Navigation Menu+

URUGUAYAN POETRY AND LATIN ELECTRONICA MUSIC II

Posted on Feb 28, 2017 | 0 comments

 

ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ:

Ι. ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ:

Isabel Fonseca,  Líber Falco,  ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΝΟΥΣ POETLAWYERS,  ΕΝΤΠΟΥΑΡΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ, Βιογραφία του Χουάν Κάρλος Ονέττι, «Το τάνγκο – η ιστορία και η εξέλιξή του, Κριστίνα Πέρι Ρόσσι, ΖΥΛ ΣΥΠΕΡΒΙΕΛ, ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ, Ο πιο φτωχός πρόεδρος του κόσμου που μείωσε τη φτώχεια.

 

ΙΙ. ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Cristina Peri Rossi.

ΙΙΙ. ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ:

Nicola Cruz, El Buho,  El Remolon feat Lido Pimienta, Miss Bolivia con Rebeca Lane, Deela, EL DIPY, Nomade Orquestra, The Garifuna Collective, Ocote Soul Sounds,  Jackie Mittoo & the Skatalites, Lila Downs, Los Cojolites,  Jain, Niña Dioz & Li Saumet, Kill Emil, ALIKA, Fidel, LA DELIO VALDEZ, FAUNA, Tapones de Punta.

 

 


 

Nicola Cruz – Colibria


 

Isabel Fonseca Uruguay

I recommend three marvellous Uruguayan writers. First, Horacio Quiroga (1878-1931). Despite a life – and body of work – engulfed by violent death (his father was shot; he accidently killed his own friend; his stepfather, one of his wives, he himself and then both his children all committed suicide), Quiroga is most widely read in Uruguay by children – especially his Cuentos de la Selva, or jungle tales. He is one of the greatest animal writers ever. His creatures are weird, savage and utterly inexpungeable from the mind. Quiroga’s grown-up stories are often compared to those of Poe (see “The Decapitated Chicken” and “The Feather Pillow”, published in The Decapitated Chicken and Other Stories, University of Wisconsin Press). They are also a bit like Roald Dahl’s macabre tales for adults; the writing is ruthlessly crisp and concrete.

Felisberto Hernández, born in 1902, was a plumber’s son and a mama’s boy (he had four wives and many lovers besides, but always went back to his mother, sometimes in the middle of the night). He died in penury in 1964 – though he managed for many years by playing the piano in local cinemas: “musical illustration” for silent films. He is a writer’s writer, not bothered by the need to create convincing plot, character, suspense or intrigue; an early story has among its characters an infinite horizontal line and a circumference that rolls along it. Among his ardent admirers he counts Jorge Luis Borges, Italo Calvino, Julio Cortázar and Gabriel García Márquez. Hernández published 10 short books (his first was only 21 paragraphs long). He spent years creating his own system of shorthand, with the result that some of his work – and this would have delighted him – has never been deciphered.

Juan Carlos Onetti (1909-94) is considered by many to be Uruguay’s finest writer. A solid modernist, he rejected the folksy and sentimental culture that romanticised nature and the gaucho, and his eloquent brand of urban despair is so well turned that it remains vibrant and readable – see The Pit (Quartet), The Shipyard and A Brief Life (both Serpent’s Tail). He was an editor of Marcha, the great literary magazine dissolved by Uruguay’s military regime in the 1970s. Despite his huge reputation, Onetti was imprisoned in a mental institution, and as soon as he was able he decamped for Spain. Like Borges the chicken inspector, or like the Cuban writer Reinaldo Arenas exiled in New York, this most distinguished citizen and former director of the national library worked in a lowly capacity in his adopted country – as a doorman and a waiter. Though he lived for a decade after the end of military rule, Onetti never returned to Montevideo.

THE GUARDIAN

 


 

El Buho – Calchaqui (Nicola Cruz Remix)


 

Líber Falco (1906–1955) was a Uruguayan poet.

Biography

Born on Oc­to­ber 4, 1906 in the neigh­bor­hood of Villa Muñoz in Mon­te­v­ideo, Uruguay. As a young man, he worked as a bar­ber, sales­man, clerk in a print shop and as a proof­reader of news­pa­per ar­ti­cles and books. He mar­ried at the age of 29 and had no chil­dren. He lived a sim­ple and hum­ble life.

He was in­spired by the works of Dos­toyevsky, Tol­stoy and the French writer, Ro­main Rol­land. He died at the age of 49 on No­vem­ber 10, 1955. After his death, his friends paid homage to him by com­pil­ing his poems and pub­lish­ing them in a book called “Tiempo y Tiempo” (Time and Time)

He was a mem­ber of the ‘Gen­er­a­tion of 45’, a Uruguayan in­tel­lec­tual and lit­er­ary move­ment: Car­los Maggi, Manuel Flo­res Mora, Ángel Rama, Emir Rodríguez Mone­gal, Idea Vi­lariño, Car­los Real de Azúa, Car­los Martínez Moreno, Mario Ar­regui, Mauri­cio Muller, José Pedro Díaz, Amanda Berenguer, Tola In­v­ernizzi, Mario Benedetti, Ida Vi­tale, Juan Cunha, Juan Car­los Onetti, among others.

Bibliography

  • Cometa Sobre Los Muros (Kites on the Walls) (1940)

  • Equis Andacalles (1942)

  • Dias y Noches (Days and Nights) (1946)

  • Time and time (1956)

WIKI2

 


 

El Remolon feat Lido Pimienta – Basta Ya (Todos Somos Inmigrantes)


 

POET-LAWYERS

 

Uruguay

Emilio Frugoni (1880-1969) Poet, lawyer, diplomat, legislator, and leader of the Uruguayan Socialist Party [See: Robert A. Gorman (ed.), Biographical Dictionary of Neo-Marxism (Westport, Connecticut: Greenwood Press, 1985); “Latin American Lives: Selected Biographies,” in Encyclopedia of Latin American History and Culture (New York: Macmillan Library Reference USA, 1996-1998); Philip Ward (ed.), The Oxford Companion to Spanish Literature (Oxford, England: Oxford University Press, Clarendon Press, 1978)] [Wikipedia]

Ildefonso Pereda Valdés (1899- ) Poet, professor, critic, lawyer; awarded the “Gran Premio Nacional de Literatura” in 1985

Mariella Nigro

Laura Chalar Laura Chalar is a lawyer, poet and short story writer. She edits the poetry section of the literary magazine Letra Nueva. Her first book of poetry was published in 2005 in Montevideo; her collection of short stories about the legal profession was published in 2007. Born in Montevideo, she currently lives in Buenos Aires.

WVNET

 


 

Libre, atrevida y loca – Miss Bolivia con Rebeca Lane y Ali Gua Gua

 


ΕΝΤΠΟΥΑΡΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ

 

Εφυγε ο Γκαλεάνο, ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής

Εφυγε ο Γκαλεάνο, ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής

 

Ηταν ο αριστερός χρονογράφος της Λατινικής Αμερικής. Πολιτική, ιστορία και ποδόσφαιρο διατρέχουν τις σελίδες του, ενώ ο Ούγκο Τσάβες είχε χαρίσει αντίτυπο του βιβλίου του «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» στον Μπαράκ Ομπάμα στη Διάσκεψη για την Αμερική το 2009.

Ο γεννημένος στην Ουρουγουάη Εντουάρντο Γκαλεάνο έφυγε τη Δευτέρα του Πάσχα σε ηλικία 74 ετών, μετά από νοσηλεία δέκα ημερών σε νοσοκομείο του Μοντοβιδέο. Επασχε από καρκίνο στους πνεύμονες.

Το βιβλίο του «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», γράφτηκε το 1971 με έντονη αντικαπιταλιστική ρητορική και επιχειρηματολογία. Μετά την συμβολική κίνηση του Τσάβες να το προσφέρει στον Ομπάμα το βιβλίο εκτοξεύθηκε διεθνώς στις λίστες των ευπώλητων βιβλίων. Tην ίδια εποχή δήλωνε σε συνέντευξή του «Όχι μόνο οι ΗΠΑ, αλλά και μερικές ευρωπαϊκές χώρες έχουν σπείρει δικτατορίες σε όλο τον κόσμο. Και νιώθουν ότι θα μπορούσαν να διδάξουν τι σημαίνει δημοκρατία».

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ


Deela – El Mechánico

 


 ΕΝΤΠΟΥΑΡΤΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ

Όμως ο ίδιος ο Γκαλεάνο, τον Μάιο του 2014 κατά τη διάρκεια συνομιλίας με το κοινό σε έκθεση βιβλίων έκανε την αυτοκριτική του για το βιβλίο, αποκηρύσσοντας την πολεμική ρητορική του.Το σχεδόν ποιητικό βιβλίο του «Ποδόσφαιρο στον ήλιο και τη σκιά» είναι το σημαντικότερο βιβλίο που έχει γραφτεί για το άθλημα.

Ο Εντπουάρντο Γκαλεάνο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάη, σε μια μεσοαστική καθολική οικογένεια με ευρωπαϊκές ρίζες. Εργάστηκε από νωρίς στη ζωήυ του  ως εργάτης εργοστασίου, ελαιοχρωματιστής, ταχυδρόμος, δακτυλογράφος, πολιτικός σκιτσογράφος.. Στα 14 του πούλησε την πρώτη του πολιτική γελοιογραφία στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Ελ Σολ» του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ουρουγουάης. Αρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ως συντάκτης του «Μάρτσα», ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με το οποίο συνεργάστηκαν οι Μάριο Βάργκας Γιόσα, Μάριο Μπενεδέτι, Μανουέλ Μαλδονάδο, Ντένις και Ρομπέρτο Φερνάντες Ρεταμάρ. Υπήρξε αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Έποκα» δύο χρόνια.

Στο πραξικόπημα της 27ης Ιουνίου 1973, ο Γκαλεάνο φυλακίστηκε και αναγκάστηκε να αφήσει την Ουρουγουάη. Το βιβλίο του «Οι ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής» λογοκρίθηκε από τα στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Χιλής. Έζησε στην Αργεντινή όπου ίδρυσε το πολιτιστικό περιοδικό «Κρίσις». Το 1976, παντρεύεται για τρίτη φορά, ενώ παράλληλα προστίθεται στη λίστα αυτών που θα αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, ο οποίος ανέλαβε την κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα. Πηγαίνει στην Ισπανία, όπου γράφει τη διάσημη τριλογία του, «Μνήμες Φωτιάς», το 1984.

