τα λάθη. Η ζωή δεν υπάρχει για να επαληθεύσει θεωρίες. Οι θεωρίες υπάρχουν για να ενισχύσουν τη ζωή έστω και με τα λάθη τους προς το καλύτερο. Είμαι ένας αναρχικός άλλωστε κι ο Καρλ Μάρξ όταν ονειρεύεται την αταξική κοινωνία είναι αναρχικός γιατί η κοινωνία αυτή δεν έχει κράτος. Δεν εντάσσομαι δεν ενσωματώνομαι δεν ανήκω σε λογοτεχνικές εταιρίες δεν επωμίζομαι τίποτα θέλω να είμαι μόνος μου και να έχω απεριόριστα την υπαρξιακή μου ευθύνη. Ο ποιητής κύριοι περισσεύει στο πάζλ της ανθρώπινης καθημερινότητας η ποίηση μένει απέξω. Με έχουν κάνει να αισθάνομαι περιττός είναι ζήτημα του πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός είναι μια ανιαρή ρητορεία γύρω από το πνεύμα που δεν ειναι η Ασιατική πλευρά και για αυτό βαθύτερα πνευματική και για αυτό η στροφή προς την Ασιατική σκέψη δεν είναι τυχαία ιδιαίτερα της νεολαίας και βέβαια στην εσωτερική σκέψη της ορθοδοξίας που ταιριάζει προς την Ασιατική σκέψη. Εγώ δεν είμαι ένας ζωγράφος είμαι ένας ερασιτέχνης μ’ αρέσει πάρα πολύ η ζωγραφική και πότε πότε ζωγραφίζω. Δεν υπολογίζεται από τη κρατική εξουσία η ποίηση. Είναι μια πολυτελής υπόθεση που η εξουσία μάλλον θα ήθελε να μην υπάρχει γιατί η κρατική εξουσία μισεί τους ποιητές γιατί η ποίηση είναι η αποκορύφωση της αλήθειας μέσα στην ζωή και η αλήθεια δεν ευνοεί ποτέ τις εξουσίες.

 

ΩΡΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΣΤΗΘΟΣ.

ΝΑ ΣΥΜΠΑΙΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΝΟΤΗΤΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ  Η ΜΑΚΡΥΤΕΡΑ ΣΕ  ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΠΤΥΝΟΥΝΤΑΙ ΣΥΓΧΩΡΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΡΚ (Αυτό το κλωσοπούλι του Παρνασσού, ΤΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ): Το πάθος του ήτανε η ποίηση. Οι γυναίκες ήτανε τα κουταλάκια που σερβίριζαν την ποίηση. Είχε πει κάτι: Η αγάπη δεν έχει τίποτα να κάνει με το γεννετήσιο μάκρος.

 

 


 

ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Το τοπίο της Ελληνικότητας ολοένα και μεταβάλλεται. Αυξομειώνεται και Μειωνοαυξάνεται.

Η Ελληνικότητα είναι σαν ένα νησί Αιγαιοπελαγίτικο που συνεχόμενα, ασταμάτητα ολοένα και βυθίζεται, ολοένα κι αναδύεται…ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ-ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ>>>ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ-ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ>>>ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ-ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ

Κάποιο κομμάτι της βυθίζεται ενώ κάποιο άλλο αναδύεται ταυτοχρονοταυτόσημα.

Σε κάποια σημεία χάνει τις κορφές της και τα ακρογιάλια της και σε κάποια άλλα τα ξαναβρίσκει τα ξανακερδίζει αναπλάθοντας τα.

Απ’ τις αρχές του 90 λοιπόν έχουν αρχίσει να χάνονται σιγά σιγά οι κορφές και τα ακρογιάλια που ονομάζονται ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς μα που θα πάει σιγά σιγά θα αναδυθούνε πάλι καινούργιες κορφές, καινούργια ακρογιάλια… καινούργιες ποιητικές γενιές…

 

ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΛΟΙΠΟΝ

…και η ψυχή  γιομάτη θάλασσες και λιμνοθάλασσες

πελάγη κι ωκεανούς

και τα πνευμόνια σου γεννήτορες αγέρηδων

και τα κόκκαλα γίνονται κλαδιά

για να ξαποστάσουν απάνω τους

τα τόσα και τόσα πουλιά της γης

κι η καρδιά σου του ήλιου είναι το φως

αγνόλαμπρο…


 

 

 

Leave a Reply to Anonymous Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *