Navigation Menu+

Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ 1906-1994

Posted on Mar 31, 2015 | 0 comments

 

Φωτογραφία: Ο Δ. Ι. Αντωνίου. Βηρυττός 1955. Από το φωτογραφικό αρχείο του Γ. Σεφέρη.

Ο Δημήτριος Αντωνίου γεννήθηκε στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια της Κάσου. Πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη γενέτειρά του και στο Σουέζ και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του το 1912. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε παράλληλα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και ερασιτεχνικά με την ορυκτολογία, τη βοτανική, την εντομολογία, τη ζωολογία, τη μουσική. Από το 1928 ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στην εμπορική ναυτιλία και έφτασε ως το βαθμό του πλοιάρχου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο αντιτορπιλικό Κείος. Νέος μπήκε στον κύκλο του Παλαμά και γνωρίστηκε με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Γιώργο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη και τους άλλους λογοτέχνες της λεγόμενης γενιάς του Τριάντα, με τους οποίους συμπορεύτηκε στην ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1936 από τις σελίδες των Νέων Γραμμάτων με τη δημοσίευση ποιημάτων που κρίθηκαν ευνοϊκά από το Γιώργο Σεφέρη. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές (Ποιήματα, Ινδίες [Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης – 1967], Χάι-Κάι και Τάνκα [Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης – 1972]), ενώ πολλά έργα του (ποιήματα, λογοτεχνικά δοκίμια, μεταφράσεις) βρίσκονται δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου

 

 

images-3

 

 

Παρακάτω θα αναφέρουμε την μεταποίηση απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη ορισμένων ποιημάτων του Δ.Ι Αντωνίου απ’ το βιβλίο ‘Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ποιήματα’, Φιλολογική Επιμέλεια, Εύα Κωστοπούλου, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009:

 


 

Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

 

Ο Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ

 

ΣΤΗΝ ΜΠΕΙΡΑ ΤΗΣ ΜΟΖΑΜΒΙΚΗΣ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ΙΩΑΝΝΗΣ, ΕΙΧΕ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΓΟΤΑΝ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΕΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΣΟΥ, ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821. ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΣΟΥΕΖ, ΟΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ, ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΟΥ, Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Η ΑΝΝΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗ.

[…]

ΑΠΟ ΤΟ 1928 ΩΣ ΤΟ 1934 ΘΗΤΕΥΣΕ ΣΤΟ ΠΟΝΤΟΠΟΡΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΠΛΟΙΟ “ΠΗΛΕΥΣ”, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ. ΣΤΙΣ 3-2-1938 ΠΗΡΕ ΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΤΟΥ ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΩΚΕΑΝΟΠΛΟΙΑΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1940 ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΣΤΟ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΟΠΛΟΙΟ “ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ”, ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΔΟ ΑΥΤΗ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Ο Γ.Κ ΚΑΤΣΙΜΠΑΛΗΣ, Ο Α. ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ, Ο Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΧΙΜΟΣ ΕΦΕΔΡΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΣΕ ΤΟΡΠΙΛΟΒΟΛΟ. ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΣΤΑ ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΟΠΛΟΙΑ “ΑΧΙΛΛΕΥΣ” ΚΑΙ ¨ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ”. ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕ 40 ΧΡΟΝΙΑ (1928-1968) ΚΑΙ, ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΕ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ-ΕΧΕΙ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ, ΑΠΟ ΤΥΦΟ ΣΕ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ, ΕΝΑ ΜΗΝΑ ΠΡΙΝ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥΣ- Η ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗ, ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ, ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΗΣ. ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΣΠΑΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΛΟΓΩ ΜΙΑΣ ΠΑΘΗΣΗΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΟ. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΖΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΑΧΑΡΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ, ΣΤΙΣ 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 1994.

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ Ο ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΗ ΤΟΥ 1929, ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘ΠΝΟΗ’ ΜΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ “ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ”. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΙ ΕΩΣ ΤΟ 1936 ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΤΙΠΟΤΕ-ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΕΧΗ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1936 Ο ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΥΠΩΣΕ ΜΙΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ “ΠΟΙΗΜΑΤΑ”, ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΕ ΕΚΑΤΟ ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ. ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΑΥΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΤΑ ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1936 ΕΩΣ ΤΟ ΜΑΙΟ ΤΟΥ 1938, ΚΑΙ ΠΕΡΙΛΗΦΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, ‘ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ” (1939).

[…]

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ: TO 1968 ΑΠΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ “ΙΝΔΙΕΣ”, ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 1040 ΣΤΙΧΩΝ, ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΩΝ ΑΟ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1967. ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΤΟ 1973, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ “ΧΑΙ-ΚΑΙ ΚΑΙ ΤΑΝΚΑ”, ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1972 ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΡΜΗΣ.

[…]

ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ. Ο Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΙΣΩΣ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ. ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΤΟΥ Γ. ΣΕΦΕΡΗ ΤΟΥ Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑ, ΤΟΥ ΟΔ. ΕΛΥΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ Ν. ΓΚΑΤΣΟΥ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΩΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΟ ΕΥΡΥ ΚΟΙΝΟ.

[…]

Ο ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ· ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΕΤΟΥΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ. Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΑΥΤΗ, ΠΑΡΟΤΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ, ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΝΑ ΤΟΝ ΘΕΩΡΗΣΟΥΝ ΟΛΙΓΟΓΡΑΦΟ, ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. […] ΙΣΩΣ ΑΠΟ ΕΜΦΥΤΗ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ, Η ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΣΤΙΧΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΗΣΕ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥΣ ΠΟΙΟΤΙΚΑ. ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ: ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΝΑ ΗΤΑΝ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΕΞΟΔΟΣ, Ο ΠΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΠΕΡΝΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΚΑΡΑΒΙΟΥ, ΜΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΣΩΣΤΡΕΦΗΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟΣ, ΠΑΡΟΤΙ ΦΥΣΕΙ ΕΥΓΕΝΗΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΟΥ. ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΥΤΟ, ΛΙΓΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΑΝ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ Η ΟΧΙ, ΑΦΟΥ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ Η ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΝΤΟΝΗ ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ, Γ. ΣΕΦΕΡΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

[…]

Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΥΟ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ. “Η ΕΛΛΑΔΑ” ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΛΥΤΗΣ, “ΜΟΝΟΝ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ. ΤΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΝΑ ΤΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ”. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΟΛΥ ΕΥΓΛΩΤΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ. ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΙΣ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ 1937, ΓΡΑΦΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ:

“ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΠΑΛΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΟΥ ΜΕ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ΣΑ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΠΑΛΙ, ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ SWINBURNE ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΨΙΘΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: ” I WILL GO BACK TO THE GREAT MOTHER /MOTHER AND LOVER OF MEN, THE SEA.” ΕΤΣΙ! ΓΑΛΗΝΕΨΕ ΑΥΤΗ Η MOTHER AND LOVER ΤΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΘΩΣ ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ Μ’ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΕΝΟΣ ΑΠΛΟΥ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ· ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΘΑ Μ’ ΑΚΟΥΓΕΣ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΩ ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΩ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ-ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΜΕ ΠΟΙΑΝ ΕΝΝΟΙΑ ΜΙΛΩ, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ, ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΜΟΥ· ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΥΠΟΤΑΓΗ. ΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ!”

[…]

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΜΕ ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ, ΚΛΕΙΣΤΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ. ΚΑΤΑ ΤΟΝ Α. ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ “ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ” ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ: ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΑΔΕΣΜΕΥΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΡΑΒΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΗΘΟΣ, ΚΑΙ  ΣΤΑ ΥΛΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΜΕ   ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ. Ο ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ ΘΥΜΑΤΑΙ: ” ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ΟΠΟΥ ΣΕ ΔΕΧΟΤΑΝΕ ΜΕ ΑΠΕΙΡΗ ΕΥΓΕΝΕΙΑ, ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ Σ’ ΑΠΑΡΑΤΟΥΣΕ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΜΠΟΣΑ ΛΕΠΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΠΡΟΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΑΤΟ Η ΚΟΥΒΑΛΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΓΛΑΣΤΡΑ Μ’ ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΕΙΔΩΤΟ ΦΥΤΟ Η ΚΑΠΟΤΕ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΞΥΛΟ ΑΡΩΜΑΤΙΚΟ, ΦΕΡΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΧΑΙΔΕΥΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Τ’ ΟΣΦΡΑΙΝΟΤΑΝΕ ΜΕ ΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΠΛΩΝΕ ΣΕ ΧΑΡΤΑΚΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΥΣΤΙΚΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΕΚΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΗΛΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑ ΤΑ “ΠΟΛΥΤΙΜΑ”. ΜΟΥ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΔΩ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΗΜΙΣΜΕΝΑ ΚΟΥΤΙΑ ΤΩΝ ΤΣΙΓΑΡΩΝ ΟΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ, ΣΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΒΑΡΔΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ, ΤΥΡΑΝΝΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΟΛΟ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ, ΕΡΓΑΣΜΕΝΟΥΣ ΟΜΟΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕ”.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ. Ο ΙΔΙΟΣ ΕΖΗΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΧΕΔΟΝ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗ, ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΛΙΓΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ, ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΑΠΩΝ ΑΠΟ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ. ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ ΤΟ Β’ ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ‘ΙΝΔΙΕΣ’· ΜΑΛΙΣΤΑ, ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΑΝ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΑ ΕΙΣΕΠΡΑΞΑΝ-ΕΡΗΜΗΝ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ-ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΚΑΡΟΣ. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ ΒΑΘΙΑ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΙΣ ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΦΗΜΕΡΟ, ΑΠΑΤΗΛΟ ΚΑΙ ΚΑΛΠΙΚΟ. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΛΙΤΟ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ “ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ”:

Kύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Tην τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Eίχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
– πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα -.
Tώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Kύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΕΦΕΡΗΣ: “ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΙΩΝΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΩΝ ΣΙΓΑΡΕΤΩΝ ΤΟΥ. ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΔΟΥΛΕΥΕ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ. ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΕΦΤΑΝΕ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΓΡΑΦΕ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΚΑΜΠΙΝΑ ΤΟΥ. ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΗΤΑΝ ΣΤΙΒΑΓΜΕΝΑ ΑΠΕΙΡΑ ΑΔΕΙΑΝΑ ΚΟΥΤΙΑ ΣΙΓΑΡΕΤΩΝ, ΗΤΑΝ ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΑ ΟΝΟΜΑΖΕ “ΟΙ ΜΠΟΤΙΛΙΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ”.  Η ΠΟΙΗΣΗ  ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ, ΛΙΤΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΕΚΖΗΤΗΣΗ, ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΒΑΘΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟ, ΜΕ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ.

[…]

ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ. ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΤΟΥ, ΕΛΛΗΣ, Ο ΙΔΙΟΣ ΕΠΑΙΖΕ ΠΙΑΝΟ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΛΑΣΣΙΚΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΑ ΤΑΓΚΟ, ΠΟΥ ΤΟΥ ΘΥΜΙΖΑΝ ΤΑ ΝΕΑΝΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΣΕ ΣΤΟΝ “ΠΗΛΕΑ”. […] Ο “ΠΙΟ ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ”, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗ, ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΤΥΧΩΝ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΣΥΝΘΕΤΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΥΝΤΑΙΡΙΑΣΜΑ ΑΠΟ ΨΙΘΥΡΙΣΜΑΤΑ.

[…]

Ο Α. ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΡΙΒΑ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΠΟΥ ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΠΟΙΗΣΗ. ΚΑΙ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ “ΟΛΟΤΕΛΑ ΑΜΟΙΑΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ”  ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥΣ, ΩΣΤΟΣΟ ΒΡΙΣΚΕΙ ΟΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΚΟΙΝΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ. ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ ΜΕ ΠΡΟΤΥΠΑ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΣΜΟΣ…

[…]

Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 1936-1939, ΟΠΟΤΕ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΑ “ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ”. ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΜΕ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑ ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ.

[…]

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’40 ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ Ο ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ’30 (ΣΕΦΕΡΗ, ΕΛΥΤΗ, ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ, ΜΥΡΙΒΗΛΗ, ΒΕΝΕΖΗ, ΘΕΟΤΟΚΑ, ΠΟΛΙΤΗ). ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Ο ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙ: “ΑΙΓΑΙΟ ΠΕΡΑ ΓΙΑ ΠΕΡΑ, ΠΝΟΗ, ΧΩΜΑ, ΝΟΗΜΑ, ΚΥΜΑ, ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ”.

Ο ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΜΕ ΘΕΡΜΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ (Π.Χ. ΒΑΛΕΤΑ, ΒΟΥΤΙΕΡΙΔΗ, ΔΗΜΑΡΑ, ΜΑΣΤΡΟΔΗΜΗΤΡΗ, ΠΟΛΙΤΗ, VITTI, Κ.Α.) ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΕΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (Π.Χ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ, ΔΙΚΤΑΙΟΥ-ΜΠΑΡΛΑ, ΠΕΡΑΝΘΗ, ΠΟΛΙΤΗ, ΠΟΡΦΥΡΑ. Κ.Α.).

[…]

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ (F.M.PONTANI, M. VITTI)  ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ (E. KEELEY, P. SHERRARD). ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΗΓΑ ΚΑΠΠΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ  CARLOS MONTEMAJOR.

ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ “ΕΛΑΣΣΟΝΟΣ” ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΣΙΩΠΗΡΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ. ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΑΔΙΚΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΥ ΚΟΙΝΟ. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΠΑΙΞΕ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΙΑΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ “ΑΠΑΝΤΩΝ”, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕ ΝΑ ΣΥΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥ.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

end-691

© Nikos Chatziiakovou

 

 


 

Μ.Ν.Χ./20-11-85, Σελ. 182.

[…]

Ξαναθυμάται

το άγριο φιλί του αγέρα

με τη θάλασσα·

στα ξάρτια μουρμούριζε

παλιά τραγούδια τους.

Απαρνήθηκε

πόσο την ομορφιά τους

σαν το λουλούδι

που μόνο μαράθηκε

γι’ αθάνατο κάρπισμα.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Φουρτούνα-3330

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015)

 

Άνθισε το αιώνιο,

μαράθηκε, θα χαθεί

παρηγοριά η ανάμνηση του.

Δεν ξεχάστηκαν

οι κατεστραμμένοι κόσμοι

στην κούνια ενός μωρού

νανουρισμένοι.

Καρπός πέτρας είσαι

σπείρε κύματα.

Σβήσανε μες το νερό

οι σιωπές της θάλασσας

και πέρα μακρυά

τυφλωτικά πελάγη.

Αθανασία πονώντας

μέσα στους τάφους

ποιείς.

Ο κόσμος πια ξέρει

πως δεν υπάρχει.

Μαζί διαρκούμε

με κλειστά μάτια

όλο και πιο πολύ

πρύμα σου νύχτα

κι όσα γράφτηκαν

δεν αντέχουν άλλο

τις νικημένες λέξεις.

Πονώντας χαμηλώνει το λουλούδι

και ξαναθυμάται τα ξάρτια του.

Ξέπνοο μουρμούρισμα αστραπής.

Buenos Aires

βράδι και πρωί

ξαναδιαβάζω κοιμισμένο

το όνειρο.

Άγριο σπάθισμα φιλιού

σε ξελογιάσανε οι κήποι

απαρνήθηκες την

καρδιά του αγέρα.

Στεναγμός πεταλούδας

σε φίλησε σαν άλογο ο αγέρας

δροσιά μέλισσας και στόλισμα το δάκρυ.

Λουλούδι με κρύα λόγια

πενθείς τους ύμνους μας

κι απ’ ένα κλάδι θα ‘ρθουν

οι μοίρες να χυμήξουν.

Βάραθρο τα όσα πέρασαν

κορφές αισθήσεων ερωτικές.

Τραγούδια που μαζί σας

η ομορφιά μαράθηκε

κάρπισμα λουλουδιού

νικώντας πάντα

το σκιερό δένδρο

μ’ εκείνους τους ήλιους

τώρα πιο ψηλά

πορευόμαστε.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015.

 

end-3074

 

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

Ποιήματα του Δ.Ι Αντωνίου:

 

~Άτιτλο~

Άνθισα γύρω μου στη θάλασσα
άνθη – πουλιά που ζήσανε
στο εφήμερο κλίμα της νύχτας εκείνης.
Bρήκα τις κλωστές σαν ξημέρωνε,
αυτές που ζωντάνευαν τους τεχνητούς κύκνους μου,
σαν νεύρα με τη σάρκα
στην πλασματική τους ύπαρξη.
H κατασκευή τούτη που αρνήθηκες
με το φως της ημέρας
τον εαυτό της τόσο
τον εαυτό μου τότε που κυβερνούσε ένα καράβι
άσπρο κι αυτό σαν τα φανταστικά πουλιά
κείνη τη νύχτα που μου γύρεψες.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

south Samos-3327

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Μια μέρα σκοτεινά κατασκευασμένη

γύρεψες να κυβερνήσεις κάποιο φως

κύκνος ήσουν που αρνήθηκες τη σάρκα σου.

Στο εφήμερο του αιώνα

ξημέρωνε η ύπαρξη μας

κλωστές πουλιών πλέκουν τις θάλασσες

ζήσανε κάποτε τ’ άνθη ευτυχισμένα.

Ζωντανεύουνε μέσα σ’ άσπρους τάφους

γαλάζια πουλιά, φανταστικά καράβια

νύχτες γύρω μου κι αναμνήσεις

ανθίσανε στο Σούνιο

τότες που εσύ έγραφες.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry,  2015.

Μπουγάζι-1408

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

~Κύριε, άνθρωποι απλοί (Οι κακοί έμποροι)~, Σελ. 52

Kύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Tην τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.

Eίχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
– πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα -.
Tώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Kύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Θάλλασα σε άσπρο και μαύρο-2251

© Nikos Chatziiakovou

 


 

Γ.Σ., Σελ. 176.

Κοίταξε τα σύννεφα πως τρέχουν

του αγέρα είναι κοπάδι,

δεν είναι νύχτα,

χαμηλή μόνο ημέρα-

κι όμως θυμάσαι τότε

με το φεγγάρι κυνηγημένο,

το πέλαγο σαν μάνιαζε στο καράβι.

Γύρισα στην εικόνα

να αλλάξει η μέρα σε άλλη νύχτα-

που άναψα το τελευταίο μου σπίρτο

να δω στα τείχη τα έρημα της θάλασσας

την άσβηστην ακόμη επιγραφή:

ΠΥΡΓΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ.

Και ήταν η ημέρα αυτής της νύχτας

στα ματωμένα σπάργανα παιδιών των αλλοφύλων

της άκαρδης διαδοχής τους.

Φωνές σιωπής παλέψαν γύρω

εχθρών και φίλων.

Αυτά που πήρα γυρίζοντας στο καράβι

κι αγρύπνησα στην κάμαρά μου

όπως σε γέφυρα πάλι παλεύοντας

στη μοναξιά μιας άγριας νύχτας.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

To ναυάγιο-1938

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7
Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Ο αυτοκρατορικός πύργος

ξοδεύεται στα θεμέλια του.

Τυφλωτικό αγέρι

σύννεφα δίχως πόνο

και φεγγάρι σπαρμένο όνειρα.

Ο Χριστός, η ομορφιά

ένα τριαντάφυλλο

και χίλια κομμάτια νύχτας.

Και πόσο άκαρδες φωνές

παλέψατε με τη σιωπή

στα τελευταία τείχη

σε μιαν άλλη νύχτα πελάγους

έρημες αρχαίες επιγραφές.

Γυρίζοντας στις θάλασσες

αγρύπνησα

παλεύοντας με ματωμένα σπάργανα

θυμάσαι πως ήσουν κάποτε

ένα κοπάδι από ψυχές;

Κυνηγημένος

πάνω σε γιοφύρια

μες την κάμαρα της μοναξιάς

αγριοκάραβο μανιασμένου πελάγους

κι εσείς παιδιά

που ‘χετε χαμηλωμένο βλέμμα

ανάβει το προαιώνιο σπίρτο

κάποιο χέρι σας

να γεννηθεί κάμποσο

φως.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015.

 

φουρτούνα-1721

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΣΧΕΔΙΟ, Σελ. 199.

Γυρίσαμε πίσω

γέψη για τον καρπό-ώριμο-

κυνηγώντας τη γνώση στα ταξίδια

η πείρα έτσι που κερδίσαμε

σε γνώση που τη θρέψανε τα πέλαγα

που ανοίγουν και κλείνουν τις στεριές

τώρα μας έβγαλε, δεν υπάρχει-τώρα-για εκείνο

που το πέρασμα μας κάνει να μην περνά

καθώς συλλογίζομαι την ανθρώπινη αγάπη

περισσότερο χώμα και λιγότερο ουρανό

θυμάμαι τους στίχους που λυγίζανε τα γόνατα σου

όπως και φέρναν και μέσα τους κάτι που λειώνει

βρίσκοντας ξαφνικά τις ρίζες που δένουν τη γη με τον ουρανό

κι ύστερα στη μοναξιά μας μεστώνει

τη σκέψη, την ψυχή μου βρήκα να θυμάται

Η στυφή γέψη στο στόμα

μπροστά στο εξαντλημένο πια τοπίο

από την αχόρταγη ματιά μας.

Το ανικανοποίητο γύμνωσε τις ώρες μας

από τα χνούδια της σκιάς

κι από το θείο ψέμα της στιγμής.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Aνάποδος κόσμος-2130

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

Ανοίγουν οι καρποί

την γνώση τους

να σας θρέψουνε.

Μοναξιές ουρανών

κι ανθρώπινες αγάπες

λιγότερο ριζωμένες

από άστρα που μεστώνουν φως.

Με μια γεύση

μόνιμης χαράς

κλείσαμε το στόμα

που ‘ταν γιομάτο ουτοπίες.

Λιώνει πάνω στη ψυχή

ο στίχος

και τα χιόνια της γης

ανδρειωμένα μας

στολίζουν γυμνούς.

Μέσα από περάσματα

στίχων έμπειρων

κυνηγώντας τα πελάγη

ωριμάσαμε

αχόρταγες ώρες

εξαντλημένες στο θάνατο

πια όχι άλλη ζωή.

Ετοίμασα πελάγη πολλά

και ρουμπίνια

που στη λάμψη τους

καιγόταν ο καημός των λουλουδιών.

Στυφή ειρωνεία

το μυστικό ενός τάφου

στεγνό και ξάστερο.

Εκάλεσα κάποια τοπία

για να εξομολογηθώ

αυστηρά Αττικό όραμα.

Και σκιές ανικανοποίητες

από τόσα ψέματα

που ‘ναι το φως τους

γυμνωμένο.

Μπρος μια φλόγα νοσταλγίας

κι ο πυρετός θολού προσώπου.

Κι η κακομαθημένη λαγνεία της σάρκας

πετρωμένη στον ορίζοντα μου.

Γλαυκό άρωμα πατρίδας

τώρα αμέθυστος όπως το αλάτι

καίω τις εφευρέσεις μου

μεστώνουνε οι ρίζες.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Samos in the Winter -2123

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΣΧΕΔΙΟ, Σελ. 197

 

Μέσα στους κάμπους η καρδιά ξεχνά

την άνοιξη τον αποτυχημένο έρωτα

κι ένα παιδί μικρό του έρωτα

το δρόμο ξαναπέρνει τον παλιό

με πίκρα κελαϊδισμούς στο αφρόντιστο

το γέλιο του σφυρίζει με όλα τα πουλιά

κι μεθυσμένου γάργαρα νερά

όλο το ίδιο το τραγούδι λέει

κι ακόμη το τραγούδι ξαναλένε

Του έρωτα την πικρή τη λαβωματιά

τα μύρα ίδια στα τρυφερά στήθεια του

Δεν ξέρω την

το πέλαγο ξέρω καθώς μάχεται την ασπίδα του καιρού

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Στίγμα...-1407

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Ο καιρός των γέλιων

όταν ακόμη ήσουν παιδί

μην το ξεχνάς

γιατί αυτή η θύμηση

θα γίνει η τέχνη σου.

Ο χρόνος

στη μοναξιά του

θα φθαρεί.

Πικροπούλι τραγουδάς

αντί για να κελαηδήσεις

κι ακόμη μάχεσαι

μ’ ασπίδα τη σιωπή.

Ο χρόνος δεν φεύγει

κρύβεται

ξαναπαίρνει το παλιό του εαυτό

και σέρνεται

σαν λησμονημένο φίδι.

Στολισμένος καρπούς

πέφτω πάνω στις γάργαρες μέρες

η λύπη των φύλλων

και κλαδιού θρήνος

ξαναλένε το όνομα μου αφρόντιστο.

Απ’ το δένδρο τούτο ξεκίνησα

μακρύ ταξίδι

αποτυχημένος όπως η άνοιξη

λαβωματιά αγάπης παρηγορήτρα

γλυκαίνεις τα μύρα και τελειώνεις.

Κι ενός μεθυσμένου η καρδιά

μέσα σε κάμπους και πελάγη

σφυρίζει σφηνωμένη κάτω

απ’ τα στήθια μας.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Θαλασσινο χαλί-3315

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

MUSICAE MARIS, Σελ. 167

 

Όπως και τότε αυτός τώρα ξαναθυμάται

ακούοντας τη μουσική που βρήκε ξαφνικά

φερμένην απ’ τα κύματα,

σα να ‘ταν με πανιά στον Ισημερινό

με φουσκοθάλασσα από καραντί και δίψα απ’ τον ασκό

οκνά μποτζίροντας μες’ στα χελιδονόψαρα

και τις πληγές απ’ τα στενά που άνοιξαν του Le Maire

κι ακόμα εκεί στις ερημιές του βράχου του Αγίου Παύλου

με τα θαλασσοπούλια κρώζοντας αχώνευτες αλήθειες

εκεί που ξαναγύρισε έτσι τ’ ακούει πάλι:

και ήταν πόσα; 300-400 μίλια πριν φτάσουμε εκεί

[…]

το σκοπό που ξεριζώνει όλο το φυτό για κείνο το λουλούδι

[…]

Όπως η δίψα από τον ασκό στη Λίνια τώρα

με τα παιδιά που χάθηκαν έτσι με το καράβι

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Απογευμα-1284

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Στις ερημιές καίνε τα βράχια οι θεοί

πόσα θαλασσοπούλια

ξεριζωμένα από χέρσες θάλασσες;

Δεν ξεπληρώσαμε ακόμα

την ανάμνηση

εκείνου του καιρού.

Κι ότι απόμεινε απ’ τα πανιά ξαναθυμάμαι.

Καράβια που ξεθωριάσανε

μίλια πελάγους

πριν φτάσουμε εκεί

κι η φουσκοθαλασσιά

της μουσικής

αναπάντεχα βυθίστηκε

σε νερά κολασμένα.

Ξάφνου απ’ τα στενά

του καιρού

ξεπετάχτηκαν κύκνοι,

χελιδονόψαρα κι η

παγωμένη σου νιότη.

Ξεπληρώσαμε το αίμα

με συγχώρεση

έως κι οι εχθροί

ξεθωριάζουν σιγά σιγά

κι η δίψα των παιδιών μας

ξερίζωσε τις ψυχές απ’ τα φυτά

εκεί ακριβώς που η μουσική

αγγίζει τους ουρανούς.

Θαλασσοπούλια οργής

χαθήκανε στη δίψα του διαβόλου

κι η μοναξιά της θάλασσας

φέρνει ότι σκέψεις μου απόμειναν

λόγια ουράνια κι αίμα φίλων

πληγές κυμάτων από άσβηστα φθινόπωρα.

Πόσο θα αντέξει το λουλούδι

τις καμένες μας αλήθειες;

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

στο γιαλό-655

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΣΧΕΔΙΟ, Σελ. 194

 

Τι ήθελε, τ’ ήθελε;

-μια γόνιμη ακαταστασία-

: τα πουλιά που δεν ξύπναγε

να τα χαρεί την αυγή,

του κελαδούσαν στον ύπνο του…

Ένα ποτάμι έστριβε,

κάπου εκεί, πολύ κοντά..

-μες τον ύπνο του-

εκεί καθόταν κι εκοίταζε

τις μέλισσες που κάναν κι ελύγιζε

το κορμί του κάθε λούλουδο

και συλλογιζόταν: κάποτε

θα ξαναονειρευτώ όλα τούτα

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Samos in the Winter -2123

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Ανθισμένος νερό

γόνιμος

όπως το κορμί μιας ιδέας

κοιτάζω με χρώματα

κι η ματιά μου

τι ήθελε;

δυο χαμόγελα κι ένα τέλος.

Ποιό λουλούδι τώρα

και τίνος ποταμού η πορεία

θα κελαηδήσουν τις αυγές μας;

Με μακαρισμένο πόδι

ας τραβήξουμε πιο πέρα

απ’ το βήμα.

Όσα ζήσαμε κάποτε

τα συλλογίζονταν οι μέλισσες

και τυφλωθήκανε.

Νούφαρα νεκρής σάρκας

από μια μισάνοιχτη γωνιά

του ουρανού

σας βλέπω

πολύ κοντά

εκεί που έστριβε η μοίρα

Χιόνια λίμνης

ας ξαναονειρευτούμε

μαζί την γνώση.

Γιασεμιά να με κοιτάζεται

μην πάψεται

ονειροταξίδευτο χρώμα ύπνου

με λυγισμένο κορμί

στην στάση του έρωτα

ξεψυχούν οι αναπνοές των λουλουδιών

μισός φεγγάρι, ένα τέταρτο σάρκας

και το υπόλοιπο

χλωμάδα ίσως μαργαριταριών.

Σχέδιο ζωής

ποτέ μου να μην πατήσω τα πουλιά

θα κοιμάμαι δίπλα σ’ ένα γόνιμο κρίνο.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Sheared Times-3477

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ, Σελ. 161

 

Σαν μισοφέγγαρο λιωμένη καραμέλα

λεμονιού ή κι από πορτοκάλι

μοιάζει στο πράσινο τ’ ουρανού

να στέκει έτσι κι απόψε το φεγγάρι

το ίδιο αυτό που τ’ άρρωστα παιδιά μόνο το θέλουν

γκρινιάζοντας

με ξεγδαρμένη τη φωνή τους και το νυσταγμένο κλάμα.

Έτσι να παίζει τόδε στην ανάμνηση του

κι η γέψη του άσωστα γλυκόξινη τώρα τον παιδεύει,

τώρα που κι αυτοί στη στάχτη του πάνω σωπαίνουν

ξέρεις πως στάχτη μόνο εκεί πάνω

ζωής και ανάμνηση θα τους παιδεύει.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

 rain-2914

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

Ποιές έγνοιες λουλουδιών

πόσες γεύσεις φεγγαριών

μας παιδεύουν σωπαίνοντας;

Πονούνε οι ποιητές

όταν θυμούνται την

ανυπαρξία τους

και τ’ άρρωστα νοήματα

γκρινιάζουνε

κελαηδούνε οι ουρανοί

στέκονται έτσι.

Έτσι να παίζει η γλώσσα

αγουροξυπνημένη

όπως το λιωμένο χιόνι

εκεί απάνω στις κορφές

τώρα νυσταγμένος

λιωμένο λεμόνι

στάζει πράσινο άνοιξης

κι εικόνες πορτοκαλιού

τώρα μοιάζουμε

ένα κομμάτι πέλαγος

δίχως τη λάσπη.

Σας ρώτησα λοιπόν:

άνθη μοναξιάς

ποιός μαραίνει τα πουλιά;

κι ο θεός μακαρισμένος

απ’ τη μοίρα

πριν πληγωθεί

γίνεται στάχτη

η ανάμνηση.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

cut-3198

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 153-157:

 

1

Της μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος·

γυρίζει τις εικόνες διψασμένα όνειρα,

ειν’ ο βυθός τα χρώματα…

Ξαναγυρίζει στη ζωή με μουσικές παράξενες,

γιαυτό δεν είναι θάνατος,

κυκλόφερτου ανέμου αλλαγή

δίνει καιρό να συλλογίζομαι

σαν ξελογιάζεις τα όνειρα

[…]

3

Μια φλόγα·

σκοτεινή πεταλούδα όσο την κοιτάζεις,

πλανήθηκε στα παραλογιστικά λουλούδια

τώρα στέκει

καρφωμένη στο σκοτάδι.

Έτσι κι εσύ έμεινες

αφού χόρεψες

γύρω από τη φωτιά μου.

Πιο αχόρταγη όμως κι αλύπητη

η κρύα φλόγα της Τέχνης.

[…]

6

Ω, πες μου αν δεν πιστεύεις ακόμη τα φαντάσματα!

τ’ άλογα που έχουν φτερά για παραμυθένιους τόπους,

τις μάγισσες με βότανα για το θάνατο και την αγάπη

και το ανθρώπινο πλάσμα το απλό που μας παραδώσαν οι καιροί·

τα μαλλιά του ήταν ο ήλιος για το σκοτεινό μας πύργο.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

φως-1730

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  τους απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015)

 

1

Μαχαίρι ο ύπνος

και νυφικό βυθού

ξύπνιος, μισοθάνατος

μαγικά ντύσου γυμνή εικόνα.

Χρώματα ζωής διψασμένης

παράξενα ξαναγυρίζουνε

στη μοναξιά οι μουσικές.

Χειμωνιάτικα όνειρα άνοιξης.

Συλλογίζομαι τα λουλούδια

κι η αλλαγή του θανάτου

ευπρόσδεκτη.

Κυκλοφερμένος ο καιρός

με δίκοπο χέρι

κρατά ποιήματα και κλώνια.

3

Η παγωμένη τέχνη του

να ψάχνεις μια φλόγα

ρολόγια και καρδιές

κυνηγημένες

σας εξουσιάζω

όσο βρίσκεστε δίπλα μου

δεν κινδυνεύετε.

Πεταλούδα καρφωμένη

πάνω σ’ ένα λουλούδι

κι εσύ έμεινες στους τάφους

αφού χόρεψες πρώτα

με το νεκρό εαυτό σου.

Όλο και πιο αχόρταγη

γίνεται η μοίρα

στέκει άγρυπνη

πλανήθηκες φεγγάρι

σε ήλιους σκοτεινούς

αλύπητα παραλογισμένο.

6

Το ξανθό απόψε μου

παράδωσε τους ήλιους

κι οι σκοτεινοί καιροί

μετατοπίζουν τα μαλλιά σου.

Βουνά πολλά έχει η μοίρα

κι άστρα φαντάσματα

παραμυθένια χέρια με κρατάνε

μεγάλη καρδιά αλόγου.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

το παγκάκι-1601

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

Διάθεση για ένα τραγούδι, Σελ. 143

 

Έλα. Θα γείρω σ’ εσένα και θα τα ξεχάσω όλα.

ο ουρανός δες πάντα έβλεπα πως χαμηλώνει!…

άστρα παιχνίδια γίνεστε στα χέρια μου αγαπημένα…

τόσον απλά είσαστε; και πως σας έμοιαζε η μαγεύτρα

η απόσταση με κάτι τόσο μακρινό, τόσον άπιαστο,

μαγνήτες του αιώνιου πόθου τοσ’ απλά, τόσον απλά είσαστε;

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Ψαράδες-2218

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Χνούδι πόθου πικρό

σιμά μου λυπάσαι.

Το ωραίο μας βαραίνει.

Απλά είμαι γερμένος

προς εσένα κύμα

ολάκερος ένα τραγούδι

ξερή διάθεση

σκόρπια ποιήματα

αγαπημένα χέρια.

Τόσο απλά παιχνίδια που ‘ναι τ’ άστρα

η απόσταση χαμηλώνει

ξεχασμένα όλα

κι οι οπτασίες του ουρανού

κι η μαγεύτρα μοίρα

και κάποιων αιώνιων ονείρων

το άπιαστο.

Κάτι μακρινό πολύ

γίνεται δικό μου.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Δειλινό στο Αιγαίο-2265

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΙΝΔΙΕΣ, Α’, Σελ. 78

 

[..]

τώρα πλέοντας,

καθώς βαθαίνει η νύχτα

στο ελαφρό αγέρι μας φέρνει

τα τραγούδια τους…

Τα χίλια μάτια,

σ’ αυτά βυθίσαμε το ερωτηματικό μας,

ανοίγουν ολόγυρα μας

[…]

Ποιά πρόφαση,

ποιά η αφορμή να γυρίσεις πίσω;

Μουρμουρίζεις,

στα χέρια σου ειν’ εμπιστεμένο το καράβι

[…]

Σκέφτεσαι:

η πλώρη είναι για ένα τόπο,

ζουν κ’ εκεί τα παραμύθια·

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

μετα τη βροχή...-2140

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Δυνατότερα ζήστε τα παραμύθια

βυθισμένοι ολόγυρα σας οι άγγελοι.

Μουρμουρίζεις όπως ένα ψάρι

μουγγό

μα ευτυχισμένο εκεί που βρίσκεται

σε βυθούς και τραγούδια

σαν καράβι ξεχνιέσαι  κύμα.

Νιώθοντας όπως ο τιμονιέρης

στα χέρια του εμπιστευμένο είσαι πέλαγος

ελαφρά πλέοντας προς το πρωινό της άνοιξης

θα τελειώσουμε λέγοντας:

επιτέλους πλώρη ευλογημένη

σαλπάρουμε.

Εκεί ανθρώπινο φορτίο

βαραίνεις

στο αγέρι μιας νύχτας

και μας φέρνεις

χίλια μάτια

σκέφτεσαι ένα τόπο

ελαφρά ευλογημένο.

Η αίτηση του ουρανού να γυρίσει

πάνω σου ξυπνά η πορεία.

Κυρίαρχη τέχνη κοιμισμένη

θα υπακούσουμε τα δάκρυα μας.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

one...-3073

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΙΝΔΙΕΣ Α’, Σελ. 76.

 

[…]

Η θάλασσα ύστερα κοιτάζοντας

ο δρόμος άνοιξε για την απόφαση σου.

….Κιτρινισμένα χαρτιά και δυό κανοκιάλια…

Ημερολόγια καραβιών, γράμματα του παππού μου

απ’ τα ξένα λιμάνια στη γιαγιά μου που πέθανε τόσο νέα…

Ακόμη είταν ετούτο:

-ως εδώ η πρώτη απόφαση-

να διηγόμαστε τώρα από την άκρη αυτή της γης

κείνο το πρωινό στο νησί μας,

δεν το ξεχάσαμε, κ’ είναι αφορμή

σ’ αυτό πάνω νάμαστε το καράβι.

Κ’ εμείς στέλνουμε γράμματα από ξενιτειά

κ’ εμάς βαρειά κι’ ασήκωτη η ζωή,

-του αγώνα και της εγκαρτέρησης

στην αρχαία μοίρα της θάλασσας-

Αρχίσαμε να ζούμε, ξαγρυπνώντας

μπροστά σ’ ένα ποτήρι

μ’ ένα κρίνο

-ένα μισάνοιχτο κρίνο-

τη στιγμή που θ’ άνοιγε διψώντας

στη θερμή νύχτα εκείνη…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Ψάρεμα-1282

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Ημερολόγια θαλασσινά

παραπάνω

το σκαλοπάτι κάποιων ήλιων.

Ποιαν απόφαση να σου διηγηθούμε

μην αντιστέκεσαι στις ξενιτιές

ένας κρίνος ξαγρυπνισμένος

είν΄αφορμή ο νους.

Ασήκωτες οι ώρες μου

συλλογή από χρόνια

διψώντας για λίγη θέρμη

θα σε συναντήσω

αρχίσαμε πάλι

να στέλνουμε γράμματα

στην αρχαία γυναίκα

κι η μοίρα γιορτινή

παραλλαγή ήτανε

του φόβου.

Γραμματόσημα βαριά

απ’ το μισάνοιχτο ημερολόγιο

έδυσε ο ήλιος

ασήκωτη εγκαρτέρηση

κι ο αγώνας των άστρων

μακρινός.

Ιστορίες προαίσθησης

θυμήσου

πως κι η πλάση

πέθανε κάποτε

τόσο νέα.

Βρήκες κιτρινισμένο

το καλοκαίρι

χαρτιά παλιά

και δυο συρτάρια

γιομάτα περιστέρια.

Ένα νησί δεκάξι χρονών

κι ο πρωινός του δρόμος

μια θύμηση.

Κοιτάζοντας τώρα

τις νεροσυρμές

μετράω αγάπες

τόσα λιμάνια θυμήσου

 και πόσες αποφάσεις

νάμαστε στην άκρη της γης

κι ακόμα τούτο το χαρτί άγραφο.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Χρυσό ηλιοβασιλεμα-1283

© Nikos Chatziiakovou


images-3

ΠΟΙΗΜΑ XVIII, Σελ. 66.

 

Μνήμη

Σε λίγο πια δεν θα υπάρχεις,

μήτε σκόνη σε ότι ξεχασμένο δικό μου…

Η φλόγα έγινε στάχτη

στον άνεμο που είχε τον καιρό να φυσήξει γύρω-γύρω…

Τ’ άνθη: χρώμα, ευωδιά…περασμένα!

[…]

Λόγια, λόγια!…

Ακόμα λιγότερο·

λιγότερο…

σαν κύκλος στο νερό,

παλμός που τάραξε

τον ύπνο,

πεθαίνοντας…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

blur-653
© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Ο κύκλος που πια δεν θα υπάρχεις

δικό μου το κέντρο του

γύρω γύρω ξεπεσμένος

παλμός καρδιάς και

πεφτάστερα άμμου.

Κι ο επίλογος της στάχτης

φλόγα σκονισμένη γίνηκε

ο άνεμος απομονωμένος

μιας σιωπής τα μαύρα μαλλιά.

Πεθαίνοντας τάραξες κάποια μάτια

θύμησης νερό γαληνεμένο

μεθυσμένος πάντα από πάθος

φύσηξα ότι ήταν ξεχασμένο.

Αστέρια γιορτής

άνθη του καημού

λόγια κάτι λιγότερο από σκέψη

πριν και μετά ο ύπνος

χάραξε τα λόγια.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Μικρή βάρκα...-2081

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, XVIII, Σελ. 64

 

Όταν ξεκινάμε βέβαιοι για την αποτυχία

συλλογιζόμαστε τι μας κάνει να πέφτουμε

κι ύστερα τι μας φέρνει ν’ ανθίζουμε αυτό το πέσιμο;

Πριν ξεκινήσουμε την τελευταία φορά, λέγαμε:

πως θα ξοδέψεις τέτοιο δρόμο μ’ ένα ρόδο στην καρδιά σου;

-έχοντας την αντοχή μόνο στη θύμηση των περασμένων;-

Υπάρχει πάντα κάτι λέω τώρα,

ύστερ’ από τόσες αποτυχίες

μια ανακωχή μ’ ανθισμένο χαμόγελο:

Το πρώτο χελιδόνι στον κάμπο που ακόμη δεν ξύπνησε,

-μια γλάστρα θυμάμαι που είδα εγώ πρώτος τον ανθό της.

φώναξα μεθυσμένος: το πρώτο ρόδο! και μέσα μου

γαλήνεψε όλ’ η φουρτούνα…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

 

Ηλιοβασίλεμα-2931

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

 

Δοξάζουμε τέτοιους δρόμους

βραδιασμένους

συλλογιζόμαστε στίχους.

Κι ύστερα φτάνει

η ώρα του ανθού

και της αποτυχίας

πέρα από τη ματιά

θυμάμαι πως ξοδέψαμε

την αντοχή μας

κι ο πυρετός ακόμη δεν ξύπνησε.

Κι η φωνή απ’ το

μεθυσμένο γράμμα

δικά μου ήταν εκείνα

τα λόγια

‘πέφτουμε κι ανθίζουμε

βέβαιοι πως μας πέρνει

ο θάνατος παρακάτω’.

Σου γράφω άνοιξη

εγώ σ’ είδα πρώτος

και σου γράφω

βέβαιος πως μιας γλάστρας

η καρδιά υπάρχει πάντα.

Μουρμουρητό από χελιδόνια

ευλογώντας τους ανέμους

δίχως ελπίδα

φουρτουνιασμένης ποίησης η περιπλάνηση

σε μια ανακωχή σιωπής

αττικό τοπείο ανθισμένο μνήμες.

Πρωινό χαμόγελο

το ρόδο μας γαλήνεψε.

Στη θύμηση κάτι λέω τώρα

δίνοντας μου ένα περασμένο χαμόγελο

ξεκινάμε απ’ την αποτυχία

μέσα μας πάλι ξεκινάμε.

Μια τελευταία φορά

καθώς σε απόσταση

τέτοιες ήταν οι μεγάλες ώρες

τα περιστέρια μες το πυρετό

δοκίμαζαν να πρωτοφτερουγίσουν.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

M-1894_0

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, XIV,  Σελ. 60

 

Όταν ξαναγυρίσουμε αγνοί πια στην ανάμνηση σου

χείλη που τάξαμε να κερδίσουμε σε ρωμαντικό φίλημα,

μάτια που μας κοίταξαν σ’ αυτό το δρόμο που χάσαμε τόσα χρόνια,

ολ’ αυτά που αφίνουμε απόψε με το ξύπνημα των ανθών

με το μεσημέριασμα του φεγγαριού πάνω από τον ανθισμένο

φράχτη

-μια γαλήνη πικρή και μια ευχή θυσίας κερδισμένη

μπροστά στον κάμπο που απλώνεται χιονισμένος από τις μυγδαλιές.

Τίποτα ξένο, περιττό δε μας βαραίνει·

η φωνή μας για ν’ απλώνει και να σβύνει

ρυτίδα στο νερό που συλλογιέται,

σταγόνα βαριά στην ώριμη στιγμή που πέφτει

στα χλοϊσμένα χείλη μιας στέρνας…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Ανάποδος κόσμος-640

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 31st March, 2015):

Πέφτει το φεγγάρι βαρύ

χλοϊσμένο νύχτα και

μεσημέριασμα ανάμνησης

αγνοί ξαναγινήκαμε σταγόνα

στιγμές γαλήνης

τόσα χρόνια φραγμένα

σβύνει τις ευχές σου

η ώριμη ώρα

απλώνεται χαμηλωμένο

το τοπίο

ξαναφεύγω σαν αηδόνι

ήρεμο χαμόγελο

εικόνα τόσο μαύρη

σκοτάδι και γνώση

που πάει πικρή η μέρα;

τόσο άδειο το ξύπνημα του ανθρώπου

κι όμως συλλογιέται

όπως ένα χιονισμένο άστρο

μπροστά ο δρόμος μας βαραίνει

μάτια που αφήνουμε στο βλέμμα

κοιτάξτε απόψε

ξαναγυρίζουμε σ’ ότι αγαπήσαμε

κι από ανθισμένα χείλη

θα γευτούμε την μεγάλη

ιέρεια φωνή

αμυγδαλιές ρομαντικές

θυσίας φίλημα

έπλεξα σύννεφα στους ώμους σου

ίδιος ο ήλιος ήμουν

κι έστεκα

όπως η άνοιξη

υπομονετικά

πέφτουνε οι αποφάσεις μας

φύλλα άστρων

κι ολόγυρα μια στέρνα

γιομάτη κίτρινα φύλλα

στα στήθη σου άγαλμα

βυζαίνουμε την ιστορία

αγαπήσαμε ρυτιδιασμένα πρόσωπα

προσκυνήσαμε το νερό

κερδισμένοι πεθαίνουμε

τίποτα περιττό

στα σπλάχνα μας.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Πανόραμα απο τη δυτική Σάμο-1997

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΙΝΔΙΕΣ Β’, Σελ. 83.

Κίτρινη σαύρα ξαπλωνόταν η στεριά στο ξύπνημα της·

στον ουρανό τα χρώματα, στου πέλαου την αγκάλη·

μπρούντζου χυτήρι το μελάνιασμα στο σήκωμα του αέρα…

Ανατολίτικης αυγής εικόνα, μουρμουρίζω,

όλη τη νύχτα σε περίμενα και με πληρώνεις έτσι…

Βιάστηκα!

Μαυροκόκκινα τώρα στοιχειά παλεύουν

πράσινους δράκους

Αλλ’ ακόμη συμπλέγματα

σε ουρανού λιμνοθάλασσες

σκούρα δάση περνούσαν

με βροχήν από πούπουλα

κι’ αστραπές-ποιά θαυμάζεις χρώματα!…

Να ο ήλιος·

-πως να γράψω όλα τούτα;

τα γράφει αυτός και τα σβήνει

αιματόβρεχτος, φέρνοντας τέλος

στη χλιδή φαντασίας·

πριν προφτάσω

να πω: φίλοι

ολ’ αυτά τάχω δει σε φτερά πεταλούδας…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Aγία Νοσταλγία-1914

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 1st April, 2015):

 

Εκείνα που γράφω

τα σβήνεις καράβι

μονάχα έτσι θαυμάζω

όλα όσα έχω δει

και μουρμουρίζω πλοκάμια

στην όχτη ενός  βράχου.

Στο ξύπνημα του ουρανού

απάνω ένα μελάνιασμα

από λιμνοθάλασσες.

Η κίτρινη αυγή της νύχτας

γιομάτη πράσινους δράκους

φαντασία ήταν πελάγους.

Βιαστικά να θαυμάσω

το τέλος μιας πεταλούδας

πριν προφτάσουν οι σκούρες

αστραπές θα με πληρώσουν

αιματόβρεχτη χλιδή.

Όλα τούτα έτσι παλεύουν

σαν φτερά σε χρώμα μπρούντζου

και πούπουλα στεριάς ανατολίτικης.

Με περίμεναν μέσα σε δάση

τα στοιχειά

οι φίλοι-σαύρες

κι εγώ

περνούσα δεξιά των ήλιων

βοσκός ήμουν της βροχής.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

η βάρκα-650

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 318

 

Ήρθε μια γιορτή κ’ μας βρήκε δίχως άνθη ταπεινή

μακριά μας ήταν το βουνό με τον ανθισμένο στα πόδια του κάμπο

είμασταν άρρωστοι και μόνο μες από το τζάμι μας

ξέροντας όλα τούτα τα κλείσαμε μακριά

Ξανανοίξαμε παλιά βιβλία πλάι στο παράθυρο

κ’ διαβάσαμε αργά ζώντας τους πολύτιμους στίχους

κ’ τα μάτια μας βυθίζονταν στις πολυμεταχειρισμένες σελίδες

πόσην ώρα δεν ξέρω τώρα που βράδιασε

την ανημποριά μας κ’ τη γιορτή που μας ξελόγιαζε

τώρα ακούω

κ’ θυμάμαι τα μαλλιά σου να γνέφουν του θερισμού στάχια

δε θυμάμαι να μιλάς μια πολύ συγκεκριμένη η φωνή σου

μιλούσα με τις ώρες μου της θάλασσας που δεν πάει πολύ μακριά.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Τσαμπού-1743

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Ανθισμένες ήταν οι αρρώστιες

πάνω στα κορμιά μας

κι απ’ το ταπεινό τζάμι

χαμογελούσε με τις ώρες

η βροχή

στη θάλασσα που γιόρταζε

δεν θυμάμαι πότε βράδιασε

βυθιζόντουσαν τα ψάρια

στο σκοτάδι

κι εμείς διαβάζαμε ανήμποροι

πόσα βιβλία

τώρα στέκουν μακρυά

κι έχουν θερισμένα στάχια

αντί για νοήματα

και μας γνέφουν

απ’ ένα παράθυρο

οι σελίδες τους πολυμεταχειρισμένες

όπως ο χρόνος

πολύτιμοι στίχοι ήταν τα μαλλιά σου

κλείσαμε το εξώφυλλο και

αποκοιμηθήκαμε

έξω βουνά και κάμποι

όλα γιόρταζαν

ζώντας.

 © Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

η βάρκα-3002

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 327

 

Αυτός ο καιρός θυμίζει τα περασμένα

σ’ έρημο πατημένο από τη θάλασσα λιμάνι πάλι ξαναγυρίζεις

μες’ στη νύχτα

μόνο κρώζουν οι γλάροι

κ’ τ’ άρμενα στενάζουν

Η καρδιά μου κι η θάλασσα απόψε σ’ ανταπόκριση·

κομμάτια από παλιά τραγούδια μουρμουρίζουν:

“πάλι ο βοριάς πουλάει τα ξύλα κι η φουρτούνα τ’ αγοράζει.

Μεσ’ στον αγέρα

η μουχλιασμένη μυρωδιά της πολιτείας

δεν ξεθυμαίνει·

έγινα στεριανός κ’ με διψάει·

δίχως καράβι με στενόκαρδους φίλους

με ανύπαρχτους εχθρούς-δίχως σημάδι

ο τυφλός πηγαίνει μουρμουρίζοντας·

ούτε στον ουρανό

ούτε στη γη

ούτε στα πέλαγα

είναι το αβάσταχτο ενός επίλογου τραγούδι

μα πηγαίνει στα χέρια του κρατώντας

ιδές τε τον εσείς που βλέπετε ακόμα

κρατά ηλιόχαρα παραλογιστικά λουλούδια μακρινών τόπων

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

line-269

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Φουσκωμένη η γη

αβάσταχτες πολιτείες.

Στεριανό ψάρι

διψάει για βυθούς

κι έναν επίλογο λιμανιού.

Κομμάτια ξύλα

‘αφανισμένα σε στάχτη’

μουρμουρίζει από μικρό

παιδί ο βοσκός.

Στενόκαρδη  η μυρωδιά σας

μουχλιασμένα λουλούδια.

Ο ουρανός αγοράζει σύννεφα

καμιά ανταπόκριση

μονάχα ένα φουρτουνιασμένο

τραγούδι.

Και το κορμί σας γλάροι

πατημένο απ’ τους ανέμους

καράβι των βοριάδων

δίχως σημάδι θάλασσας.

Ύπνοι με ανύπαρχτες νύχτες

ξεθυμαίνει το φως σου

ήλιε

σε μακρινούς τόπους

τυφλά πελάγη

κρατάς στα χέρια.

Ανυπόμονα άγρια στήθη λουλουδιών

κρώζουν στα περιβόλια

κι ένα φύσημα από

τριαντάφυλλο

παράλογα σκορπισμένο.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

 Το καίκι-644

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 371

 

Πως εκεί που κοιμόταν κλείστηκε

σε δίχτυ μεταξιού ανάερο

που η πρωινή δροσιά το κέντησε

διαμάντια και μαργαριτάρια

με το δοξάρι των χρωμάτων

σε λίκνισμα ψυχής μικρής ανάσα

έτσι η ψυχή αι τύχη ανέμελη των περασμένων

για μια σταγόνα που έτσι δόθηκε κι η πρώτη δίψα

στη νύχτα εκείνη από τη φωτιά του αγρυπνημένου Αντάρτη

δίχως φαρμάκι τώρα κρύο στον πυρετό της ομορφιάς σου

βιασύνη κι ανοικονόμητο χτυποκάρδι το αίμα που παγώνει.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Μπάλος Κουμείκων-1564

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Ανάσα χρωμάτων

κι ανέμελο λίκνισμα από διαμάντια

στο πρωινό μετάξι κεντημένη η δροσιά.

Αγρυπνισμένος ομορφιά ήμουν

έτσι μου δόθηκες

φωτιά δίχως φαρμάκι

με παγωμένο αίμα.

Βιασύνη ν’ ερωτευτείς

ανάερα

κι ύστερα μια σταγόνα μαύρο

κυλά πάνω στο λευκό

της νιότης

απροσμέτρητα τυφλός

ο χρόνος.

Ανοιχτό χώμα

θα ταξιδεύουν οι

νεκροί άδειοι

πηχτό ζουμί θανάτου

κι ανέβασμα σάρκας

προς τα τάρταρα.

Όλα περασμένα τόσο

που μέθυσε η μοναξιά

σβησμένης μουσικής οι ήχοι.

Πάλι και πάλι

στερεύεις ανάμνηση

μου φέρνεις όμως

τις αυγές

κι ο χθεσινός σου πυρετός

χτυποκάρδι ανοικονόμητο

σε δίχτυ μεταξιού

έχει τελειώσει τώρα το κρύο.

Δοξάρι ψυχής

τα πάντα καταπίνει ο βυθός

κι ο ύπνος τους

αντάρτης νύχτας.

Σκέπασμα από χώμα

 ο κόσμος ένας κόμπος.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Ανάποδα-700

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Σελ. 242

 

Με κοίταξε με τ’ αυστηρό του βλέμμα

όταν μιλούσα για τους δρόμους της Αθήνας.

Είταν για κυπαρίσσι οξύ ανάμεσα

σε ότι αντιστάθηκε: ένα χτίσμα

παλιό μονόσυρτο κι υπόλοιπο αυτό του κήπου:

Το δέντρο αυτό, για λόγια και καημούς απόψε

επρόβαλε κ’ μάχονταν ακόμα

κι επέρναγε μπροστά του ο δρόμος

στρωτός κι αφίλιωτος  του μάκρου μιας αλήθειας

με ψέμμα θείο ομορφιάς που λίγωνεν απόψε

με στεναγμούς κ’ μαχαιριές αρώματα

σ’ ανάμνησες αλήθειας περασμένες..

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Αρμυρίκι-1256

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Αντιστάθηκα όσο μπορούσα

στους δρόμους

κι ας είχε

αυστηρό βλέμμα

η Ακρόπολη

παλιά κτίρια που

σε μάχονταν ακόμη

θάνατε

μακρόστενος τοίχος η αλήθεια

κι απόψε το ψέμμα

ένα χτίσμα

οι στεναγμοί σας δένδρα

υπόλοιπο ζωής

ανάμεσα απ’ τα κυπαρίσσια

ακούγονται

ασφαλτοστρωμένης ομορφιάς

οι καημοί μονόσυρτοι

σκόρπισαν τώρα

οι αναμνήσεις της Αθήνας

κι ο χειμώνας αφίλιωτος

γιομάτος

μεσημεριάτικες μαχαιριές.

 © Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

στο Καρνάγιο-648

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 228-229

 

Κάθε φορά ανακάλυπτα κι έναν καινούργιον εαυτό του

όταν ο συλλογισμός του διατυπώνονταν στην φράση αυτή

που πολλές φορές τον ακούσαμε να μουρμουρίζει:

κατά λάθος πανικός

Μες’ από τη γάζαν αυτή της σκέψης δακρισμένα

μάτια πως βασιλεύετε στον πόνο μιας γαλήνης

ας στάζει αργά στο κομπολόι της παγωνιάς

η καρδιά μας πάει

πάνω από τη στέρνα βραδινό το στέμμα της σιωπής σου.

[…]

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Αι Λιάς-3374

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Κι ο πόνος κομπολόϊ

στο βραδινό της παγωνιάς

μάτια αρώματα φωτιάς

χρώματα μνήμης

και μυρογιάλια δακρυσμένα

άρρωστο παιδί

βασιλεύεις τη τύχη

πανικός μοίρας

καρποί κυμάτων

στέρνα συλλογισμών

ιδιότροπος πόθος

η σιωπή

στέμμα γαληνεμένο.

Κάποτε στάζει αργά ο εαυτός μας

κι η γάζα στα μάτια

αρχαία-καινούργια

σπάνια σχήματα οι επιθυμίες

αφή μοναξιάς

σ’ ακούσαμε κατά λάθος

πολλές φορές

το ίδιο περιστατικό:

‘η ζωή σε απόσταση’

ξοδεύοντας σπάνιες λέξεις

γνώρισα κάποτε

περασμένα ποιήματα.

Κάθε φορά κι απ’ ένας τοξότης

ασταμάτητα πληγωμένος

ο στόχος

μέσα στους καιρούς

πορευόμαστε ρυάκια

κυλάνε τα φτερά μας

μουρμουρίζει η μοναξιά:

σας πεθύμησα

δικές της ψυχές γινήκαμε

σε σχήμα σιωπής

σπάνια είχαμε βλέφαρα

αντίκρυ τους η νύχτα.

 © Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Σημαία-656

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ, Σελ. 219-220

 

Κ’ τώρα ας σε ντύνουν τα λόγια με τα ρόδα

του πατέρα που ξυπνά μέσα μας τη μοίρα

μ’ όλα τα μαγιάπριλα μιας λήθης

[…]

Πριν σε δούμε θα μας δεις εσύ

στο σιδερένιο κατάρτι θ’ ανθίσει το σινιάλο

του χαιρετισμού άνθος από μακριά

μιαν ώρα πριν φτάσουμε θα μας γνωρίσεις

στις κορφές της σιδερένιας αυτής γης;

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Εκλησάκι-619

© Nikos Chatziiakovou

 


 

 

images-7

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Συλλογισμένη η στιγμή

ήμασταν καθρεφτισμένοι

σε μια πληγή

ζωντανεύουν οι παλιοί Έλληνες

κι η λήθη του νου

γνέψιμο είναι γαλήνης

πικροδάφνες κρυμμένες

μες τα ρόδα.

Κι ο αποχαιρετισμός ενός πατέρα

ταξιδεύει τώρα

πάνω του Εσύ ο γιος

τόσα χρόνια δίχως ίσκιο

το νερό

ντύσου με λόγια

ξύπνα κι ας

έχεις ονειρευτεί

κάτι παλιό.

Στον Ισημερινό της σκέψης

θα φτάνουμε από μακρυά

κι η ώρα μας πάντα χλωμή

όλα όσα ήμασταν

γινήκαμε πια

πάντα ο χαμός άσπρος

κι ο γυρισμός

πηγαίνοντας ως εκεί

ξεκουραζόταν

κατάρτι αναπνοής

σινιάλο νύχτας.

Θυμάμαι στη Ρωσία

τόσο μακρυά μας

αυτοί που γράφαν

υπήρξαμε μια ουδέτερη γενιά

ίσως θα ήταν προτιμότερο

να μην είχαμε γεννηθεί.

Εκείνοι οι άλλοι

όχι εμείς

πηγαίνοντας ως τις κορφές

δεν κινδυνέψανε

απ’ τα φτερά των αετών

μονάχα ένα γεράκι αστροπελέκι

πιάστηκε στην γνώση

κι ο γλάρος γυμνός

θα φτάσει ως τις ακροποταμιές

βαλσαμωμένος.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Ο μπουνάτσας-639
© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 216-217

 

Είναι μια μοίρα από σιωπή που με βουβαίνει

αυτή τη νύχτα με το σεληνόφως

στα λόγια πέθανε ο σκοπός καημός κ’ στ’ άνθη·

μαράθη μες’ στη θλίψη τ’ άρωμα τους

ακόμα κι η κορφές το λάμπουνε το χιόνι

γύρω που βλέπεις και σωπαίνεις

τόσ’ αψηλά· με ντύνουνε τη θλίψη

τόσο μες από παγερότη

πούτε τολμάς να πης κοντά σου πως υπάρχω

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

τράβηγμα-1234

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Άρωμα χιονιού

σωπαίνεις θλίψη

τόσ’ αψηλά ανεβασμένη

κοντά σου γίνομαι ανθισμένος

μαράθης σεληνόφως

και σε βουβαίνει η μοίρα

λόγια σιωπής κι ο καημός της σκέψης

τόσο παγερά υπάρχω

που δεν με πιάνει ο θάνατος

κι ας ακουμπάει τις κορφές μου.

Λίγος χειμώνας

και μια γλάστρα

φτάνει για να

ντυθούμε φως

γύρω μας φλόγες

αγκαλιασμένοι

και μάτια τολμηρά.

Κι ο χαμός του θανάτου σου

ψέμμα είναι που βασιλεύει

βρέχει νύχτες

κι εσύ απαρνήθηκες τ’ άστρα

άνθη περιμένεις

ορκίστηκες

πως θα μας δώσεις

μυρωδιές

μάτια αδημοσίευτα

τι θωρείται;

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

η αρχή-699

© Nikos Chatziiakovou


 

images-3

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 215

 

Να τρέμεις σαν το φύλλο ξεχασμένος

σε μια γωνιά παρακαλώντας

να μην το μάθει που διψούσες

τόσο πολύ όταν αρνήθηκες

Να’χεις στο μέτωπο τους κόμπους

ιδρώτα αγρύπνιας κι αγωνίας

κ μόνο στην έννοια σου να μη μάθει

να λες: η αυγή μ’ έχει φιλήσει

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Μικρο Σειτάνι - Σαμος-2900

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Είσαι τόσο πολύ ξεχασμένος

όπως είναι απόψε ο χρόνος

μ’ έχει φιλήσει ο ιδρώτας

και μου έμαθε πως στο

ανθρώπινο πρόσωπο

λάμπει η αλήθεια.

Ανθού οι αγρύπνιες

σου κρατάνε τ’ όνειρα

αφυπνισμένου ύπνου ο κόμπος

όταν τρέμεις ανοίγεις ψυχή

και ξεχειλίζουν οι αισθήσεις.

Κι όλα αυτά τα αρώματα

που βασανίστηκαν

μέσα σε ψέμματα

κι αυγές αγωνίας

παρακαλώντας μια έννοια

αφανισμένη

ποιά ήταν η αιτία;

θα πιστεύεις ακόμη

στη θύμηση της Ιστορίας

τόσο αγνός σαν φύλλο

που διψούσε μα αρνήθηκε

να πιεί.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Ψάρεμα-152

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 212

 

Πάνω απ’ το νερό που στέκω

σπάζοντας καθρέφτες τ’ αγκάλιασμα μου

σ’ ονειρεύομαι στα χίλι’ αυτά κομμάτια

μια γητεμένη απόσταση μου χαμογελάει

Ο δρόμος μ’ έφερε ως εδώ

Απόψε μια γαλήνη ετοιμάζει τη μοίρα σου

κι η βροχή των άστρων καθώς κλείνεις τα μάτια

απλή κίνηση ανθρώπινη συνταιριάζει

του μυαλού ένα ναυάγιο στης σωτηρίας τη πράξη.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Ταξίδι...-3308

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Απλή ανθρώπινη πράξη η ανάσα

κι όμως ετοιμάζει η γαλήνη

το ναυάγιο μας

μέσα σου μοίρα

οι αποστάσεις

της σωτηρίας χαμογελούνε

κι η συντριβή

συνταιριασμένη είναι

σ’ έφεραν ως εδώ όνειρο

με κλειστά μάτια τ’ άστρα

γητεμένη βροχή κι αγκάλιασμα νερού

πνιγμένοι οι δρόμοι απόψε

στέκω όπως ο σπασμένος καθρέφτης

‘στα χίλια αυτά κομμάτια’

κίνηση μυαλού κι ευαισθησία.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Πλώρη-686

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 209

 

Πρέπει να γράψω μαζί κ’ για τ’ άλλα αγαπημένα πλάσματα

εκείνα που κι αυτά την καρδιά μου τρυφεραίνοντας πλήγωσαν

αγιάτρευτα με τον αποχωρισμό τους

Πολλές φορές φωνάζω στη σιωπή μου τ’ όνομα τους

όπως τώρα σε ένδεια στιγμής το ξαναλέω:

Μαύρε Κύριε, με την καρδιά σου που χτύπησε για

τελευταία φορά στα χέρια μου κ’ ράγισε μαζί μου

κάτω από τη φυλακή τ’ αηδονιού ζηλεύοντας την αγάπη μου

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

χρυσό ταξίδι-3284

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή  του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Ζηλεύοντας ο ουρανός

γράφει μαζί μας

πάνω σε χαρτί νυχτερινό

δεν θυμάμαι με πλήγωσαν

άραγες τ’ άστρα;

για πάντα αγαπημένα

φυλακισμένος

αγιάτρευτο

το όνομα μου.

Να ραγίζει ο νότιος τοίχος του Κυρίου

μια τελευταία φορά γκρίζο αηδόνι

δεν έχεις νύχτα ούτε έλεος

κι οι πληγές σου

μένουν ασυντρόφευτες

μισοδιαβασμένης σιωπής μα αγαπημένης

στον κάθε πόνο και μια θύμηση

άκλειστης μοίρας οι δυο μέρες

δίδυμες σε φως κι αδελφικό σκοτάδι.

Στα χέρια μου

ένα ζευγάρι στίχων ερωτευμένο

χάθηκε ο αποχωρισμός τους

θυμάμαι εκείνα τα τρυφερά πλάσματα

που κάποτε ήτανε οι λέξεις.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

διχρωμία-701

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 208

 

Ο κόσμος που διάλεξες είναι αυτός

που διαλέγουμε ή μας διαλέγει

από έμφυτη ροπή σ’ αυτόν ακολουθούμε

ως το τέλος και τα ίχνη άλλων

που οδηγούν πάντα σ΄ένα χαμένο

παράδεισο.

Σε όλα αυτά μέσα σε βρήκα ένα

πρωί στην εξοχή της Ρώμης όταν

ήπια το νερό σε ανθρώπινη δίψα

της κρήνης Ηγερείας

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

για τη δουλεία...-153

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Ακολουθούμε ένα κόσμο

που μας οδηγεί

σε μια εξοχή από ίχνη

κι ο χαμένος παράδεισος

με τα περασμένα του λόγια

διάλεξε να τοποθετηθεί εκεί

φλάουτα διψασμένα

και κοτσίφια κρήνης

ήπια τόσα μελλούμενα

που συγκρατημένα κολύμπησα

σε παράταιρα ποτάμια

βρήκα πρωινά και μια Ηγερεία νύχτα

και την έμφυτη ροπή ενός τέλους.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Το μπάλωμα-316

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 205

 

Δόσε μας το χέρι σου

σωπαίνοντας

κι ακούοντας τον άνεμο

που μας φέρνει απελπισμένες φωνές ανθρώπων

κι αισιόδοξες κραυγές θαλασσινών πουλιών

θυμήσου τη γοητεία μας

τότε που καμαρώσαμε

μέσα στη θύελλα, της Santa Caterina

την άσπρη αστραπή των ‘Αλμπατρος

δέξου αυτή τη γέψη καθώς σε κυριεύει

αυτός ο αγέρας του νησιού μας

από τους άγριους και ξινούς καρπούς,

κ’ την αίσθηση

από όλα τα άνθη του μαραμένου πειά κήπου μας

θυμήσου πάλι,

τη στιγμή εκείνη στη μακρινή ακρογιαλιά

πήρες στα χέρια σου μια φούχτα άμμο

θέλησες να μετρήσεις τα σπυριά της άμμου

σε ρώτησα

δε μ’ απάντησες

μα ήταν η απόκριση κραυγή στο βλέμμα σου

συντριβή στα αποθαρημένα πάθη των χεριών σου

γιατί να μετρήσεις γιατί να λογαριάζεις

αφού χαιρόμαστε τη φιλόφρονη τούτη στιγμή

αφού ξεπεράσαμε το πάθος

κι είναι αίθριος ο ουρανός μας τώρα

δέξου ως μέσα τη γαλήνη

σαν καλοκαιρινό βράδι που ανοίγω

τούτης της ίδιας αμμουδιάς τα κρίνα

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Πορεία νότια-1973

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Σε κυριεύει η γοητεία νησιών

άγρια ανθισμένων

θυμήσου όμως τη θύελλα

τους αισιόδοξους αγέρηδες

τότες που γευτήκαμε

κραυγές πουλιών αλλοτινών

κι είχαμε μαραμένες τις αισθήσεις

καμαρώναμε σωπαίνοντας

θυμήσου λοιπόν

πάλι εκείνο το

μακρινό μέτρημα

από βλέμματα

στην απόκριση της άμμου

‘δέξου γαλήνη’

μας είπες κρίνο βουβό

μετρήσαμε τις στιγμές εκείνες

που οι φωνές των κήπων

δεν ρώταγαν μήτε απαντούσαν

κραυγές ενάντια ψιθύρων

εγκαταλελειμμένες στους ανέμους

κι η αποθαρρυμένη συντριβή

χεριών άγριων

μια φιλοφρόνηση ήταν

στίχων σε μέτρημα αγέρα

πάθη βαριά

που ανοίγουν μες το απελπισμένο βράδυ

τα πανιά μας

να μετρούμε πόσες σιωπές

όμοιες στιγμές

ζωής ξινής

καρποί θανάτου

είδωλα μοίρας

στην ακρογιαλιά οι ευτυχίες

μια χούφτα φως

γυρίζω κι αλλάζω

σε σκοτάδι

σημάδι είμαι

αναστατωμένης αυγής

μια αστραπή αισθήσεων

ώσπου ξεπεράσαμε

το αίθριο καλοκαίρι

ακούσαμε μάτια τραγούδια

βραδινά

κι άστρα της δύσης

κι εσύ μας έφερες

φωνές, κήπους,

ουρανούς, αισθήσεις

μας θέλησες

μεθυσμένους.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

spot-3367

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ.

 

[…]

Ποιά κατάρα με ξαναγυρίζει εκεί

από τόσο δρόμο πλανερό

να προσκυνώ τάμα παραγραμμένο

όταν κάθε φορά αναπηδά το αίμα

κ’ ο αγέρας λεπτός ανοιξιάτικος

μαδάει μακρινά  άνθη λεμονιάς.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Αγιος-661

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Αίμα οκνηρό

από παραγραμμένο σπλάχνο

αναπηδά η κατάρα

κι ο πόνος αξεπλήρωτος

λεπτό φιλί ο κόσμος

κι εμείς ψάχνουμε

μια μαχαιριά.

Κι αγέρας ο τόσο πλανερός

κατάρα γίνεται στο στόμα

μα και ξαναγέννημα φωνής

πλάι μας βαριά η σκέψη.

Νυσταγμένη και συναισθηματική

η Ελλάδα

ανοιξιάτικα μαδάει

πόσο τυχερή η ομίχλη

στους δρόμους

με τα χιλιάδες μίλια

περπατά

κι εγώ εκεί κατέληξα

ρωμιός

μισοπαράξενα πέρασα

χτες τη νύχτα

παρέα με μια κλεψύδρα.

Ψεύτικη ήτανε η τύχη

αφού πεθαίνει βράδυ

βασανισμένος ώρες

χαμογελά ο κύκνος

και πάλι αδειάζει

τ’ άστρα από φως

χαθήκαμε μες τους κήπους

φυτά στεναχώριας ήμασταν

βρεθήκαμε ν’ αναπηδάμε

σε νεροποντές

ώσπου γυρίσαμε

πίσω στο ξέφωτο

και χείλη φουσκοθαλασσιάς

μας άγγιξαν

ψεύτικα διψασμένοι γλάροι

στριφογυρίζουν όπως η νεροσυρμή

και προσκυνάνε φωνές

απελπισμένες

κι οι μακρινές κουβέντες

που χθες ήτανε δικές μας

ξαναγυρίζουν εκεί που ανήκουν

στα Αργεντίνικα άνθη.

 © Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

spot-3367

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 275

 

[…]

Τον ρώτησα· κι αυτός δεν άκουσε, γι’ αυτό τον ξαναρώτησα..

πόσες φορές

θυμάσαι πόνεσες. Και είπε πως δεν θυμάται

Μα εγώ ήξερα πως ξαναπόνεσε

όταν με άκουγε που γι’ αυτό τον ρώταγα

όσο κι αν η πληγή δίχως αίμα πια

απ’ το σημάδι της μονάχα η ανάμνηση,

σβήνει τον καιρό που πέρασε

γιατρεύοντας τη λαβωματιά.

Που τον ξέχασε και δεν πονάει πια,

κι ας της μιλούν γι’ αυτόν

είναι σαν να βλέπει ξένη εικόνα

κι αδιάφορη την προσπερνά,

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Χρώμα-632

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Στα μάτια του τυφλού

μια ανθισμένη λαβωματιά

βλέμματος διέκρινα

ξαναπόνεσε όπως ο καρπός

όταν μ’ άκουσε,

πεθαίνοντας, του είπα:

‘πιστεύεις ότι οι

αναμνήσεις των πουλιών

είναι αληθινές;’

εκείνος απορημένα ωρίμαζε.

Ξαναρώτησα τα μαύρα φλάουτα:

‘κάθε φορά όταν

δακρύζουνε οι κερασιές

γιατί μας προσπερνά αδιάφορα

η θλίψη;’

και τότε η εικόνα μιας

μεγάλης πίκρας

έσβησε το φως

που έλειπε έτσι κι αλλιώς

κι οι πληγές της μητέρας

αγιάτρευτες σαν γέννα ήταν.

Κι η μοναξιά

μαζί με κάμποσα αηδόνια

απ’ το παράθυρο της  ανεμελιάς

ανέτειλε

κι η νιότη τριγυρίζει σε πέλαγα

που εκεί γέροι ναυτικοί

θυμούνται τα γαληνεμένα

παιδιά…

πόσες φορές πνιγμένα

μέχρις ότου ανταλλάξουμε καρδιές.