Στις αρχές του 1985, ο Γκαλεάνο επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Το 2004, ο Γκαλεάνο στηρίζει τη νίκη της αριστερής συμμαχίας «Ευρύ Μέτωπο» και του Ταμπαρέ Βάσκες. Γράφει ένα άρθρο στο οποίο αναφέρει ότι ο κόσμος ψήφισε χρησιμοποιώντας την κοινή λογική. Το 2005, ο Γκαλεάνο, μαζί με αριστερούς διανοούμενους, όπως ο Ταρίκ Άλι και ο Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ συμμετέχουν στη συμβουλευτική επιτροπή του νεοσύστατου λατινοαμερικανικού καναλιού «Τελεσούρ».

Τον Ιανουάριο του 2006, ο Γκαλεάνο, μαζί με διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Μάριο Μπενεδέτι, ο Ερνέστο Σάμπατο ο Τιάγο ντε Μέγιο, ο Κάρλος Μονσιβάις, ο Πάμπλο Αρμάντο Φερνάντες, ο Χόρχε Ενρίκε Αντόουμ, ο Λουίς Ραφαέλ Σάντσες, η Μάιρα Μοντέρο, η Άνα Λίδια Βέγκα και ο Πάμπλο Μιλανές, ενώθηκαν για να υπογράψουν τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

 


 

EL DIPY – EL PORROM

 


 

Βιογραφία του Χουάν Κάρλος Ονέττι

 

Ο Juan Carlos Onetti γεννήθηκε στο Μοντεβίδεο (Ουρουγουάη) την 1η Ιουλίου 1909. Ο πατέρας του ήταν τελωνειακός υπάλληλος, απόγονος ιρλανδών μεταναστών ενώ η μητέρα του, Honoria Borgesera, προερχότανε από αριστοκρατική οικογένεια του Ρίο Γκράντε Ντου Σουλ της Βραζιλίας.

Το 1922 εγκαταλείπει τις σπουδές του, αλλά ήδη σε αυτή την ηλικία είναι λάτρης της ανάγνωσης. Από την στιγμή εκείνη αλλάζει πολλά επαγγέλματα μεταξύ άλλων του θυρωρού, δημόσιου υπάλληλου, κλητήρα, πωλητή εισιτηρίων, κλπ.

Το 1923, σε ηλικία 14 ετών στέλνει τα πρώτα του διηγήματα και ποιήματα στο περιοδικό El Mundo Uruguayo, τα οποία όμως δεν γίνονται δεκτά.

Το 1930 παντρεύεται την εξαδέλφη του María Amalia Onetti. Το ίδιο έτος η οικογένειά του εγκαθίσταται στο Μπουένος Άιρες. Συνεχίζει να ασχολείται με εργασίες ξένες προς την λογοτεχνία, αν και χάρη στη μεσολάβηση του φίλου του, συγγραφέα και δημοσιογράφου, Conrado Nalé Roxlo, αρχίζει τη συνεργασία του ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Crítica.

Το 1931 γεννιέται ο πρώτος του γιος, Jorge.

Το 1932 γράφει την πρώτη εκδοχή του El pozo. Αυτή η πρώτη εκδοχή χάθηκε και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ.

Τον Ιανουάριο του 1933 δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα Avenida de Mayo-Diagonal-Avenida de Mayo, στο περιοδικό La Prensa του Μπουένος Άιρες. Χωρίζει από την πρώτη του γυναίκα.

Το 1934 επιστρέφει στο Montevideo, όπου παντρεύεται την María Julia, αδελφή της πρώτης του γυναίκας. Συνεχίζει να επισκέπτεται το Μπουένος Άιρες.

Το 1935 και το 1936 στην εφημερίδα La prensa του Buenos Aires δημοσιεύονται τα El obstáculo και El posible Baldi. Τα χρόνια αυτά ξεκινά την συγγραφή των έργων Tiempo de abrazar y Los niños en el bosque, που όμως θα δημοσιευτούν πολύ αργότερα.

Το 1936 προσπαθεί να ενταχθεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Το 1937 εμφανίζεται το πρώτο δημοσίευμα που φέρει την υπογραφή του στον τύπο της Ουρουγουάης, στην εφημερίδα El País: μια θετική κριτική για το θεατρικό έργο La fuga en el espejo του φίλου του συγγραφέα Paco Espínola.

Το 1939 διορίζεται στην θέση του γραμματέα σύνταξης της εφημερίδας Marcha. Στην ίδια εφημερίδα διατηρεί μια στήλη πολιτιστικών με τίτλο La piedra en el charco που υπογράφει με το ψευδώνυμο Periquito el Aguador. Κυκλοφορεί η πρώτη του νουβέλα με τίτλο, El pozo, από τις Εκδόσεις Signo, σε 500 αντίτυπα.

Το 1940 με το ψευδώνυμο H. C. Ramos, παρουσιάζει το διήγημα Convalescencia στον διαγωνισμό διηγημάτων της εφημερίδας Marcha, και κερδίζει το πρώτο βραβείο. Με το ψευδώνυμο Groucho Marx αρχίζει να δημοσιεύει και άλλη στήλη της ίδιας εφημερίδας.

Το 1941 εγκαταλείπει την Marcha, και αρχίζει να εργάζεται για το Πρακτορείο Reuters στο Μοντεβίδεο. Την εποχή εκείνη αρχίζει η ένταξή του στην λογοτεχνική και πολιτιστική ζωή του Μοντεβίδεο. Την ίδια χρονιά το Reuters τον μεταθέτει στο Buenos Aires ως Γραμματέα Σύνταξης. Παράλληλα εργάζεται ως γραμματέας σύνταξης των εφημερίδων Vea y Lea και Ímpetu. Τον Ιούνιο κυκλοφορεί η νουβέλα Tierra de nadie, που κερδίζει το δεύτερο βραβείο στον Διαγωνισμό Ricardo Güiraldes. Στις 6 Ιουνίου η La Nación δημοσιεύει το πρώτο του σημαντικό διήγημα, Un sueño realizado.

Το 1943 το περιοδικό Apex του Μοντεβίδεο δημοσιεύει το διήγημα Mascarada και ο εκδοτικός οίκος Poseidón, του Μπουένος Άιρες, το Para esta noche (με τον αρχικό τίτλο El perro tendrá su día).

Το 1944 τα διηγήματά του La larga historia και Bienvenido Bob δημοσιεύονται στο Alfar του Μοντεβίδεο και La Nación του Μπουένος Άιρες. Παίρνει συνέντευξη από τον τότε στρατηγό Juan Domingo Perón.

Τον Απρίλιο του 1945, παντρεύεται την τρίτη σύζυγο του, Elizabeth María Pekelharing, συνάδελφό του στο πρακτορείο Reuters. Δημοσιεύει το διήγημά του Nueve de julio στο περιοδικό Marcha και το 1946 στην εφημερίδα La Nación, δημοσιεύει δύο διηγήματα, Regreso al sur και Ejsberg en la costa.

Το 1950 εκδίδεται η πρώτη έκδοση του La vida breve, όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά η Santa María, σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται η πλειοψηφία των μεταγενέστερων διηγημάτων του. Το 1951 γεννιέται η κόρη του Isabel María (Litty). Από τον εκδοτικό οίκο Número, του Μοντεβίδεο, εκδίδεται η ανθολογία Un sueño realizado y otros cuentos, με πρόλογο του Mario Benedetti.

Το 1953 ο συγγραφέας αποκτά επαφή με το περιοδικό Sur, που διευθύνει η Victoria Ocampo, και στο οποίο δημοσιεύεται το διήγημα El álbum.

Το 1954 δημοσιεύει το διήγημα Los adioses, αφιερωμένο στον ποιητή Idea Vilariño.

Μετά από την περίοδο του Μπουένος Άιρες, στα τέλη του 1955, ο Juan Carlos Onetti επιστρέφει στο Μοντεβίδεο και εργάζεται στην εφημερίδα Acción όπου δημοσιεύει διάφορα άρθρα. Περί τα τέλη του ίδιου έτους παντρεύεται για τέταρτη φορά, με την Dorothea Muhr, μια νέα από την Αργεντινή με την οποία θα παραμείνει παντρεμένος μέχρι το τέλος της ζωής του.

ATENAS


 

Nomade Orquestra

 


 

Βιογραφία του Χουάν Κάρλος Ονέττι

 

Το 1956 ταξιδεύει στη Βολιβία ως ανταποκριτής του περιοδικού Acción, σε μια εποχή εργατικών κινητοποιήσεων. Στο Μοντεβίδεο δημοσιεύει τα διηγήματα Historia del Caballero de la Rosa και la Virgen encinta que vino de Liliput, στο περιοδικό Entregas de la Licorne της συγγραφέως Susana Soca.

Το 1957 δημοσιεύεται το διήγημά του El infierno tan temido στο περιοδικό Ficción του Μπουένος Άιρες. Στις 2 Απριλίου του ίδιου έτους διορίζεται Διευθυντής Βιβλιοθηκών του Τμήματος Γραμμάτων και Τεχνών Δημοτικής Αρχής του Μοντεβίδεο, θέση που διατηρεί μέχρι το 1975 οπότε και παραιτείται.

Το 1959 ο Onetti, δημοσιεύει το μυθιστόρημα Una tumba sin nombre.

Το 1960 κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του La cara de la desgracia στην συλλογή Letras de hoy , μια διευρυμένη έκδοση του διηγήματος La larga historia, του 1944. Το διήγημά του Jacob y el otro διακρίνεται στον διαγωνισμό της ισπανικής έκδοσης του περιοδικού Life, νικητής του οποίου αναδείχτηκε ο αργεντινός Marco Denevi με το Ceremonia secreta.

Το 1961 το Jacob y el otro δημοσιεύεται στον συλλογικό τόμο Ceremonia secreta y otros cuentos, από τον εκδοτικό οίκο Doubleday, της Νέας Υόρκης. Κυκλοφορεί το El astillero από τον εκδοτικό οίκο Compañía General Fabril Editora, του Μπουένος Άιρες. Για πρώτη φορά μεταφράζεται στα γαλλικά ένα από τα διηγήματά του: ¡Salut Bob! (Bienvenido Bob), που δημοσιεύεται στο περιοδικό Les Nouvelles.

Το 1962 βραβεύεται στην Ουρουγουάη με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας (διετία 1959/1960). Κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο διηγημάτων του: El infierno tan temido y otros cuentos.

Το 1963 μεταφράζεται στα αγγλικά το Jacob y el otro (Jacob and the Other), σε μια ανθολογία των εκδόσεων Doubleday.

Το 1964 κυκλοφορεί το διήγημα Justo el treintaiuno στο περιοδικό Marcha και δημοσιεύεται το μυθιστόρημα Juntacadáveres, από την Alfa.

Το 1966 συμμετέχει στο XXXIV Συνέδριο του Pen Club, που έγινε στη Νέα Υόρκη.

Το 1967 το Juntacadáveres φτάνει στους τελικούς του Βραβείου Ισπανοαμερικάνικου Μυθιστορήματος Rómulo Gallegos. Το βραβείο απονεμήθηκε στον Mario Vargas Llosa για το μυθιστόρημά του La casa verde. Κυκλοφορεί στο Μπουένος Άιρες και από το Εκδοτικό κέντρο της Λατινικής Αμερικής η πρώτη έκδοση του Cuentos completos.

Ο γαλλικός εκδοτικός οίκος Stock δημοσιεύει την γαλλική μετάφραση του El astillero (Le chantier). Συμμετέχει στην Δεύτερη Σύνοδο του XIII Διεθνούς Συνεδρίου Ιβηροαμερικανικής Λογοτεχνίας στο Καράκας και στο II Λατινοαμερικανικό Συνέδριο Συγγραφέων στο Μεξικό.

Το 1968 δημοσιεύεται το διήγημά La novia robada, στη Revista del Ateneo του Καράκας, που με την σειρά του θα δώσει τον τίτλο στον τόμο La novia robada y otros cuentos που κυκλοφορεί το ίδιο έτος στο Μπουένος Άιρες, από το Εκδοτικό Κέντρο Λατινικής Αμερικής. Στο Καράκας και από τον εκδοτικό οίκο Monte Ávila, κυκλοφορεί μια συλλογή των Novelas cortas .

Το 1969 μεταβαίνει στην Χιλή για να συμμετάσχει στο Συνέδριο Λατινοαμερικάνων Συγγραφέων στην Κονσπεσιόν, που θεωρείται ως ένα ορόσημο που σηματοδότησε το boom της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας.

Το 1970 ο εκδοτικός οίκος Aguilar δημοσιεύει στο Μεξικό την έκδοση Obras completas (Απάντων), από την οποία αφαιρέθηκαν ορισμένα διηγήματα της πρώτης περιόδου του. Κυκλοφορεί το διήγημά του Matías el telegrafista στο περιοδικό Macedonio, του Μπουένος Άιρες. Κυκλοφορεί η ιταλική έκδοση του Juntacadáveres.

Το 1972 σε μια έρευνα συγγραφέων της Ουρουγουάης που έγινε από το περιοδικό Marcha, ψηφίζεται ως ο καλύτερος διηγηματογράφος των τελευταίων πενήντα ετών στην Ουρουγουάη, γεγονός που συμπίπτει με την μετάφραση στα ιταλικά του El Astillero (Il cantiere). Έγινε και απόπειρα κινηματογραφικής μεταφοράς του έργου στο Μεξικό, χωρίς όμως καμία επιτυχία. Ο Julio Jaimes, με την βοήθεια του Jorge Ruffinelli, γυρίζει το ντοκιμαντέρ Onetti, un escritor .

Το 1973 ταξιδεύει στην Ισπανία προσκεκλημένος του Instituto de Cultura Hispánica για να δώσει μια σειρά διαλέξεων. Από τον εκδοτικό οίκο Corregidor του Μπουένος κυκλοφορεί το La muerte y la niña, ενώ το περιοδικό Crisis του Μπουένος Άιρες δημοσιεύει το διήγημά του Las mellizas .

Το 1974 ο Onetti και κάποια μέλη του περιοδικού Marcha συλλαμβάνονται από το στρατιωτικό καθεστώς και φυλακίζονται μέχρι το Μάιο. Τον Οκτώβριο ταξιδεύει στη Ρώμη όπου το El Astillero βραβεύεται ως καλύτερο μυθιστόρημα λατινοαμερικάνου συγγραφέα που μεταφράστηκε στα ιταλικά κατά το 1972-1973. Η εφημερίδα Cuadernos Hispanoamericanos του Instituto de Cultura Hispánica de Madrid, του αφιερώνει ειδική έκδοση. Ο Jorge Ruffinelli συντονίζει δύο συλλογές διηγημάτων του. Η πρώτη, Tiempo de abrazar y cuentos 1933-1950 κυκλοφορεί από τον εκδοτικό Arca του Montevideo και η δεύτερη, Cuentos completos, από την Corregidor, του Μπουένος Άιρες και συμπεριλαμβάνει όλα τα διηγήματά του που εκδόθηκαν μέχρι το 1971.

ATENAS

 


 

The Garifuna Collective – Seremei Buguya (Synapson Remix)

 


Βιογραφία του Χουάν Κάρλος Ονέττι

 

Το 1975 κυκλοφορεί το Réquiem para Faulkner y otros artículos από τον εκδοτικό Arca, μια επιλογή από τις συνεργασίες του για το Marcha και το Acción. Ταξιδεύει στην Μαδρίτη ως προσκεκλημένος να συμμετάσχει σε ένα συνέδριο σχετικά με το Μπαρόκ που οργάνωσε το Διεθνές Ινστιτούτο Ιβηροαμερικανικής Λογοτεχνίας. Θα εγκατασταθεί εκεί μέχρι το θάνατο του.

Το 1976 μεταβαίνει στην Κούβα όπου συμμετέχει ως μέλος της επιτροπής για το Βραβείο Casa de las Américas. Το Σεπτέμβριο πηγαίνει στο Μεξικό όπου συμμετέχει στη διεθνή επιτροπή για ένα διαγωνισμό μυθιστορήματος. Στην Xalapa συμμετέχει σε ένα συνέδριο συγγραφέων αφιερωμένο στην ανάλυση του έργου του. Από τον εκδοτικό Lumen της Βαρκελώνης εκδίδεται συλλογή των διηγημάτων του Tan triste como ella y otros cuentos, που συμπεριλαμβάνει και το αδημοσίευτο El perro tendrá su día.

Το 1978 ξεκινά την συνεργασία του με το πρακτορείο EFE. Στο περιοδικό Cuadernos Hispanoamericanos δημοσιεύεται το διήγημά του Presencia, στο οποίο ο Onetti κάνει αναφορά στην πολιτική κατάσταση της Ουρουγουάης. Τιμάται από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.

Το 1979 προεδρεύει στο Πρώτο Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων Ισπανικής Γλώσσας στην πόλη Las Palmas de Gran Canaria, παρότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε κάθε άλλη εκδήλωση. Τον Οκτώβριο, ο εκδοτικός οίκος Bruguera/Alfaguara εκδίδει το μυθιστόρημά του Dejemos hablar al viento, που θα πάρει το Βραβείο Κριτικής.

Το 1980 προτείνεται για το Βραβείο Nobel Λογοτεχνίας από το Pen Club Λατινικής Αμερικής. Τιμάται από το Βραβείο Cervantes Λογοτεχνίας.

Το 1981 κυκλοφορεί το διήγημα Jabón. Στην Veracruz (Mεξικό) παρευρίσκεται σε εκδήλωση που διοργανώνει προς τιμήν του το Πανεπιστήμιο της πόλης.

Το 1982 στο Revista de Bellas Artes de México δημοσιεύονται τα διηγήματά του El mercado y El cerdito.

Το 1983 ξεκινά πάλι την συνεργασία του με τα μέσα της Ουρουγουάης και στέλνει άρθρα στο περιοδικό Jaque. Δημοσιεύεται το διήγημα του Luna llena στην εφημερίδα Nueva Estafeta της Μαδρίτης.

Μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1984 εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Julio María Sanguinetti, ο οποίος προσκαλεί τον Juan Carlos Onetti να παρευρεθεί στην τελετή για την ανάληψη της εξουσίας.

Το 1985 στη Μαδρίτη λαμβάνει το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας από τα χέρια του Julio María Sanguinetti. Ξεκινά συνεργασία με την εφημερίδα της Ουρουγουάης Brecha, υπό πολλές έννοιες, διάδοχο της Marcha .

Το 1986 στο Cuadernos de Marcha δημοσιεύεται το El árbol. Κυκλοφορεί συλλογή των διηγημάτων Presencia y otros cuentos από τον οίκο Almaburu της Μαδρίτης και από το Marcha του Μοντεβίδεο εκδίδεται το Cuentos secretos : Periquito el aguador y otras máscaras.

Το 1987 ο οίκος Mondadori εκδίδει το Cuando entonces.

Το 1989 ο αργεντινός σκηνοθέτης Pedro Stocky ανεβάζει στον κινηματογράφο το La cara de la desgracia.

Το 1990 τιμάται με το Βραβείο της Λατινικής Ένωσης Λογοτεχνίας και το 1991, το Μέγα Βραβείο Rodó για τη λογοτεχνική του προσφορά από την Δημοτική Αρχή του Μοντεβίδεο. Το ίδιο έτος προβάλλεται στο Μοντεβίδεο το ντοκιμαντέρ Onetti. Retrato de un escritor (Πορτρέτο ενός συγγραφέα), σε σκηνοθεσία Juan José Mugni.

Το 1992 με πρωτοβουλία του Jorge Ruffinelli το Πανεπιστήμιο του Stanford (California), ψηφοποιεί το σύνολο των έργων του Onetti.

Το 1993 ο εκδοτικός Alfaguara εκδίδει το μυθιστόρημά του Cuando ya no importe.

Το 1994 στην Σχολή Ανθρωπιστικών και Επιστημών της Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου της Δημοκρατίας οργανώνονται οι Πρώτες Ημερίδες Λογοτεχνίας του Ρίο δε λα Πλάτα, προς τιμή του συγγραφέα. Ο εκδοτικός Alfaguara κυκλοφορεί μια νέα έκδοση των Cuentos completos, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και δυο ανέκδοτα διηγήματα: Ella y La araucaria. Πεθαίνει στη Μαδρίτη στις 30 Μαίου.

Το 1995 μετά θάνατον, εκδίδεται ένα καινούργιο βιβλίο Juan Carlos Onetti, το Confesiones de un lector, από τον Εκδοτικό Alfaguara.

ATENAS

 


 

Ocote Soul Sounds -2011- Taurus

 


«Το τάνγκο – η ιστορία και η εξέλιξή του» στο Floral

Οι εκδόσεις Κοντύλι και το Floral σας προσκαλούνστην παρουσίαση του βιβλίου «Το τάνγκο – η ιστορία και η εξέλιξή του» του Horacio Ferrer (μετάφραση της Marta Silvia Dios Sanz) την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014, στις 8 μ.μ.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν: η μεταφράστρια Marta Silvia Dios Sanz και ο Νίκος Μαρκέτος, ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής. Θα ακολουθήσει βραδιά αργεντίντικου τάνγκο (milonga), σε συνεργασία με το ηλεκτρονικό περιοδικό itango.gr.

Τη μουσική επιλέγει ο Νίκος Καρβουντζής.

Ελάτε να βουτήξουμε μαζί στη συγκλονιστική ιστορία του τάνγκο, ως χορού και μουσικής, να κάνουμε τα πρώτα μας χορευτικά βήματα και να ταξιδέψουμε μελωδικά ως την μακρινή Αργεντινή…

Το βιβλίο «Το τάνγκο – η ιστορία και η εξέλιξή του» του Horacio Ferrer αποκαλύπτει πως πίσω από τα πρόσωπα – κλειδιά και τα έργα – ορόσημα που στιγμάτισαν την ιστορία του τάνγκο, υπάρχει ένα πολύβουο αλλά ανώνυμο εργαστήρι ανθρώπων που με τον χορό και τη μουσική τους, έδωσαν στο τάνγκο τη φυσιογνωμία και την πνοή που το κάνει μοναδικό.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Horacio Ferrer γεννιέται στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) στις 2.6.1933. Ποιητής, δημιουργός μιας νέας γλώσσας που ανταποκρίνεται στο Μπουένος Άιρες του 20ου αιώνα, αλλά και δεινός μελετητής του τάνγκο, μαζί με τον Astor Piazzolla, θα αλλάξει για πάντα την ιστορία του μουσικού αυτού είδους. To 1980 εκδίδει την εκτενέστερη ιστορία του τάνγκο που έχει γραφτεί ως τις μέρες μας. Είναι ιδρυτής της Εθνικής Ακαδημίας του Τάνγκο και του Μουσείου Τάνγκο. Εξακολουθεί να γράφει όπερες, βιβλια και ποιήματα, έχοντας λάβει αναρίθμητα βραβεία και διακρίσεις.

PEPPER


Jackie Mittoo & the Skatalites – El Bang Bang.

 


 Cristina Peri Rossi

  Foto_by_Marcelo Asinelli

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

«Όλα τα μετατρέπεις σε λογοτεχνία»

με κατηγορείς

«Όλα, έρωτες, ταξίδια, βόλτες,

συζητήσεις, όλα τα μετατρέπεις σε

λογοτεχνία»

με κατηγορείς

υπερβάλλεις

μόνο ένα ελάχιστο μέρος

τόσο ελάχιστο που καμιά φορά σκέφτομαι

ότι δεν έχει σημασία

και σε κάθε περίπτωση

είναι καλύτερο από το θάνατο

που όλα τα μετατρέπει σε σκόνη.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΙΙ

«Όλα τα μετατρέπεις σε λογοτεχνία»

με κατηγορείς, κλαίγοντας

«όταν σε αφήσω, σίγουρα θα γράψεις

ένα μυθιστόρημα εναντίον μου»

μην υπερβάλλεις, γυναίκα

δεν είναι και για μυθιστόρημα

ίσως για κανένα ποιηματάκι μόνο

που μετά θα το διαβάσω δημοσίως

και κανείς δεν θα καταλάβει ότι ήσουν εσύ.

«Όλα τα μετατρέπεις σε λογοτεχνία»

με κατηγορείς, κλαίγοντας

«όταν σε αφήσω θα γράψεις εναντίον μου»

τότε μη με αφήσεις,

σου λέω, φιλώντας σε στα μάτια.

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Λένα Κοψαχείλη

Η Κριστίνα Πέρι Ρόσσι είναι ποιήτρια, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια από την Ουρουγουάη. Γεννήθηκε στο Μοντεβίδεο το 1941. Το 1970, τα γεγονότα της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ουρουγουάη την ανάγκασαν να καταφύγει στην Ισπανία, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Το ποίημα «Λογαριάζοντας» είναι από την ποιητική συλλογή Habitación dehotel (Δωμάτιο ξενοδοχείου). Από την ίδια ποιητική συλλογή δημοσιεύονται στις σελίδες της Logotexnia21 τα ποιήματα «Η νύχτα», «Σπίτι μου είναι η γραφή» και «Λογαριάζοντας», όπως επίσης και το διήγημα Η επίδραση του φωτός στα ψάρια, όλα σε μετάφραση της Λένας Κοψαχείλη.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

 


 

Lila Downs – Zapata Se Queda

 


 Γκαμπριέλα Μιστράλ, Ντελμίρα Αγκουστίνι,  Χουάνα ντε Ιμπαρμπούρου

 

Τα καλύτερα ποιήματά της

δίγλωσση έκδοση

ανθολ., πρόλ.: Πέντρο Λάστρα,

μτφρ.-σημ.-επιλ.: Ρ. Καππάτος

Η Χιλιανή Γκαμπριέλα Μιστράλ με τις Ντελμίρα Αγκουστίνι (Ουρουγουανή), Αλφονσίνα Στόμι (Αργεντινή) και Χουάνα ντε Ιμπαρμπούρου (Ουρουγουανή), θεωρούνται οι τέσσερις μορφές της ποίησης της Λατινικής Αμερικής που αγωνίστηκαν να μεταδώσουν ένα όραμα ανθρωπιάς και κοινωνικής αφύπνισης στους καταπιεσμένους λαούς τους, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα τη χειραφέτηση των γυναικών.

Από τις τρεις τους μόνο η Μιστράλ είχε τελικά καλή τύχη.

ΕΝΕΤ

 


 

Los Cojolites Luna Negra Uproot Andy Remix

 


ΖΥΛ ΣΥΠΕΡΒΙΕΛ

13221488_10206496876236937_4395565843176542146_n[1]

Ο ποιητής Ζυλ Συπερβιέλ γεννήθηκε το 1884 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης από Γάλλους γονείς, τους οποίους έχασε σε ηλικία μόλις ενός έτους. Μεγαλώνει στη Γαλλία και στη Νότια Αμερική και μένει πάντα μοιρασμένος ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Το 1894 επιστρέφει στη Γαλλία για να φοιτήσει στο Λύκειο. Παίρνει πτυχίο Φιλολογίας, σπουδάζει Νομικά και ασχολείται με τις ξένες γλώσσες. Η πραγματική του όμως κλίση είναι η λογοτεχνία. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει στην Ουρουγουάη. Μένει εκεί μέχρι το 1946 γράφοντας σε διάφορα περιοδικά που εκδίδονται από τους Ελεύθερους Γάλλους. Επιστρέφοντας στο Παρίσι δέχεται πολλές τιμές και βραβεία. Το 1960 ανακηρύσσεται «Prince des Poètes». Πεθαίνει την ίδια χρονιά. Ο Ζυλ Συπερβιέλ, ζώντας στη Γαλλία αλλά ταξιδεύοντας ταχτικά στην Ουρουγουάη, δεν μετακινείται μόνο από τη μια χώρα στην άλλη αλλά και από τον ένα πολιτισμό στον άλλο. Έτσι, γίνεται ένα πλάσμα του αποχωρισμού, της θλίψης, ένα πλάσμα που η καρδιά του είναι πάντα κάπου αλλού. Γάλλος ως προς την ανατροφή και τη μόρφωση, μα έντονα σημαδεμένος από τη Νότια Αμερική, γοητευμένος από το συμβολισμό αλλά συμπαθώντας και το σουρεαλισμό, ο Συπερβιέλ πάνω απ’ όλα παραμένει ένα πνεύμα εκλεκτικό κι εκλεπτυσμένο. Η μοναξιά του ανθρώπου στην αναζήτηση του ίδιου του του εαυτού, το μοίρασμα ανάμεσα σε δύο τόπους το ίδιο αγαπημένους, η μαγεία της θάλασσας που ενώνει αλλά και χωρίζει τις δύο αυτές χώρες, αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ζωής του Ζυλ Συπερβιέλ, στοιχεία που κυριαρχούν στο έργο του. Σημαντικός σταθμός στη λογοτεχνική του πορεία είναι το «Παιδί της Ανοιχτής Θάλασσας», που πρωτοεκδόθηκε το 1931 στο Παρίσι.

FACEBOOK

 


 

Jain – Makeba

 


 

ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ (ΕΛΛΗΝΙΚΑ – ΙΣΠΑΝΙΚΑ)

 64ae5680-0cfe-4596-b239-96e85a7dcb2c[1]

Ο έρωτας είναι το ανεξάντλητο θέμα των ποιητών. Η παγκόσμια ποίηση έχει να επιδείξει ανεπανάληπτα αριστουργήματα εμπνευσμένα από τον μικρό φτερωτό θεό που «δεν νικιέται στη μάχη». Η ποίηση που έχει γραφτεί στην ισπανική γλώσσα, έχει τη δική της μεγάλη και αδιαμφισβήτητη μερίδα από αυτά τα αριστουργήματα. Οι ποιητές και ανθολόγοι Pedro Lastra και Ρήγας Καππάτος παρουσιάζουν σ’ αυτή την εκλογή τη δική τους εκδοχή των 100 ωραιότερων ερωτικών ποιημάτων που γράφτηκαν ποτέ στη γλώσσα του Γκαρθιλάσο, του Κεβέδο, του Γκόνγκορα και άλλων ποιητών του Μεσαίωνα, του μοντερνισμού, αλλά και των συγχρόνων που πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να δημιουργούν στην τέχνη της Ερατώς και της Πολύμνιας. Η έκδοση με τα 100 ωραιότερα ερωτικά ποιήματα 78 ποιητών από 14 χώρες, που ανάμεσά τους είναι και 4 αποδέκτες του βραβείου Νομπέλ, έτυχε μιας μεγάλης υποδοχής και στα ισπανικά. Για πρώτη φορά από την εποχή του Πάμπλο Νερούδα μια ποιητική ανθολογία έγινε τόσο πλατιά αποδεκτή στον ισπανόφωνο κόσμο. Ίσαμε σήμερα έχει εξαντλήσει εννιά εκδόσεις στη Χιλή, και μια μαζική έκδοση “βιβλίων τσέπης”, στην Ισπανία. Επίσης, βρίσκεται στη δεύτερη έκδοσή της στα αγγλικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 


ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

 

Περιεχόμενα

Τα θέλγητρα της μικρής γυναίκας Κρύα πηγή Σονέτο V (Γραμμένη είν’ η μορφή σου στην ψυχή μου) Σονέτο X (Ω, γλυκά δώρα για τα βάσανά μου) Αποσπάσματα (Από τη συλλογή τραγουδιών του 1562 “Ανθός ερωτευμένων”) Μαδριγάλι Ι Σονέτο (Παράτα τα μαλλιά από κατσαρό χρυσάφι) Σε δυο πόδια Σονέτο XXXII (Ω, αγαπημένε αφανισμέ, γλυκιά αυταπάτη) Σονέτο XII (Ποιος είναι ο λόγος, Δάμωνά μου, που παρόλο) Σονέτο LXXXII (Το γλυκό στόμα που για δοκιμή προσφέρει) Σονέτο CIII (Άρρωστος, πλανημένος, οδοιπόρος) Σονέτο CLXXXVIII (Λύσ’ το μανάρι μου παράξενε τσοπάνη) Σονέτο XLV (Να φεύγεις και να μένεις, και μένοντας να φεύγεις) Σονέτο XLI (Αυτός που λέει τη λησμονιά τη φέρνει η απουσία) Σονέτο για τον καθορισμό του έρωτα Αγάπη πέρα από το θάνατο Στην ίδια ψυχική διάθεση […]

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: Χουάν Ρουίθ, Πρωθιερέας της Ίτα (Ισπανία)

Γκαρθιλάσο ντε λα Βέγκα (Ισπανία)

Ανώνυμο (Ισπανία)

Γκουτιέρε ντε Θετίνα (Ισπανία)

Φρανθίσκο ντε Τεράθας (Μεξικό)

Φερνάνδο ντε Ερέρα (Ισπανία)

Φρανθίσκο ντε Αλδάνα (Ισπανία)

Λουίς ντε Γκόνγκορα ι Αργκότε (Ισπανία)

Λόπε ντε Βέγκα ι Κάρπιο (Ισπανία)

Φρανθίσκο ντε Μεδράνο (Ισπανία)

Φρανθίσκο ντε Κεβέδο (Ισπανία)

Χουάν ντε Τασίς ι Περάλτα, Κόμης της Βιλιαμεδιάνα (Ισπανία)

Σόρ Χουάνα Ινές ντε λα Κρουθ (Μεξικό)

Μανουέλ ντε Ναβαρέτε (Μεξικό)

Χερτρούδις Γκόμες ντε Αβελιανέδα (Κούβα)

Γκουστάβο Αδόλφο Μπέκερ (Ισπανία)

Χοσέ Μαρτί (Κούβα)

Μανουέλ Γκουτιέρες Νάχερα (Μεξικό)

Χουλιάν ντελ Κασάλ (Κούβα)

Χοσέ Ασουνθιόν Σίλβα (Κολομβία)

Ρουμπέν Δαρίο (Νικαράγουα)

Αμάδο Νέρβο (Μεξικό)

Λεοπόλδο Λουγκόνες (Αργεντινή)

Χούλιο Ερέρα ι Ράισιγ (Ουρουγουάη)

Αντόνιο Ματσάδο (Ισπανία)

Εφρέν Ρεμπολιέδο (Μεξικό)

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (Ισπανία)

Ντελμίρα Αγκουστίνι (Ουρουγουάη)

Ραμόν Λόπες Βελάρδε (Μεξικό)

Ενρίκε Μπανς (Αργεντινή)

Γκαμπριέλα Μιστράλ (Λουσίλα Γκοντόι Αλκαγιάμπα) (Χιλή)

Πέδρο Σαλίνας (Ισπανία)

Αλφονσίνα Στόρνι (Αργεντινή)

Καίσαρ Βαλιέχο (Περού)

Βιθέντε Ουιδόμπρο (Χιλή)

Χεράρδο Διέγο (Ισπανία)

Λουίς Πάλες Μάτος (Πόρτο Ρίκο)

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Ισπανία)

Λουίς Θερνούδα (Ισπανία)

Χόρχε Καρέρα Ανδράδε (Ισημερινός)

Καίσαρ Μόρο (Περού)

Μ Πάμπλο Νερούδα (Χιλή)

Κάρλος Οκένδο ντε Αμάτ (Περού)

Αουρέλιο Αρτούρο (Κολομβία)

Ενρίκε Μολίνα (Αργεντινή)

Μιγκέλ Ερνάνδεθ (Ισπανία)

Εμίλιο Αδόλφο Γουεστφάλεν (Περού)

Όσκαρ Θερούτο (Βολιβία)

Πάμπλο Αντόνιο Κουάδρα (Νικαράγουα)

Εδουάρδο Καράνθα (Κολομβία)

Χοακίν Πάσος (Νικαράγουα)

Εδουάρδο Ανγκίτα (Χιλή)

Οκτάβιο Παθ (Μεξικό)

Νικανόρ Πάρα (Χιλή)

Γκονθάλο Ρόχας (Χιλή)

Μάριο Φλοριάν (Περού)

Ιδέα Βιλιαρίνιο (Ουρουγουάη)

Φερνάνδο Τοάρι Λάρα (Κολομβία)

Όλγα Ορόθκο (Αργεντινή)

Χάιμε Σάενς (Βολιβία)

Χαβιέρ Σολογκούρεν (Περού)

Χουάν Σάνταες Πελάεθ (Βενεζουέλα)

Άλβαρο Μούτις (Κολομβία)

Χόρχε Γκαϊτάν Δουράν (Κολομβία)

Ερνέστο Καρδενάλ (Νικαράγουα)

Κάρλος Χέρμαν Μπέλι (Περού)

Χουάν Γκονθάλο Ρόσε (Περού)

Ενρίκε Λιν (Χιλή)

Χουάν Χέλμαν (Αργεντινή)

Ρόκε Δάλτον (Ελ Σαλβαδόρ)

Χόρχε Τεϊλιέρ (Χιλή)

Αλεχάνδρα Πιθάρνικ (Αργεντινή)

Εουχένιο Μοντέχο (Βενεζουέλα)

Χόρχε Δεμπράβο (Κόστα Ρίκα)

Όσκαρ Χαν (Χιλή) Δαρίο

Χαραμίλιο Αγκουδέλο (Κολομβία)

Κάρλος Μοντεμαγιόρ (Μεξικό)

ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 


 

 Niña Dioz & Li Saumet ´´La Cumbia Prohibida`


ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

 

Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα. Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα. Μάλιστα στο Μοντεβιδέο έρχονται χιλιάδες φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής τόσο για την ποιότητα των σπουδών όσο γιατί η Παιδεία εδώ είναι δωρεάν με πολλές παροχές και κίνητρα για τους φοιτητές.

Ετσι εξηγείται κατά ένα μέρος η ελληνολατρία. Λέξη που την πρωτοάκουσα στην Ουρουγουάη έναν από τους σταθμούς της περιπλάνησής μου στον κόσμο. Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί που συνάντησα ήξεραν και κάποιες ελληνικές λέξεις. Κάποιοι μάλιστα αντί να μάθουν αγγλικά επέλεξαν τα ελληνικά. Όπως ο Λουίς, η Ταμπάρε, ο Βαλεντίν. Ο Valentin Abitante και πολλοί άλλοι δεν γνωρίζουν άλλες γλώσσες. Μόνο τη μητρική τους και ελληνικά.

Η Μαργκαρίτα μιλά άπταιστα ελληνικά. Σπίτι της θα ακούσεις πολύ ελληνική μουσική. Ακόμη και βιντεοκασέτες από τις “Τρεις Χάριτες” και τους “Απαράδεκτους”. Από το ίντερνετ παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση. «Χιλιάδες Ουρουγουανοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μάθαμε να μιλάμε την Ελληνική Γλώσσα. Μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Κουβέντες της Margarita Larriera. Η Margarita Larriera είναι σήμερα διευθύντρια του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» που ιδρύθηκε το 1978 από τον καπετάν Παναγιώτη Ν. Τσάκο με σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.

Όσοι Ουρουγουανοί είχαν την τύχη να έρθουν στην χώρα μας και αντίκρισαν τον Παρθενώνα, δάκρυσαν. «Εσείς οι Ελληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε. Όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα στα 50 μου χρόνια, εγώ και ο άντρας μου βάλαμε τα κλάματα. Οι Ελληνες φίλοι μας που ήταν μαζί μας μάς κοίταξαν περίεργα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί. Ούτε εμείς περιμέναμε να αντιδράσουμε έτσι. Τα δάκρυα ίσως ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουμε όσα αισθανόμασταν και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε με λόγια. Και πίστεψέ με Δημήτρη, ακόμα και σήμερα θεωρώ μεγάλη τιμή μου που είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τον Παρθενώνα και όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο». Λόγια της Σίλβιας, μιας ακόμη Ουρουγουανής που συνάντησα στο Μοντεβιδέο. Ο Κάρλος είναι 28 χρόνων. Πριν δύο χρόνια βρέθηκε στην Ελλάδα. Όταν του είπαν ότι αυτό που βλέπει είναι η Ακρόπολη, απομακρύνθηκε από την παρέα του και κάθισε σε μια γωνιά του δρόμου. Δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει.

