Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ 1906-1994, ΙΙΙ & OMAR PUENTE

Παρακάτω θα συνεχίσουμε (απ’ το Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, 1906-1994, Ι, ΙΙ) να αναφέρουμε την μεταποίηση απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη ορισμένων ποιημάτων του Δ.Ι Αντωνίου απ’ το βιβλίο ‘Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ποιήματα’, Φιλολογική Επιμέλεια, Εύα Κωστοπούλου, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009:

Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

Θα παρουσιάσουmε επίσης και μερικά τραγούδια του OMAR PUENTE

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 395

Αχνογραμμένα

σε άδεια κουτιά τσιγάρων

βιαστικά που χάραξα

σε σβήσαν από τότε

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Καπνός τσιγάρων

κι άδειες λέξεις

μέρες βιαστικά χαμένες

χάραξα στο πέλμα

ένος αλόγου

αχνογραμμένες μνήμες

καβαλίκεψα

μοίρες παλιές

απ’ την χαίτη μιας μουσικής

ήμουν πιασμένος

δεν με μέθυσαν

οι Ηράκλειες έγνοιες

των Θεών

κι ας έπινα

ανοιξιάτικο κρασί

ξαναθυμάμαι τότες

που ήμουνα παιδί

περιτριγυρισμένος πεταλούδες

στο ίδιο χρώμα των ματιών μου

βασιλεμένες ήταν όλες τους σκοτάδι

κι αφορμή όρασης

ανάμνηση γέννας

μ ‘ οδήγησες θλιμμένα

στο πρωϊνό της μήτρας

ξεχασμένος ήμουν

από χαρές ή λύπες

ανοιξιάτικης λατρείας

το χρώμα

κουτάκι νύχτας

τότε λες κι έγινε

κάποιο θαύμα

φλούδα μελιού

την τρύγησε ο κήπος

κι ας ήμασταν

ουράνια γύρη

διψασμένοι ήπιαμε

οδηγημένοι στις πηγές

θυμάσαι δεν σβήσανε

τ΄αχνάρια μας

μονάχα ο προορισμός

πόσες φορές

άλλαξε κατεύθυνση

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 396-397

[…]

Κι από τη σκέψη

είναι ο λόγος πιο στενός

που δε σε χωρά

Η γέψη είναι άλλη

όχι μόνο σε άλλα χείλη

καθε φορά

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante airport, Spain, 1st May, 2015):

Ο τελευταίος μας καιρός ανεξιχνίσαστος

σκόρπισε σε στάχτες

ξανάφερες ένα δείγμα

λίγης ζωής

θυμάμαι καλά

πως ήσουν ΕΣΥ

ανικανοποίητος

από θαλασσινά ταξίδια

να διαμαντοφέγγεις στους ώμους

πελάγη θαλασσινά

άγριες νύχτες

δεν ειπώθηκαν τότε

τα λόγια που έπρεπε

γλιστρώντας πάνω στο άνθος

μονάχα μέσα σε χείλη, μάτια

και μαλλιά δες την σκέψη

ξανάφερες λοιπόν καινούργιες μέρες

έκαψες ότι ήταν παλιό

κράτησες μονάχα λιγοστά βιβλία

κειμήλιο άλλο δεν είχες

στερεύει ο λόγος της θάλασσας

γίνεται στενό καράβι

και δεν σε χωρά

πικρό το τώρα

κι όσα μας απήγγειλες

δεν ήταν παρά

μισοειπωμένα λόγια

άλλων χειλιών

ανάσες διαμαντοφεγγισμένες

άσπρη σιωπή

θυμάσαι;

πικρής μουσικής η γεύση

και ερημιά γλυκιά

καινούργιος πόθος.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ 400

[…]

Βρήκα τη σκέψη πάλι

πως άπιαστο ‘ναι

στην αίσθηση του ενός

η ταραχή του άλλου.

[…]

Τότε η ψυχή της

και σαν ποτάμι αλλάζει

φουσκώνει κι αδειάζει πάλι

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (El Portet, Spain, 27th April, 2015):

Στο ξέσπασμα του σκοταδιού

το ξημέρωμα μιας νυχτερίδας

άπιαστο

κι εσύ έχεις μάτια ξένα

ούτε καν δανεισμένα

απ’ ένα φεγγάρι σιωπηλό

σαν σκέψη

η ψυχή του ποταμού

αλλάζει σχήμα, φουσκώνει

κι εκείνος

αδειάζει τα πρόσωπα

απ’ τις ταραχές σας

η αίσθηση πως

υπάρχει ουρανός

χάθηκε

πιστεύεις ακόμη;

αναπόφευκτα

κάποτε όλες σου οι καρδιές

θα σ’ εγκαταλείψουν

πόσο δίκαιη

που είναι η μοναξιά

έτσι λοιπόν κλαίς

άδικα

αφού είσαι

παρεξηγημένα τρυφερός

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE

SOMEBODY BACKSTAGE

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, ΣΕλ. 402-403

Είναι το άγαλμα

αυτό που ανοίγει την εικόνα

στης μοναξιάς τον κήπο

μόνο σαν η βροχή των φύλλων

το φθινόπωρο το όνομα του τη γιορτή του.

[…]

Του θεού θάλασσα

γαληνεύει για σένα

Αλκυώνα μικρή

Στάσου, του άγριου κυμάτου

γέλιο πια στη φωλιά σου

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Εικόνα φεγγαριού

κι ένα άγαλμα φθινοπωρινό

μου θυμίζει τη θολή γραμμή

που πάνω της

ακολούθησα πιστά

μια πορεία ζωής

συλλογή από σκέψεις ο νους

μοναξιά βροχής

στα αρμυρά φύλλα των ημερών

κάποια νύχτα αχνογράφεται

της χρωστάω δάκρυα πολλά

παραμιλώντας όπως η θάλασσα

έχω συνηθίσει πιά

να γαληνεύω

ώρες βασανισμένες με ποτίζουν

είμαι το λουλούδι τους

στεγνό από άρωμα

η χρυσοσμάραγδη ευλογία

της σιωπής

που τόσο αγαπούσα

πάντα μένει κοντά μου

και ταξιδεύει σαν άστρο

κεντημένο φως

σ’ άδικους τόπους είχα γεννηθεί

και τώρα ήμουν

βασανιστικά φωλιασμένος

στο φεγγάρι

στάσου μικρός

κάθε φορά ξεχνώντας

πως είσαι φτιαγμένος

από κρινάκια φλέβας

στους δίκαιους καιρούς βρέχει

παγκράτια χρόνου ο κόσμος

όμως άδικη η εποχή σας

γιομάτη δίψα

κι άγρια γέλια

όσων γιορτάζουν μέρα-νύχτα

 

κρατάς στο χέρι

ένα ποτήρι ουράνιας μουσικής

σε περιμένει ο ερχομός

των πληγιασμένων κυμάτων

θυμήσου πως όλοι

είμαστε αγκαλιασμένοι

ονόματα, εικόνες, ύπνους

και συλλογίσου

όπως τότε

στο γύρισμα της

Αλκυονίδας μέρας

κλεισμένος σε

κήπους και στέρνες

απόψε γράφω

έχοντας πράσινο πρόσωπο

και με λογαριάζουν ξεριζωμένα φύλλα

ίσο των θεών

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, ΣΕλ. 404-405

[…]

Η στεριά τελειώνει εδώ

τα χέρια γνέψανε στη μοναξιά τους

σε ένα σημάδι που έμοιασε ειρωνία τραγική

στον ορίζοντα

μακριά καθώς χανόταν

τα χέρια ήταν τυραννισμένα

στη δουλειά που πρηρώνεται

με πολλά δάκρυα κρυφά

τέτοιες ώρες έκοβε λίγα λουούδια

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Πόσο τυραννισμένη η στεριά

πληρώνεται με ειρωνία θάλασσας

ορίζοντας τραγικά μακρινός

κρυφά λουλούδια

χαμογελώντας τέτοιες ώρες

χάνονταν εδώ που τελειώνει η ζωή

κι η μοναξιά

από πολλά δάκρυα

κόβει λίγο άρωμα

Απριλιάτικη αγάπη

χέρια, μάτια, χείλη

όλα κρεμασμένα

στο τάμα

κάθε σημάδι κι απόσταση

χνάρια που άνοιξαν τόσους δρόμους

τώρα πιά γίνεται σπλαχνική η σκέψη

μη θυμάσαι τα βάσανα

χαμογελώντας αμετανόητος

πληγές δόξας

αγκάθια στα χείλη και

ματωμένα φιλιά

σου φέρνει προβλήματα πολλά

το να νιώθεις ευτυχισμένος

και λίγες τύψεις

παλιές καρδιές που μένουν μόνες

κερδίζοντας λίγο αίμα

ανασαίνουν

ξαναζείς τη γαλήνη της λύρας

όπως πρώτα

όταν ήσουν χωρίς οδηγό

κι όμως πήγαινες

έχοντας χέρια μελαγχολικά

και να κάπου εδώ

σου τελειώνει ακοή και θύμηση

πέφτεις μ’ επιτυχία

βαθαίνοντας θα

πεθάνεις

αφήνεσαι καθώς

τελειώνεις γλυκαίνεις

χωρίς προσπάθεια

έμοιαξες της μοναξιάς.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 422-423

[…]

Ασυλλόγιστος

που δεν φύλαξε μόνο

για τον εαυτό του

όσα ανώφελα: μνήμη

στον άνεμο σκόρπισε

[…]

Περνούσε ο καιρός

που μπορεί να κρατούσες

με όσα και στα άλλα

το μάθημα έτσι άχρηστο

σαν βουβό πια τζιτζίκι

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Προσκυνημένη από ψηλά

όπως ένα τζιτζίκι

έχοντας κλειστό το στόμα

ντύνεις όνειρα πολλά

 με σάλι καλοκαιρινό

φεύγοντας ο άχρηστος άνεμος

εμπρός γονατισμένος

ανταλάσσει ασυλλόγιστα

μαζί σου μνήμες

αφύλαχτοι σκόρπισαν οι εαυτοί

κι έμεινε άδειο το κορμί

μας ήτανε ολότελα ξένοι

τούτοι οι καιροί που ζούμε

κι έλεος πια κανένα

ανταλλάξαμε ένα χαρτί

βουβό σαν προσευχή

με κάμποσα αδιάβαστα ποιήματα

και δυο χείλη κλειστά

έτσι ήταν καλύτερα

που σκόρπισαν ανώφελα οι λέξεις

αφού κανείς δεν τις φύλαξε

παρά μονάχα η τύχη

το παιχνίδι της ζωής

περνούσε μαζί σου

τούτη την στιγμή

μέσα από μια θαμπωμένη πόρτα

ύστερα βγαίνεις κι εσύ

κοιτάζεις ολόγυρα

όλα τα μαθήματα

πιά καμένα

 κρατούσες για πάντα

έξω

κάποια άλλη αρχή

έτσι μπορείς

με θέληση και χωράς

στο μυαλό μας

χωρίς ν΄αυτοπεριορίζεσαι

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE:  MORNING MOROCCO

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 426-427

[…]

Μα αυτός το θαύμα

ξαναβρίσκει στο γέλιο

μικρού μόνο παιδιού άκου

και ολοκαίνουργιο ουρανό

ξαστερώνει η ματιά του.

Για να χωράει

Είναι μικρή η καρδιά μου

τη λατρεία σου

Κύριε που είμαι σα φύλλο

πεσμένο φθινοπώρου

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Moraira, Spain, 31st April, 2015):

Ο γέρος το γέλιο του

ολοκαίνουργιο

σαν φύλλο ελπίδας πεσμένο

ξαναγίνεται λατρεία ματιάς

και παιδικά χρώματα

όπως ένα νέο κλάμα

ξαναβρίσκει δίχως λόγια

τον ουρανό

σε σταγόνες φθινοπωρινές

χωράει μικρός ο κόσμος

και ξεμωραμένος

ξαστερώνει θαύματα

άκου πως στροβιλίζονται

οι καρδιές

και βρέχει στα πόδια σου

θα ζήσεις μες τις λάσπες

ρωτήθηκες, που πηγαίνεις;

σε βλέπω να σέρνεις Κύριε

το πρωϊνό δάκρυ

μαζί σου χόρεψαν οι μέρες.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 428-429

[…]

Με την αυγή ήταν

στην αχάλαστη φύση

σαν προσευχόταν

εκεί, που δεν στέγνωσαν

από πριν για τ’ αγριολούλουδα

τα δάκρυα της

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Σε τοίχους χαμηλώνουνε οι ήλιοι

κι ύστερα εκεί σκιές πολλές

χαμηλόψηλες

κατεβαίνοντας στη

βάση μιας πυραμίδας

κοιτούν μέσα από ρόζ σκοτεινιές

βλέπεις πέρα τις μαύρες κορφές

καθώς πάνω τους στεγνώνουν

αγριολούλουδα

και αυγή ώχρας

προσευχόταν

να ‘σαι αιώνια επόμενη μέρα

αύριο πάλι η φύση

βυθισμένη σε κόκκινο βάθος

σου προσφέρει σπάθισμα πίστης

κι όλοι εκείνοι οι κίτρινοι όρκοι

φτιαγμένοι από κάδμειο

αγιάτρευτο σε βρήκανε

να στροβιλίζεσαι

τώρα μακραίνεις

όπως όταν λείπει ο ουρανός

αχάλαστος από δάκρυα

πριν και μετά

το ανέβασμα

στα βάραθρα της αστραπής

μαζί σου η σκοτεινιά

πληγωμένης αυγής

 

ήσουνα το αδέλφι

χορεύεις επίορκος

καθώς πέφτουνε οι ανθρώποι

χαμηλά οι πιό πολλοί

κι ελάχιστοι ψηλά

πάνω στην άνοιξη

μιας μοίρας

διψασμένης για θεούς

όλοι μαζί ένα

ανέβασμα στο βάραθρο.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 430-431

[…]

Είναι σε τόσο μικρό

σπόρο που κρυβότανε

θεόρατο δέντρο·

-στο μαθαίνει ξ καρδιά σου

σαν χτυπά για το Θεό.

[…]

Τα μάτια σου εκεί

Στο βάθος αν κοιτάζαν

θα ‘ περναν χρώμα

το πράσινο του βυθού

σε χρυσαφή καθρέφτη

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Τα μάτια σου εκεί ένας σπόρος

στο βάθος παίρνει χρώμα σκοταδιού

αδύναμος από δόξα

θεόρατος όπως εκείνος ο μικρός σπόρος

φλυαρία θεών

κι εσύ έτσι ξοδεύτηκες

στο τίποτα

κρυβόσουν σαν εικόνα χρυσαφή

και χλωμιάζοντας ο καθρέφτης

σε βρήκε

στην ακροθαλασσιά του καιρού

όπως ένα μάρμαρο θαλασσινό

ξασπρίζει

κι ύστερα βυθίζονται ξεθωριασμένοι  οι ήλιοι

για να χωρέσουν βουβοί όλοι στην μνήμη

γίνηκες μικρός και τώρα κάψου

αδειασμένος φλόγες

θα γράφεται πάνω σε κλαδιά

και στην θλίψη του μαρμάρου

παντού να γράφεται

αποθάλασσο διψασμένο

μονάχα εκεί χωράει

το κοίταγμα σου

Κύριε είδες και δεν γνωρίζεις

πως χτυπάει η καρδιά

τόσα μόνο ξέρεις

ώσπου ξανασβήνεις τις φωτιές

κρύβεσαι και μαθαίνεις

πως να γίνεσαι θεός.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

Omar Puente and Cubania at The Arc – Stockton

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 264-265

[…]

Θέλω να πω

πως έσπασε κείνο το στολισμένο κλαδί

από τον άπονο αγέρα:

αυτός ήταν διψασμένος με το φιλί τ’ αγέρα για τη θάλασσα..

[..]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Εικόνες μαδημένες

από τρυφερό σκοτάδι

κι ο ήχος του κόσμου

φίλτρο σιωπής

παντοτεινά υπάρχεις;

μεθούσες τα κακότυχα μου μάτια

τύχη τυφλού κι ελπίδα

πως να σε ξεχάσω αιώνιο φως

στην σκοτεινιά δοσμένος

όσε φορές κι αν ανέπνευσα

το ανέσπερο πνευμόνι μου

ορκιζόταν

κάψα στα χείλη κι αγέρας φλογισμένος

αμάραντος ήμουν καρκίνος

επιθυμία τέλους

κι ο άπονος πόνος

όρκος της θάλασσας

πως θα βουλιάξω

στολισμένες φιλιά

οι περασμένες σας αγάπες

κλαδί διψασμένο

για ένα άνθος

και κουτσοπούλι

που ‘σπασαν πάνω στα φτερά του

οι τύχες των ανέμων

πόσες φορές

γεννήθηκα

ολότελα ξένος

όσο κι αν αυτοκτόνησα

ούτε ένας θάνατος

πάντοτε φως ολόγυρα μου

κι ελπίδα

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 261-262

[…]

Τα μάτια σου εκεί

στο βάθος αν κοιτάζαν

θα ‘παιρναν χρώμα

πράσινο θάλασσας

σε χρυσό αντιφέγγισμα.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Αντίλαλος θάλασσας

το κύμα

σε ένα ψυχρό νησί

της μοναξιάς

προσευχήθηκα

έρμαιο κάποιων αγγέλων

μικρή ήταν η αγάπη σας

και δεν χωρούσε

στη ψυχή μου

γομισμένη βλέπεται

απέραντη θέα κόσμου

και πόσο βάθος πελάγους

αχάλαστη αυγή

ξημερώνεις

κι η ποίηση

στέγνωσε από όνειρα

σιωπή που της φώναξε

‘αντιφέγγισμα φύσης

δροσισμένη ήσουνα δάκρυα’

θα πει πως δεν θυμάται

τι έγραψε

κι ο κόσμος

παίρνει ένα χρώμα παράξενο

θέλει ίσως να προσευχηθεί

κι ας έχει μάτια πράσινα

η θάλασσα

εκεί που χρυσαφίζει

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 254-255

Ήταν τότε

που ανέμελα διψούσε

σε ομορφιάς μέθη

τώρα στους ώμους του έχει

βροχή κίτρινα φύλλα

Με ένα λουλούδι

σ΄ένα ποτήρι το φως

μοιάζει σαν ήλιος

θάμπος τη σκιά βρίσκοντας

στο χαρτί που σου γράφω.

[…]

Με όσα αγαπούσαν

πονώ μεσ’ στην καρδιά μου

που είμαι δίχως τους

Εκεί στην αγρύπνια μου

παρακαλώ μαζί τους

Θυμίζουν δέντρα

μαδημένα που δέρνει

άγριος χειμώνας

δίχως πανιά κατάρτια

ξυλαρμένο καράβι

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Μαδημένος προσευχές

στην ανεμοζάλη των θεών

ανεβασμένος πάνω

σε άγρια κατάρτια χειμωνιάτικα

α αγέρας μου

είχε ανυπόμονα πανιά

βρίσκοντας τα λουλούδια ξαγρυπνισμένα

θα ξαναγράψω

στο αδιέξοδο ενός καραβιού

βουρκωμένος απ’ τη μέθη του χαρτιού

ξαναπετάς όπως ο πόνος

μέσα σε λόγια μαδημένα

και σβησμένα φεγγάρια δίχως φύλλα

οι σκιές θαμπές

σβήσαν το τοπίο

κι εγώ

ανέμελα μεθυσμένος σκέψεις

γράφω σαν ήλιος

ξαναβρήκα την απελπισία

όπως τότε

που ήμουν δεκάξι χρονών ανοιξιάτικος

(μοιάζει με νυχτερινό λιμάνι

σ’ ένα μαύρο φως)

πόσο θα κοστίσει;

να χτίσω μια ολοκαίνουργια ύπαρξη

απ΄την αρχή

δίχως όμως θεμέλια και καρδιά

καθώς ήμουν αδάκρυτα μοναχικός

και ξυλαρμένος

παρακάλεσα τα κιτρινισμένα φύλλα

να μου χαρίσουν λίγη απ΄τη

δερμένη ομορφιά τους

ανεβασμένος πάνω

στους ώμους των δένδρων

βρίσκοντας τίποτα άλλο

παρά βροχή

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

Cuban Mela – Omar Puente and Denys Baptiste solos

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 243

Γύρισε αυτά τα φύλλα που έγραψες,

«..η αγκαλιά τα τριαντάφυλλα κ’ τ’ άλλα λουλούδια..»