Ξένο σημάδι

η μοίρα μου

γλυκά ξέχασε με

σαν αίμα

που δεν πονάει πια

για σένα έφερα πίσω

τους καημούς των παραμυθιών.

Κοτσύφια φουρτουνιασμένα

ταξίδεψα στα φτερά σας

όπως ένα καράβι σύννεφων.

Κι όσα γράφεις

βυθισμένα

αφού δεν πέτυχες

το μακροβούτι.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

 το βαρκάκι...-2264

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 297

 

Σαν να πέφτει χιόνι

η σιωπή τον σκεπάζει

μόνο άσπρη μοναξιά το σεντόνι·

μα η κλεισμένη τρυφερότη των πουλιών

στην ακοή του

βασανίζει το μεθυσμένο τραγούδι μιας αγάπης

πονούν τα κόκκαλα απ’ την ανάμνηση της,

και τα παρμένα μάτια του κεντούν χρώματα άνοιξης

παραλογισμένης

θέλει μα δεν έχει χείλη να πει τ’ όνομα της

να τόγραφε καν- δεν μπορεί

το άσαρκο χέρι του το καφτό όνομα της.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Dream...-2040

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

 

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Σιωπηλό σεντόνι

σκεπάζεις με χρόνο

τους έρωτες

τρυφερή η ακοή των πουλιών

όμοια βασανισμένο τραγούδι

μεθυσμένα τα κόκκαλα

από αγάπη

κεντούν αναμνήσεις

δυό ανοιξιάτικα μάτια

είσαι κλεισμένη στη μοναξιά

έχοντας παραλογισμένα άσαρκα χείλη

ούτε ένα φιλί, μονάχα

υπογραφή ονόματος

δεν το γράφεις καν

σαν να πέφτεις ποίημα

στους τάφους.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

αντίθετα στον ήλιο...-3349

© Nikos Chatziiakovou


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 299.

Μα η νύχτα τους ασήκωτη από το μάρμαρο

κι ας είταν άσπρο δεν τους γίνετ’ ελαφρότερη

μόνο πιο παγερή.

Τι να συλλογιστώ από τότε κ’ να μη μιλήσω;

Το προαίσθημα στένεψε την καρδιά τους

σαν το μικρό δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει

μαζί με το στεναγμό τώρα και τ’ απελπισμένο σάλεμα

των κυπαρισσιών

σαν το χαιρετισμό και το πέτρωμα ύστερα της εγκατάλειψης!

Τάλιωσα σε μιαν εικόνα σιωπής·

στη χαρίζω:

εγώ άλλο δεν μπορώ να κοιτάζω πίσω,

γιατί πολλά πεθαμένα ξαναζωντανεύουν·

έτσι ‘ναι στοιχιωμένες κι οι νύχτες που μ’ απόμειναν του έρωτα

κ’ το παλιό κρασί αυτής της θύμισης.

Στα χέρια μου στενάζει τρίζοντας κάθε ομορφιάς κορμί

μα το καφτό μου αγκάλιασμα κρυώνει,

νιώθω τ’ ασπρισμένα κόκκαλα.

Θεική ψευτιά της σάρκας δεν υπάρχεις!

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

το καμπαναριό-3373

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Μαρμάρινο προαίσθημα παγερό

δεν γίνεται ελαφρότερη η ψυχή σου

άγαλμα.

Σάλεμα νύχτας

κι ο άσαρκος στεναγμός της

ασήκωτος.

Σου χαρίζω το κυπαρίσσι

κι ας έχει στοιχειωμένα κλαδιά

του απόμειναν μερικά φύλλα

έρωτα και θύμησης.

Σιωπή δαχτυλιδιού

στένεψε η σάρκα

κάθε ομορφιά καρδιάς

τρίζει μ΄αίμα κοφτό.

Αφού κοντοστάθηκα για λίγο

στο φεγγάρι

ψευτιά

τ’ ασπρισμένα σου μαλλιά

κι ολάκερη η σάρκα

άδεια τώρα κορμιά

ποιός θα σας γεμίσει

και με τι;

Καταριέσαι τόσα δένδρα

κι ύστερα λες:

μακάρι να ήμουν φως

ή έστω και χλωμό σκοτάδι

παγίδα εμπρός

η ζωή.

Πίνουμε πεθαμένο κρασί

κι εγκαταλελειμμένοι

ξαναζωντανεύουμε

παλιά η απελπισία μας.

Νιώσε το θεικό αγκάλιασμα

αφού είσαι πλασμένος από κόκκαλα

δεν υπάρχεις.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

spot-3136

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ,  Σελ. 301

Ο ένας πλάι στον άλλο στάθηκαν

πλάσματα του θεού τους

κι η ακρογιαλιά ξαπλώνονταν

αγκάλιασμα του νου της

γη διψασμένη, άκαρπη

κ’ δρόσο πικραμένη

την ώρα που ανάτελνες άστρο της αγάπης

Ένα σπαθί τους χώριζε

κι αυτό ‘ταν η αγάπη.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Χειμωνιάτικο τοπιο-3348

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Πικραμένοι

‘ο ένας πλάι στον άλλο’

δυτικά της ώρας

ανατέλλουν ξεχασμένες αγάπες

ώσπου αγκαλιασμένοι άστρα

αυτοκτονούμε

κι ο νους

ένα ονειροπάλεμα

που σου ‘φερε

το φέρετρο.

Κάποτε όλα

θα μας εγκαταλείψουν

πίσω λοιπόν στην γνώση

να κρυφτούμε

εκεί ίσως δεν βρείτε

ούτε σκιές θανάτων

όσο κι αν ψάξετε

πίσω λοιπόν

ας προφυλαχτούμε απ’ το μέλλον

γιατί εκεί είναι που

γεννιούνται τα καινούργια παιδιά

ο Νέρων, η οργή του άκαρπη

διψασμένος θεός

σταθήκαμε δίπλα σ’ ακρογιάλια

πλάσματα της θάλασσας

αυτός ήταν ο παράδεισος μας

εκτοπισμένοι τώρα.

 © Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 spot-2935

© Nikos Chatziiakovou


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 304-305

 

[…]

το πρόβλημα με τους λογαριασμούς

το κέρδος κ’ το χάσιμο μαζί

και ποιου είναι αυτά τα δυό

και ποιός χρωστά στην πληρωμή

σαν ανταπόδοση της γνώσης

με τη δύναμη της τύχης;

[…]

Για να φέρεις μ’ ένα πικρό χαμόγελο σου

χαμένη γλυκειάν ανάμνηση παραδείσου

πίσω ξαναγύρισες· φτάνει!

εκεί μόνο θα βρεις σε στάχτες άλλη στάχτη

Σε τέτιο καθρέφτη συλλογής άλλο μην κοιτάξεις

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

blue hour-3295

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Να ξαναβρείς ένα σκαλοπάτι

η πιό πικρόγλυκη επιθυμία σου.

Ξαναγύρισε στο ζώο

που ‘σουν κάποτε

φτάνει πιά

όχι άλλο πνεύμα.

Ανταπόδοση της ποίησης

είναι ο έρωτας.

Αχόρταγος

θρέψου

με χρήμα και φαρμάκι.

Κι η αναπόφευκτη εξαφάνιση

του ανθρώπου

κέρδος θα ‘ναι.

Διάφανο νόημα

το φως.

Κόβοντας ένα άνθος

ένιωσες πως φτωχαίνεις

διαμονή στο παράδεισο

επί πληρωμή

κι ο καθρέφτης γιομάτος

στάχτες

μην κοιτάξεις τους

λογαριασμούς.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

H σκάλα...-3179
© Nikos Chatziiakovou

 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 328-329

[…]

-Οκνή ζωή κι άχρηστη-ξεπνεμένη

ο μάγος τότε χαίρονταν τιθασεμένη

την πλάση

τώρα ξαναστέκει

μπροστά σας

μα δεν γελούσε για όλο τον κόσμο

κι αν άνθιζε κι αν ξεραινόταν

στα πόδια του η πλάση.

Αυτό το κορμί

πόσα χρόνια με ταξίδεψε

σε φωτιά αχόρταγη σε χρόνους

εκεί τις μέρες μου ξοδεύοντας

τις εποχές μου μοίρασα

με την καρδιά μου

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Ηλιοβασιλεμα-3278

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Πόσο άχρηστος είναι ο μάγος

στέκει μπρος το παραθύρι της ζωής

τιθασεμένος

προβλέπει

ότι θ’ ανθίσει ο κόσμος

διψασμένος όμως για καταστροφή

κρατάει στα χέρια οκνηρά ποτάμια

πολλοί δεν ξέρουν

κι έτσι κατηγορήθηκε

πως ήτανε αργόσχολος.

Απ’ το ορθάνοιχτο στήθος του

ξεπροβάλλουν άγριοι άνεμοι

τάχα μου πως οι εποχές

είναι αχόρταγες

τα ‘κουγε όλα αυτά

ο χρόνος και γελούσε.

Οι μαύρες φωτιές

χαίρονται

καθώς θυμούνται

πως κάποτε

δεν υπήρχε τίποτε

‘μπροστά σας’

στέκει ο μάγος

και ταξιδεύει

ξοδεύοντας τα περασμένα

η ανθρώπινη ελπίδα

στενάζει

θα’ χει αλλάξει

δισεκατομμύρια μορφές

ο μάγος

βέβαια εσείς τον αναγνωρίζετε

όμως μονάχα επειδή

σας αποκάλυψε

πως είστε τ’ αδέλφια του αγέρα.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Υγρο απόγευμα-2937

© Nikos Chatziiakovou


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 332-333

 

[…]

Είναι ιδέες αυτό

χρωματιστό χωνάκι

πρωινού ουρανού

η της πορφυρής δύσης

ποιό στόλισμα της πρέπει;

Έμεινα μόνος·

μη χαθείς, πάνω είναι τ’ αστέρια

στα χέρια σου θα κατέβουν τάζω

στη σιωπή που έρχεται να με τυλίξει.

Η παλιά σκόνη από όλα τα τριαντάφυλλα

μιας ξοδεμένης νύχτας του έρωτα

μη σε σκεπάσει

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

το φως της κορυφής-3095

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Σκεπασμένος έρωτα

τυλίγεις με τριαντάφυλλα

τα χέρια της

ξοδεμένη όλη η σιωπή

κι η σκόνη της νύχτας

έμεινε πάνω σ’ αστέρια

που  ‘ρχονται να σας υποδεχτούνε

κατέβασε λοιπόν τον ουρανό

ένα σκαλοπάτι

και στολίσου θεούς

όσο μικρή κι αν είναι η πορφύρα

χρωματιστός θα χαθεί ο κόσμος

πλάσμα με πρωινή ψυχή

στο καλό

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

aegean sky-2984

© Nikos Chatziiakovou


 

images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 302

 

[…]

Ο ήλιος είναι μαύρος·

το ίδιο σαν έπαιζες μικρός,

μ’ αυτό το χώμα που κρατάς

κ’ έχτιζες πύργους…

[…]

Στο μόνο δένδρο θα σωθείς·

αν ξαναβρείς το στόχο,

ξυπνώντας φτερουγίσματα

με σαιτιές έρωτα παλιού,

πουλιά ελάτε, καρδιοχτύπια,

στις αστραπές των λουλουδιών…

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

two trees-3057

© Nikos Chatziiakovou


 

 images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Ανατολή
ο πρώτος σκοπός

καίγεται η νιότη

ως την δύση

απομένει κάτι παλιό

κι οι στάχτες αξεπλήρωτες

περισσότερο νόημα δεν γίνεται

ανεβάζοντας σχέδια οι μέρες

φέρνουν έρωτες νυχτερινούς

και στα χείλη μια ταραχή

μαγικά δίδυμες ματιές

απόψε χτίζονται οι κάμποι

μικρός ήσουν μονάχος

μέσα σε πύργους

κι οι εικόνες των δέντρων

ανοίγαν φτερουγίσματα πολλά

μαύρες λαβωματιές ήλιων.

Ξύπνησες θερισμένος όνειρα

κι αγάπησες λουλούδια αδάκρυτα

καρδιοχτύπια πουλιών

το ίδιο σιωπηλά

όπως οι φλέβες που γεμισμένες

άρωμα από αίμα

ελάχιστων λαμπερών ανθρώπων

στο ίδιο χρώμα

με διαφορετικό όμως χώμα

σκεπαστήκαν τάφους.

Ο θάνατος εκείνος ξυπνώντας

δοκίμασε λίγο κρασί

και μια αστραπή

σε σαιτιές νιότης

η ακόμη και μοίρασμα

σκοτεινού φωτός,

τώρα απόμειναν όλα κρύα

κι εσένα σε καίει ο πυρετός.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Τοπίο-3309

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 335

 

[…]

Κ’  ύστερα έμεινε μόνος

το λουλούδι κρατώντας

ταραχής είταν πριν

τώρα γαλήνης.

Μπαλσαμωμένη εικόνα

παράξενη

στου νερού το σμαράγδι παίζει

σβύνει και ξαναγράφεται

κοίταζε την,

ως να την πάρει το φιλί του καιρού

στο ισκιερό χρυσάφι της μνήμης…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Σιλουέτες...-2924

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Όσο απομακρύνονται οι ρίζες

γλυκαίνουν οι αναμνήσεις

και γίνονται βάλσαμο

ξεπληρώνουν το μέλλον

με όραμα.

Να ξοδεύεται ομορφιά

μικρά παιδιά

κι ο γέρος άνθρωπος

ζητιανεύει πόνο

πλαταίνεις στα μάτια

σκοτάδι.

Όλο και βαθαίνουν

οι κορφές του κόσμου

παράξενα σβήνεις

ανθισμένος γαλήνη βυθίζεσαι

στο χρυσαφί νερό

σκιερό φιλί λουλουδιού

η μνήμη σου

ξαναγράφεται.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

οι ρόδες-3286

© Nikos Chatziiakovou

 


 

 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 342

[…]

Και την αυγή χλωμαίνοντας η μέρα

το ίδιο βλέπεις περιβόλι

μικρά πουλιά λουλούδια πεταλούδες

της έκπληξης η ενέδρα η άλλη των χρωμάτων

[…]

Βγήκες στο παράθυρο για να δεις τον κόσμο·

κι αυτοί αδιάφοροι κάτω περνούσαν

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Κούκος-630

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Σε γκρεμούς κι αστραπές

οι επιθυμίες

αντιμετωπίζουν το εξής δίλημμα:

να κρατηθούν απ’ ένα πικρό δεντρόφυλλο

ή αφημένες

στην ανάσα της πεταλούδας

κι αδιάφορα χλωμές

θα καταλήξουν

σε κατρακύλισμα σιωπής

πουλιά της έκπληξης

μας στήσατε ενέδρα.

Με τόσα χρώματα η κόλαση

κι εσύ διακρίνεις μονάχα

κάποιο μαύρο ίσως και λίγο κόκκινο.

Λουλούδια που τα ξεσκίζει η αυγή

με τρομαγμένες αναπνοές

η μέρα ταραγμένη

αντικρίζει τόσα εμπόδια

κι ενέδρες

στο περιβόλι σου σωτηρία

οι αναμνήσεις περνούνε

δίχως να τις βλέπει ο κόσμος

κι ο παράδεισος χτισμένος

χωρίς ούτε ένα παράθυρο.

Ήσουν ο άνθρωπος

μιας κεντρισμένης αμαρτίας

βοριάς ο ύπνος σου

και μώβ πυρετός

ώσπου βασανισμένος κοιμάσαι.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

Τα παγκάκια-3504

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 374

 

Μας περίμενε η ακρογιαλιά..

‘Ενα τοπίο δύσκολο πόθου κάτω από φεγγάρι·

εκεί δόθηκαν οι άνθρωποι δυο ώρες στην ψυχή τους

λιώνοντας και λιώνοντας ως το κουκούτσι τον καρπό τους

Περιμένοντας, τι περίμεναν; η θάλασσα τους καλούσε,

τρεις φτάσαν ως το τέλος του πόθου τους, μπαίνοντας στο νερό

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Το λημέρι -624

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Ζηλεύοντας τους πόθους ενός κουκουτσιού

συλλογίζονταν πως κι η θυσία

μια θάλασσα ήταν

παράμερα άθλιοι άνθρωποι

σας γέμιζαν ψυχές

με φαντάσματα

διψούσε για τρυφερότητα η ακρογιαλιά

δίπλα της μαζεύτηκαν

διάχυτα κύματα

πληθαίνουν τα παρήγορα φεγγάρια.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

light-3366

© Nikos Chatziiakovou

 


 

 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 375

 

[…]

το λουλούδι παιδί δε σε ξεγελά στον κήπο του

και το θεικό ψέμμα της ομορφιάς σαν αυταπάτη

Όχι είναι αλήθεια όλα αυτά και δε μπορείς να τα ξεφύγεις

[…]

με το μικρό το ελάχιστο για σένα πλάσμα το εφήμερο

που το θυμήθηκες με το ξεγέλασμα της άνοιξης του και ύπαρξης

για να ‘ναι δίψα πάντα αυτό από πόθο

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

Πορτοκαλί ωρα-3063

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Απάνθρωπες τύχες

εφήμερης ύπαρξης

κι οι συζητήσεις των σκυλιών

ξοδεύοντας αλήθεια

μισές ξύπνιες

σαν αυταπάτη

ως το τέλος κοιμούνται

δύσκολα σκηνοθετημένος ο πόθος

η παρηγοριά της άνοιξης

λειψή ομορφιά

ελάχιστο ξεγέλασμα

το λουλούδι

κι εσύ έρημο νησί

θεικό ψέμμα

χάνεσαι ποίηση

και ξαναγυρνάς

στο αφάνισμα του ανθρώπου.

Ελάχιστο ίχνος ζωής

όπως η στάχτη

δυό ώρες απόσταση

απ’ το μυαλό

τοπίο δακρυσμένο.

Θυμήθηκες πως κάποιος σε περίμενε

μια δίψα, ένα σύμβολο

μοίραζες γιορτές

σου δόθηκαν φεγγάρια μικρά

καλούσες την άρνηση

ξέφυγες λιώνοντας

όπως ένα παγόβουνο

σίγουρος πως όλα αυτά

δεν ήταν παρά λεπτομέρειες

ξεθωριασμένες

ενός βασανισμένου μυαλού.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Δύση-3310

© Nikos Chatziiakovou


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 379

 

Σαν να μην ξέρω, σα να είμαι σαν πρώτα

άμαθος με την πρώτη ταραχή της σύγχισης

κοιτάζοντας έπειτα από χίλιες φορές

ο θεός το θέλει να επιμένω δίχως αποτέλεσμα

νιότη, ωρίμασμα στην ώρα η παράκαιρα;

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 

beautiful Greece-3497

© Nikos Chatziiakovou


 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Παράκαιρα ο θεός

απ’ την πρώτη στιγμή

σαν να μην ήξερε

πως ήταν τάχα νέος

ας ξαναπολεμήσουμε

‘έως εσχάτου της γης’

έχοντας αντίθετο αίμα

χίλιες φορές παθιασμένοι

ξανά και ξανά

περιμένοντας τις αναμνήσεις

λες κι ήμασταν όπως πριν

η πρώτη σύγχυση κάποιας φωτιάς

με ταραχή θα ανοίξουμε

καινούργιους δρόμους

ώσπου στο τέλος

η αμάθεια μας ωριμάζει

κι εμείς αγαπούμε ‘την ίδια αρχή’

πως μπορέσαμε κι επιμείναμε;

μήπως ήταν νιότη μιας ώρας;

κι έπειτα τόσο φως ολόγυρα

κι όμως κοιτάζουμε

δίχως κανένα αποτέλεσμα

βασανισμένο αργοτάξιδο

στάθηκες αφορμή.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 

dream-3249

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 388

…κι ας είναι η φωτιά που ακόμα σε καίει

κι έτσι κρύα, μα άσβηστη μέσα στη νύχτα τώρα

πάνω στο καράβι

εκεί σαν ξαναγύρισες,

πήγες όχι στη γέφυρα του πλευρισμένου καραβιού σου

σ’ εκείνο το λιμάνι

μα πήγες ίσια στη σκοτεινή κάμαρα σου

και βρέθηκες μονάχος

κι ας ήταν οι ξελογιασμένοι τόσοι επιβάτες γύρω

στις τοξικές μουσικές με τις ξεβιδωμένες τους αισθήσεις

και στα παρμένα μάτια τους από όσα τους τριγύριζαν

εκεί είπες, αν σε άκουγαν, να λυπηθούν μαζί με εσένα τα περασμένα

να λυπηθούν που βρίσκονται τριγύρω

τα άσβηστα τα περασμένα

για τη φυλή σου και το ξεθωριασμένον αίμα

των παιδιών τους που δε σβήστηκε

από την εκκλησία  και σε όλους τους δρόμους

σε όλες τις φασκιές των μικρών παιδιών που σφάχτηκαν,

της πόλης τώρα που ξαναθυμάσαι

Η μοναξιά με τα τριαντάφυλλα πια εδώ

στο χώμα με τα άλλα μαραμένα λουλούδια

το βήμα εκείνο το πνίγουν

τον απόμερο παράταιρο των πουλιών ήχο

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

Ανθρωποφας - Φουρνοι Ικαριας-1250

© Nikos Chatziiakovou

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Στο κοιμισμένο βήμα του λουλουδιού

οι πέτρες μας πλωρίζουν την πορεία

Στρωμένος ο πλατύς δρόμος

χιόνια δοκιμασμένα

κι ας μικραίνουν τα πελάγη

εσείς κοιτάζετε πέρα

στα περασμένα

με λυπημένα μάτια

βρίσκονται τριγύρω σας

μονάχοι οι γενναίοι ναυτικοί

σφαχτήκανε στις εκκλησιές

αν κι είχαν άσβηστο  αίμα

κι η έκταση των λιμανιών

ήταν σαν τότε

πλευρισμένη καράβια.

Ξεβιδώσαμε από

μερικά τριαντάφυλλα

το κόκκινο

κι η νύχτα σβήστηκε

ήμασταν δοκιμασμένοι

όπως οι πέτρες

πέφτοντας μες τις στέρνες

λιώνατε χρόνια

κι οι νυχτερινές γέφυρες

σας άκουγαν λυπημένους

ασυλλόγιστα γέροι

κρατώντας στα δάχτυλα

το κομπολόι της φυλής.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

Ο βράχος-3127

© Nikos Chatziiakovou


images-3

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 432.

[…]

Αυτοί που γέρασαν στις αμαρτίες τη θάλασσας

μπορεί να ξεχνούν

πως ξεφλουδίζεται η ζωή σιγά-σιγά απ’ το όνειρο της

καρπός από το τίποτα και το άδειο της ζωής.

Μα που ‘ναι η πίκρα τους;

η ανυμποριά κι η ερημιά σε μια γωνιά

μέσα στον κόσμο

κι ίσως η προσευχή για αμαρτωλή ζωή σε μια γωνιά

που δεν ακούστηκε

και γι’ αναγκαστική νηστεία απομένει

σαν το καρπό μιας περιπέτειας

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 


 

images-7

 

Η μεταποίηση του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Σιγά σιγά νηστεύουν οι ψαράδες

τρέφονται μονάχα με όνειρα ψαριών

κι απ’ το άχρηστο πέλαγος

καιρός να μάθεις

που ‘ναι ριζωμένη η αδικία.

Αναγκαστικά σιγοκαίνε

τους ήλιους

οι υπάρξεις σας

σε μια γωνιά απομένει

η ερημιά

μέσα στο κόσμο

η πίκρα θα γίνει προσευχή

μην ξεχνάς ότι όλα

είναι αθάνατα

κι ο ξεθωριασμένος σου καρπός

και τα αμαρτωλά του φύλλα.

Άδικα λιγοψυχάς

κι μ’ ένα χέρι όμορφο

σαν ανθός

αγγίζεις τ’ αθάνατο

φύσηξε λίγο φρόνηση ζωή

ν’ ανασάνουνε

οι αμαρτίες μας.

Κι ο καρπός που αποδείχτηκε

η αρχή όλων των βασάνων

λυπητερός ξαναγγενιόταν.

Γέρικια θάλασσα κι ανημποριά αγέρα

ξεφλουδισμένη κύμα

έμαθες πως θα αδικάς τους ναυτικούς.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


 images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 417.

 

Σε γαληνεύει

βλέμμα ανυποψίαστου

γαλάζιου ουρανού

αμαρτωλό που ξέρει

έτσι τις αμαρτίες του.

Είναι τα μάτια

στο όνειρο της θάλασσας

που ξημερώνει

τέτοιο σας λέω το χρώμα

που κι εγώ ονειρεύτηκα

[…]

Κι όσα που υπάρχουν

ζουν και μαζί σου αλλάζουν,

στην κούραση σου,

κύκλος ξαναγεννημού

μέχρι να κλείσει η μέρα.

Με όσα αυτός ξαίρει

φτωχότερος που μένει

με όσα δεν ξαίρει.

‘Εχει πετάξει

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Γαλαξίες

οι αμαρτίες μες τα μάτια σου.

Και το όνειρο ξημερώνει

ανυποψίαστο

πως κι η νύχτα του

είναι μονάχα

ένα μικρό παιδί

και στις αμαρτωλές

θάλασσες δεν υπάρχει

παρά μια ζωγραφιά αγέρα.

Όλα καίγονται στον ‘δεν υπάρχω’

ζήσε κι η κούραση του

‘θα ξαναγεννηθούμε’

ας μην σ’ αγγίξει ποτέ.

Φτωχότερος απ’ ότι αισθάνομαι

δεν γίνεται

όλα αλλάζουν

ο κύκλος κλείνει

λέω μόνο όσα ξέρω.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 412

 

“I love M+Z”

Το μικρό παιδί σε εικόνα

λένε, πως την καθαρή Δεύτερα

τον αετό πετούσε.

Μεθυσμένο, δες το! αυτό το παιχνίδι

ψηλά που σε ανεβάζει μαζί του

σε βουτιές και τσακίσματα,

ο χάρτινος αυτός κομήτης

*

Μπορεί καθ΄ένας ίσα να θυμάται

πράσινα τα χρόνια σαν την χλόη

τη σπαρμένη ακόμα σε ανεμώνες

κι άστρα πεσμένα χαμομήλια.

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

ΔΕΚΑ μεγάλοι ποιητές

τώρα σπαρμένοι

σε στίχους και πεσμένα λόγια

στο τέλος

μια βουτιά στη ποίηση

όπως η καθαρή δεύτερα

πεντακάθαρη

για να θυμόμαστε εμείς

την χλόη απ’ τα χρόνια

πόσα πράσινα άστρα

τσακισμένα εκεί ψηλά

ανεβασμένος όπως ένας αετός

πετούσα χάρτινος πιά

παιχνίδι της μνήμης.

Ίσως να μην με θυμάστε

κι οι ανεμώνες

μεθυσμένες στα χέρια του

μικρού παιδιού.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 391

 

Το γερασμένο πρόσωπο της

στην άλλη ομορφιά της σε πηγαίνει

σα φυλαχτό ανάμνησης απομένει

σαν άρωμα παλιό πιό γλυκά αβάσταχτο στη μνήμη

για συλλογή και σκέψη ακριβή στη σιωπή σου μένει.

Ο καιρός άδειος πέρασε μα απομένει

σημάδι άσβηστο στη μνήμη

όπως στο καινούργιο άγαλμα το σημάδι

του καιρού και του χρόνου.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Και τι απομένει από ένα άρωμα;

κάποιο σημάδι ομορφιάς;

στην γερασμένη μνήμη

σαν αδυσώπητο ρολόϊ

χτυπά α χρόνος του καιρού

άδεια πλέον η σκέψη

κι όμως

γίνεται ομορφιά

ακόμα κι η σιωπή

φυλαχτό προσώπου

ήταν το βλέμμα σου

θα ‘ρθεις πάλι

αυτή τη φορά άγαλμα.

 © Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


 images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 293

Είταν η πύλη της αγρύπνιας

κι οδήγησεν ορθάνοιχτη τα βήματά τους

σε κόσμους χορταριασμένους λήθης

όσα είδαν εκεί λένε όνειρο

βασίλειο ύπνου

[…]

Όλα παλιώνουν

ζωή που έσφυζε

θεϊκά ανθρώπινη

κελαϊδώντας έρωτα,

Αράχνη τώρα ερημιάς.

Μα την αγάπη

ας φυσήξει ο αγέρας

που όλα τ’ αλλάζει

και τα καινούργια να γυρίσουν στα παληά

κι ας μη μαραίνεται το τώρα.

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Κι ο ύπνος μου διηγείται

τη λήθη μιας αράχνης

καθώς έχτιζε το τοπίο της

στα θεϊκά βασίλεια μέσα.

Ποιητή χορτασμένος είσαι αγρύπνια

πιστά τα χέρια σου

κι όμως όλα παλιώνουν

ακόμη και το μελάνι

μια κόλλα χαρτί χορταριασμένο

η πύλη που σ΄οδήγησε

στους ορθάνοιχτους κόσμους

τώρα κοιμάται.

Και φύσηξε παλιούς αγέρηδες

η μνήμη

μαραμένες αναμνήσεις

συνεχώς όλα αλλάζουν

πάλι απ’ την αρχή

ανθρώπινο κελαηδητό

με κρατάς ξύπνιο

σε κόσμους ονείρων

καινούργιος έρωτας

βήματα ερημιάς

τώρα ξαναφτιάχνεται

σιγά σιγά

το τέλος.

Να ‘σαι λες αληθινό

χρώμα γκρίζο κι αχόρταγο

του πάθους;

βελούδινες ξυφομαχίες

κατρακυλούν

σε βυθούς λυπημένων ψαριών

ολόγυρα ραγίζουν και σπάνε τα ναυάγια

κι ο αφανισμός των σπαθιών

μ’ οδήγησε

στο άδειο χέρι.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


images-3

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 385

 

[…]

Είναι αδιέξοδο το παιχνίδι με ότι υπάρχει και δεν υπάρχει.

Με αυτό μετράς κι αλλάζεις μέτρο

με αυτό ανεβαίνεις και γκρεμίζεσαι

και γι αυτό δε μπορείς να ξεφύγεις απ’ τη δόση

του υπαρχτού που χρωστιέται στο ανύπαρχτο.

[…]

ο χρόνος είναι το μαύρο, κι ο βυθός· το χάος το ανοιχτό

να καταπιεί τα πάντα, όσα που μπορεί

του κόσμου αυτού που λένε πως έχει τελειώσει.