Επισκέφθηκα τον Sergio William Carzolio. Βρεθήκαμε στο σπίτι του. Βέρος Ουρουγουανός. Έμαθε ελληνικά γιατί δούλευε σε ελληνικά καράβια και έκανε πολλούς Ελληνες φίλους. «Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν Ελληνες. Φανταστικοί άνθρωποι. Αρχισα να κάνω μαθήματα στην ελληνική κοινότητα του Μοντεβιδέο και μετά από το 1978 άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στο Ιδρυμα Τσάκος. Σιγά σιγά όταν ήμουν στα βαπόρια άρχισα να καταλαβαίνω τα ελληνικά τραγούδια. Ενδιαφέρθηκα για την ελληνική ποίηση. Ηθελα να μιλώ σωστά ελληνικά. Στα πλοία η γλώσσα των ελλήνων ήταν φτωχή. Ηθελα περισσότερα. Εμαθα περισσότερα. Αυτές τις μέρες ξανάπιασα το Μαραμπού του Νίκου Καββαδία. Μια φορά την εβδομάδα, είμαστε μια παρέα Ουρουγουανών που συναντιόμαστε και μιλάμε ελληνικά για να κάνουμε πρακτική». Ο Sergio αν και καθολικός εδώ και 30 χρόνια πηγαίνει στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Στην ατζέντα του από τη μια πλευρά έχει τα στοιχεία του και τα τηλέφωνα ανάγκης και στην άλλη το Πάτερ Ημών. «Αισθάνομαι πια σαν Ελληνας. Εζησα πολλά χρόνια στα βαπόρια με Eλληνες. Πλέον σκέφτομαι σαν Ελληνας». «Βλέπω τους Ελληνες σαν να είμαστε αδέλφια. Να ξέρουν ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν φιλέλληνες που στην ανάγκη είναι έτοιμοι να βοηθήσουν και να τους υπερασπιστούν». Φεύγοντας μου έδωσε σε ένα κομμάτι χαρτί μια παράγραφο από σημειώσεις του Νίκου Καζαντζάκη. «Πρέπει αλήθεια να είμαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Ελληνες. Και συνάμα να νιώθουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στοίχο που γράφουμε πως έχουμε μεγάλη ευθύνη».

Η Circe Maia, πολύ γνωστή ποιήτρια στην Ουρουγουάη, άκουσε πριν χρόνια την ελληνική εκπομπή του Αλέξανδρου Πανταζόγλου, στο Radio Continente 730 AM όπου εδώ και 35 χρόνια εμπλουτίζει τα ερτζιανά της Ουρουγουάης με ελληνικό λόγο και μουσική. Ακουσε τον Πανταζόγλου να μεταφράζει στοίχους του Ρίτσου. Γοητεύτηκε. Αρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Πρόσφατα δημοσίευσε μια εργασία της με τίτλο «Προσεγγίζοντας τον Ρίτσο».

Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Ομως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Ελληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο. Μάλιστα επειδή ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης διαρκεί περίπου 6 λεπτά και ο δικός μας ούτε ένα, τα παιδιά αυτά λένε περισσότερους στοίχους του Δ. Σολωμού, έτσι ώστε να υπάρχει μια. . . ισορροπία. ας μες. στζάθω πΑκόμη και η σημαία είναι σχεδόν ίδια με την ελληνική. Αν δεν κυματίζουν τις μπερδεύεις. Απλά αντί για σταυρό, έχει έναν κίτρινο χαρούμενο ήλιο.

Έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, δίπλα στην είσοδο, βρίσκεται το άγαλμα του Σωκράτη. Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτήρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.

Πρόσφατα με πρωτοβουλία της ελληνικής πρεσβείας, στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας με βυζαντινές εικόνες. Η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που διήρκεσε διπλάσιο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Δεκάδες τα σχολεία που την επισκέφθηκαν. Όταν έρχονται Ελληνες καλλιτέχνες ή ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο θέατρο, οι αίθουσες είναι γεμάτες από κόσμο.

Η ελληνική κοινότητα έχει συνδράμει πολλά για να στηριχτεί ο φιλελληνισμός. Είναι από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική. Στην αυλή της υπάρχει η μοναδική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Ουρουγουάης. Πάρα πολλά έχει προσφέρει και το Ιδρυμα Μαρία Τσάκος το οποίο εδώ και σχεδόν 30 χρόνια παρέχει δωρεάν μαθήματα σε όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά. Μέχρι σήμερα από τις αίθουσές του έχουν περάσει περισσότεροι από 4.000 μαθητές. Πολλοί από αυτούς κατέχουν υψηλές θέσεις. Όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ουρουγουάης, συνεργάτες υπουργείων, διπλωμάτες, διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών. Στην Ουρουγουάη είδα για πρώτη φορά ένα πραγματικό δέντρο, καρπό της απλόχερης διασποράς του ελληνικού πολιτισμού. Γνώρισα Ελληνες συγγενείς εκ πνεύματος.

THE LAND OF GODS


Kill Emil – Mandinga


Έλληνες στην Ουρουγουάη

Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες ο πρώτος Ελληνας έποικος που εγκαταστάθηκε στην Ουρουγουάη ήταν το 1687. Ηταν ο Χειμαριώτης Δημητρίου, γνωστός με τη λαϊκή προσωνυμία Μητρόπουλος, όνομα το οποίο με τα χρόνια άλλαξε και έγινε Mitre*. (από το βιβλίο Ελληνες της Λατινικής Αμερικής του καθηγητή Αναστάσιου Τσάμη). Επίσης το 1825, ο Δωδεκανήσιος Αντώνης Βαρκάς, σύμφωνα με την εφημερίδα El Dia είχε πάρει μέρος στην εκστρατεία 33 Ουρουγουανών για να απελευθερώσουν τη χώρα από τη βραζιλιάνικη κατοχή. Η βοήθειά του και οι γνώσεις του αποδείχθηκαν καθοριστικές για την επιτυχία της προσπάθειας των 33 ηρώων όπως τους αποκαλούν σήμερα στην Ουρουγουάη. Πολλοί Ελληνες πήραν μέρος στους αγώνες για την ανεξαρτησία της Ουρουγουάης. Το 1849 ο Γεώργιος Καρδάσης (El Griego) ήταν κυβερνήτης πλοίου σε πολλές μάχες.

Στην Ουρουγουάη έζησε ακόμη και ο περίφημος Παναγής Κουταλιανός. Ο θρυλικός Ηρακλής από την Κούταλη της Προποντίδας. Αυτός που? μασάει σίδερα στο γνωστό τραγούδι. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Σμυρνιοί Αριστοτέλης Ωνάσης και Νικόλαος Κονιαλίδης εγκαταστάθηκαν στο Μπουένος Αιρες και λίγο αργότερα ο μικρότερος αδελφός του Κονιαλίδη, Κωνσταντίνος, εγκαταστάθηκε στο Μοντεβιδέο. Εκεί δημιούργησε τη μεγαλύτερη προπολεμική επιχείρηση της Ουρουγουάης. Η παρουσία του Κωνσταντίνου Κονιαλίδη στην Ουρουγουάη, υπήρξε αποφασιστικής σημασίας για την ελληνική κοινότητα και αποδείχθηκε ο κυριότερος ευεργέτης της. Ακόμη και σήμερα η οικογένειά του συνεχίζει να βοηθά την ελληνική κοινότητα.

Οι περισσότεροι Ελληνες δούλευαν στα σφαγεία του Μοντεβιδέο ή στην Κολόνια όπου εργάζονταν σε εργοστάσιο κατασκευής πέτρας. Σκληρές και δύσκολες δουλειές. Σύντομα όμως οι περισσότεροι δημιούργησαν μικροεπιχειρήσεις με επαγγέλματα που είχαν μάθει στην πατρίδα. Επιχειρήσεις που αναπτύχθηκαν σε όλες τις πόλεις της χώρας. Σύμφωνα με την απογραφή του 1932, ο αριθμός των Ελλήνων εποίκων της Ουρουγουάης ανέρχονταν σε 3.300 άνδρες, χωρίς να έχει καταμετρηθεί επισήμως ο αριθμός των γυναικών.

Σήμερα οι Ελληνες υπολογίζονται περίπου στους 3.000. Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία καθώς είναι αδύνατο πλέον να εντοπιστούν όσοι κατάγονται από ελληνικές οικογένειες. Οι μεικτοί γάμοι, η πάροδος πολλών γενιών, το ότι άλλοι δεν δηλώνουν τα στοιχεία τους στην ελληνική πρεσβεία, καθιστούν το έργο της καταγραφής τους πολύ δύσκολο. Οι περισσότεροι Ελληνες παραμένουν χριστιανοί ορθόδοξοι. Στην αυλή της κοινότητας υπάρχει μια πολύ όμορφη εκκλησία. Οι εγκαταστάσεις της ελληνικής κοινότητας είναι εντυπωσιακές. Μεγάλοι δωρητές είναι ο Ωνάσης και ο Κονιαλίδης που αγόρασαν το οικόπεδο και βοήθησαν οικονομικά να χτιστούν οι εγκαταστάσεις.

Το 1978 ο καπετάν Παναγιώτης Ν. Τσάκος εντυπωσιάστηκε από την ελληνολατρία των Ουρουγουανών και ίδρυσε το ίδρυμα «Μαρία Τσάκος» (www.tsakos.net). Η πρωτοβουλία του έτυχε θερμής υποδοχής από τους Ουρουγουανούς και έτσι το Ιδρυμα συνεχίζει με τεράστια επιτυχία το έργο της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και της διάδοσης στοιχείων του αρχαίου αλλά και του νεώτερου ελληνικού πολιτισμού. Το έργο αυτό έχει συνεισφέρει στην εδραίωση της εκτίμησης της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας της Ουρουγουάης, καθώς και στον θαυμασμό των Ουρουγουανών για την Ελλάδα. Επιπλέον η παρουσία του Ιδρύματος ενδυναμώνει τους πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ της Ελλάδας και των ισπανόφωνων λαών της Λατινικής Αμερικής. Μάλιστα αυτή την περίοδο αναζητείται νέο, ακόμη μεγαλύτερο κτίριο, για να στεγάσει το Ιδρυμα και τις δραστηριότητές του.

THE LAND OF GODS

 


 

ALIKA VIDEO “DEM GOT NO LOVE”


ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΠΕΡΙ ΡΟΣΣΙ (CRISTINA PERI ROSSI)

– ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

EXTRA_ PERI ROSSI CRISTINA3

Η ΝΥΧΤΑ

Αγαπώ τη νύχτα

τη βαριά πυκνότητά της

την ταραχή του πόθου της

γεμάτου πλάσματα του παρελθόντος

που ξαναζούν σαν φαντάσματα

στις γωνιές σκοτεινών δέντρων.

Αγαπώ τη νύχτα τη βιαστική

γαλάζια γεμάτη ψιθύρους ασύλληπτη

τη νύχτα την ταραχοποιό των σωμάτων

όταν ελευθερώνονται τα θηρία του πόθου

ουρλιάζουν οι σειρήνες του πόνου

και μουγκρίζει η ανησυχία των χήρων.

Αγαπώ τη νύχτα που έχει σακούλες κάτω από τα μάτια

άυπνη παλλόμενη

νύχτα από παραισθησιογόνα και σκιές

όταν κανένας δεν γνωρίζει κανέναν

και οποιοσδήποτε μπορεί να είναι το σκοτεινό

αντικείμενο του πόθου

οποιοσδήποτε μπορεί να φορέσει τα ρούχα που πιο πολύ αγαπώ

ή να γδυθεί στο προστατευτικό σκιόφως του δωματίου

προσποιούμενος πως είναι εκείνη που πιο πολύ αγαπώ.

Τη νύχτα τη γεμάτη ψέματα

προσωπεία μεταμφιέσεις

κακούς στίχους

νύχτες από σιλικόνη και μοναξιά

θολές από ανικανοποίητες επιθυμίες

από παλιές λαχτάρες αναστημένες.

Αγαπώ τη νύχτα

αθέατων κυνηγών

που σεργιανίζουν στους δρόμους

στις αποβάθρες

στα χαμόσπιτα

αναζητώντας την πρόσκαιρη λεία

το μοναδικό θήραμα που θα τους κατακρημνίσει

στον θάνατο

στη λήθη

που θα τους οδηγήσει μέσα από παραισθησιογόνα

και αλκοόλ

στην αργή εισβολή της μέρας

όμοια σε όλες

τις μέρες της συνήθειας

τις μέρες της επανάληψης

των φρούδων ελπίδων

της μοναξιάς των δύο.

Αγαπώ τη νύχτα

γιατί όλα είναι πιθανά

ιδίως το απόλυτο

ιδίως αυτό που δεν έχεις

ιδίως αυτό που μας λείπει

ιδίως την παροδικότητά της.

Πάντα υπάρχει χρόνος για να ξημερώσει αύριο.

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Λένα Κοψαχείλη

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

 


Fidel – International love


 

ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΠΕΡΙ ΡΟΣΣΙ (CRISTINA PERI ROSSI)

– ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

EXTRA_ PERI ROSSI CRISTINA2

ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΦΗ

Τα τελευταία είκοσι χρόνια

έζησα σε περισσότερα από εκατό διαφορετικά ξενοδοχεία

(Αλγκόνκιν, Χάμιλτον, Χούμπολντ, Λος Λινάχες,

Γκραν Παλάς, Βίκτορ Αλμπέρτο, Ρέινα Σοφία, Σίτι Παρκ)

σε πόλεις απομακρυσμένες μεταξύ τους

(Κεμπέκ και Βερολίνο, Μαδρίτη και Μόντρεαλ, Κόρδοβα

και Βαλπαραΐσο, Παρίσι και Βαρκελώνη, Ουάσιγκτον

και Μοντεβίδεο)

πάντα περαστική

όπως τα καράβια και τα τρένα

μεταφορές της ζωής

σε μια διαρκή ροή

πηγαινέλα

Δεν μεγάλωσα ένα φυτό

δεν μεγάλωσα έναν σκύλο

μόνο τα χρόνια μου πληθαίνουν και τα βιβλία

που παράτησα εδώ κι εκεί

ώστε κάποιος άλλος, κάποια άλλη

να τα διαβάσει, να τα ονειρευτεί.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια

έζησα σε περισσότερα από εκατό διαφορετικά ξενοδοχεία

σε σπίτια πρόσκαιρα όπως οι μέρες

φευγαλέα όπως η μνήμη.

Ποιο είναι το σπίτι μου;

Πού μένω;

Σπίτι μου είναι η γραφή

την κατοικώ όπως την εστία

της παραστρατημένης κόρης

της άσωτης

αυτής που πάντα επιστρέφει για να βρει τα γνώριμα πρόσωπα

τη μοναδική φωτιά που δεν σβήνει.

Σπίτι μου είναι η γραφή

σπίτι με εκατό πόρτες και παράθυρα

που κλείνουν και ανοίγουν εναλλάξ.

Όταν χάνω ένα κλειδί

βρίσκω ένα άλλο

όταν κλείνει ένα παράθυρο

παραβιάζω μια πόρτα

Στο τέλος

πόρνη σπλαχνική

όπως όλες οι πόρνες

η γραφή ανοίγει τα πόδια

μου προσφέρει άσυλο με δέχεται

με σκεπάζει με τυλίγει

με ξελογιάζει με προστατεύει

μητέρα πανταχού παρούσα.

Σπίτι μου είναι η γραφή

οι σάλες της τα πλατύσκαλά της

οι σοφίτες της οι πόρτες της που ανοίγουν

σε άλλες πόρτες

οι διάδρομοί της που οδηγούν σε υπνοδωμάτια

γεμάτα καθρέφτες

όπου ξαπλώνεις

με τη μόνη συντροφιά που δεν είναι ανεπαρκής:

τις λέξεις.

Μετάφραση από τα Ισπανικά: Λένα Κοψαχείλη

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

 

Η Κριστίνα Πέρι Ρόσσι είναι ποιήτρια, μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια από την Ουρουγουάη. Γεννήθηκε στο Μοντεβίδεο το 1941. Το 1970, τα γεγονότα της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ουρουγουάη την ανάγκασαν να καταφύγει στην Ισπανία, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Τα δύο ποιήματα που δημοσιεύονται εδώ είναι από την ποιητική συλλογή Habitación de hotel (Δωμάτιο ξενοδοχείου).

EXTRA_ PERI ROSSI CRISTINA1


 

LA DELIO VALDEZ – La Rueda Del Cumbión


 Ο πιο φτωχός πρόεδρος του κόσμου που μείωσε τη φτώχεια

Τα Τάγματα Θανάτου-οι ΗΠΑ-και ο Πέπε Μουχίκα

Ντοκουμέντα: Η «Επιχείρηση Κόνδορας» και η «βιομηχανία» πραξικοπημάτων στη Λατινική Αμερική

 

Η Ουρουγουάη είναι μία χώρα της Λατινικής Αμερικής, με περίπου 3,5 εκατομμύρια κατοίκους. Ανάμεσα σε δύο γίγαντες, συγκριτικά με το δικό της μέγεθος, την Βραζιλία και την Αργεντινή και χωρίς αξιόλογο ορυκτό πλούτο, έζησε τη δικτατορία στα χρόνια του «κραχ», κράτησε στάση ουδετερότητας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το 1973 επιβλήθηκε ξανά δικτατορία, η οποία κράτησε μέχρι και το 1984.

Νερούδα_0002Ήταν η εποχή που οι… απόφοιτοι της Σχολής του Σικάγο, οι «οικονομικοί δολοφόνοι» του πλανήτη έπιαναν δουλειά. Σιγά-σιγά πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής μετατράπηκαν σε πειραματόζωα για τους καθηγητές του νεοφιλελευθερισμού. Δεκάδες χιλιάδες Λατινοαμερικάνοι δημοκράτες, αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες, εργάτες και διανοούμενοι δολοφονήθηκαν στις «πτήσεις του Θανάτου» και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η εξόντωση της Αριστεράς στη Λατινική Αμερική πήρε χαρακτηριστικά γενοκτονίας, με μεθόδους εμπνευσμένες από τα ναζιστικά εγχειρίδια. Η οικονομική καταλήστευση είχε ως προϋπόθεση την επιβολή ενός αυταρχικού πλέγματος εξουσίας που θα συνέτριβε κάθε αντίσταση, κάθε εμπόδιο για την επέκταση των πολυεθνικών.

Η Ουρουγουάη μπορεί να μη διέθετε τον αξιόλογο ορυκτό πλούτο της Χιλής ή άλλων χωρών, διέθετε όμως ικανοποιητική γεωργία και παράλληλα ένα αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα MLN, ή αλλιώς «Τουπαμάρος», προήλθε από τη συνένωση της δράσης του Κινήματος Υποστήριξης Χωρικών και των Εμπορικών-Αγροτικών Συνεταιρισμών που είχαν ιδρυθεί στις πιο φτωχές περιοχές της χώρας.

Με κεντρικά συνθήματα «Οι λέξεις μας χωρίζουν-η δράση μας ενώνει», οργάνωνε επιθέσεις σε τράπεζες και υποκαταστήματα πολυεθνικών μοιράζοντας τα χρήματα ή άλλα προϊόντα στους φτωχούς κατοίκους. Το κίνημα απλωνόταν σταδιακά σε όλη τη χώρα τη δεκαετία του 1960. Ανήσυχες οι υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ έστειλαν δικούς τους ανθρώπους πλάι στον κυβερνήτη-αχυράνθρωπο Χ. Πατσέκο, με σκοπό να καταπνίξει την ολοένα αυξανόμενη λαϊκή αντίσταση, που πλέον έπαιρνε μαζικά χαρακτηριστικά με οργάνωση απεργιών και άλλων κινητοποιήσεων.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΣ

 


 

FAUNA – Las Mil Caras (Canibal)

 


 Ο πιο φτωχός πρόεδρος του κόσμου που μείωσε τη φτώχεια

 

Πογκρόμ διώξεων ακολούθησε. Φρικτά βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξόντωση πολιτικών κρατουμένων. Η στάση της κυβέρνησης οδήγησε το Τουπαμάρος στην ένοπλη πάλη. Αντέδρασε αρχικά με απαγωγές τραπεζιτών και αμερικανών πρακτόρων, που ήταν υπεύθυνοι για βασανιστήρια και εξαντλητικές ανακρίσεις αγωνιστών, και ύστερα με δράση αντάρτικου πόλης. Η επιβολή της χούντας το 1973 ήρθε για να καταδείξει τον τρόμο των κυρίαρχων τάξεων της χώρας και των ΗΠΑ, μπροστά στο ενδεχόμενο να ανατραπεί η εξουσία τους στη χώρα. Η «Επιχείρηση Κόνδορας«, οδήγησε στη χούντα του Πινοσέτ στη Χιλή, στον Βιντέλα στην Αργεντινή και σε δικτατορίες σε πολλές χώρες της Λαντινικής Αμερικής, ανάμεσά τους και η Ουρουγουάη.