σκορπίσαν-

Μονάχα απόμεινε ο χορός των φύλλων

του φθινοπώρου

στα πόδια σου

στο υπομονετικό μουρμούρισμα πλάϊ της πηγής.

Θυμάσαι ακόμη-πηγαίνει

μουσική στα λόγια αυτά η εικόνα..

Μην το φυλάς το τελευταίο γράμμα της·

σκέψου το κιτρινισμένο

λυπήσου τον καιρό μαζί σου

τη νεκρή άνοιξη μαζί της

στην καρδιά του χειμώνα.

Δόσε το στη φωτιά, την αρχή στο τέλος..

Μόνος, μόνος·κι αυτή πιο πέρα μονάχη-

τ’ αγριοβατόμουρο, στόμα της ω, πεθυμημένο

καλεί σ’ άγρια δίψα

στη μεσημεριάτικη φλόγα.

Πόσο έτσι θα μείνουν;

Ως να χλωμιάσει ο καιρός την εικόνα..

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Σκορπισμένα λουλούδια

ο χειμωνιάτικος χορός

και τριαντάφυλλα φθινοπωρινά

μια αγκαλιά από πόδια

ήσουν εσύ

που έγραψες  αιωρούμενα βήματα

κι εμείς σ’ ακολουθήσαμε πιστά

μουρμούρισμα σοφό

σταθήκαμε πλάι σου

θυμάσαι πόσο υπομονετική

ήτανε η άγια εικόνα καθώς

την φιλούσαμε

κι ας είχαμε κιτρινισμένα χείλη

γονατισμένη προσευχότανε

η άνοιξη

μια τελευταία ανάσα ήλιου

φιλάς εκείνο το γράμμα

σκέψου, λυπήσου

από ποιό νεκρό πια

χέρι γράφτηκε

σκονισμένος όπως ήταν

ο χειμώνας

απόμεινες νεκρή φωτιά

πιο πέρα

οι φλόγες στην αρχή τους

και το τέλος μιας εικόνας

ενώ εσύ με στόμα χλωμό και σιωπηλό

δάγκωνες σφιχτά ένα

αγριοβατόμουρο

μεσημεριάτικο

κι ας ήσουν

ολότελα μόνος πεθύμησες

τις μοναξιές

τόσο γενναίος υπήρξες

στα λόγια αυτά

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 232

Τα ετερόκλητα κάνουν αυτό τον κόσμο που λέμε πραγματικότητα

άλλα νικούν απ’ αυτά κι άλλα χάνουνται στις αισθήσεις μας

Οι στιγμές κι οι μέρες μας είναι πάλη τους

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Ποιός είναι ο στόχος του Βούδα;

εφτά λουλούδια παθιασμένα;

κι η πάλη των ημερών μας

νικημένη απ’ τις στιγμές

κι ένα ξεχώρισμα έρωτα

όλα τ’ άλλα χάνονται

οι άπειρες πραγματικότητες

ο κόσμος του ονείρου

από ‘κει ξεκίνα λοιπόν

και κοιμήσου

ψυχές αιωρούμενες

ετερόκλητες αισθήσεις

πολλά έχουν μάτια

κι όμως

μοναδικό το βλέμμα

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 190-191

Στα πέλαγα που βρίσκουνε το δρόμο τους οι πλώρες

και σβήσαν απ’ τη θύμηση τόσων ανθρώπων

ένα βράδυ, τελευταίο βράδι φτάνοντας

ξεχασμένοι πια κι’ αγνώριστοι σ’ ένα λιμάνι

για να μαζέψουν περιπλάνηση και πάλι μαζί με τα πανιά τους

ένα βράδι λοιπόν τέτοιο τελευταίο στο πέλαγο

ο μικρότερος του καραβιού, παιδί παράξενο

στο μπαστούνι μπρος συλλογιζόταν και λογάριαζε

μετρώντας σα φιλάργυρος τις στιγμές που έζησε σε κομπολόι:

τις πολιτείες, τα βάσανα από τα μάτια της που πίστεψε αγγέλου.

Την πικρήν εγκατάλειψη του κάθε λιμανιού

κι άφηνε την καρδιά του έτσι χτυπώντας

σαν που χτυπούσε τώρα κι η θάλασσα γαληνεμένη στις πάντες

θυμόταν τα μαντήλια που τους γνέψαν στα μουράγια φεύγοντας

αυτά που έβλεπε τώρα θυμάται την τελευταία στιγμή

κι είπε: Μάνα, Μάνα γυρίσαμε πια, τι φέραμε στην πατρίδα;

το μικρό σπιτάκι υπάρχει μα δεν μας χωράει..

[…]

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Μπαστούνι εγκατάλειψης

ξεχασμένος πια

σ’ εκλιπαρώ

σβήσε τα βάσανα

συλλογιζόμουνα καράβια

αγνώριστα

σε κάποιο λιμάνι παράξενο

μικρότερο από βράδυ

κι ένα κομπολόι πέλαγα

σ’ απόσταση

χλωμαίνει η θάλασσα

όνειρο δένδρου χωρίς

καμμιά φροντίδα

από πανάρχαια χείλη

δίψα βαθειά πηγής

λογαριασμοί πελάγους

τι φέραμε εμείς οι

άνθρωποι;

σκιές, μνήμες;

ζητήσαμε όλο

και βαθύτερα χτυπήματα

κι οι φιλάργυρες στιγμές

μαζεύτηκαν σε μια γαληνεμένη ώρα

θάλασσας

περιπλάνηση, θύμηση

που φεύγοντας

τελευταία στιγμή

ξαναγυρνάμε στα μουράγια της πατρίδας

κι ο χώρος μας

ένα μικρό σπιτάκι

χωρίς καν να υπάρχουν πουλιά

μονάχα σκοπός, φτερούγισμα

δεν μας χωράει του

Αγγέλου η ψυχή

μετρούσαμε προσεχτικά

τόσα κύματα

και το κάθε λιμάνι αφήνοντας

ψάξαμε παθιασμένα στα πελάγη

απόψε ο ίσκιος της πολιτείας

τους θυμήθηκε

έτσι άδοξα όπως κελαηδούσαν

οι πρόγονοι μας

άφησες λοιπόν πίσω σου καράβι

κάποιο σημάδι χρυσαφή

πάνω σε νερό λυγισμένο

θα ‘ρθουν τα πόδια του

Χριστού να περπατήσουν

και θα συρθούν ως το πηγάδι

ο αγώνας λιγοστεύει

κι εσύ τώρα αφήνεσαι

στο πιο σκληρό πόνο

για σένα δεν υπάρχουνε

πια καημοί

μήτε η γαλήνη μιας τύχης

κοιμάσαι κόντρα στη νύχτα

γυρίσαμε επιτέλους

πικρά μαντήλια μας γνέψατε

μανάδες

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE:  THINK CAREFULLY

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, ΣΕΛ. 189

Ανάλαφρη ήσυχα, ήσυχα η πεταλούδα

πετά ολοτριγύρω

απ’ τ’ ‘ανθια λες το μύρο

και την τραβά: μαγνήτης

Μα εμέ, κάποιες παληές μου

ωϊμένα πεταλούδες: τις θύμησες μου

μου φέρνει η Θωριά της

…Μα.. χαράς τραγούδι αρχινάνε

-Δεν μπορώ να το πω..-

ω, τη μοίρα ξεφεύγω;

κλαίω, τι σιγά…

(Από μια στιγμή περασμένη τώρα)

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Τραγούδι αρχινάνε

τώρα οι πεταλούδες

ολοτριγύρω

ανάλαφρη ησυχία

μου φέρνει ωϊμένα

κάποιες παλιές πληγές

θωριά της μοίρας

από μια στιγμή

δεν μπορώ τώρα

να ξεφύγω

και κλαίω

μα αποτυπωμένα στα χρώματα

της πεταλούδας

λόγια και φτερουγίσματα

τι να πω

σιγά πετά ο μύρος

χαράς τραγούδι

κι άνθια του τώρα

οι στιγμές

η καρδιά λίγων μα καλών

ανθρώπων

χτυπούσε και θυμόταν

πίστεψες στους πάντες

έζησαν κάτω από χαρτόνια τέχνης

απαλή γραμμή μαλλιών

έτσι σου πέσαν

μένεις για να τα μαζέψεις

βρέχοντας με ρόδα τόσες αλήθεις

και τελευταίο κάποιο χέρι

ώσπου σβήσανε οι πλώρες

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 188

[…]

Απόψε στα κρινόροδα

Απόψε στις δροσιές

η πεταλούδα έγειρεν

ολάπαλες χαρές.

Αύριο ποια Πύρη

Αύριο ποιο μέλι

θα την θαμπογεννά;

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Βραδινές παιδούλες

ανάμεσα στους κήπους

απάτητα πολύ

τα υγρά κορμιά σας

ω κοντά μου άστρο

θα ξεψυχήσεις

ξανάρχεστε πόνοι

κι έρημα κλαδιά

εγώ όμως λαμπυρίζω

στο χώμα ένα διαμάντι

κι έχει το αγέρι

αστέγνωτους

τους ίσκιους

φύσα λοιπόν εσπερινέ

κι ας τρεμοζούνε κάμποσα άστρα

δεν με πειράζει

απόψε πως θα ΄ρθει η βροχή

και συλλογίζεσαι μόνη

σε ξένους πύργους

στη πηγή της μοίρας

(σκληρή ως το κόκκαλο)

ψάχνεις τίποτα για να βρείς

μα υπάρχει ο δρυς γερασμένος

δίχως νου

θαμπογεννά ο ποιητής

μέλι πεταλούδας

κι έγειραν όλες οι χαρές

κρινόροδα ανθισμένος

αύριο πάλι δροσιές

στο απόψε της πύρης

σκλάβος εγώ

δεμένος με πίκρες

θέλησα τόσα πάθη

πότισα τα σίδερα μου.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 187

[…]

Έμπνεψη! έπνεψη ω!

πετάς ψηλά..

: θαμπ΄η ματιά στα χαμηλά

(Ένοιωσες το ρίγος κάτω απ’ το άκακα σφιχτό του παιδιού το χέρι:..)

Σιγά!.. σιγά…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Φίλα σιγά ένα αγέρι

μη σε νιώσουν τα κλαδιά

κρύψου

σβήσε τις αυγές

ήρθε ως εδώ

ο αυγερινός

δυο μοίρες και μια θλίψη

δίδυμα αδέλφια

κι εσύ έμεινες μόνος

στα βαθειά η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

του θανάτου

χαμηλά πετάς

ψηλή ματιά

και ρίγος

έμπνεψη θαμπή

ω σφιχτό

έχεις το χέρι

άκακα παιδιά

σε χαϊδεύουν

θα μας κρύψουν

όπως η πούλια

πίσω από αφέγγαρα

αστέρια

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE AND ROBERT MITCHELL

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ, Σελ. 177-178

[…]

Ξοδεύεται αυτό

που σε καίει και καίγεται

και λαμπερό ‘ναι

που βλέπεις για να σβήσει·

έτσι μαζί δένονται

τα άστρα σαν πέφτουν.

Μάδησε ο καιρός

τριαντάφυλλο· που ξέρεις

ομορφιά δίχως πόνο;

άπονη ομορφιά,

σε ανάμνηση έτσι μένει.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Κι ένα γεράνι

φτιαγμένο από μεσημέρια

φτερουγισμένο ήτανε φως

πέφτανε πάνω στο καλοκαίρι

άστρα σβησμένα

καιγόμουν αναμνήσεις

έτσι μένουν

κάποια τριαντάφυλλα

απείραχτα όμορφα

μαδημένος λαμπερό

σκοτάδι αναβόσβηνα

όπως οι φάροι θυμούνται

τις φουσκοθαλασσιές

που τους γέννησαν

τραμπαλίζοντας σε

χίλια κομμάτια εαυτού

δεμένος απ’ το εγώ

χαρταετούς φτιαγμένους

με κρύσταλλο

σπάζει ο πόνος

περιμένοντας σε φεγγαρόφως

αρρώστειες μακροχρόνιες

ξοδεύεσαι άπονα

καθώς περνάς

αχνή χαραυγή

κι αμέτρητα δειλινά

διψασμένος το πρωτόγνωρο

χόρτασμα από καρδιοχτύπια

και χρόνια που αλλάζουν

μέρα με τη μέρα

ο καιρός σου χάθηκε

όπως τόσα πολλά

άλλα μικρά παιδιά

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ, Σελ. 174

Εγώ που αγαπώ τις νύχτες ως την αυγή

βρέθηκα στο ξεδίπλωμα μιας άλλης νύχτας

κι έχω πια την εικόνα της να την κοιτάζω,

τα πουλιά μόνο να λείπουν, φαντάσματα,

μα τα θυμάμαι σαν τρόμαξαν

κι ήρθαν στη γέφυρα γύρω μου,

ταξιδεύοντας από την Τήνο στην Πάρο·

τις μικρές τρομαγμένες φωνές τους ακούω

ξαναβλέποντας το προύτζινο χρώμα που τα πέτρωσε

και την άσπρη σαν έβαψε έτσι φορεσιά μου.

Νοτισμένος μες στην αυγή κοίταζα

στα καθημερινά μου το φαινόμενο

όταν εσύ την ίδια στιγμή

στο Σούνιο που ΄γραφες

το φως εκείνο στο σκοτάδι,

στις εικόνες τους

σε ανάμνηση.

Ήταν αυτά στις 19/6/35,

ανάμεσα 5 και 6.40 το πρωί.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (El Portet, Spain, 29th April, 2015):

Κι έβαψα τη Τήνο

με φορεσιές γαλάζιες

φαινομένο κυμάτων

στα καθημερινά της γέφυρας

θυμάμαι πως ήτανε πρωί

μες το προύντζινο σκοτάδι

τρομαγμένες εικόνες πουλιών

κι εγώ νοτισμένος

αναμνήσεις Σουνίου

πέτρωσε η αυγή φως

ταξιδεύοντας βρέθηκα

κυκλωμένος φαντάσματα

γύρω μου μικρές στιγμές

που ΄γραφαν τη μοίρα

ξεδίπλωσα τόσα χρώματα

κι ακούω τις νύχτες

καθώς με κοιτάζουν

να φωνάζουν

οι εικόνες τους:

ΠΡΩΙ, ΠΡΩΙ, ΠΡΩΙ

το ξημέρωμα μόνο

έλειπε ανάμεσα 5 και 6.40.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ, Σελ. 168

Πριν σταματήσουν

κι όπως μείναμε τότε,

τα ξαναβλέπεις·

μα δίχως πόθο τώρα

τα νιώθει όλα σαν ξένα…

[…]

Η λησμοσύνη

καλύτερα από μνήμη

σαν δεν υπάρχει.

Για το άγαλμα μιλούσε

που κανείς δε θυμόταν…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, April, 2015):

Άδικες βροχές

και θάλασσες

διψούν οι δίκαιοι

για λησμοσύνη

σαν να ‘λεγες

πως κι η μνήμη

ακόμη δεν υπάρχει

μείνανε τότε όλα

όπως τα ξαναβλέπεις

τώρα

αγέννητα

ποιά δοξασμένη μέρα

αποφεύγει όλους

τους ήλιους;

κι όμως ξέρει

πως και το φως

πόθος είναι

άδικα ήσουν ξένος

σε νιώθουν μονάχα

τ’ αγάλματα

πριν γίνει κύκλος

η άνοιξη

κάποιοι μετρούσαν

πόσο μικρός είναι

ο κύκλος

σου φέραν μια μητέρα

δήθεν πως ήταν δώρο

όμως εσύ

δεν πίστεψες ποτέ

στο θηλασμό

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE SEXTET:  XVII FESTIWAL JAZZ NA STAROWCE 2011

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 198

[…]

Δεν ήταν λουλούδια πουλιά

μάτια μανίες

ανάερες υποτάζοντας

μόνο φαντάσματα τους είταν

ταξιδεύοντας

για ένα επίθετο που λείπει τέτιες ώρες.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Λόγια θλίψης πεθυμημένα

κι ο αντίλαλος χαράς

ξανάρχεστε λουλούδια

τέτοιες ώρες γιορτινές

με υποταγμένα μάτια

ψιθυρίζουν

ανάερες κουβέντες

μακαρισμένος νησιά και μοναξιά

ταξιδεύω και λείπω

απ΄ όπου περνώ

με χαιρετάνε

φαντάσματα-πουλιά

κι όλες οι μανίες

του αγέρα

ευωδιασμένος κάμποσα

φεγγάρια πεθύμησα

το καράβι εκείνο

θα μας πήγαινε

ως τη μέθη

(είμαι δικός σας

λόγια που σβήσατε)

δεν ήταν παρά ένα ταξίδι

ανάμεσα σε τόσα

ώσπου γυρίσαμε

πίσω ώριμοι πια

αφού είχαμε αποκτήσει

τη πείρα ενός θανάτου

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 230

Ένα χαλί μαγικός είναι ο κήπος·

ανοίγει στη σιωπή της κάμαρας σου

παλιού έρωτα κρυψώνες.

Μη μπεις σ’ αυτό τον κήπο!

Θα ξαναβρείς μονάχα

γωνιές ερμιάς και σιωπής·

τη στάχτη στο παράκαιρο σου καρδιοχτύπι.

Από τριμμένη πια ομορφιά θ’ απόμεινε κι ο γύρω κόσμος…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Alicante Airport, Spain, 1st May, 2015):

Απόμεινε ο κόσμος

δίχως βάρος

στο παράκαιρο εκείνο

πρωινό πόσο

ταιριάζουνε οι φλόγες

με σπάνιο χάλι

κι η όσφρηση από

χείλη κήπων

ξεκινούσε

ν΄αλλάξει σχήμα

αβάσταχτα μελετώ

τα μακρινά καρδιοχτύπια

των λουλουδιών

σοφός είπαν οι άλλοι

ότι είμαι

όμως μονάχα εγώ

(κι ένα λυπημένο άνθος)

ξέρουμε πόσο ταπεινή

είναι η γνώση μου

σε σιωπηλές γωνιές άπλωσα

τους ύμνους μιας μουσικής

σπάνιας μα μαγικά πικρής

τι μας νοιάζει

που ο έρωτας σκορπισμένος

στα δυό κλώνια της αγάπης

κι αχόρταγος για ευτυχία

ξοδεύεται άδικα στη νιότη

δεν ήξερα πως κι η αυγή εύχεται

να βρει κρυμμένο κάπου

λίγο σκοτάδι

θα ξαναβρείς

στις κάμαρες σου

στάχτες από λόγια

έτσι γίνεται αφορμή

ο πόνος καθώς γλυκαίνει

τη γεύση μιας

ψυχής απελπισμένης

τρίψε λίγη ομορφιά

κι ευχήσου σ΄ένα κρύο άστρο

μήπως και φτάσει ως τη χαρά

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ, Σελ. 172-173

Έσβησε, η νύχτα

στον άσπρο κύκνο τότε

πριν ξημερώσει·

μα εσύ που το θυμάσαι

μιλάς για να σβήσει

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 5th May, 2015):

Κύκνοι των άστρων

φέγγουνε οι ομορφιές σας

μαυροντυμένο κυπαρίσσι

δίπλα σου οι αγέρηδες

πενθούν πριν ξημερώσει

στο μαύρο της αλήθειας

έσβησες

θυμάσαι τότε

η άσπρη εκείνη νύχτα

πως ήσουν ΕΣΥ

ΟΜΟΡΦΙΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΦΩΣ

και συνάμα κύκνος

πάντοτε σπόρος

απομένεις

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE/CLAUDE DEPPA: SEVEN JAZZ LEEDS MAY 2012

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ, Σελ. 170-171

[…]

Άσπρο από ρύζι

το χαρτί που θα γράψω

με μαύρο το αίμα

που σαν μελάνι πήρα

μιας κόκκινης Καμέλιας

[…]

Τότε ήταν… πότε;

που ανέμελα διψούσε

σε ομορφιάς μέθη·

τώρα στους ώμους του έχει

βροχή από φύλλα…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 5th May, 2015):

Κιτρινισμένου χαρτιού

αναμνήσεις

με μελάνι βροχής

γραμμένες

από πικρά φύλλα

μεγαλώνουν οι σπόροι

ανοίγει το αίμα

μαύρο κι άψυχο

στυφή ομορφιά θαλασσινή

της σκιάς ενός λουλουδιού

που ζωγραφίζω στην σκέψη

ανέμελοι ώμοι ήλιων

και κρύο φως πολύ

δυό χρώματα κύκλου

κλεισμένα στο σκοτάδι

τα παιδιά του θαλασσίτη

κρυφτήκαν

και μεγαλώνουν στις ψαρόβαρκες

εκεί που το ανοιξιάτικα φεγγάρια

ολοκληρώνονται

μεγάλα κομμάτια μεθυσμένα

των εαυτών μας

θα σβήσουν

κόκκινο άνθος ανυπόκριτος

κι η καμένη γη

διψούσε

τότε ήταν

σαν να βγαίνει απ’ ένα ποτήρι

ότι πιο μαύρο

ήπιαμε ποτέ.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΙΝΔΙΕΣ, Σελ. 74.

[…]

Κ’ εμείς,  παράμερα στέκαμε,

μετρούσαμε·

-παθολογικοί φιλάργυροι τα μίλια μας·

αρχή, πολλές αρχές και κανένα τέλος…

Συλλογιζόμουν:

στα σιχαμερά τέλματα

ζούνε άσπιλη ζωή τα νούφαρα…

Κι’ ο ρυθμός, αργός και βαθύς

στην αρχή,

πλάι σε σταματημένη φόρτωση

γινόταν ξέσπασμα καταστροφής.

Τέρμα κι’ αρχή

μιας μέθης ο κύκλος,

φυγής κ’ επιστροφής

απ’ τη ζωή μας στη ζωή.

Λυτρωνόμασταν·

γυρίζαμε στον πρώτο δρόμο μας

απλοί κι΄αγαθοί

για τη ζωή που μας κυρίευε…

Το φεγγάρι μεσημεριασμένο έπαιζε στα χέρια μας,

έπαιζεν ευφρόσυνα στα στεγνωμένα πρόσωπα μας·

φως ιλαρό.

Βρίσκαμε το δώρο του χαμόγελου…

Ραγισμένες φωνές, αναπαυτείτε,

τραγούδια που γρινιάζετε το παράπονο σας

[…]

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 2nd May, 2015):

Η θέληση της μοναξιάς μας βυθούσε

τόσες πολλές αρχές είχαμε

παράμερα έστεκε το φιλάργυρο τέλος

ήταν οι ψυχές τους

παθολογικά κατεστραμμένες

κλεισμένοι σ΄αμπάρια

λυτρωνόμασταν

παραδίπλα κούληδες θεοί

σταματημένοι από ζωή

γυρίζαμε στη μέθη

ενός κύκλου

κυριευμένοι φυγοεπιστροφή

χορός βιδωμένος

στα κομμάτια που μας συντελούσαν

σιχαμερά παράπονα

γκρίνια ραγισμένων προσώπων

παρέσυραν όλους τους άλλους

στεγνώσατε χέρια από μελάνι

πάνω στο ίδιο ξέφρενο φεγγάρι

αναπαυθείτε

αργό ξέσπασμα ζωής

γέρικα τέλματα και νούφαρα θανάτου

φωνές απλές ο άσπιλος δρόμος

φόρτωση χαμόγελου

και δώρο το φως ευφροσύνης

συνταιριάζουμε τα μεσημέρια

παιχνιδιάρικα

μετρούσαμε πόσα τραγούδια άσπρα

κι αγαθοί κόβονται

οι ρυθμοί στη μέση

συλλογιζόμουν…

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΙΝΔΙΕΣ, Σελ. 75

«[…]

κ’ οι νύχτες με διαμάντι Σε στολίζουνε

και τα τραγούδια μας Σε γλυκαίνουν

σαν γερομάντηδων βότανα

τις πληγές μας.

Ο ιδρώτας κι’ ο κόπος μας

χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια

στα πόδια σου».

[…]

«Ευλογημένοι κ’ οι καρποί της γης

και πρώτα ο ανθός

των ματιών και της ξεκούρασης…»

[…]

Ευλογημένη κ’ εμάς η σκουριασμένη

ζωή που ζούμε τόσα χρόνια,

δώρο της η στιγμή απόψε τούτη

να ζούμε εδώ σ’ ένα καράβι

με τ’ όνομα και τη σημαία της πατρίδας…

[…]

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 2nd May, 2015):

Οι ρίζες απ’ τα πόδια σου

πολύτιμες

ευλογημένες πληγές

σε στολίζουνε

γλυκά τραγούδια

θα συναντήσουμε

και χέρια που

γράφουνε ιδρωμένα

μες τους αρχαίους καιρούς

ξεκουράστηκες

πόσο ο βιβλικός χορός

συνέπαιρνε τις νύχτες

σκονισμένος καθώς ήταν

και σκουριασμένος

χαριτωμένος ανθός

με κουρασμένα βότανα

ποτίζοντας κι ανθίζοντας

οι γερομάντηδες

συντροφευμένοι ζούσαν

ανάμεσα σε ονόματα,

καράβια και σημαίες

κι η πληρωμή τούτη

ένα διαμάντι αν και κάλπικο

το χαρίζει

όλος ο κόπος της καρδιάς

δώρο ζωής

η ευλογημένης μας πατρίδα

κι εμείς αφού περάσαν τόσα χρόνια

γινήκαμε καρποί από πετράδια

Ραμαγιάνα όλες σου οι στιγμές

ευλογημένες

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE & VIVA LA REVOLUTION: RONNIE SCOTT’S BAR AUGUST 2009

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΙΝΔΙΕΣ, Σελ. 73

[…]

θα κοιμόνταν όλα

γύρω αν δεν είταν η ζωή μας

[…]

Κι ‘ ακόμη… αν δεν είταν

παραμονή πρωτοχρονιάς στα ξένα

και δε θέλαμε για το καλό να πιούμε ένα ποτήρι…

[…]

-του είπαμε υπακούοντας

στο κέφι μιας τύχης

[…]

Κι΄ η  παρθένα μέθη ενός ανθρώπου

είταν η αφορμή και της δικής μας μέθης,

σαν ακούσαμε ξαφνικά την κραυγή του

που μας ανατάραξεν όλους

και απλούς και απάνθρωπα δύσκολους

παρασέρνοντας μας

σε μια δίνη

μεθώντας

-ως την καταστροφή μας

[…]

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Υπακούοντας στα ξένα

όλοι εμείς οι βουβοί Έλληνες

περνούσαμε στη τύχη

πιείτε μαζί μας πουλιά

είναι παραμονή πρωτοχρονιάς

γίνηκε ύστερα άρνηση το όχι

καθώς του ξανάλεγα ενός Γερμανού:

μουρμουρητό ποίησης περήφανο

και κραυγές θανάτου πολλές

ναι δικιά μας ήταν η μέθη

και τόσα τραγούδια λυπημένα

αφορμή σιωπής

κι ας μην ήπιαμε

αφού ήταν άδειο το ποτήρι

παρασέρνοντας τα όλα

σε μια δίνη απάνθρωπη

έτσι λοιπόν πίνοντας

ακούσαμε ξαφνικά

τους ανθρώπους να πεθαίνουν

για ένα καλό σκοπό

(εκείνο της Ενωμένης Ευρώπης)

φτάσαμε ως τη καταστροφή

(αλοίμονο)

αφού όλα γίνονταν πλάι μας

ιστορία ξέφρενη κι αναταραγμένη

πανευρωπαική

έτσι δύσκολα πολύ

αρχίζεις να τελειώνεις

θ’ αναφερθώ αργότερα

σε κάτι εξαίσιο

τώρα αποφασίζω να μην μιλήσω

παρά μονάχα στις σκιές σου

αν φυσικά είσαι

το πάνωθεν κομμάτι κάποιου

φεγγαριού

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 72

[…]

Και τώρα

πως άρχισε η ιστορία εκείνη·

σα να τόχε η ζωή αποφασίσει

στα μάτια μας ανοίγοντας

παράδοξο

κ΄εξαίσιο άνθος.

Και καθώς αναφέρνω τα λόγια,

ξεκινώ απ’ την άκρη μιας μέθης,

ενός χορού

κ’ ενός ρυθμού πατέρα,

λέω απλά,

διηγώντας:

[…]

-γνώριμη γλώσσα!

κόντευε μεσημέρι του φεγγαριού πάνωθε μας

κ΄είταν μέρα η νύχτα

κι΄ο ουρανός χλωμό χρυσοπράσινο ατλάζι…»

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Καλύτερα που σου χρωστάω

λίγες λέξεις

έτσι αναγκάζομαι

παρότι τυφλός

να γράψω

κοίτονται πλάι μου

μισοσκοτωμένα ποιήματα

περιφρονώντας τον νου

οι μέρες μου

μάταια αναζητούν

κάποιο μέλλον

αφού κι η γραφή

μια εφεύρεση είναι

πέρασαν τόσες ώρες

και κάμποσα τραγούδια

η παλίρροια της σιωπής

ακόμη τρέχει

καταλάβατε επιτέλους

τι κάνουν οι γιορτινές μου

αισθήσεις

σας επεξηγώ

το παράδοξο της

ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ανοίγοντας το πρώτο βήμα

πένθιμος χορός

ο αποψινός σου πόνος

Νάντιβαρ’νάμ (αντίβαρο)

της μοίρας

γλώσσας Ελληνικής και κακομοίρας

στην τύχη δέκα (οι εντολές) φορές

κι αν ξαναζήσουμε

άμπωτη θα ΄ναι ο θάνατος

όλα έχουν τελειώσει

χρυσοπράσινα μεσημέρια

χλωμός ο ουρανός σου

ξεκινώ απ’ κάτι απλό

και διηγούμαι έναν στίχο

κοντεύει νύχτα

πως άρχισε η άκρη του κόσμου

να μακραίνει;

μην με ρωτάτε, δεν το ξέρω

χρωστάμε τόσα λόγια της μέρας

κι ας μην καταλάβαμε τίποτα

ούτε πιο είναι το νόημα

του δειλινού

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΙΝΔΙΕΣ, Σελ. 71

[…]

την ακοή σου θα ξέσκιζαν τα τραγούδια

στις γαλλικές μουσικές, ω μαθημένη

του 18ου αιώνα·

μα παιδική χαρά θάταν το ξύπνημα σας

στα ξωτικά ανάμεσα δέντρα και φυτά

με τα παράξενα φρούτα και λουλούδια.

Παραμύθι η ζωή σας κ΄έπιστροφή

στις πρώτες ρίζες μας

τα πουλιά τα πολύχρωμα κ΄οι πεταλούδες·

θ’ απόμεινε ο θαυμασμός απ’ τους τρόμους

μρπος στα διάφορα είδη της ζωής

αν σ΄ένα τέτοιο τόπο σας τριγύριζαν.

[…]

κι’ όταν γυρίσω στα κλίματα μας

μπορεί να ταιριάξουν όλ’ αυτά μαζί

στη νοσταλγική διήγηση μου.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Gatwick Airport, UK, 1st May, 2015):

Βάρβαρα μεσάνυχτα

τα τραγούδια σας

μαθημένα σε ξέφρενες σιωπές

κι ο 18ος αιώνας

χορεύει πάνω στην ακοή μου

ήσουν εδώ και ας μην

ξημέρωσε φίλε

σαν τέλειωσε το

παραμύθι των πουλιών

ένα καράβι ποτισμένο

θαλασσινή γιορτή

ταξίδευε

στα κλάματα σας

θαυμασμός κι

επιστροφή στην Ινδία

νοσταλγικά σπρωγμένος

ήμουν μπρος στον

γκρεμό της ζωής

και βράδιασε

ξωτικές μουσικές

παιδική χαρά λουλουδιών

ταίζονται τα ψάρια

σπόρους Ευρωπαικούς

τέτοιος ήταν ο τόπος μου

κι ύστερα ξενιτεύτηκα

απόμεινα να διηγούμαι

γιατί γεννήθηκα εκεί

περήφανος σαν

τρικάταρτο καράβι

φορτωμένο ρετσινόλαδο

όσοι ακολουθούσαν τα φιστίκια

θυμάμαι ότι γινήκανε δαίμονες

μπρός λοιπόν ήταν η ζωή

μα εμείς δεν επιστρέψαμε

ποτέ στη γενετήσια αφορμή

ποτισμένοι καθώς ήμασταν

μουσικές και τραγούδια

πατριωτικά

πολεμήσαμε μεθυσμένοι

και ξεσκίσαμε τις χοιρινές σάρκες

νομίζοντας πως αυτός

είναι ο εχθρός μας

ύστερα λυπηθήκαμε

όλα αυτά γίναν όμως

τόσο γρήγορα

που απόμεινε ο τρόμος,

οι ενοχές, τα λάθη

παράξενο ξύπνημα

ανάμεσα από ξωτικά φυτά

κι όνειρο φρούτων

έμεινα για λίγο

(κάμποσα χρόνια)

μόνος

δίπλα στα δένδρα

που ‘χαν πολύχρωμες ρίζες

τριγυρισμένος καθώς ήμουν

κύματα

θυμάμαι μόνο την

αρχή του πελάγους

σκέψου όπως ο αγέρας

και θα σε ακολουθήσουν

διάφορα είδη πεταλούδας

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 55

Όταν θελήσεις, έχοντας πια την πείρα της αποτυχίας σου

τότε μπορείς να πεις υπεύθυνα το Όχι,

-αυτό το δώρο που λογαριάζει, έχοντας λογαριαστεί πρώτα

με την Τύχη και την Ατυχία σώμα με σώμα, κι όπως λέω:

πιθαμή προς πιθαμή, έστω! τότε μπορείς να με ζητήσεις

εμένα που έχω πει: «μια γαλήνη πικρή και μια ευχή θυσίας

[…]

Έτσι τώρα σου γράφω πια, περιμένοντας

και μην περιμένοντας, όσο φτηνός και νάταν ο αγώνας,

πως θάρθεις!…

Κι όλα αυτά που τάχουν ξεπεράσει οι αισθήσεις μου:

ζωές των ανθών και χλωμιάσματα, με κάποιον απάνθρωπο τρόπο

[…]

Στα χαρίζω για μια καινούργια άγνοια, για μια καινούργια

νεότητα που δεν μπορεί να ξανάρθει πια.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 5τη May, 2015):

Στη θύμηση κάτι λέω τώρα

δίνοντας μου ένα περασμένο

χαμόγελο

ξεκινάμε απ’ την αποτυχία

μέσα μας πάλι ξεκινάμε

θα μιλήσουμε όπως ο ήχος

της βροχής φορώντας

αρματωσιές συννέφων

θωρακισμένοι χρόνια

συγκρουστήκαμε

πιθαμή προς πιθαμή

κερδίσαμε τη γαλήνη

ενώ ολόγυρα μας

απλώνονται οι δολοπλοκίες

του νου

φτηνό μυαλό διαθέτουν

τα ανθρωπάκια

σε μια απάνθρωπη θάλασσα

πικρών κυμάτων

χτίσανε λιμάνια

βαριοί οι αγώνες τους

βυθίζονταν

αμυγδαλιές πολέμησαν

σώμα με σώμα

και θυσιάστηκαν

περιμένοντας άδικα

μπάς κι ανθίσουν

τι ατυχία να συγκρουστεί

η μοίρα σου με τη τόσο

ανυπεύθυνη πείρα

των αισθήσεων

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE: TOCANDO “CANTEIROS” DE FAGNER

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΕλ. 63

Να νικήσεις το άσπρο τούτο χαρτί τώρα,

κρατώντας στα λόγια που το γεμίζουν αυτή την ανάκγη

τη σπασμένη στα μισά αισθήματα και στον καθρέφτη

μιας απόφασης που έγινε βουνό ασάλευτο στο δρόμο μας…

Τι θέλεις;

-Τ’ άστρο πια δε θα βγει, μήτε θα νυστάζει

καθώς θα τελειώνεις το δρόμο σου, ως εκεί

που λές:  λίγο ακόμα θα ξημερώσει!…

Η απλή μαργαρίτα στο πράσινο χαλί δε σε σταματάει,

ούτε τ’ ανώνυμα ανθάκια του αγρού,

θα σου υγράνουν πια τα μάτια…

Έτσι είμασταν ως χτές και ψιθυρίζαμε,

μεθυσμένοι μελαγχολία,

σ’ ένα περίπατο μας στην εξοχή,

σήμερα όλα τούτα θυμόμαστε κι αφίνουμε,

-ως παραδεχόμαστε την πράξη του αγέρα σ’ ανθισμένη μυγδαλιά…-

έτσι αφίνουμε όλα σε μιαν αδάκρυτη αναδρομή

να περνούν καθώς σε ξανάδαμε,

-το δαχτυλίδι σου σε άλλου χέρι να σκουριάζει-

η φωνή σου να λυγίζει γονατίζοντας τα χρόνια μας

που ξοδέψαμε σ΄ένα πέλαγο ανθισμένο από πανιά γυρισμού…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 3rd May, 2015):

Ο καθρέφτης κρατώντας

τα σπασμένα μας βλέμματα

με στόμα κλειστό

μιλούσε λόγια ραγισμένα

κι εμεις κοιταζόμασταν

ασάλευτοι

κι εσύ αναρωτιόσουν

πως έγινε κι η μαύρη θάλασσα

και τ’ άσπρο βουνό

ερωτευτήκανε

στους δρόμους τόσων άστρων

καθώς ήτανε συναντημένα

τώρα κρατάω ένα νυσταγμένο χαρτί

περιμένοντας πως θα ξημερώσει η ποίηση

σε μάτια ανώνυμα

τελειώνει το μελάνι

είμαστε ψιθυρισμένοι τόσα αισθήματα

σιωπηλά κι ως χτές μια μελαγχολία

αποφάσιζε άτολμη

ποιός θα είναι ο δρόμος μας

που δεν σταματάει σ’ ότι

θυμόμαστε

κι αφήνουμε στην εξοχή

όσα πρόσωπα είναι ολότελα ξεχασμένα

σαν πράξεις γεμισμένες απλότητα κι αγέρα

ώστε να περάσουν αδάκρυτες οι πεταλούδες

και με αναδρομικά φτερουγίσματα θα ξοδέψουν

αυτό που ΄ναι

ανώφελα ανθισμένο

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 62

[…]

Βαθύς, υπόγειος ύπνος…

Η θερμότητα τούτη της οικειότητας

ξαναζεί άνθος νέο στο αρχαίο φυτό, στο χώμα

κρατώντας τ’ όργωμα τόσων περασμένων…

[…]

η πρώτη ανακωχή της θάλασσας

το πρώτο ιλαρό μάτι κοιτώντας τον ουρανό.

[…]

«Κολυμπάμε στον αχνό ακόμα της εγκατάλειψης,

[…]

με τόση ζωή κι αξία όσο κι η σταγόνα

στα πρώτα της κερασιάς άνθη…»

Κι εμείς που σταθήκαμε

όλη τη ζωή μας σε στεγνό ακρωτήρι

[…]

-δες καλά-καλά δεν ανοίξαν,

οι πεταλούδες δε θα προφτάσουν τον έρωτα τους..

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 3rd May, 2015):

Χώμα οικειότητας

κι ένα υπόγειο άνθος

ξαναζεί τ’ όργωμα

τόσων αρχαίων χρόνων

μια ωμή προσπάθεια

ύπνου

είναι κι ο θάνατος

μάτι χελιδονιού δειλό

κρατώντας στο βλέμμα του

ολάκερες θάλασσες

και σταγόνες ουρανού ανοιξιάτικες

ποθούμε μια νέα ζωή

μας χαιρετούνε οι πεταλούδες

κι εκεί σε κάποιο πρωινό ακρωτήρι

σταθήκαμε στεγνωμένοι

απ’  το κολύμπι

δεν προφτάσαμε

καλά καλά να πεθάνουμε

καυ ξυπνήσαμε κερασωμένοι

έρωτα τόσο μόνο όσο

όλη μας τη ζωή

αχνοί περίπατοι ονείρων

τα μισοξυπνημένα της μαλλιά

ανθισμένα αγέρηδες κι εγκατάλειψη

του τραγουδιού ακούστηκε

με μια τόσο βάρβαρη φωνή

που ήταν σαν να μας απαντούσε

η σιωπή όπως πρώτα

τότες που πιστεύαμε

στην αξία της ανακωχής

κι ύστερα ανοίξανε οι θάλασσες

ακούω ένα άνθος ιλαρό να μου λέει

κοιτώντας τα περασμένα:

‘βαθύς ο θάνατος σου’

παραδέχτηκα πως ναι έτσι κι έγινε

έκοψα μισή ανάσα

από μια αναπνοή κάποιου φυτού

κι άκουσα τους φίλους

πως λιγοστεύουν

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 59

Η σκάλα που ανεβαίνει δίχως τέλος,

και τα χέρια μας τα πλέκουνε κισσοί…

Ακόμα έρχεται, ποιος περίμενε; (Είταν μι’ αρχή

σ’ όλ΄αυτά, παλιών δασκάλων τέχνες

κι όλ’ η αχεροποίητη της σκέψης ομορφιά…

[…]

Απόψε, μπρος σ’ αυτό το τέμπλο καθώς στέκομαι,

-πολύπλοκη καρδιά και σκέψη,-

στη Βενετιά, σκέφτομαι, πουλούν ακόμα κάτι μικρά ψηφιδωτά

-καρφίστες, σταυρούς, δαχτυλίδια, βραχιόλια…-Υπάρχει,

υπάρχει, λέω, η ίδια ξεπεσμένη, μα γοητεία πάντα,

σαν αφορμή ξανά

για τη σκάλα που ανεβαίνει δίχως τέλος

απόψε, μπρος στα χέρια μας που τα πλέκουν οι κισσοί…

Άναρχη τάξη, εκεί, χαμογελάς,

Κυρία των Αγγέλων

ανάμεσα σε βροχή ξανθών ροδοπέταλων.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (El Portet, Spain, 30th April, 2015):

Στο τέμπλο παλιών σκέψεων

καθώς στέκομαι

ξανά υπάρχω ανεβασμένος

ψηφιδωτά Αγγέλων

πλέκουν ροδοπέταλα

γεννήθηκες ξανθός

ανάμεσα από μια διάθεση βροχής

κι η πιό πρωτόγονη δοκιμασία

πάλι απ’ την αρχή

ξεκίνησε μπρός σου σαν ήλιος

σ’ όλα αυτά οι ίσκιοι

πλέκουνε μια ομορφιά

δίχως τέλος το απόψε της

πολύπλοκης σου μοίρας

σκέφτομαι απροετοίμαστος

κι ακόμη έρχεται

η αφορμή της σκέψης μου

ΑΛΛΟΥ

στα χέρια έχεται κισσούς δαχτυλιδιών

κι είναι οι σταυροί σας ξεπεσμένοι

βραχιόλια δίχως γοητεία

και χαμόγελα πουλιών

ποιός περίμενε τον δάσκαλο;

πάντα θ’ ανεβαίνεις

την σκάλα όπου οι τέχνες άναρχες

κι αχεροποίητες σου

συμπληρώνουν τα βήματα

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE:  ROBERT MITCHELL AND OMAR PUENTE SOUNDCHECK AT AMADEO R CUBA 2004

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 57

Τόσο γερτή, πάθος σε ροή σαν άνθος περασμένο…

Μουσική ν’ αφίνεσαι στο κοιμισμένο νερό, αγωνία

του τυφλού ρυθμού στα ωραία παραμύθια.

Ποιός είμαι; ποιά είσαι;

τι ΄ναι που καθορίζει μ’ ένα οποιδήποτε όνομα

ανθρώπινο,

εσένα που μάδησες τ΄άνθη σε ονειρεμένη φαντασία;

[…]

Μελαγχολική στιγμή της μουσικής

σε κάλεσα

πληθαίνοντας-ως το θάνατο μας, τη στιγμήν ετούτη

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (El Portet, Spain, 30thApril, 2015):

Κλείσε λοιπόν άνθος

μέσα σου

όσα ρώτησες

κι άκουσε τη μουσική απ’ ένα ποίημα

και μια άνθους αγωνία

και νερό πολύ περασμένο

μελαγχολικό αγκάθι

νιώθοντας σε κάλεσα

ως το θάνατο τόσους θεούς

πληθαίνοντας την στιγμή ετούτη

έγινες η ώρα

που μάδησαν τα μάτια μας

αφήνεσαι σχεδόν τυφλός

τόσο γερτό ήταν το βλέμμα σου

ήσουν ωραία κοιμισμένος παραμύθια

ονειρεμένα αφήνεσαι

αναρωτιέσαι (μα πάψε) ‘ποιός είμαι;’

ο οποιοσδήποτε μπορεί να είσαι

(σε καθορίζει μονάχα η ροή)

λόγια ανθρώπινα πεθαίνουν

μες τη σιωπή

(νιώθοντας έτσι τα χείλη σαν μελωδία)

ΠΑΨΕ

γέμισε τους τάφους

πάθος και ρυθμό

και ΠΑΨΕ ΛΟΙΠΟΝ

αφού είσαι ο

νεκροθάφτης

που ποτέ

δεν θα ανατείλει

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, σελ. 55

Σε τούτα ξέρεις πως είναι μια φυγή από τη φυλακή σου.

η τοιχογραφημένη εικόνα ενός θαλασσινού τοπείου

μπροστά σε μάτια που αγρύπνησαν αναπολητικά.

Ως εδώ προσμέναμε, για να παραδεχτούμε

κερδίζοντας αυτή την ώρα

σε στιγμή όχι τυχαία,-τυχαία τίποτε δεν υπάρχει

έξω από τη μεγάλη Τύχη.

Και τώρα ξυπνοί πέρνουμε το κουμάντο

από του ονείρου τα χέρια.

Κρόσια του χρυσαφένιου ειδώλου στο νερό

μαδήσατε ως σήμερα,

ελεύτεροι που μέσα στη μητέρα του ελεύτερου, τη θάλασσα

βλέπουμε τα νησιά ν’ αχνογραφούνται

μεσ’ από την τελευταία γάζα της αυγής·

Κυκλάδες!

[…]

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 2nd May, 2015):

Όνειρα αχνογραφημένα

στην αυγή της θάλασσας

μαδήσατε

και μπρος στο

τοιχογραφημένο είδωλο

κάποιου ήλιου

τ’ αναπολητικά

χρυσαφένια μάτια

χόρεψαν σ’ ένα

σβησμένο φως απάνω

κρυστάλλινες κυκλάδες

κι ο έρωτας πιότερο

κουκούτσι παρά

λευτεριά τύχης

κουμάντο στις ψυχές καμμιά

ποντάροντας τυχαία σε περασμένες στιγμές

κερδίσαμε ότι προσμέναμε

δηλαδή το νησιώτικο τοπίο

και βήματα που μαραίνονται

κάτω απ΄τα κύματα

δεσμοφύλακας της φυγής μας γίναμε

η άλλοτε σιδερένια μοίρα των ανθρώπων

κατάντησε

πολύχρωμα κρόσια του τίποτε

κι ο νοσταλγικός καρπός που κάποτε

ξέραμε ότι θ΄ανθίσει

σαν μια κίνηση

Μαίστρου

δεν έκανε τίποτα άλλο

παρά αλάτισε

τις γαλάζιες ώρες

σου κοιμισμένη μητέρα

ανίδεοι από βουνά

ορειβατούσαμε

σαν μέρες φυλακισμένες

στη καθημερινότητα

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 49

Πέσαν οι τοίχοι της κάμαρας μου κι έμεινα στον κήπο

δίνοντας το εσωτερικό στο χώρο σαν άνθος που ανοίγει·

το φως χυμούσε μπαλσαμωμένο τόσους αιώνες

του φεγγαριού· με την ορμήν ατίναχτη τόσα χρόνια

και το πριν λίγο σκοτεινό πλημμύρισε εσωτερικό.

[…]

Έμενα μες στις τεθλασμένες και τα τόξα και τη βροχήν αυτή

από τα σχήματα μες’  στον αέρα που άλλαζε

μισός της σκιάς κι ολοένα περισσότερο καταχτημένος από φως,

ακούοντας λιγότερο και μαντεύοντας περισσότερον άρρυθμη

την καρδιά μου.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 2nd May, 2015):

Οι τοίχοι του φεγγαριού πεσμένοι

χυμήξαν πάνω στο φως

σχήματα τεθλασμένα βροχής

ύστερα στάθηκε

η αυτοάμυνα της φωτιάς

ακριβώς εκεί

κι όλα σκοτείνιασαν

έτυχε να στεκόμαστε

παρά δίπλα

τινάζοντας τη πιο πικρή νίκη

περισσότερο νόημα

και λιγότερο λύτρωση

μέσα μου ένιωσα τόσα

συντρίμμια και το δεσποτικό

ρυθμό μιας αιωνιότητας

σε μια γωνιά πλημμυρισμένη

βασλαμωμένες σκιές

μάντεψα το

σκοτεινό εσωτερικό

της σιωπής

και τι ελάχιστο άκουσμα

που ήταν η καρδιά

μετρούσες τόσα χρόνια

τους ρυθμούς από ατίναχτα δάκρυα

κάτι αλλάζει για πρώτη φορά

καταχτημένος εσωτερικές ορμές

ένιωσες πόσο σου λείπει

ο ανοιχτός χώρος και το φως

άνθη κι αιώνες

καταλαβαίνοντας τη μουσική του Bach

μονάχα έκλαιγαν

κι η τέχνη της κάμαρας

κλεισμένη σε

τοίχους κήπων

μαντεύοντας μέσα μου

τ’ αντικείμενο που

ονομαζόταν καρδιά

έπλαθε για μας

ένα νόημα, μια λύση.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

MUSIC INTERVAL

OMAR PUENTE: ROBERT MITCHELL AND OMAR PUENTE, THE ENVOY AT ROLDAN WKSHP II

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 48

Να γυρίσουμε πίσω;

-καημοί μας περιμένουμε στα περασμένα·

με τα ταξίδια πόσα δεν εξάντλησες

γυμνώνοντας την καρδιά σου-

Όμως για μιαν επιστροφή

παραλογίζεσαι,

στιγμές που όλα τα χάριζες

για μιαν αμετάνοιωτη γνώση!

[…]

Το κλίμα που ζει στη νοσταλγία

ενός τοπίου κάτω από τον ουρανό του Νότου,

για να το παραστήσεις τα χρώματα σου λείπουν

από τη γλώσσα που μιλάς λείπει το χάδι.

[…]

Γαλήνεψε. κατόρθωσε να δηλωθείς.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 2nd May, 2015):

Γυμνώνοντας τους καημούς σου

παραλογίζεσαι

αμετάνοιωτος

χάρισε όλες τις στιγμές

στην γνώση

κεντημένος περασμένα

εξαντλήθηκες

μες τα λουλούδια

διαβάζοντας για ταξίδια

κι η επιστροφή

των παιδικών χρόνων

σε περιμένει να γυρίσεις πίσω

απόψε δίπλα σου

βρίσκονται τα χρόνια εκείνα

που ζούσες σε κλίμα ήπιο

σταυρωμένος χρώματα

θα παραστήσεις

πως ήσουν χάδι

διαβάζοντας στα άστρα

την μνήμη

κι ένα βιβλίο νοσταλγίας

παλιού τοπίου εκεί

που για πρώτη φορά

γεννήθηκες

κι εσύ όμως κατόρθωσες

και γαλήνεψες

κατάβαθα σου

ήσουν λάμψη καρδιάς

κι ας είχες δηλωθεί

πως μιλάς με προφορά Νότου

χάδια μεθυσμένος είπες:

‘λύπη ο ουρανός’

στρωμένος λύτρωση

ο Φλωρεντίνος κάμπος

ήρεμα ντύθηκες Ινδιάνικα

σε σχήμα γλώσσας

αρχαίας Ελληνικής

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 47

[…]

Συλλογίζομαι ψιθυρίζοντας:

Μια θάλασσα σίγουρη στην εναντιότητα της μας κυβερνά…

και ξέρω μια θάλασσα μολυβένια,

τη θάλασσα που είναι η άκρη του ποταμού που βλέπαμε χτες,

μια θάλασσα μολυβένια

για να μας σηκώσει βαρύτερους από κάθε άλλη φορά.

                                                                  Χριστούγεννα, Bristol 1930

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 3rd May, 2015):

Θεοί με μολυβένια ψυχή

υπάρχουν άραγες;

σήκωσε τους βαρύτερους

απ’ τη θάλασσα

των συλλογισμών σου

ζύγιζε πέρα από κάθε άλλη φορά

έναν μέγιστο ψίθυρο

εναντιότητα του ουρανού

σε βλέπουμε χτες

η άκρη κάποιου ποταμού

μας κυβερνά

νυσταγμένα μεθυσμένοι

σφαδάζουμε

στην ανηφοριά της ώρας

και πόσο κάρβουνο παραλογισμού

φορτωμένο έχουμε στα μάτια

με κοίταξες κι είπες:

¨Δεν θυμάμαι πότε τους

ανέγειρε νεκρούς ο άνεμος

καιρούς που ζήσαμε

ευτυχισμένοι”

δυο-τρεις μέρες ατίθασες

κι απ΄το φινιστρίνι μου

η χαίτη καραβιών

ενάντια στα μαλλιά μιας

γυναίκας αγαπημένης

όσο κι η πλώρη των άστρων

μουρμουρίζοντας

γυρίζαμε σε πέλαγα μυαλού

κι ομίχλης νου

βυθίζοντας λίγες ώρες

κι εσύ ένα κύμα ξενιτεμένο

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 46

Χανόταν μροστά μας καπνίζοντας το ποτάμι,

φείδι οκνό μες’ στην ομίχλη,

-το ποτάμι που θα κατεβαίναμε σε λίγες ώρες…

Απόψε,

δίχως έλεγχο του μυαλού μας

χαρήκαμε τις χαρές του ξενητεμένου ναύτη.

Ακόμα τις ακοές μας βυθίζοντας

στα κάλαντα-κάλαντα σε ξένη γλώσσα…

[…]

Μετρώντας εγώ πόσες φορές είδα μεθυσμένο τον ουρανό

από το φιλιστρίνι μου στα χαμηλά πλάτη,

πόσες φορές ανάγειρε τη χαίτη του ο πυκνός καπνός

του καραβιού μας, σ΄ενάντια άνεμο,

με πλώρη στο Γαρμπή: τα ξέπλεκα μαλλιά γυναίκας που θ’ αγαπούσα…

(Νύχτα του καημού μας!)

[…]

Δε θυμάμαι τίποτ’ άλλο,

ολοένα ξέπεφτεν η τέχνη του παραλογισμού μας

καθώς τέλιωσεν η νύχτα εκείνη,

 δε βλέπω τώρα παρ’ ανάμεσα από τραβέρσες τον ουρανό

σταυρωτά κι αχτινωτά που πλέκουν το δίχτυ της φυλακής\

των ματιών μας.

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 3rd May, 2015):

Κατεβαίναμε κάμποσα βήματα:

τη χάρη του

‘Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο’

τέτοια ήταν η τύχη μας

που πλέκαμε

τέχνες αχτινωτές

πιασμένοι σταυρωτά

στα δίχτυα

των νυχτερινών καημών

κι είχαμε ξέπλεκες πλώρες

καθώς τέλειωνε πέρα ο ουρανός

χαρήκαμε ακούγοντας τα κάλαντα

κι οι ακοές μας λέγαν:

‘όπου κι αν φτάσετε

θα γκρινιάζετε’

μπροστά χάνονταν ο έλεγχος

μιας μοίρας

απόψε το ποτάμι μέτραγε

πόσες φορές πνίγηκε η θάλασσα

για λογαριασμό της τύχης
ύστερα αναγείραμε κάμποσους
νεκρούς
απ΄το γκρεμισμένο πάρκο

είχε αρχίσει να ξημερώνει

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 45

Τραβερσωμένοι ας πάμε έτσι ακόμα!..

Πρωτοχρονιά έξι φορές μακρι’ απ’ το σπίτι:

-Λιμάνια νέα υπάρχουνε ακόμη για να μας στείλουν,

[…]

Πρωτοχρονιά έξι φορές μακρι’ απ’ το σπίτι,

τα γράμματα έχουν γίνει πια σωρός που τα βαριέμαι

σ’ ένα συρτάρι· να μην ξαναγράψεις!

Τραβερσωμένοι ας πάμε έτσι ακόμα…

Λιμάνι’ ακόμα νέα υπάρχουνε για να μας τραβήξουν;

Ένα κρεβάτι στεριανό μ’ οχτώ ώρες ύπνο,

ένα βιβλίο ησυχα το βράδι να διαβάζεις

σε μια γωνιά, αυτά πως να υπάρξουν, φίλε;

Τραβερσωμένοι ας πάμε έτσι ακόμα…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Uxbridge, UK, 3rd May, 2015):

Σωρός από πρωτοχρονιές

πως τα βαριέμαι τόσα χρόνια

ένα συρτάρι γιομάτο

ποτάμια και κυνηγητά

κάθε ποίημα

μονάχα δώδεκα σελίνια

τραβερσωμένους στίχους

να μην ξαναγράψεις

δεν βαριέσαι

μας στείλανε μακριά απ’ το σπίτι

ζήσαμε και θα τελειώσουμε εκεί

καθημερινά

οχτώ ώρες ύπνο και πόσες θάνατο;

κι ο ναύλος του γυρισμού έξη φορές

πιο ακριβός

υπάρχουν ακόμη οι φίλοι;

τότες που ήτανε

νέα τα βράδια

σε μια γωνιά σκοτεινή

ήσυχα διαβάζαμε βιβλία πολλά

τώρα όμως πια

τα γράμματα όλα

είχανε γίνει τραβερσωμένα

πλέον στεριανοί

έτσι πάμε

έχοντας ξέστρωτα κρεβάτια

στο λιμάνι εκείνο που

μας τράβηξε

σαν να ‘ταν θάλασσα

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015