Με αυτά στο άδειο το πηχτό

σαν άστρο που έχει σβήσει ταξιδεύουν

όχι στο ανέβασμα-

αλλά αυτό που λένε, από ψηλά, στα τάρταρα πηγαίνουν.

[…]

εκεί θυμάμαι πέρασα ώρες στη συλλογή μου

σε αγωνία κι ελπίδα μαζί σου φίλε-

Η βεράντα, όπως τη θυμάμαι τότε-

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Αυτό που σου χρωστιέται

γίνεται φυλακή

κι όλο ανεβαίνεις

προς ένα ανύπαρχτο

ύψος

κι οι καιροί μας

σκονισμένοι.

Σε τάρταρα που

καταπίνουν τα πάντα

πηγαίνεις κι εκεί

θα κολυμπήσεις

όσο μπορείς γυμνός

ήθελες να ξεφύγεις

ακόμη κι απ’ την σάρκα.

Άδειος βυθός

ήσουν κάποτε

και χάος

σκεπασμένο με λογική

ταξιδεύεις γύρω

από κάποιο  άστρο

αγνώριστο, πηχτό

όπως ο ίσκιος των θεών.

Δεν υπάρχει ούτε ένα

ποίημα

λευκό η μαύρο

σιγά σιγά όλα αυτά

συσσωρεύονται

γκρεμίζεσαι όπως οι αετοί

δεν μπορούν να ξεφύγουν

απ’ τα φτερά τους

στο αδιέξοδο της αλήθειας

ανήμπορος

θα καταπιείς τις

αχώνευτες λέξεις

απροσμέτρητα τυφλός.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


 

 images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 384

Στον κόσμο πάλι

μια στιγμή καθώς συλλογίστηκα

τα μάτια κλείνοντας σε αστραπή-

τα χρώματα

του ανοίγουν μια πόρτα σε άλλο κόσμο.

Εκείνος, άλλη έγνοια πια

ξαναγυρίζει στον κόσμο μας

περιδιαβάζοντας

πάλι σε κήπους τώρα μοναξιάς,

ο κηποτύραννος.

Ω ξαναχτύπησε λοιπόν καμπάνα,

χρώματα ξανατυλίξτε τον,

στον κόσμο

φτέρωσε μουσική

σαν κίνδυνος πουλιού

τα βήματα του.

Ο κήπος χάθηκε στην έγνοια της πολιτείας

παρμένα τα σκήπτρα

και της τέχνης τα σύνεργα.

Σε μιαν αραχνιασμένη σκέψη

κάθε ανυποψίαστη καρδιά…

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Δεν ξαναγύρισαν πιά σε μας

τα χρώματα της μοναξιάς.

Παιχνίδι με δόσεις

αυτός ίσως είναι ο

ορισμός σου.

Περιδιαβαίνοντας αστραπές

τυλιγμένοι καμπάνες

φτέρωσε η σιωπή το μάτι

κι οι έγνοιες των πουλιών

κινδυνεύουν να γίνουν

τύραννοι του κόσμου.

Με γκρεμισμένα σκήπτρα

βασιλέψαμε

είχαμε για σύνεργα ψυχής

αραχνιασμένες τέχνες

ήσουν ανυποψίαστο

ανύπαρχτο

πως κάποτε θα σε χτίζαμε

τυρρανισμένοι άστρα

συλλογιζόμασταν.

Η βεράντα του παραδείσου

ήταν επικίνδυνα ετοιμόρροπη

στηριζόταν στα ανθρώπινα βήματα.

Ψηλά κάπου πέρα

απ’ το ανέβασμα

συνάντησες έναν τοίχο

απέναντι έστεκαν

οι πιο ψηλές σου ελπίδες κι αγωνίες.

Φίλε σ’ ανταμώσαμε

μόλις είχε τελειώσει ο κόσμος

πέρασαν ώρες πολλές

θυμηθήκαμε έως και το μέλλον

έτσι όπως ήταν σκεπασμένο

απ’ την άγνοια μας.

Μαζί λοιπόν

στη περισυλλογή

της πιο κρίσιμης ώρας

ας γράψουμε μ’ ανοιχτές παλάμες

κάτι όμορφο.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 


 

images-3

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 381

Μα τi σας γράφω πάλι;

ίδια πως βρίσκομαι σ’ ένα λιμάνι,

και ίδια στεγνός στη μοναξιά με ένα ποτήρι,

θέλω τη φαντασία να κεντρίσω;

Αν ήμουνα χιλιάδες μίλια πίσω

αυτό το βράδι θα ‘μαστε μαζί κι οι τρείς σε ένα τραπέζι

θα ‘χαμε ώρες να μιλήσωμε κι όχι σαν τώρα

απ’ την ταβέρνα της “Χρυσής Ανέμης” που σας γράφω.

[…]

Θα ‘ μουν μαζί σας, σε μια γωνιά ρωμέικης ταβέρνας,

πατώντας το χώμα τόσο θερμό κοντά μας σαν τη σάρκα

κι η ατμόσφαιρα τόσο θαμπή και καπνισμένη

με τα όνειρα και με τους καπνούς μας αδελφώνει

Στη θύμηση καθ’ ένας βρίσκαμε να πούμε

ο ένας δινόταν όλος στη διήγηση του

ο άλλος σώπαινε αισθητικά κι ο τρίτος

σωπαίνοντας κι από τους δυό δινόταν

τίμια στη συγκίνηση τους

βρίσκαμε πάντα έξοχα περάσματα γυναίκας

σε μια ιστορία που δεν τέλειωσε για να ‘ναι ωραία

-έξω απ’ το χρόνο μας λυγίζουνε τέτιες στιγμές,

Μα ατέλειωτο της θύμησης το κομπόλοι απόψε φίλοι

Βρήκαμε τον αγέρα που μας πήρε

χιλιάδες μίλια πίσω,

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Γούστο κακό

έχουν οι Έλληνες

και κρύο το

αρχαίο τους.

Εδώ οι τοίχοι

μιλάνε σαν να ‘ταν γλώσσες

κι ερείπια οι ώρες

αφού πια

χιλιάδες χρόνια είναι γκρεμισμένα

γιατί θα απαγγείλουμε έτσι πρέπει

κι ας είναι θαμπά τα λόγια μας.

Τόσα μίλια νύχτας έχουμε πίσω

κι ένα άσπρο τραπέζι από σημύδα

σημάδι πως θα ‘μαστε

μαζί ακόμη κι αν παραγραμμένο

το όνειρο δοθεί στη θύμηση

κι όχι στους ύπνους.

Τίμια διηγούνται οι αγέρηδες

τις ιστορίες-καπνισμένες

από ωραία μέρη

αδελφωμένοι χορεύουμε σαν

ρωμέικη σάρκα

πατώντας στα περάσματα εκείνα.

Κι η γωνιά που αναπεύεται

το χώμα των νεκρών

σ’ ένα στεγνό ταβάνι

τόσα γονατισμένα λιμάνια

βαραίνουν τις θάλασσες

να φύγουμε λοιπόν μακριά.

Σωπαίνουν έξοχες οι γυναίκες μας

κι εμείς βρήκαμε ένα ατέλειωτο κομπολόι

λυγισμένο στις άκρες

ας πούμε ότι

ζήσαμε μέσα σε μια

θερμή ατμόσφαιρα.

Επιτέλους βρήκαμε τι να διαβάσουμε

στη ταβέρνα μέσα δίπλα σ΄ένα

ποτήρι κρασί συγκινημένο

στάθηκε αφορμή η φαντασία

κι ο τρίτος προ Ζαρατούστρα

αιώνας.

Τέτοιες στιγμές στη κάμαρα απόψε

ακόμη χορεύουμε

χρυσή ανέμη ήμουν εγώ

ναι, ταξίδεψα μαζί σου.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


images-3

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 376-377

 

Της αυγής πάλι

που σκορπά λουλούδια

φίλτρα της νύχτας

αξεθύμαστου πόθου

με ανελέητο χέρι

[…]

Μικρό βιβλίο

τις ώρες μου κρατούσε

ανυποψίαστα

μα εκεί σημαδεύτηκαν

γέλιο με δάκρυα

τα δάκρυα αχώριστα

[…]

Τριαντάφυλλο

που ‘ταν κόκκινο, τώρα

ξεθωριασμένο

μοιάζει αίμα παλιό πληγής

[…]

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Ξεθωριασμένο δέρμα

δίχως παλιές πληγές

μοιάζεις με τριαντάφυλλο αλήθειας

και κόκκινο φίλτρο

ποιός φταίει

που δεν σε θυμούνται πιά;

οι λίγοι εκείνοι φταίχτες

πολυάνθρωπος

στην σφαγή των κορμιών του

αθώος όπως οι αστραπές

κι όσοι πάλι κεραυνοί…

όπως σου ταιριάζει

φωτεινότητα δηλαδή

και πένθος

Μην λογαριάζεις λοιπόν

όσα έχεις

κι αυτά που δεν έχεις

άστα μοναχά

σαν ένα κίτρινο φύλλο σιωπής

μην τολμήσει κανείς

να σε πει ξεπουλημένο

φρόνηση του αγέρα

πέφτεις συννεφιασμένος.

Κι όλοι αυτοί οι

ανελέητοι πόθοι

που σκορπίζουν τις νύχτες μας

και μια ξεθωριασμένη αυγή

στενεύει η μέρα

κόψε απ΄την καρδιά

λίγη ψυχή

κι ένα κομμάτι αίμα

στο πολύ λίγο της ζωής

ο άνθρωπος βασανισμένος

ανυποψίαστο λουλούδι

σημαδεύτηκες

κρατώντας στο χέρι

τόσο μικρό ένα βιβλίο.

Δάκρυα-ποιήματα

αχώριστα όπως οι

ώρες που δεν έχουν

πατέρα τους τον χρόνο.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 


 

 

images-3

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 373

 

Σε αυτό τον κόσμο

ψέμα κι αλήθεια: πάλι ψέμα,

σαν τα ξαναγυρεύεις

άδικα ψέμα-αλήθεια

για σένα ξένη αλήθεια.

Σε αυτό τον κόσμο

ψέμα κι αλήθεια μοιάζουν

που θέλεις να ξεμπλέξεις

τον κόμπο αλήθειας,

απ’ την αρχή μπερδεύει.

Ξημέρωσε πια·

κλωστές, σπάγγοι,

χαρτόνια, ξύλα στημένα ακόμη-

ο σκελετός της νύχτας εκείνης

που παραλόγιζε.

Γύρω σου, δεν χρειάζεται να ψάξεις τα νεύρα

Οπτασία, φάντασμα

σε ποιαν άβυσσο τον πηγαίνεις,

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 


 

 

images-7

 

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Ξαναγυρεύεις εσύ

την άβυσσο

που πήγαινες εκεί όταν ήσουν

νεογέννητος να εξαγνιστείς

πόσο μοιάζεις με μια

παραλογισμένη πεταλούδα

τα φτερά σου

πικρής μήτρας το μέλι

δεν σου χρειάζεται

η γύρη της φυγής

στημένα στο κόσμο

τόσα ψέμματα

μοιάζουν όπως η αλήθεια

άδικα ξένη.

Δεν ρώτησες

μονάχα το δεξί αυτί

ξεσκουριασμένο

σαν κάτι ένιωσε

ας ξεμπλέξουμε τώρα τα λόγια

κι η αρχή της ποίησης

πάλι θα λέει

στίχους-χνούδια

σε ποιά δάχτυλα έδεσες κόμπο

την ομορφιά;

γύρω σου νεκροί

μαζί τους φαντάσματα

κι ο σκελετός μιας οπτασίας

τρυγούσες τις κλωστές

απ’ το ξημέρωμα

κι οι σπάγγοι ήταν

ακόμη μπερδεμένοι.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 


 

images-3

ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σελ. 370

Η δουλειά του είναι να μπορεί να ξέρει

σε ανέμελες στιγμέςκαι το αποτέλεσμα τους

σε εντολή πάθους ή και ψυχρής μόνο προσπάθειας

το μαλάκωμα ύστερα από το χόρτασμα τους.

[…]

Ο άδικος ζητά από όσους αδίκησε δικαιοσύνη;

Ο αδικημένος παρηγοριέται να μην αδικήσει άλλους

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.

 


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

 

Σαν καλάμι μ’ αδίκησαν οι άλλοι

κι ας μην ζήτησα ποτέ μου

δύναμη, δικαιοσύνη, παρηγοριά

όχι πως πειράζει

αφού κατάφερα

και μαλάκωσα το κόσμο

φωλιάζουν στα λόγια

τόσες ανέμελες στιγμές

και το αδιέξοδο

μιας γλώσσας

η μοναξιά

είναι η δουλειά μου

να μιλώ

ακούω τους στίχους

δεν μπορεί

πάνω σ’ αυτό που λένε

θα στηριχτώ

κι οι εντολές της λογικής

ψυχρές.

Αδικημένος ο Έλληνας

ξένος στους αγέρηδες

και την Ευρωπαική δύναμη

παρηγοριέσαι μ’ άγριες φωνές

σιωπή σπαραγμού

και μια πείνα που ‘χουν

τα θηρία

χορτασμένοι οι ισχυροί φίλοι

μα πολιορκημένοι από πάθη

η δικαιοσύνη λίγων ανέμων

μονάχα αυτή μας χρειάζεται.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015

 


 

images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 368

 

Αυτός είναι μόνος

και παίζει με τα πουλιά,

τ’ άλλα που ήμερα κι άγρια λένε

στη συντροφιά τους

τον παράδεισο των ανθισμένων κήπων

οι γάτες με τα μάτια τους είναι σε άλλο κόσμο

σε αυτόν με φέρνουν σαν τις κοιτάζω

και είναι πλάσματα τρυφερά όλα εκείνα

που γίνονται σαν τα φωνάζω

στη χλιδή του μακρινού παραμυθιού τους

με το δικό τους χάδι στη φωνή μου.

 © Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


 

images-7

Η μεταποίησή του απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη (Plaka, Athens, 2nd April, 2015):

Μια συντροφιά πουλιών

άγρια ανθισμένη

και νεκρές γάτες πολλές

που σε κοιτάζουν ήρεμα

τρυφερά μάτια

γίνονται χάδι

αγγίζοντας το φως

πόση χλιδή ζωής

κι εσύ τώρα παίζεις

μόνος ανάμεσα σε

τάφους παραμυθιών

που φωνάζουν:

‘υπάρχεις κάθε φορά

δικές σου είναι αυτές

οι σαπισμένες σάρκες’.

Όμως ποιανού πλάσματος

ανήκει τούτη η φωνή;

ακούγεται κι ο απόηχος

ενός άγριου παραδείσου

ήρθες παιδί μου

στους ήρεμους κήπους

θαλασσινό άνθος αμμουδιάς

που μας φανέρωσε

το πέλαγος.

© Μενέλαος Καραγκιόζης, Hellenic Poetry, 2015


images-3

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΧΡΟΝΟΛΟΓΗΤΑ, Σελ. 365

 

Είναι που σε περιμένει τόσο

γι αυτό κάθε φορά πιο ξένη γίνεται

στον κόσμο αυτό των δυο σας κι όλο πιο στενάχωρα,

το μαύρο στο άσπρο και να σκοτεινάζει

έτσι το γκρίζο έγινε αυτή με μια καρδιά τόσο άσπρη

μα δεν οφέλησε γι’ αυτό κι αποζητάει

τη συντροφιά σε άλλη φυλή στη μοναξιά της

στον πράο που ξεχώρισε από εχθρούς και φίλους

© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.


 

Leave a Reply to Anonymous Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *