Navigation Menu+

POETRY INSPIRED BY THE WORK (OF GREAT SIGNIFICANCE) OF KATERINA ANGHELAKI ROOKE

Posted on Dec 23, 2016 | 0 comments

 

IN THIS WEB PAGE WE PRESENT PARTS OF THE (FORTHCOMING) POETRY BOOK BY MENELAOS KARAGIOZIS, ENTITLED “Μου δώρισε τα φτερά της…Ικάρια ποίηση για να γράψω”.

 IT HAS BEEN INSPIRED BY THE WORK (OF GREAT SIGNIFICANCE) OF KATERINA ANGHELAKI ROOKE.

 

“Όταν σου σφίγγει το χέρι η κυρά Κατερίνα

είναι σα να σε αγγίζει ο Καζαντζάκης

αφού εκείνος τη βάπτισε

δικαιολογημένα λοιπόν ανατριχιάζεις”

 

This webpage also presents  music by:  Forest of Shadows,  The National, Coccolino Deep, Kollektiv Turmstrasse, Klangnomad, Dee Cue, Thom Brennan, Oöphoi, William Basinski, If These Trees Could Talk, Russian Circles, Samsara Blues Experiment, Hidden Trails, The Devin Townsend Band, Moderat & Solomun, Moderat & Solomun, Apparat, Vanilla, Uyama Hiroto, Mindful Vibes, Mathias Grassow & John Haughm, Maeror Tri, Reki, Lumnos, Saor, Om, El culto de Ganesh, Deva Premal, Paint the Sky Red, God Is An Astronaut.

 


 

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΘΕΛΩ

Δεν ξέχασα της χάρισα ένα τάφο/

προσκυνηθήκαμε από γόνατα πονεμένα μα έμπειρα,

όσο κι αν ασχημύνεις εγώ πλαταίνω την ομορφιά σου/

μαράθηκαν στο μέλλον κάποιου ποιήματος

οι πείρες που θρέφονται μονάχα όταν υπηρετούν ότι γρήγορα ξεχνιέται/

ίσως είναι ωραία η αλήθεια, δεν μπορώ πια να δυναμώσω άλλο

ας ανθίσουν οι πληγές μου πάντα θα θέλω κάθε λίγο

το «μην με ξεχνάς»/

βέβαιοι εκείνοι πως μονάχα αυτοί κλείστηκαν σε σώματα

φαντασιώσεις οι οριζοντοποιημένες της ποίησης

μπορούν τώρα και τους επιτίθενται.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

 

Forest of Shadows – Where Dreams Turn To Dust  (Stockholm, Sweden)

 

 


 

ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ

 

Κλεισμένος μέσα σ’ ένα κενό μήνυμα στεφανώθηκα πορφύρα,

ποιός προστατεύει ακόμα τόσες λέξεις;/

συνήθισες να διατάζεις τις ανάσες σου

καθώς μπαινοβγαίνουν ολόιδια καθημερινά ηλιοβασιλέματα,

κάποιο επικίνδυνο κενό ξεχάστηκε άδειο δίχως χρόνια/

κλειστήκαμε μέσα σε χαρές ζωής επιζήσαμε τυλιγμένοι ιδέες σώματα/

λεηλάτησα τα πρόσωπά σας ενώ εσύ ως θαύμα αυγής

φτώχυνες ήρθες θα μου δώσεις φως/

πραγματικές κινήσεις χωρίς προορισμό,

μαγικό ξεκίνημα αλλά ο δρόμος βατός ως τον τάφο/

μαγικά ισορροπημένη απελπισία,

αυτόματες οι μέρες βαρετές διευκολύνουν κάποιο «όλα πάνε καλά»/

ότι κι αν πίστευαν τους βαρέθηκα άδειασα από ευλογίες

ενώπιως ενωπίω η θέα που είχα ερωτευτεί ήτανε επικίνδυνα αδέξια.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

 

The National – Sad Songs for Dirty Lovers  (Cincinnati, Ohio, USA))

 

 


ΤΙ ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ

 

Στεκότανε η πραγματικότητα μακριά μου,

τι πιο συναρπαστικό από το ν’ αλλάζει η αγάπη δέρμα!/

σου περιέγραψα κάτι και τώρα χωρίς τίποτα άλλο

θα υπάρχεις ίσως σαν επιθυμία,

πατζούρια ξεραμένα, ο ήλιος της αγάπης θνητή έχει θέα/

αγγίζω σάρκες κλεισμένες σε βλέμματα ανθρώπινα,

κλαδιά αστεριών που τόσο πολύ γέρνουν,

για μια στιγμή όλα ήταν δικά μας,

εγώ φλεγόμουν κλεισμένος στους κήπους ως τ’ ασύγκριτο παράθυρο.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Coccolino Deep – Get Lost (Genova, Italy)

 

 


 

ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ

Σφίγγεται η λέξη ‘μοναξιά’ γραμμένη από κάποια φιλάργυρη πένα,

η παρουσία ενός τέλους άνοιξε τόσα χάσματα,

κουβαλά ότι πιο άχρηστο η πολύτιμη ψυχή για να ταΐσει λίγη σάρκα/

τα αγαπημένα σου σκυλιά απουσιάζουν,

αμετάκλητες υπάρξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ,

μοιάζει η φύση εκτελεσμένη/

όλα εξισώνονται στους πόνους και τις αρρώστιες,

περιττά χρόνια μοναχικά,

δεν υπογράψαμε πάνω σε σπλάχνα η συμφωνία ήταν πως μονάχα

θέλουμε να ‘χουμε μετρημένα κόκκαλα σιγανή λύση κι ενηλικιωμένη.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Kollektiv Turmstrasse – Live @ unu City Tape Hamburg