Τα «Τάγματα Θανάτου» εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό στις πόλεις και τα χωριά, εξολοθρεύοντας κάθε αντίσταση. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Le monde, τον Νοέμβριο του 2000 η CIA αποχαρακτήρισε μια σειρά από έγγραφα που αφορούσαν τη δράση της υπηρεσίας στη Χιλή. Τα έγγραφα αυτά επιβεβαίωσαν την εγκυρότητα των αρχείων που είχαν ανακαλυφθεί το 1992, κρυμμένα, σε ένα αστυνομικό τμήμα της πρωτεύουσας της Παραγουάης. Τα έγγραφα αυτά ανήκαν στις υπηρεσίες της χούντας του αιμοσταγούς δικτάτορα της Παραγουάης, του Στρέσνερ, ο οποίος εκτός των άλλων φιλοξενούσε και πολλούς ναζί καταζητούμενους για εγκλήματα πολέμου.

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της εφημερίδας και τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών αποδεικνύεται ότι αμέσως μετά την Κουβανική επανάσταση διοργανώνονται σε ετήσια ή διετή βάση συσκέψεις από μία μυστική ένωση, την «Διάσκεψη των Αμερικάνικων Στρατών». Σκοπός η εξόντωση των αντιφρονούντων και η συστηματική συνεργασία και ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στις ένοπλες δυνάμεις και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Σε αυτό το πλαίσιο της… συνεργασίας, αξιωματούχοι της μιας χώρας μεταβαίνουν στην άλλη και το ίδιο γίνεται και στις περιπτώσεις των «Ταγμάτων Θανάτου». Έτσι έχουμε βασανιστές και εκτελεστές από την Ουρουγουάη να δολοφονούν πολίτες στην Αργεντινή και το αντίστροφο. (Με βάση την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και πηγή: Secretaria Permanente CEA, Boletin Informativo, αρ. 1, Σαντιάγο, Χιλή, 1985).

Από το 1951 και πάντως πριν από την επανάσταση στη χώρα του Τσε και του Φιντέλ, υπογράφονται μυστικές συμφωνίες που προβλέπουν: την εκπαίδευση των στρατών της λατινικής Αμερικής από συμβούλους των ΗΠΑ, την χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό των ενόπλων δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών των χωρών της διώρυγας του Παναμά, τη δημιουργία κατασκοπευτικού δικτύου, την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα σε στρατιωτικούς συμβούλους και την δημιουργία μιας σειράς «ανεπίσημων» οργανώσεων, όπως τον OCOA (Οργανισμός Συντονισμού Αντιανατρεπτικών Επιχειρήσεων).

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΣ

 

 


 

 

Tapones de Punta – Buenisimo


 Ο πιο φτωχός πρόεδρος του κόσμου που μείωσε τη φτώχεια

1601448_10203986583319983_6419935089645828489_nΟ OCOA ήταν ένα τάγμα θανάτου το οποίο δημιούργησε η πολιτική αστυνομία της Ουρουγουάης. Οι εκτελεστές του πρωταγωνίστησαν σε πολιτικές δολοφονίες, σε βασανιστήρια, απαγωγές και ανακρίσεις που έγιναν στην Αργεντινή (σύμφωνα με Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και πηγή: Nunca Mas/Conadep, Editorial Univer sitaria de Buenos Aires, 1984).

Στο πλαίσιο τέτοιων… ανταλλαγών οργανώθηκε από ομάδα Χιλιανών εκτελεστών σε συνεργασία με τον πράκτορα της CIA Τάουνλι, η δολοφονία του στρατηγού Πρατς στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ο στρατηγός Πρατς ήταν το τελευταίο εμπόδιο για την ολοκληρωτική υπαγωγή του Χιλιανού Στρατού στην «Επιχείρηση Κόνδορας», που οδήγησε σύντομα στο πραξικόπημα του Πινοσέτ και στη δολοφονία του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Στο πλαίσιο του ίδιου σχεδίου γενικεύτηκε η δολοφονία ιερέων, θεολόγων, καλογριών και ιερωμένων που αντιδρούσαν στη σφαγή. Πιο ηχηρόΑλιέντε παράδειγμα η δολοφονία του Όσκαρ Ρομέρο στο Σαλβαδόρ. Η «σοδειά» των αμερικανοκίνητων πραξικοπημάτων στις χώρες της Λατινικής Αμερικής περιλαμβάνει, σύμφωνα με εκτιμήσεις, πάνω από 50.000 δολοφονίες, πάνω από 35.000 «εξαφανίσεις» και 400.000 φυλακισμένους.

Ένας από αυτούς τους φυλακισμένους, που βγήκε ζωντανός έπειτα από πολυετή κράτηση και βασανιστήρια είναι και ο τέως πρόεδρος της Ουρουγουάης, ο πιο φτωχός πρόεδρος του κόσμου, ο Πέπε Μουχίκα.

Ο πρόεδρος, παλιός αντάρτης των Τουπαμάρος διαδέχθηκε τον Ταμπαρέ Βάσκες στην ηγεσία της χώρας, σαν επικεφαλής του Πλατιού Μετώπου. Ο Βάσκεζ ήταν ο πρώτος που έσπασε την κυβερνητική εναλλαγή των κομμάτων της ολιγαρχίας. Και οι δύο δεν μπορούσαν να επανεκλεγούν για δεύτερη συνεχόμενη φορά, καθώς κάτι τέτοιο το εμποδίζει το Σύνταγμα της χώρας. Δεν μπορεί όμως να εμποδίσει την εναλλαγή τους, από την ώρα που ο λαός στηρίζει το Πλατύ Μέτωπο.

Ο Μουχίκα συνέχισε το έργο του Βάσκεζ και ο Βάσκεζ φαίνεται πως θα ακολουθήσει τα βήματα του Μουχίκα. Ο χαιρετισμός προς τους συναγωνιστές του που πανηγύριζαν μαζί την εκλογική νίκη, με τα λόγια του Τσε Γκεβάρα: «Σύντροφοι, μέχρι τη νίκη για πάντα», δείχνει πως η πολιτική σκηνή της Ουρουγουάης αποτελεί ένα ακόμη αγκάθι για τους εμπνευστές των Ταγμάτων θανάτου και τους οικονομικούς δολοφόνους των κρατών της Λατινικής Αμερικής.

Το Μέτωπο κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 53,6% έπειτα από δεκαετή διακυβέρνηση. Ο Πόου, αρχηγός της Δεξιάς πήρε το 41,1%. Για τρίτη φορά λοιπόν, συνεχόμενα, το Μέτωπο κερδίζει τις εκλογές στην Ουρουγουάη, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στα επιτεύγματα του στο τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας. Έτσι σε αυτά τα χρόνια το Μέτωπο αντέστρεψε την κατάσταση της χώρας, η οποία είχε επιδεινωθεί από την εποχή ακόμα της δικτατορίας. Η φτώχεια στην Ουρουγουάη μειώθηκε εντυπωσιακά, από το 40% στο 10,5%, η ανεργία από το 19% μειώθηκε στο 6,5%  και το κατα κεφαλή ΑΕΠ έγινε το μεγαλύτερο ανάμεσα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΣ


 

Ντανιέλ Τσαβαρία

 

 

Είναι απολύτως βέβαιο, αν και παράδοξο, το γεγονός ότι ο Ντανιέλ Τσαβαρία (Ουρουγουάη 1933) δεν έγραψε ούτε μία γραμμή τα πρώτα πενήντα χρόνια της ζωής του. Στα είκοσι μπάρκαρε σ’ ένα πλοίο για την Ισπανία. Διέσχισε την Ευρώπη και εργάστηκε ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Αμβούργου, ναύτης σε ελληνικό πλοίο και περιπλανήθηκε στην Ιταλία. Επιστρέφοντας στη Λατινική Αμερική ολοκλήρωσε τις σπουδές φιλολογίας και εργάστηκε ως ηθοποιός στο Μοντεβίδεο. Στα 1964, όπως πολλοί αριστεροί διανοούμενοι, έτσι και ο Τσαβαρία βρίσκεται στη Βραζιλία. Το στρατιωτικό πραξικόπημα ανατρέπει τον δημοκρατικό πρόεδρο Joao Goulart και ο Τσαβαρία καταφεύγει στον Ταπαζός, παραπόταμο του Αμαζονίου έχοντας μαζί του τα “Ποιήματα” του Οράτιου και τις “Μεταμορφώσεις” του Οβίδιου. Μετά από οκτώ μήνες παραμονής στη ζούγκλα καταλήγει στις ακτές του Ειρηνικού. Εκεί εργάζεται στο Duty Free του τοπικού αεροδρομίου και κάνει λαθρεμπόριο ουίσκι και τσιγάρων. Παράλληλα συνδέεται με το E.L.N., το κίνημα των ανταρτών του Φιντέλ Κάστρο. Στις 27 Οκτωβρίου 1969, το στρατηγείο του E.L.N. του διαμηνύει ότι ένας αντάρτης αυτομόλησε δίνοντας στην αστυνομία μία λίστα με ονόματα όπου εμφανιζόταν και το δικό του. Αναγκάζεται να ξαναφύγει. Την επομένη επιβιβάζεται σ’ ένα μικρό αεροπλάνο και οπλισμένος μ’ ένα περίστροφο αναγκάζει τον πιλότο ν’ αλλάξει πορεία προς την Κούβα. Όπως λέει ο ίδιος, “Τη χρονιά εκείνη έγιναν εξήντα πέντε αεροπειρατίες με προορισμό την Κούβα”. Έκτοτε ζει στην Αβάνα και διδάσκει αρχαία ελληνικά, λατινικά και κλασική φιλολογία.

(2015) Είδα να φτάνει ένας γέρος, Opera (2009) Για τα μάτια σου, Opera (2005) Πρίαπος, Opera (2004) Το έκτο νησί, Opera (2002) Το κόκκινο στο φτερό του παπαγάλου, Opera (2000) Κάποτε στη Μαδρίτη, Opera (1999) Το μάτι της θεάς, Opera (1998) Αν με ξαναδείτε γράφτε μου, Opera (1998) Χαιρετίσματα στο θείο, Opera Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2013) Οι κεραίες της εποχής μου ΙΙ, Εκδόσεις Καστανιώτη (2013) Οι κεραίες της εποχής μου ΙΙ, Εκδόσεις Καστανιώτη (2001) Όλα εδώ πληρώνονται, Opera

BIBLIONET

 


 

neo-cumbia / el búho tribute

 

 


 

 

 

 

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *