Η Εμπειρία της Αλήθειας, Σάββας Βαρναβίδης

 Μια ιστοριούλα από το βιβλίο του Σάββα Βαρναβίδη:

«Η εμπειρία της Αλήθειας, άναρχες ιστορίες»

Ο τίτλος της άναρχης αυτής ιστορίας, είναι:

«Μυθομανία στο Νιούβε Κερκ»

Το βιβλίο θα εκδοθεί τον Ιανουάριο του 2020.

Στον Λαβύρινθο τελούνταν, κάτω από το βλέμμα του Ασκληπιού και με τη συμβολή δηλητηριωδών φιδιών, τα Μυστήρια.

Ο λαβύρινθος ήταν το τελεστήριον και το δηλητήριον των φιδιών, ήταν το ελιξήριον της ζωής. Το ανάλογο του τελεστηρίου στις μέρες μας είναι ο μαγνητικός τομογράφος και του δηλητήριου οι χημειοθεραπείες-ραδιοθεραπείες.

Ο καθηγητής Δρ. Χρυσός, επικεφαλής ομάδας ερευνητών φαρμακολογίας, μου πρότεινε να αντιπροσωπεύσω την ομάδα μας σε ένα διεθνές συνέδριο Φαρμακολογίας στο Νιούβε Κερκ στο Άμστερνταμ. Αποδέχθηκα την πρότασή του και δήλωσα στο συνεδριακό κέντρο τη συμμετοχή μου.

 Η ομιλία μου είχε το θεματικό τίτλο: «Αλήθεια-δηλητήριον-ζωή».

[…]

«Θόλον» αποκαλούσαν το κυκλικό κτίριο που στέγαζε το Εγκοιμητήριο και τον υπόγειο Λαβύρινθο. Σε όλη την περίμετρο του εξωτερικού τοίχου ήταν ζωγραφισμένα ιερά φίδια τυο Ασκληπιού. Κάτω από τον θόλο της οροφής ήταν η αίθουσα του εγκοιμητηρίου, όπου οι ασθενείς κοιμούνταν και ονειρεύονταν. Την επομένη της εγκοίμησης, γιατρός και ασθενής μαζί αποδομούσαν το όνειρό του για να κατανοήσουν τη σημασία των δρώμενων στο όνειρο.

Κάτω από το εγκοιμητήριο, βρισκόταν ο υπόγειος Λαβύρινθος. Μέσα στους σκοτεινούς διαδρόμους του σέρνονταν τα ιερά δηλητηριώδη φίδια. Η είσοδος και η έξοδος από τον Λαβύρινθο γινόταν μέσω μιας καταπακτής.

 Ξαφνικά βρέθηκα να στέκομαι σε έναν σκοτεινό διάδρομο. Η πόρτα της καταπακτής πίσω μου κλειστή. Ήμουν αναγκασμένος να ακολουθήσω την πορεία που οδηγούσε ο διάδρομος. Το σφύριγμα φιδιού πάγωσε το αίμα μου. Η ακινησία μου ενθάρρυνε τα φίδια να συρθούν ανάμεσα στα πόδια μου. Με έζωσε ο φόβος: Φίδι-δηλητήριο-θάνατος!

 Σήκωσα το ένα πόδι και το άφησα να αιωρείται για δευτερόλεπτα στο σκοτάδι, πριν το τοποθετήσω στον διάδρομο, με την ελπίδα πως δεν θα πατούσα κάποιο ιερό φίδι και ελάμβανα τη φαρμακερή δαγκωματιά του. Όταν τοποθέτησα το πόδι στον διάδρομο, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που ήμουν ζωντανός. Με ανανεωμένο θάρρος, τόλμησα δεύτερο και τρίτο βήμα μπροστά. Δεν θυμούμαι πόσα βήματα ακολούθησαν πριν λάβω την πρώτη δόση δηλητηρίου ή πόσες δόσεις ακολούθησαν στη συνέχεια. Καταβεβλημένος και ζαλισμένος από τις δόσεις φαρμάκου που συσσωρεύτηκαν στο αίμα μου και χωρίς να σκέφτομαι πως σε κάθε βήμα η ζωή μου χανόταν και σωζόταν την ίδια στιγμή, προχωρούσα μέσα στον λαβύρινθο.

Μια στροφή του διαδρόμου αποκάλυψε την έξοδο. Ακτίνες φωτός φώτιζαν τον διάδρομο και πρόδιδαν την ανοικτή είσοδο της καταπακτής.

Με ένα τελευταίο βήμα βρέθηκα να στέκομαι στο κέντρο της κυκλικής αίθουσας πάνω. Παρά την εξουθενωτική κόπωση και τη θολή μου όραση, ρίγησα όταν ψυχρές ματιές γιατρών και καθηγητών έπεφταν βροχή απάνω μου.

[…]

Από εκείνη την ημερίδα κράτησα στη μνήμη μου μόνο την τελευταία πρόταση με την οποία έκλεισα την παρουσίασή μου: «Η αλήθεια διαφοροποιείται και μεταλλάσσεται όπως εις την περίπτωση των Επιδαύριων Μυστηρίων με το πέρασμα του ανθρώπου διαμέσου του λαβυρίνθου. Εκείνο που αλλάζει είναι το ίδο το άτομο, ο τρόπος που βλέπει την αλήθεια».

Το τέλος της ομιλίας μου ακολούθησε σύντομο, χλιαρό χειροκρότημα και στη συνέχεια η αίθουσα γέμισε από τους ψίθυρους των συνέδρων.

Δύο εβδομάδες αργότερα έλαβα ένα email από τον καθηγητή Χρυσό με μια κριτική από ένα αγγλικό ιατρικό έντυπο, το οποίο κάλυπτε το συνέδριο του Άμστερνταμ. Ο καθηγητής με παρότρυνε να μη λάβω σοβαρά την ανόητη άποψη του συγγραφέα, η οποία καθόλου δεν μειώνει την σημασία της εργασίας της ομάδας μας. Ο Άγγλος δημοσιογράφος συμπέρανε ότι:

«Η υπόθεση για μιαν ανύπαρκτη Πρώτη Αρχή εις την θεραπευτική φαρμακολογία, καθώς και η υπόθεση της μετάλλαξης της Αλήθειας του Κύπριου εισηγητή, στερούνται κάθε αποδεικτικής αξίας. Η ανορθόδοξη θεώρησή του εμπίπτει στη σφαίρα του μυστικισμού και της μυθολογίας».

Απάντησα στον καθηγητή Χρυσό:

«Αγαπητέ καθηγητή.

Από το ρήμα μυείν της αρχαίας ελληνικής προέρχονται οι λέξεις Μύστης και Μυστήριον. Μυείν σημαίνει να κλείνει κάποιος τα μάτια και το στόμα του, ώστε να ακούσει την Αλήθεια.

Σας προτείνω και εγώ με την σειρά μου, όπως κλείσετε τα αυτιά σας στις δοξασίες νηφάλιων ορθολογιστών που δεν ονειρεύονται στον ύπνο τους. Τι μπορούν να καταλάβουν άπό το Αγχιβασίη, το πέρασμα του ανθρώπου μέσα από τον λαβύρινθο της ζωής, αυτοί που δεν έχουν συναίσθηση των όσων κάνουν στον ξύπνιο τους, όπως λησμονούν τα όσα κάνουν στον ύπνο τους.

Αλήθεια διερωτώμαι αν έχουν ποτέ ονείρωξη όταν κοιμούνται.

Ιδού η απορία!»

Κλείνουμε μ’ ένα  ημιτελές ακόμη ποίημα του Καραγκιόζη:

Το φίδι τούτο

βρέθηκε να στέκεται ξανά

στη καταπακτή του μυαλού μας·

η παγωμένη ακινησία

μ’ ενθάρρυνε

μου έδειξε πως θ’ ακολουθήσω

μια πορεία σκοτεινή

οδηγήθηκα σε διαδρόμους

γιομάτους δηλητήρια θανάτου

εκεί αναγκάστηκα και σύρθηκα

σαν φίδι

έχοντας φλέβες κλειστές

δίχως αίμα·

ο φόβος ήμουν εγώ

αιωρούμενος για δευτερόλεπτα

πάνω από τάφους

ανθρώπων δεύτερης και τρίτης κατηγορίας·

η αιώνια αυτή δαγκωματιά της ζωής

αν κι ελπιδοφόρα ήταν φαρμακερή,

δεν θυμάμαι πότε έλαβα την πρώτη δόση

απελπισίας

ακολούθησαν όμως κι άλλες δόσεις

πολλές

ώσπου ο νους καταβεβλημένος

δεν ελάμβανε πια καμιά ακτίνα φωτός·

ζαλισμένος μες τον λαβύρινθο

πηγαινοερχόμουν πέρα δώθε

σαν σε κυκλικό μέσα λούνα παρκ

παιδί εγκλωβισμένο

ώσπου εμφανίστηκε ξαφνικά η έξοδος

φωτισμένη καταπακτή·

συσσωρεύονται οι στιγμές

σκεφτόμενες

πως δεν θ’ αργήσει ν’ έρθει

η αιωνιότητα

εξουθενωτικά προχωρώντας·

τα φάρμακα

τι μεγάλη ανακούφιση ένιωσα

ο πόνος μου ήταν ανανεωμένος

με θάρρος έτσι τόλμησα

μια τελευταία προσπάθεια ζωής

συνέχεια απεγνωσμένη

θολό το αίμα αφυπνίστηκε.

Από τον πρόλογο του βιβλίου:

[…]

Ποιός ξέρει, ίσως να έχει και η κόλαση την πλάκα της.

Ο μακαρίτης ο Νίτσε έγραψε στα τελευταία ημερολόγια της τρέλας του: «κάθε αρρώστεια μπορεί να αποτελέσει μεγάλο διεγερτικό για ζωή. Χρειάζεται όμως να είναι κανείς αρκετά υγιής για την αρρώστεια του».