 

 


ΠΟΣΟ ΘΑΡΑΛΛΕΑ

 

Άκουγες το θόρυβο που κάνει κάποιο στήθος καθώς ζαρώνει,

όλα κρύβονται όπως π.χ. ο πολύς πόνος,

η πτώση της ζωής μέσα σ’ ένα ανώγειο/

με μισόκλειστες σάρκες έχοντας ελκυστικά μάτια

τυφλωμένο λάμπεις σκοτάδι χλωμό σώμα/

ξαναγεμίζουν οι άδειοι αγωγοί λιβάδια κι αίματα

είναι σα ν’ αδειάζει από καθημερινότητα η σκούρα σου ψυχή/

αλλά μήτε βλέπω ζωή μονάχα προς τα πάνω καμπύλες θανάτου

ενώ έχω πάντα κάτω μου ό,τι έπεσε,

φυσούσε η ελπίδα μα δεν έκανε διαφορά διόλου/

η είσοδος ενός μπαλκονιού εικονογραφημένη στον αέρα,

φυσούσε αίθριο θείο κι είχε αυτόνομη γεύση η ζωή/

πόσο θαρραλέα είναι τ’ αγάλματα

αντιτάσσονται απέναντι στις εύγλωττες μοίρες τους/

γκρεμίστηκε πάνω σε κάποιο άπειρο η πιο μπροστινή από σένα μέρα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Klangnomad – I am what I am   (Canet de Mar, Spain)

 

 


 

ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΩΝΟΥΛΑ

 

Η μνήμη τώρα μας λέει πως ήτανε μια μονότονη πρωταγωνίστρια

με απροσδόκητα παιδική φωνούλα κάτι σαν ψίχα ψυχής

δάκρυ αναγνωρισμένο παλιάς γραφής/

περαστικά είχες μάτια κι εγώ σταμάτησα

για λίγο να ξαποστάσω στην όρασή σου

ξέρω πως δεν θα μου αποκάλυπτες ποτέ τι έβλεπες

μα αυτό που με συνέπαιρνε πιο πολύ ήταν οι λυγμοί μας

καθώς κρατούσαμε σφιχτά κάποιο ψωμάκι ξερό ποίησης

γέλαγες ήσουν κάποια έννοια νέου έρωτα

η οποία σβήνει, τραγούδι-κύμα,

ξαφνικά τώρα ερχόσουν για να ακούσεις πως έφευγες πάλι/

καθισμένοι στα τραπεζάκια σας προχωρούσατε

ήταν τόση η πείνα ώστε τρώγατε απ’ το τίποτα και χορταίνατε.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Dee Cue – Träumen im Gras (Chemnitz ,Germany)

 

 


ΣΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ

Άνοιξε μέρα στα φύλλα και σφίξε το φως,

περνάει ο χρόνος έτοιμος, γυαλισμένος, ο μεγάλος αναχωρητής

σε λίγα δάχτυλα βαστάει τις ανθρώπινες αποσκευές κι ελάχιστα άλλα πράγματα-λέξεις.

©HELLENIC POETRY, 2016

ΚΟΛΥΜΠΗΣΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

 

 Έστρωσα μια φωτογραφία με δάκρυα

έτσι το αόρατο στραπατσαρισμένο αίμα κολύμπησε για πρώτη φορά/

πως φαίνεται στα μάτια σου λίγο χρυσάνθεμο

καθώς όρμησε μαραμένη έξω από τη καρδιά η ζωή,

όλο και περισσότερο κρέμεσαι σε σκοτάδια

μαχαιρωμένη εικόνα μαύρου προσώπου/

αναποφάσιστος ο γέροντας πατέρας ήρθε μήπως η ώρα του θανάτου;

αν ναι να πάει πού; μπρος αιωνιότητα πίσω απειροσύνη/

προς ποιόν άραγε άλλον θάνατο διαφορετικά τέλειο σαν αναποδογυρισμένη ζωή

θα συναντηθούνε οι γιοί πριν γίνουν πατέρες

έρχεται και τους παίρνει πάνε πού και σε ποιάν;

έχοντας μονάχα μια πένα στα αδάχτυλα πλέον χέρια

δεν είναι παρά σύντομο διάλειμμα ποίησης η σκέψη.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Thom Brennan – Satori  (Los Angeles, California, USA)

 

 


 

ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΙΑ

Εξαντλημένο είναι πια το χέρι βλέπεις τόσα και πόσα

ήταν τα γράμματα που σου έγραψα/

ένιωθα ατέλειωτο τρόμο καθώς αναλογιζόμουνα

πως ύστερα από όλους εκείνους τους θανάτους ίσως βρεθούμε αφημένοι σε μαύρα κενά/

απόψε γιόμισαν τρύπες όνειρα τ’ οποία κάποτε

κάποιος έστειλε για να μας ξυπνήσουν/

ο χειμωνιάτικος διάδρομος της άνοιξης

καλά σφουγγαρισμένος στενεύει

καθώς εγώ προσπάθησα μήπως και γράψω

για ρίζες ακόμη αδημιούργητες/

αχνίζουν οι φωτογραφίες σας ένα αποτυχημένο φως λουσμένες

ενώ εσύ χαμογελάς προς κάποιον εκείνος ίσως δεν υπάρχει/

κατάλαβα πια πως ότι στήσαμε στο σήμερα γλιστρούσε,

ήσουν θαμμένη σε βαθυσκότεινα κουτάκια κόκκινης γης,

κρατιόμαστε στις μαυροφόρες εντυπώσεις

κάποιας αγέρωχης μα ναρκωμένης μνήμης/

πίναμε ύπνους κι οι έρωτες

κρεμασμένοι από κάποιο κομψό σκοινάκι

είχαν κιόλας αρχίσει να ξεψυχάνε,

θυμάσαι πως ψάχναμε απεγνωσμένα για το τέλος

πίναμε μανάδικο γάλα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Oöphoi – Space Forest (Rome, Italy)

 

 


 

ΦΥΛΛΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΑ ΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΑΤΑ

 

 Τι πιο ωραία ακινησία είναι κρατημένη σαν μαχαίρι ερωτικό

στο ανηφόρισμα και κάρφωμα της ψυχής σου

πίσω σύρε λοιπόν τον αέρα ως τα πέτρινα τοιχάκια

που κάποτε μας χώρισαν/

φύλλα ζωγραφισμένα στροβιλίσματα,

πρόλαβε πριν πέσει η ζωή κι εικονογραφηθεί απ’ τους ουρανούς

πήγαινε ως εκείνα τα στενόκαρδα παράθυρα,

μακρουλή καρδιά μου σφίξε την ματιά

δεν πειράζει ας είναι πέτρινο το στήθος ροζ χώμα θλίψης ο αέρας/

βήξτε σπίτια, πολύχρωμες μαύρες τύχες οι άνθρωποι τούτης της γης

κάποτε σας κατοίκησαν πραγματικά κι εκθαμβωτικά/

χτυπητό άσχημο ψέμα ο καιρός κάποιας μοίρας

ενώ εσύ ανέβαινες αβοήθητη ολογάλανη παρηγορήτρα του νου

γιόμισες μια άπορη κασετίνα με γέρικα δένδρα/

άπορα σχεδιασμένες ήταν οι Μαντόνες κι ο Ραφαήλος.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

William Basinski – Watermusic II   (New York, USA)

 


ι ΜΟΛΙΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ

 

Κάποτε καταβρόχθιζα φύλλα στεκόμουν στο περβάζι

με θέα κορδελιασμένους ουρανούς,

τα ματάκια σου σκέφτηκα πως αποκαμωμένα κρέμονταν

σαν ένα μπλε κορδόνι σκοταδιών ρετσινάτων/

ακούμπησες παράθυρο σ’ εκείνους τους σκίνους

και θέριεψε στάζοντας λεπτεπίλεπτα καλοκαίρια μια επίκληση ήλιου,

μόλις που τέλειωσα να γράφω

βρέθηκα έξω από αυτό το ποίημα ολότελα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

If These Trees Could Talk – Red Forest (Akron, Ohio, USA)

 

 

 


 

γ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΝΕΣ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ

 

Γυαλιστερές φιλενάδες παλιές φωνές κρυμμένες,

κλαριά των μανάδων μας σας παραμερίσαμε

και καθώς ήμασταν σταματημένοι

παρασυρθήκαμε από ρόδες ατίθασες φεγγαρίσιες

τότε πάνω σε μια διάφανη φλέβα που έμοιαζε ολόδροσο καπάκι

είδαμε τα κιτρινισμένα αγγεία κάποιου σκουριασμένου ποδήλατου,

θα μιλάμε σαν νύχτες ξετυλιγμένης σιωπής.

©HELLENIC POETRY, 2016

δ ΧΗΡΕΣ ΑΤΕΚΝΕΣ

 

Σε σεξουαλικές πολυθρόνες ανεβήκαμε απάνω

και τόσες φορές ο έρωτας έλιωσε σαν βούτυρο φωτεινό

η δύση κάποιων σωμάτων που αιμορραγούσαν/

δυνατά ανέβαιναν στις ζωές μας τα φεγγάρια πιπιλούσαν βαρύτητα,

στη πόρτα μιας κηδείας ξαναβρεθήκαμε,

χαθήκατε τώρα σας είπαν γελώντας οι άλλες χήρες οι άτεκνες.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Russian Circles – Station (Chigaco, USA)

 

 


 

Η ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ

 

Τρυφεράστριφνη η απαίτηση του έρωτα, μα θα τον ανταμείψει εκείνον

που λαχταρά κάποιους σκοπούς και βαριές πληγές καινούργιες/

η γη, η πραγματικότητα όλα τελειώνουν εκεί

σε κάτι ανέγγιχτα υψηλό, στίχοι-δεσμά

αφού η ποίηση βασανίζει τη ψυχή,

χέρια θλιμμένα ακόμη δεν ήρθε το μέτωπό σας,

πιστεύεις λοιπόν πως ονόματα χρώματα ή ανταλλάγματα αξίζουν κάτι;/

για ποιά αθανασία θυσίασες τόσες ζωές;

μέλλον συννεφιασμένο νομίζει ότι γίνεται σαν εσένα

καθώς συλλέγεις αποθέματα χρόνου κατοίκησες τις αποστάσεις

αιώνια όλα γύρω σου, λάμπουν οι αγάπες στα φανάρια/

η ωραιότητα όταν κατοικείται απαιτεί βλέμματα αγέλαστα

κι ας είναι η αναπηρία του ουρανού τόσο κοντά μας.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Samsara Blues Experiment – Long Distance Trip (Berlin, Germany)

 

 


 

α ΑΣΤΡΑΦΤΕ

 

Άστραφτε ο νους κι ας τον αντίκρισα απέναντι μιας ζωής εντοιχισμένης

ανάσαινα ολόκληρος συνείδηση,

βαριά τα ντουβάρια του χρόνου,

μ’ ελεύθερα μάρμαρα χτίστηκε το σπίτι μου

ενώ εγώ γύρισα για να ξεψυχήσω σε κόκκινα παλάτια αβάρβαρος.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

 

β ΣΕ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΗΚΑ

 

Στο περιβάλλον μιας φωτογραφίας σε ξαναθυμήθηκα ψηλέ γέροντα

καθώς πατούσες τις ανελέητες σκιές σου

κρατούσες αδάμαστο μπαστούνι

κάποτε κεντούσες κατώφλια κι αεριζόσουν αόρατος/

εγώ βρισκόμουν πάνω σ’ ένα μπαλκόνι είχα μαύρη κλωστή στο μάτι,

μου έλεγες αμίλητος «είναι λεπτή η βελόνα του φεγγαριού».

©HELLENIC POETRY, 2016

 

My Sleeping Karma – Tri ( Aschaffenburg ,Germany)

 

 


 

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΛΑ…είναι έρημα και γάργαρα

 

Θείο ξενοδοχείο μονάχα εσύ έμενες εκεί, νεφέλες λάμπες,

κατέβηκες ως το απαλό σκοτάδι κι ανάβεις ζωή/

φτηνά σεντόνια πανούκλας,

έξω ο θόρυβος έρωτα της πιο αρχαίας αγάπης,

γκρίζα βρώμικα κεφάλια σχεδόν τελείως ξεχασμένου ανθρώπου/

δισκοπότηρο ματιών έφαγα απ’ την οσμή σου

χώνεψα βελούδο και τριμμένα γιασεμιά/

θεός ο οποίος έχει άγνωστες σάρκες,

φωτεινή θαυματουργή μητέρα κέντημα νύχτας

η βελονιά σ’ έσφιξε άστρα κι ουρανούς/

απειροβελονιά γεύομαι τις θωριές σου

ό,τι πάρεις μόλις πριν μπει η σιωπή ίσως γίνει νύχτα,

κέντημα ομορφιάς/

ο ερημίτης παίζει σκηνές από το παρελθόν

μα αν του αντιμιλάς πεισμώνει/

άγγιζα τόσους κόσμους ονειρεύομαι ανθρώπινα κορμιά-βεντάλιες,

ανοιχτήκαμε σώματα μπήκαμε ο ένας στον άλλον εκεί που όλα είναι έρημα και γάργαρα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

 

 

Hidden Trails – Instant Momentary Bliss (Belgium)

 

 


 

ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΣΑΣ

 

Ας γεννηθούμε από σας πατεράδες σοφά περβόλια,

ξύλινοι ορίζοντες μυρίζουν κι ανθίζουν

οι πρώτες τους ώρες χαράματα ανθισμένα πτυχές,

ο αέρας μες τα σπλάχνα χίλιες μοίρες ζωές ζωγραφίζει/

κορμοί καρδιάς, πηδούσαν δάκρυα πολλά να καταταχτούν

σε κάποιο στήθος πλάθει τ’ αλέτρι σύννεφα

σέρνουν μοσχοβολητό άστρων ως κάποιο σύδεντρο σβολιασμένο/

μαζεύονται οι εκκλησιές στη σιωπή, μας βρέχεις αετούς αίμα/

πόλεμος κατά δύναμιν στους ουρανούς,

μαντριά πολλά μα ‘κει μέσα ξεδιψάτε ζώα με νύχτα

πριν σας δώσω ξέφωτα στημένα στα φεγγάρια/

μάχονται και πλαταίνουν οι νομαδικές θρησκείες

εγκατεστημένες σε μια ξύλινη παρουσία παιδιού/

χωροστατούν οι μοναχικές πόλεις στις απερπάτητες ώρες

άγρια μαύρα μάτια ακόμη υφασμάτινα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

The Devin Townsend Band – Synchestra  (British Columbia, Canada)

 

 


 

ΑΠΑΛΥΝΟΥΝ ΛΙΓΟ ΤΟ ΚΑΚΟ

 

Καταιγίδα από πουλιά διήγηση κραυγής,

με τι ευκολία κλείνονται τα βραδινά νερά στο πέτρινο λιμάνι!/

η αυγή της σιωπής που ‘χασε κάθε θαλασσινή κίνηση

γνώριζε πολύ καλά πως όταν λίγα ψάρια κατεβαίνουν την ακρογιαλιά

είναι πιασμένη η αγάπη σε δίχτυα ειρήνης

και πλεούμενα σώματα λευκόξανθα/

δειλινό μαλλιών, κίτρινος ο καλόγερος

πατούσε μαυλισμένα μυστικά Σελήνης,

ευνοϊκά πρόσωπα φυτά καθώς ανανεώνονται,

ακίνδυνος βάλτος ο φωτεινός ορίζοντας αλλά ατίθασος τόπος/

πέρασμα χειμάρρων η νυχτερινή επιφάνεια μιας νεράιδας,

έντομα βλασταίνουν στις αμφίβιες στέγες απάνω,

μένουμε πάντα στην βροχή λες ήμασταν κλαδιά αμμουδιάς,

ωραία καλοκαίρια μα εκδικητικά/

οι αρπαγμένοι νέοι κάποιας Λατινικής χώρας ίσως ήταν η Κολομβία

στρώνουν άρματα κι απαλύνουν λίγο το κακό.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Moderat & Solomun – Another Berlin (Berlin, Germany)

 

 


 

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΩΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΙΝΟΝΤΑΙ

 

 Καημός ανέμου φορτίο ονείρων που αποκοιμήθηκαν,

ταξιδεύουν οι νύχτες κι οι καημοί σ’ εποχές αλεπουδίσιες/

φώλιασε η φωτιά σαϊτιά προσευχής ήταν,

μαντεία γέννησης ποιός θα τολμήσει να πεθάνει πρώτος;/

πια οι γαλαξιακές συκιές βαδίζουν ολόισια,

μπρός και πίσω αιχμηρής καλοσύνης, αήττητο κενό/

θύελλες, αστραπές, στερήσεις,

όλοι μας ανιστορημένοι γεννηθήκαμε στο αδύνατο

τί άλλο εκεί πέρα μακριά μοναχικό σαν ποίηση σου χαμογελά;

ενώ εμείς αστερισμοί λήθαργου παλιές μορφές ύπνου ξενυχτάμε/

ξύλινα νερά ανεπαίσθητα συννεφιασμένα,

κινούμαι με τη βοήθεια ενός ανέμου που καίγεται,

στα σπίτια ζέστης βασανισμένη η υποχθόνια καρδιά πάνινης αγάπης,

κούκλες ελπίδες καρφωμένες σ’ ό,τι ξεχάστηκε/

ο χρόνος σας υποσχέθηκε θάνατο,

γλυκιά συντροφιά ήσουν ακολουθώντας μια ροδιά

ανταλλάσσαμε ερημιές πολλές θλίψεις/

για όσους περιπλανώνται και τρελαίνονται,

η χαρά τους χαρίζει αρρίζωτες λεβάντες, καλαμιές,

εφιάλτες εποχιακών ονείρων

μα ο ουρανός καρφωμένος στο λάβαρο απάνω.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Apparat – Walls  (Quedlinburg, East Germany)

 

 


 

ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙΣ

 

Έχει διαλέξει πουλιά πολλά η μοίρα

να μ’ ακολουθήσουν σε τούτες τις πλατείες,

θάλασσες σκούρες φτερούγες σμιλέψανε αγάλματα κι ουρανούς/

στάζει η νύχτα μέλι ενώ οι ολάνυχτες παλάμες σου

μεσημεριάτικου έρωτα παράθυρα αντιφεγγίζουν/

εκεί στ’ αλώνια μη φοβάσαι γιασεμί ξελογιάσου,

χωράφια στάζουν τώρα τα μαλλιά μας,

οι κουρασμένες πλάτες των δένδρων

μανιωδώς φωσφόριζαν πανσέληνο/

κορμοστασιά αλλιώτικη, μαλλιά παπαρούνας, φαντασμαγορική μέθη,

φτάνουν δύο άστρα εφηβικά λίγα στάχυα πολλά

για να βασιλέψουν οι ψυχές/

ολόστητες γιορτές θάλασσες του Αυγούστου

σας έντυσα χειμερινά ενδύματα

ξαναγεννήθηκα σαν ψάρι που τρέμει μη τυχόν το αγκιστρώσω/

ιέρεια μανία με προστάζεις γράψε ένα και δύο ή τρία ποιήματα

αλήθεια τι άλλο προτείνεις; λατρευτό δικό μου δένδρο/

συναπάντησαν οι δρόμοι κάποιον ουρανό εκεί εσύ εσπερινό κεφάλι

ξέρεις γιατί βαραίνει κρινομπούμπουκα

ο Σεπτεμβριάτικος τούτος τόπος/

αναπάντητα κρασιά ηλιοτρόπια ανάσες αναριγούνε,

ας αναλάβει ο κόσμος κάτω από κίτρινα τέρατα

να μην τρελαθεί το χώμα,

θα σου φέξει αρμύρα αηδονιού και κυπαρίσσια ριζωμένα στα φεγγάρια/

έτσι κάθε δάχτυλο θρηνεί αφού είναι βασιλική η ώρα της υπόστασης,

χειμωνιάτικες δάδες γεφυρωμένες αγάπη,

ξενιτεμένα ζώα κυνηγάμε τους ανέμους,

μια άχνα Ανάστασης μουρμουριστά πέρασε,

ανεβαίνω τώρα…ακολουθία….

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Vanilla – Origin (UK)

 

 


 

II ΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Πόσο τρελός είναι ο θάνατος να μας κρατά

ολονυχτίς με ορθάνοιχτα τα μάτια,

βυζαίνει γάλα ο λαγός (άστρο κάποιων νεκρών),

διασκεδάζουν οι τίγρεις καθώς πεθαίνουν

κρεμασμένες από το μαστίγιο του μάγου/

θαλασσινές σταυροφορίες, η καυτή άμμος

σπρώχνει ορίζοντες σε κλίματα ψυχρά,

μαργαριτάρια κρατά στη παλάμη η γάτα

εδώ που στέκεται ξαγρυπνούν οι μέρες της/

μας φέρνει χιόνια η Σκωτία ανοιγμένα, τραβιέται η παλίρροια

πηγαίνει να ευλογήσει εσάρπες και ψοφίμια γαϊδουριών μεταθανάτια,

ανεβαίνει ο ιππότης χωρίς δόντια ξεχασμένος βασιλιάς βράχων/

γιόμισε ο ωκεανός ερείπια δηλαδή γκρεμισμένα πουλιά,

εκκλησιάς κοχύλια, αόρατα κραξίματα τίγρης,

ο ερχομός των πέτρινων νυχιών,

μια νεογέννητη ακτή θυμωμένη σαν τεντωμένο φύλλο ή κύμα μάγισσας/

παλιό ένστικτο η σοφία,

οι φοβισμένες πηγές αγιασμένες πάντα στο άστρο

κούρσεψαν τόσα πράγματα, χάδια βιολέτας,

στεριές αγίων λειτουργημένες σε κάποιας τίγρης τη ζέστη

κλειδωμένες στα χιονισμένα περβόλια αμίλητες ανθίζουν/

θήραμα η έρημος, φύκια ουράνια ζυγίζουν δυο κομμάτια καταιγίδας,

κάπως έτσι άραξε ο Μάης εκεί πέρα

καθώς ήταν ζεστές οι μέρες του χειμώνα/

μονάχοι οι βράχοι κι οι ταφόπετρες φτάσαν ως τις άκρες σου κόσμε,

τόσα χτυπημένα πλευρά έχει η τίγρης

ώστε μετρά χίλιες κορφές γέννησης,

απόκρημνης νιότης ο θάνατος/

ένα ελάφι σχισμένο αστραπές έμεινε πάλι στο ακύκλωτο κέντρο.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Uyama Hiroto – Freeform Jazz

 

 


 

I ΔΙΧΩΣ ΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΔΙΑ

 

 Ότι κι αν με αγγίζει σηκώνεται ένα νύχι σιωπά/

τρυφεροσύνη τίγρης άκου την πως τοποθετεί

ελάχιστα μυστικά σ’ αέρινους χρόνους

έπειτα έχοντας το τέταρτο της πόδι

ακουμπισμένο στα μεσάνυχτα διψά για δροσερό ξημέρωμα/

όλο κατεβαίνει η βροχή στάλες από χώμα συνοδευμένη,

φως συντροφευμένος είσαι και τίγρεις

που διάλεξαν την εξαφάνισή τους/

ακολουθήσαμε ότι φοβόμασταν ξεχασμένοι σε τοπία νυχτερινού έρωτα,

ήμουν απλά η λεία σου μάνα/

σταμάτησε ο κύκλος καθώς πήδηξε στο κέντρο μιας μουσικής,

ελαφροπερπάτητες φωνές ζώων,

ο λήθαργος σκύβει ενώ πίσω μας ξεδιπλώνονται τ’ αστέρια/

θάλασσες νοτιάδων δίπλα χτίσαμε τιγροφωλιές,

άγνωστα μάτια είχες, ας ήσουν ωραία

πέρα απ’ το φεγγάρι πάντα τινάχτηκες,

έρχονται οι κινήσεις μου όμως δίχως

φύλλα και πόδια η μέρα σας μοιάζει.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

 

Mindful Vibes – Episode Three (Jazz Hop Mix

 


 

ΣΕ ΣΠΡΩΧΝΕΙ Η ΠΑΛΑΜΗ

 

Μας κατάκτησε έλεγες η θάλασσα μικρή άβυσσος ο βυθός της,

ξύπνησες σαν αμαρτημένος θεός κοιμισμένος στ’ αστέρια

όπως ο γέρικος τούτος κόσμος,

γεννήθηκε η πόλη χωρίς ούτε ένα θαύμα

όμοια νύχτα καθώς σήκωσε βουνά πολλά

μα τ’ άφησε να κρυφτούνε πίσω από θυμαρίσιες πέτρες/

περιέγραψέ μας σε παρακαλώ με σιγουριά

κάποιο άλογο θλίψης ή σύννεφου,

αναχωρητής είμαι σας κοιτώ ενώ μεγαλώνεται,

πόσο τέλειος είναι ο κύκλος των άστρων

κλεισμένος στην αναγάπητη αυγή/

μάγισσα ανθισμένη αφοσιώθηκες

στα καταδικασμένα εκείνα λουλούδια,

διάττοντες ήταν λίγοι ύπνοι κι οι αμαρτίες του Μέγα Αλέξανδρου,

ξέχασες να μου πεις πιο θεϊκό σχέδιο είναι ριζωμένο σ’ αγγελικά φύλλα/

ξύπνα πλάσε τραγούδια έμεινες πίσω

όπως οι κάκτοι αγγίζουν το κρίνο και χάνονται,

φυτά κρύβεις καρπερά καθώς ανασαίνεις

η εξαφάνιση της πιο ωραίας σου κοιλιάς

σταύρωμα ζωής πάνω στο ξημέρωμα,

πριγκίπισσα ελπίδας άνθος μαλακωμένο στις βελόνες/

σας στρογγύλεψε η καταιγίδα μυρμήγκια,

πεύκα απροστάτευτα κι αστροπελεκισμένα

σ’ ευχαριστούν που τράβηξες από πάνω μας τον καιρό/

πάω (ολομόναχο ερπετό) στα πελάγη, στους βοριάδες

εκεί θα με συναντήσει κάποτε η τρέλα/

τέρας η ευτυχία ενώ εγώ σηκώθηκα έτσι ξεσκλαβωμένος

επίμονα κρατούνται τόσο κοντά μου έντομα κι άνθρωποι

ζήτησα να σας φέρουν πίσω στο χώμα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Mathias Grassow & John Haughm – Mosaic (Wiesbaden, Germany)

 

 


VIII ΣΤΟ ΚΡΕΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ

 

Σάπιζα στα ακτινωτά σύννεφα μπηγμένος

μ’ έχει αποκλείσει τούτη η στιγμή,

παίζαμε μπάλα περιστρεφόμασταν γύρω από τις ώρες

ο κόσμος μου ας εφαρμόζει σ’ ένα σκουλήκι μουριάς/

έξω τί; σφιχτοδεμένη μουσική τέλεια,

μουδιάζω σαν τραγούδι και βουβαίνομαι

στρέφομαι στο κέντρο μιας παχύρευστης κίνησης

μπουκώνει τα πάθη η ζωή ενώ εγώ

έχοντας βαριά φωνή κυλάω στο κρέας μου αποκλεισμένος.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Maeror Tri – Myein (Germany)

 

 


 

VIII ΑΙΩΝΙΑ ΑΞΙΑ

 

Οι γκρεμοί σου την ώρα εκείνη των ονείρων

φτάσαν ως κάποιο ξημέρωμα

κοντά μου ποιά είσαι εσύ που πέφτεις

και σκηνοθετείς μες το σώμα θανάτους ανθρώπων;

κάποτες ακούγεσαι σαν ανάσα μοίρας πολύπνοη

ενώ άλλοτες αντικαθιστάς στα πουλιά

μ’ ένα πέταγμα τραγουδιού τα φτερά, τις ψυχές τους/

χθεσινά φύλλα βρίσκω δίπλα σου όταν είσαι μόνη και βαραίνει

βαραίνει αλύπητα ότι ίσως ως τότε

μας είχαν αφαιρεθεί οι μεγάλες περιπέτειες των θεών/

η πιο ανέγγιχτη στιγμή σε γέννησε μες τη κοιλιά μου

τόσο ώστε να ‘χεις τώρα πεταλουδίσια ηλικία/

ξεραίνονται οι νύχτες φτωχαίνει η άνοιξη

ας είναι φωτισμένη δεκαοχτώ σκοτάδια και κάμποσα αζύγιστα θαύματα

εγώ ούτε σου ‘ταξα τις αιώνιες αξίες των ζώων

μήτε κάποια δήθεν τυφλωμένη

αθωότητα φύσης υψωμένης ως λίγους χαρταετούς/

«πεθαίνω σαν βουνοκορφή» μου είπες εκείνη την ώρα χίλιοι ποιητές

ξημερώθηκαν στα χείλη σας απάνω

που σκουραίνουν απ’ το γρύλισμα του ουρανού/

εσύ κι εγώ γνωρίσαμε μονάχα ένα σώμα σφαδάζει εκεί μέσα ο έρωτας

συνταιριασμένοι στον ύπνο κατανοήσαμε πως κάποτε ήμασταν λύκοι.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Reki – Endless Memories (Los Angeles, California, USA)

 

 


 

VII ΟΠΩΣ ΕΖΗΣΑ

 

΄Ετσι ανάλαφρα όπως έζησα σταματώ, γυρίζω… πηγαίνω πίσω

σε κάτι χρόνια που δεν είναι να ‘ρθουν/

δυσανάλογος ο ήλιος στον οποίο γεννήθηκα

μοιάζει σαν θλίψη θανατόχρονη

κι ας μου ‘παν πως τέτοιο θαμπό πάθος έχει μονάχα ο μπλε ψαράς,

αχώριστο ήταν το τέλος μιας βάρκας.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Lumnos – Before The Light (Vitória da Conquista Brazil)

 

 


 

VI ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ

 

Το τραμ συγκρατείται από τους λευκούς

αλλιώτικους χειμώνες της Ελλάδας,

πόσες φορές ξημέρωσα ξενιτεμένος

και διψασμένος για κείνο το πρωινό

που δίχως να βρει ο ήλιος φως

με  ξάφνιασε φωτίζοντας μας έτσι  στραβά,

δικό σου πράγμα άραγες μικροελάχιστο κάποιο αμάραντο τοπίο;/

τόσο απερίσκεπτα η γλώσσα η οποία αγαπούσα

μου δόθηκε γιομάτη λέξεις θανάτου και γέννησης

έχω μάθει λοιπόν κάμποσες φορές να συγκρατούμαι

ενώ άλλες τόσες νοσταλγούσα

με κάθε βλέμμα ότι δεν έζησα εδώ στην Ανατολή/

σε αγάπησαν οι αμυγδαλιές ως τα πικρά νερά τους

η γριά πέτρα ερχόταν πρώτη ας σου φέρει χόρτα και κυπαρίσσια

ήξερα πως θα μας ταΐσεις τη πείνα των ουρανών.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Saor – Guardians (Glasgow, Scotland)

 

 


 

IV ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ

 

Πώς ήξερες εσύ κοριτσίστικό μου πρόσωπο

φαγωμένο από τ’ ερωτικά παιχνίδια

πως το μέλλον θα ‘χει επτά δάχτυλα;/

σοβάδες θάλασσας και καραβιών,

προλέγεις χορεύεις μάγισσα δεμένη σε παραμύθια

καρφωμένα πάνω σου παλιά φίδια πολλά,

οι τοίχοι δακρύζουν σημάδι ότι κιτρίνισε ενός άγιου τ’ όνειρο/

πότε κρεβάτια χαρακωμένα από άγνωστους θανάτους

άλλοτες λουλούδια απότομα άνθη της μητέρας/

τρομάζει τώρα το τάμα ενώ ο Μεγαλέξανδρος μεγαλώνει κι άλλο,

σαν παιδιά συννεφιασμένα του μιλάνε οι δικές μου μοίρες.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Om – Advaitic Songs (San Fransisco, California, USA)

 

 


 

III ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ας χίλιασαν οι θάνατοί σου

βαστάς ακόμη στο χέρι του Σεπτέμβρη τις καλοκαιρινές σοδειές/

σε ροδαλά σπίτια γκρεμίστηκαν τ’ όνειρα,

οι άπιαστες φροντίδες των τοίχων

δεν πρόσεξαν πως ένα ευκαλύπτιο όρος

σαν συννεφιασμένο σκουληκάκι χτίστηκε πάνω στα φεγγάρια

συγκρατημένο από φλοίδια βρύσης/

οραματιζόμασταν ασήμαντοι Έλληνες

κάποια συγκομιδή φυτών μεσογειακών

δαγκώσαμε την ψυχή μας, γλιστρήσαμε πάνω σε μπαλκόνια ουράνια,

αντικρίσαμε ότι πιο μικρό ασήμαντο φύλλο

σπείραμε όσο λιγότερο ανίδεη σοδειά γινόταν εκείνη της ΣΟΦΙΑΣ

κι ότι χάσατε ούτε καν το είδατε πίσω σας ν’ ακολουθεί.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

El culto de Ganesh – Addis, Advaitic Songs, Om – Homoerotismo (Argentina)

 

 


 

II ΑΠΛΩΝΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ

 

Χάθηκαν στα λιμάνια τόσα σπίτια

ενώ τούτοι οι δρόμοι οδηγούν κάποτε στις εκκλησιές,

στρίβουν δεξιά του φεγγαριού συναντούν ανήσυχους ανέμους/

δεκαοχτώ χρόνια και κάποιες φορές μ’ έκανε η αιωνιότητα

ν’ απλώνομαι μέσα σου

σαν ένας χώρος νυχτερινός/

ήτανε αυτή η επανάσταση ελάχιστου θανάτου που μας ξεκίνησε όλους,

πόσο γνωστό κτήμα μου είναι η τρέλα/

εκείνο το κονάκι μιας κόρης η οποία καημένη πέθανε, η κυρά Ξανθή

γιόμισε κόκκαλα μελαχρινά/

κάποια ανήσυχη ανάσα κόβει από τον θάμνο τη μοίρα σου

έτσι για πάντα θα μυρίζεις γκρεμισμένα χώματα.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Deva Premal – Gayatri Mantra (Nurnberg, Germany)

 

 


 

I ΣΕ ΣΠΡΩΧΝΕΙ Η ΠΑΛΑΜΗ

 

Ήταν η κατάρα όλων μας πως η Ελλάδα γιόμισε θάλασσες

και μια μονάχα ευδαιμονία ήλιου,

εσύ μετριέσαι στα ξημερώματα

λίγο μετά το φεγγάρι άνθισε δειλινό λύχνου,

η πέτρα η τόσο ακίνητη ολόκληρο θάνατο κρύβει μέσα της/

συμβολίζουν σκιές τόπων ιερών

απροχώρητα δένδρα κορυφωμένα στους ανέμους,

σε σπρώχνει η παλάμη χέρι μαλακά να γράψεις.

©HELLENIC POETRY, 2016

 

Paint the Sky Red – Not All Who Wander Are Lost (Singapore)

 

 


 

 

III ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

 

Περαστικό χρώμα προσώπου,

η ηλικία της πέτρας κάτι λιγότερο εκείνης μιας θαμπής μοίρας/

μοιάζεις ανάγλυφο ημέρας σ’ αγγίζω μα δεν τελειώνω

όπως η γαλάζια κίνηση στα πουλιά μέσα τρομαγμένη

περνώ από πάνω σου συγκινούμαι και φεύγω

ζω μυρμηγκιασμένος σαν μουδιασμένο όνειρο

αν όλα μας τα σχέδια σε σκέφτηκαν αληθινά

εγώ τους βοήθησα μ’ ένα ανοιξιάτικο σχήμα,

πόσες φαντασίες γέννησες όμως μονάχα

τόσες λίγες δυνατότητες, ποικιλία, συμπάθεια…

©HELLENIC POETRY, 2016

 

 

God Is An Astronaut – All Is Violent, All Is Bright  (County Wicklow, Ireland)

 

 


 

 

 

 

 

 

 

Leave a Reply to Anonymous Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *