Κώστας Ουράνης, 1890-1953

Μια από τις πιο σεβάσμιες  φυσιογνωμίες της Ελληνικής ποίησης. Όπως άλλωστε και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, γεννημένος σχεδόν μια γενιά μετά τον Παλαμά και τον Δροσίνη, και δέκα μόλις χρόνια πριν τον Σεφέρη. Αυτές οι δυο τόσο διαφορετικές ποιητικές προσωπικότητες, σφηνωμένες κι οι δυό ανάμεσα στην Νέα Αθηναική Σχολή (τους ποιητές δηλαδή της γενιάς του 1880) και τη ποιητική γενιά του 30,  μπορούν να θεωρηθούν θύματα και οι δυό της Κατοχής.

Kostas Ouranis (Greek: Κώστας Ουράνης, pen name of Κώστας Νιάρχος; 1890–1953) was an acclaimed Greek poet, travel writer and journalist.

Ouranis was born in Istanbul in 1890. He went to high school in Nafplion and then Istanbul, where he graduated. In 1908 he moved to Athens and worked as a journalist for a while, before moving to Paris for studies he did not complete.

While there, he suffered from tuberculosis, and relocated to Davos in Switzerland in order to recover. There he met Manuela Santiago from Portugal, they got married but the marriage did not last. His second marriage, which lasted until his death in 1953 was with Eleni Ourani, also known with the pen name Alkis Thrylos (Άλκης Θρύλος).

He was the Greek Consul in Lisbon from 1920 to 1924, when he moved back to Athens and worked as a journalist in many newspapers; as a correspondent he traveled throughout the world. His shaky health, however, deteriorated, especially during the Occupation of Greece (1941–1945). He died from a heart attack in 1953.

To this day, the Ouranis foundation, run by the Academy of Athens, grants scholarships to foreign students studying Modern Greek Literature, gives each year awards for prose, poetry and essay and publishes works of Greek Literature under the series Νεοελληνική Βιβλιοθήκη (Modern Greek Library).

The main part of his works were poetry and travel writing; he also wrote essays and he was a distinguished translator. Many of his works was collected and published posthumously by his widow, Eleni Ourani.

Poems

Σαν όνειρα (Like dreams), 1909
Spleen, 1912
Νοσταλγίες (Nostalgies), 1920
Ποιήματα (Poems), 1953
Travel writing

Sol y Sombra (Sun and shadow), 1934
Σινά, το Θεοβάδιστον Όρος (Sinai, the mountain walked by God), 1944
Ιταλία (Italy), 1953
Ισπανία (Spain), 1954
Γλαυκοί δρόμοι (Glaucous Roads), 1955
Ελλάδα (Greece), 1956
Από τον Ατλαντικό στη Μαύρη Θάλασσα (From the Atlantic to the Black Sea), 1957

Other works

Κάρολος Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire), 1918
Αναβίωση (Rebirth), 1955
Αποχρώσεις (Tones of Color), 1956
Δικοί μας και ξένοι (Our own and foreign), 1954-1956 (in three volumes)
Στιγμιότυπα (Short Cuts), 1958

Source: Wikipedia

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Με τους παλιούς και σκοτεινούς μάγους (όπου μπορούσαν,
με φίλτρα, σολομωνικές και με την αλχημεία,
να ξέρουνε το κάθε τί, να ‘ναι παντού οπού θέλουν,
να κάνουνε τ’ αδύνατα) — μοιάζουνε τα Βιβλία.

Κάθε που πιω απ’ τα φίλτρα τους και μπω στη συντροφιά τους,
του Χρόνου και της Έκτασης οι νόμοι σταματάνε,
υψώνουμαι έξω απ’ τη Ζωή για μπαίνω μέσα σ’ όλα
κ’ οι Αιώνες απ’ τα μάτια μου τα εκστατικά περνάνε.

Μπορώ να παίρνω την ψυχή ανθρώπων πεθαμένων
και την πικρή τους ή λαμπρή να ξαναζώ ιστορία,
κάνω δική μου των λαών την άπειρη σοφία

κι όταν σαλεύει μέσα μου της αλλαγής ο πόθος,
όπως του Γκαίτε οι μάγισσες κ’ εγώ, καβαλλικεύω
ένα Βιβλίο — και στον πλατύ τον κόσμο ταξιδεύω.

© Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, σ. 209, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.

“Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι”

Τὰ φορτηγὰ καράβια συλλογίζομαι
ποῦ γέρασαν κὰ τώρα, λαβωμένα,
χωρὶς οὔτε μία βάρδια στὸ κατάστρωμα,
σαπίζουν στ᾿ ἀκρολίμανα δεμένα.

Τὰ φορτηγὰ καράβια: ποὺ ταξίδεψαν
στῶν πέντε τῶν ἠπείρων τὰ πελάγη
-ἀπ᾿ τοῦ Μουρμὰνκ τὴ παγερὴ τὴ θάλασσα
ἴσαμε τοῦ Ἀμαζόνα τὰ τενάγη.

Τοὺς ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι
ποῦ στὰ μεγάλα τῶν χειμώνων βράδια
μ᾿ ὑπομονὴ κι ἀγάπη -γιὰ τὰ ἐγγόνια του
(εἴτε γι᾿ αὐτούς;-) μικρὰ φτιάχνουν καράβια,

καὶ δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ ταξιδέψουνε
μὰ κάθε μέρα ὡς τὸ λιμάνι πᾶνε
καί, ἄνεργοι, ἀνώφελοι καὶ πένθιμοι
σὰν κάτι τὶς νὰ χάσανε κοιτᾶνε.

“Ταξίδι στὰ Κύθηρα”

Τ᾿ ὡραῖο καράβι ἕτοιμο στὸ χαρωπὸ λιμάνι,
γιορταστικὰ μὲ γιασεμιὰ καὶ ρόδα στολισμένο,
μὲ τὶς παντιέρες του ἁλαφριὲς στὴν ἀνοιξιάτικη αὔρα
καὶ τ᾿ Ὄνειρό μας στὸ χρυσὸ πηδάλιο καθισμένο,

μᾶς πῆρε γιὰ τὰ Κύθηρα, τὰ θρυλικά, ὅπου μέσα
σὲ δέντρα καὶ λούλουδα καὶ γάργαρα νερὰ
ὑψώνεται ὁ μαρμάρινος ναὸς γιὰ τὴ λατρεία
τῆς Ἀφροδίτης – τοῦ ἔρωτα τὴ θριαμβικὴ θεά.

Μὰ τὸ ταξίδι ἦταν μακρὺ κ᾿ ἡ χειμωνιὰ μᾶς βρῆκε!…
Οἱ φανταχτερὲς κι ἀνάλαφρες παντιέρες μουσκευτῆκαν,
τὰ χρώματα ξεβάψανε καὶ τ᾿ ἄνθη ἐμαραθῆκαν

καί, κάπου ἀπὸ τοὺς ἄξενους τοὺς οὐρανούς, τὸ πλοῖο
ἀπόμεινε ἀκυβέρνητο στὸ κῦμα τ᾿ ἀφρισμένο
μὲ τὸ φτωχό μας Ὄνειρο στὴν πρύμνη πεθαμένο.

© Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, σ. 85, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.

Πηγή: Αξιοπρέπεια και Αντοχή

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΥ ΔΕΙΛΙ

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος
στη στερνήν αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: «Τι ‘ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου – κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσει…

© Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, σ. 111, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.

Στο ποίημα “Κατοχή”, σελ. 171.

Στο χειρόγραφο του Ουράνη ακολουθεί το επόμενο υστερόγραφο:

Έτσι ονειροπολούσα τον καιρό της Κατοχής, κλεισμένος στην κουζίνα του επίταχτου σπιτιού μου, όπου με είχαν περιορίσει να ζω οι Γερμανοί κι απ’ όπου δεν έβλεπα παρά λεπρούς τοίχους άλλων σπιτιών και μιαν αυλή γεμάτη σκουπίδια.

Η άνοιξη της Απελεθεύρωσης ήρθε, με βρήκε ζωντανό, αλλ’ όταν, εδώ και μερικό καιρό, εξέδραμα-με τι λαχτάρα!- στην ύπαιθρο χώρα, δεν ξαναβρήκα το αίσθημα εκείνο της χαράς της ζωής και της φωτεινής ειρήνης που ένοιωθα άλλοτε, κάθε φορά που ερχόμουν σ’ επαφή με τη φύση, και που το νοσταλγούσα σαν ένα χάμενο καλό στα χρόνια της σκλαβιάς, όταν στους βρώμικους αθηναικούς δρόμους πέθαιναν άνθρωποι από πείνα κ’ έσφιγγε τις ψυχές μας ο διπλός βρόχος της αγωνίας.

 © Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.

ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ» παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του ποιητή και πεζογράφου ΚΩΣΤΑ ΟΥΡΑΝΗ:

ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΣΕΙΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΩΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΣΠΑΝΙΑ ΗΜΟΥΝ ΕΥΤΥΧΗΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ Η ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΤΙ. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΟ ΜΕΛΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΕΡΗΘΡΑ. ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΑΡΓΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΤΜΟΔΗ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΛΑΣΩ ΥΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΕΞΑΙΣΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΚΡΟΒΑΤΕΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ (ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ)

-ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ. ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟ ΣΤΟ ΣΜΙΛΕΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, ΣΤΗΝ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ, ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

-ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΓΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ ΟΣΟΝ ΚΑΤΕΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ. ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΟ ΚΑΙ ΑΠΙΑΣΤΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ‘ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ’ ΤΟΥ EDGAR ALAN POE (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΩΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ. ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ. ΓΙΑΤΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΗΣΗ. ΑΝ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ  ‘ΓΟΥΗΤΕΜΗΝΟΡΕΣ’ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΙΑ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ, ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ, ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ, ΜΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

-ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 1890 ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΣΧΕΣΗ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΖΑΚΥΝΘΗΝΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ. ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Η ΜΗΤΕΡΑ  ΤΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΕΚΕΙ ΑΛΛΑ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕ ΕΚΕΙ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ).

-Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝΕ ΑΡΚΑΔΙΚΗ. ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΙΣ ΓΥΜΝΑΣΙΑΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΡΟΒΕΡΤΙΟ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΝΑ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΚΥΡΟΣ ΟΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

-ΚΑΙ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΥ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ).

-ΙΣΩΣ ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΚΑΜΒΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ.

-ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ Η ΟΠΟΙΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΓΥΡΩ ΣΤΟ 1890 ΚΑΙ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ. Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΔΗΛΑΔΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, ΟΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΑΛΕΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, ΟΠΩΣ ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ   (ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ)

-ΓΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΘΩΣ ΗΤΑΝ ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ, ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ, ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ.

-ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΖΗΣΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΣΤΟ ΧΕΡΙ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-Ο ΙΔΙΟΣ ΕΞΑΛΛΟΥ ΠΡΟΣΑΠΤΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΠΟΕΜ, ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΡΟΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ‘ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΗΓΕ ΚΑΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΣΤΗ ΛΙΕΓΗ ΝΑ ΔΕΙ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΑΒΟΥΛΙΑ ΕΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΟΧΤΩ ΜΗΝΕΣ’ ΓΡΑΦΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ. ΜΠΟΡΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΓΟΗΤΕΥΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΝΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΜΕΝΟΣ ΝΕΟΣ ΜΕ ΑΡΙΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ.

-ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ ΕΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ‘ΠΟΕΤΜΟΝΤΙ’ ΤΟΥΣ ΛΕΠΤΑΙΣΘΗΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΜΙΕΣ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΑΣΣΟΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ. ΚΑΙ ΝΑ Η ΜΙΚΡΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΑΣΣΟΝΕΣ. ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΑΡΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΝΥΧΙ ΤΟΥΣ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ, ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΛΕΠΤΑΙΣΘΗΤΟΣ, ΘΑ ΕΛΕΓΑ Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ  ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΜΑΣ ΕΓΩ, ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ. ΦΙΛΥΡΑΣ, ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, ΑΓΡΑΣ, Ο ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΨΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΝΑ ΤΟΝ ΣΦΡΑΓΙΣΟΥΝΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ; ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΑΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ, ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΗ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟ, ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ  (ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ)

-ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΗΤΑΝΕ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ

– Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΚΑΤΑΓΟΤΑΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΝΟΥΡΙΑΣ, ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ. ΕΚΕΙ ΚΙ ΕΖΗΣΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

-Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ.

‘ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 1890 ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΡΚΑΔΙΚΗ ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΙ ΤΗΣ ΤΣΑΚΩΝΙΑΣ. ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΑ ΣΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΕΣΚΑΓΑ ΣΥΧΝΑ ΑΠΟ  ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΕΜΑΙ ΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ, ΣΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ. ΔΙΕΘΕΤΑ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ ΔΕΚΑΡΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΤΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟΤΕ ΣΑΝ ΦΥΛΛΑΔΙΑ. ΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙΡΟ ΧΑΡΗ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ, ΚΑΙ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΩΝ ΣΥΝΕΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΥΣΑ ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΕΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΙΤΛΟ Η ‘ΤΑΓΚΟΥΖΗ’. ΗΤΟΙ ‘ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ’. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΩΣΤΟΣΟ ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΤΑΝ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ ΕΜΠΟΡΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΣΗΜΕΡΟΝ ΗΜΕΡΑ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΨΩΜΙ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΕ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ, ΕΝΑΣ ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΜΕΝΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΓΕΩΠΟΝΟΣ, ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΝΑ ΓΙΝΩ ΔΕΣΠΟΤΗΣ. ΜΑΤΑΙΑ ΜΕ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΕΥΡΥΤΕΡΑΣ ΣΠΟΥΔΑΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, ΤΗ ΓΕΩΠΟΝΙΑ, ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΝΑΥΠΛΙΟΥ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΑΞΗ ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΚΟΙΤΑΖΩΝΤΑΣ ΞΕΝΙΚΑ ΤΡΙΚΑΤΑΡΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΟΥΝ ΜΑΚΡΙΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ. ΣΤΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΡΟΜΠΕΡΤ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΜΕΝΕ ΜΕΤΕΞΕΤΑΣΤΕΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΣΤΗΘΙΖΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΥΡΟΝ, ΤΟΥ ΣΕΛΛΕΥ, ΤΟΥ ΠΟΕ. ΣΤΗ ΓΕΝΟΑ, ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ, ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΟΠΟΥ ΜΕ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΕΖΗΣΑ ΤΗ ΠΙΟ ΡΕΜΠΕΛΗ  ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΖΩΗ ΠΛΟΥΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ ΩΡΕΣ’.

-Ο ΜΑΛΑΡΜΕ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ‘PRISMARINE’ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΙΚΡΗ ΓΕΥΣΗ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΑΚΟΠΟ ΚΥΝΗΓΗΤΟ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ: ‘Η ΣΑΡΚΑ ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΚΙ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ’ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΩΝΕΣ ΠΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ Η ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ Ο ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ, Ο ΦΩΤΟΣ ΛΙΟΦΥΛΗΣ, Ο ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, Ο ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ, ΜΕ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΤΟΝ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΣΤΗ ΤΕΧΝΗ, ΕΧΟΥΝΕ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΓΟΗΤΕΙΑ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

-ΥΠΗΡΞΕ ΜΙΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ. Ο ΙΔΙΟΣ ΣΕ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ: ‘ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΑΓΑΠΗΣΑ, ΑΓΑΠΗΘΗΚΑ; ΔΕΝ ΞΕΡΩ  ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΜΜΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΚΑΜΜΙΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑ. ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΕΙ

– ΟΛΟΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ, ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΠΟΕΜ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΕΝΑΣ ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ ΠΟΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΕ ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

‘ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΣ ΕΓΡΑΦΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΜΟΥ  ΔΙΝΟΝΤΑΝ,  ΑΠΟ ΜΙΑ ΗΛΙΘΙΑ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ. ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΧΑΣΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΙΧΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ,  ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ, ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΒΗΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΜΩΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΘΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΠΟΥΣΙΩΔΕΙΣ’.

-ΕΙΧΑ ΤΗ ΤΥΧΗ ΝΑ ΒΡΩ ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑΣ ΚΟΥΡΟΥΚΛΗΣ ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ ΠΟΛΥ 36  ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΗ, ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ Η ΙΔΙΑ ΗΤΑΝΕ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΩΝ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΚΟΣΙ ΤΡΙΩΝ. ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΟΥΡΑΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ‘ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ  ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΥΛΛΙΟ’ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΩ ΣΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΠΟΥΝ ΠΑΝΤΩΣ ΤΡΟΠΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΗ ΩΣ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΕΙΧΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ, ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΕΑΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ Η ΟΧΙ, ΟΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ, ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟΥΣΑΝ ΟΜΩΣ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΟΤΙ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΕΝΙΩΣΕ, ΕΖΗΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ. ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ SPLEEN ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΩΛΗΣΗΣ, ΣΤΙΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΔΗΜΙΕΣ, ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΚΟΡΠΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΚΙ ΑΣ ΕΚΔΟΘΗΚΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ  ΚΑΙ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

-ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΤΟ 1918 ΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΔΑ ΜΑΝΟΥΕΛΑ ΣΑΝ ΝΤΙΑΓΚΟ ΚΑΙ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΜΙΑ ΚΟΡΗ. ΤΟ 1920 ΕΩΣ 24 ΤΟΝ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΣΤΗ ΛΙΣΣΑΒΩΝΑ  ΟΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΩΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΕΚΕΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΟΥΣ ΛΟΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ. ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

– ΚΑΙ ΤΟ 1924 ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΚΥΡΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΟΝΙΣΜΕΝΗ ΥΓΙΕΙΑ ΤΟΥ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΤΟ 1930 ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ, ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΩΣ ΑΛΚΗ ΘΡΥΛΟ, ΚΡΙΤΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ. ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΞΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗ. ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΣΕ ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥΣ. ΣΕ ΨΑΡΟΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΝΗΣ, ΣΕ  ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ, ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ, ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΙΣΙ. ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΕΡΙΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΟΠΩΣ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ.

‘ΟΛΟΙ ΜΟΥ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ. ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΥΡΝΑΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΟΠΩΣ ΕΝΑΣ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΜΕ ΠΥΡΕΤΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΥ ΜΑΤΑΙΑ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ Η ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΗ. Η ΕΙΝΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΙΣ ΚΥΝΗΓΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΤΙΣ ΑΦΗΣΑ Η ΤΙΣ ΑΡΝΗΘΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΑΝ Η ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΕ ΕΔΕΝΑΝ ΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ. ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ. Η ΣΚΕΨΗ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΖΩ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ ΜΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΡΕΛΛΑ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΩΣ ΕΦΥΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΞΕΜΠΑΡΚΑΡΙΣΑ ΜΕ ΔΕΚΑ ΦΡΑΓΚΑ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΚΟΠΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΘΑ ΖΟΥΣΑ ΕΚΕΙ. ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΥΡΙΕΥΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΠΛΗΞΗ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ ΑΦΗΣΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ ΠΟΙΑΝΩ ΚΑΙ ΑΦΗΝΩ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΛΛΑΖΩ ΤΡΟΠΟΥΣ ΖΩΗΣ. Η ΠΛΗΞΗ ΜΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΩ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΩ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΥΤΗ.  ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΠΛΑ ΤΗ ΖΩΗ ΟΠΩΣ ΤΟΣΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΑΓΑΠΩ ΑΠΛΑ ΤΗ ΖΩΗ’

-ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΡΚΟΥΣΑΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΣΤΗΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΜΟΝΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ, ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΙΝΕΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΙ Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟΥ. ΚΑΡΠΟΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΟΛΛΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΘΩΣ ΔΙΕΤΕΛΕΣΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ. ΥΠΗΡΞΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ. ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΕΝΤΥΠΑ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΠΗΡΕ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, Η ΑΡΙΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ, ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ, Η ΕΥΡΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΕΣΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ.

-ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 18 ΧΡΟΝΩΝ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΓΑΒΡΗΙΛΙΔΗ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-Ο ΙΔΙΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΑ ΠΩΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ:

‘ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ 1908 ΟΤΑΝ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΦΥΣΗ ΜΕ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΩ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΠΕΜΕΝΕ ΝΑ ΜΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ. ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΟΝΑ ΕΦΟΔΙΑ ΛΙΓΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΚΡΥΦΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΦΕΥΓΑ. ΖΗΤΟΥΣΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΑΞΑΦΝΑ ΕΝΩ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕ ΠΟΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΑ.

-ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ.

‘ΒΛΕΠΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΑΜΕΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΣΤΟΙΒΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ. ΗΤΑΝ Ο ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ. ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΗΚΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ. ΔΙΑΒΑΖΕ ΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΜΕ ΦΩΝΗ ΜΠΑΣΟΥ ΕΝΑ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ. ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΖΩΟ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ. ΤΙ ΖΗΤΑΤΕ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΜΕ ΤΡΑΧΥ ΥΦΟΣ ΑΝΑΚΡΙΤΗ. ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΑ ΟΣΟ ΘΑΡΡΟΣ ΜΟΥ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΚΙ ΕΙΠΑ: ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΛΑΒΕΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ. ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ; ΞΕΡΕΤΕ ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ; ΠΩΣ ΕΚΑΝΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΑ ΞΕΡΩ ΑΓΓΛΙΚΑ, ΓΑΛΛΙΚΑ. ΑΝΕΣΥΡΕ ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ ΤΩΝ TIMES. ΤΟ ΑΝΟΙΞΕ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΣΗΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΟΛΥΒΙ ΜΙΑ ΣΤΗΛΗ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΩ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ. ΕΡΙΞΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΞΕΡΟ ΥΦΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΡΝΗΣΗ ΕΙΠΕ: ΣΕ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΩ ΣΑΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ. ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΔΡΑΧΜΕΣ ΤΟ ΜΗΝΑ’

-ΣΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΦΗΣΕ ΤΗΝ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΣΘΑΝΤΙΚΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΠΟΥ ΑΝΤΛΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΛΛΟΥ ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ . ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ‘ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΑ’, SPLEEN, ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ.

-ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ ΕΦΕΡΝΕ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ ΤΟ 1912 ΜΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ SPLEEN ΣΤΟ ΤΟΠΟ ΜΑΣ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ. ΠΕΡΙΟΧΗ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΑ ΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΜΑΣ. ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ  Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΔΙΕΚΠΕΡΕΩΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ. ΚΑΤΑΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ.

-ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΚΙΜΙΑ ΤΟΥ ΟΣΑ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ, ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗΣ ΤΟΥ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

– ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΑΡΠΟΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗ ΟΥΡΑΝΗ ΥΠΗΡΞΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ  SOL Y SOBRA, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ‘ΟΙ ΓΛΑΥΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ’ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ, ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΑΙ ΣΙΝΑ ΤΟ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΝ ΟΡΟΣ. ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΕΚΤΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΟΛΟ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΠΑΡΑΣΧΟ.

-ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1908 ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΕΝΤΥΠΑ (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΓΝΩΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΙΤΙΚΗΣ. ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΗΡΞΕ ΟΛΙΓΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΕ ΠΟΤΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ. ΩΣΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1920 ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΤΗΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΒΡΑΧΥΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ. ΕΠΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ  SOL Y SOBRA ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΥΧΕΡΩΣ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ Η ΥΨΗΛΗ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ Η ΟΞΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ. Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΗΤΑΝ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ. ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΗ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΗ ΣΕ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΚΑΙ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΕΣ. ΕΖΗΣΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ. ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΑΔΑΣΜΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΕΧΝΗΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΕΓΡΑΜΕΝΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ.  ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ.

-ΓΡΑΦΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ:

‘Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΘΕΙ ΜΕ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ. ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΦΟΔΡΟΤΗΤΑ. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΡΥΘΜΟ’.

-ΕΓΡΑΨΕ ΜΕ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΞΥΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ ΟΠΩΣ Ο ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ ΓΚΙΚΑΣ, Ο ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ. ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΨΗΣ. ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΖΩΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ:  ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΕΜΑΕΙ ΤΑ ΚΑΔΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΚΔΙΔΕΙ. ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΕΚΘΕΤΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ.  ΤΕΛΟΣ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΕΙΔΟΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ  ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ. ΜΙΚΡΕΣ ΦΟΡΜΕΣ ΜΕ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΔΙΑΣΠΑΡΤΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ. ΑΝ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΛΙΓΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΜΕΙΝΕ ΚΥΡΙΩΣ ΩΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ.

-ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΤΟΧΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΔΕΙΝΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΙ ΣΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΑΝΑΤΟΡΙΟ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1953 ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ  (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ, ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΙΣ  ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ. ΠΟΛΛΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΥ. ΕΙΧΕ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΥΓΙΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΥΧΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΓΙΑ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΑ

-ΕΤΣΙ ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΠΡΟΣΒΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΟ ΝΤΑΒΟΣ  (ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ)

-ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΓΙΕΙΑΣ ΤΟΥ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕ ΜΕ ΕΛΑΦΡΑ ΑΥΤΟΕΙΡΩΝΕΙΑ. ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟ ΧΑΡΗ ΤΟ 1931: ‘ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΡΟΜΕΡΑ ΓΟΡΓΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΚΑΝ ΝΑ ΔΩ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΠΙΣΚΕΥΕΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΚΥΡΙΩΣ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΕΔΩ’. ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΑΙΣΘΑΝΟΤΑΝ ΠΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΑΥΤΟΕΙΡΩΝΕΙΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΩΙΚΗ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗ.

‘ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΤΙ ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΑΦΘΟΝΟΤΕΡΟ ΘΗΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ, Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΤΟΥΣ. Η ΕΥΦΟΡΟΤΕΡΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ. ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ, ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΟΤΙΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΑΡΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΑ.  ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΜΩΣ ΑΠΛΗΣΤΑ ΚΑΙ ΣΩΡΕΙΑ ΒΙΒΛΙΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΕ ΠΑΛΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ, ΣΕ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ, ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ, ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΒΕΒΑΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΓΙΕΙΑΣ ΜΟΥ  ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗ ΖΩ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ. ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΟΜΗΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ ΤΟΥ ΑΔΗ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΖΗΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΖΩΕΣ, ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ, ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΟΙΚΗΣΑΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΟΜΟΙΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΕΧΩ ΤΕΤΟΙΟ ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΠΟΥ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΜΕ ΒΑΖΕΙ ΣΕ ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΣΥΧΝΑ ΟΤΑΝ ΔΙΑΤΡΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΦΑΓΗΤΑ. ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΟΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΕΣ, ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΤΣΙ ΑΛΛΑ ΜΟΥΣΙΚΕΣ. ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΨΥΧΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΓΙΚΩΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ Η ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΕΥΦΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΑΝΟΙΞΕΣ ΚΑΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ’

-ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΖΩΗ ΩΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ. ΕΞΙΣΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ. ΕΠΕΔΙΩΚΕ ΜΟΝΙΜΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΣΕ ΤΟΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΠΕΠΝΕΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ. ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ. Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΗΤΑΝΕ ΙΣΩΣ ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΟΘΟΣ ΦΥΓΗΣ. Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΤΟΥ.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΗΤΑΝΕ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΝΟΥΣΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ. ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΟΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΙΚΑ ΔΕΛΤΑΡΙΑ ΜΕ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΕΛΛΑΔΑΣ.

-ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ  ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ; ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΩ, ΛΕΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΟΧΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥ.  ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΕΝΩ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΩΣ ΤΟΤΕ ΤΟΣΕΣ ΦΩΝΕΣ  ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΤΟΝΟ ΛΙΓΟ ΕΩΣ ΠΟΛΥ ΕΙΡΩΝΙΚΟ ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΕ  ΜΑΚΡΙΝΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΡΚΕΤΑ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΕΞΩΤΙΚΟΥΣ. ΣΤΗΝ ΦΛΑΝΔΡΑ, ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΕΒΑΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ‘ΛΕΥΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ’ ΑΛΛΑ ΣΕ ΤΟΠΙΑ ΩΣ ΕΠΙ ΤΟ ΠΛΕΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΑ,  ΟΜΙΧΛΙΑΣΜΕΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΒΡΟΧΗ, ΕΙΝΑΙ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

-ΑΣΦΑΛΩΣ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΟ. ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ. ΤΟΝ ΓΟΗΤΕΥΕ Η ΟΜΙΧΛΗ ΕΝΟΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ, ΕΝΑ ΨΑΡΟΧΩΡΙ ΑΦΗΜΕΝΟ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ, Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ, ΤΟ ΑΜΜΩΔΕΣ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ, Ο ΔΥΝΑΜΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΙΣΙΝΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ, ΣΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1931: ‘ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΗ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ. ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΕΞΟΧΗ ΟΡΕΙΝΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΥΤΗ ΓΙΑΤΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΣΤΟΥΣ ΒΡΟΓΧΟΥΣ ΜΟΥ. ΙΣΩΣ ΔΕ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΚΟΥΡΑ ΣΤΟ MONTREUX ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΡΟΓΧΟΥΣ ΜΟΥ. ΤΕΛΟΣ ΛΕΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΞΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΗΓΚΙΑΣ. ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΣ’

-ΩΣΤΟΣΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΟΗΤΕΥΕ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛΛΑ Η ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΑΝ ΠΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΗΤΑΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΗ ΟΛΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΜΝΗΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ Η ΒΑΣΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΤΑ ΕΡΕΘΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

‘Η ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΦΑΡΟΣ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΣΚΟΤΑΔΙΩΝ ΦΩΤΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΙΔΙΑ. ΚΑΙ ΟΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΑΣΑΡΚΟ ΜΙΑ ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΜΟΝΟ, ΜΙΑ ΔΥΟ ΝΟΤΕΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΜΕ ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΔΑΧΤΥΛΟ ΠΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΜΕΛΩΔΙΑ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΘΡΟΙΣΜΑ ΜΙΑΣ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΣΤΟ ΚΙΣΣΟ ΠΟΥ ΕΠΝΙΓΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΝΣΙΟΝ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ. ΕΝΑΝ ΑΣΠΡΟ ΑΕΤΟ ΠΟΥ ΠΕΤΟΥΣΕ ΣΤΗ ΨΗΛΟΤΕΡΗ ΒΟΥΝΟΚΟΡΦΗ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΙΝΑΣ. ΚΟΠΑΔΙΑ ΠΕΛΑΡΓΩΝ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΡΑΤΣΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΔΙΖ ΝΑ ΑΠΟΔΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΙΝΗ ΑΦΡΙΚΗ. ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ, ΒΡΥΣΕΣ ΑΡΚΑΔΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΒΑΘΥΣΚΙΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ, ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΣΕ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ ΛΟΥΤΡΟΠΟΛΕΩΝ, ΤΡΕΜΟΣΒΗΣΤΑ ΦΩΤΑ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΔΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΕ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ. ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ. ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΘΑ ΠΕΙΤΕ ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΜΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΩΝ ΒΛΕΦΑΡΩΝ’

– ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΛΜΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΩ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ. ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΔΟΧΗ ΑΠΟ ΚΟΝΤΙΝΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΝΑ ΠΛΑΝΑ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑ, 36 ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΧΩ ΜΕΤΡΗΣΕΙ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΥΤΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΘΕΑΤΕ, ΠΟΥ ΡΕΜΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ  ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ. ΕΧΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΟ ΠΙΝΑΚΑ ΟΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ Η ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΒΛΕΠΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΚΟΥ ΠΙΝΑΚΑ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

-ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΕΜΟΔΑΡΤΑ ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΥΤΡΑ ΜΕ ΤΗ ΠΑΧΕΙΑ ΠΑΧΥΡΕΥΣΤΗ ΠΙΝΕΛΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΦΩΣ ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΛΛΟΧΕΥΕΙ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, Η ΤΟΝ ΜΑΛΕΑ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ, ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟΝ 19 ΑΙΩΝΑ ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ Η ΟΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ  ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΤΠΟΣΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΗΣ, Ο ΜΑΛΕΑΣ, Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΥΤΡΑΣ. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΗ:

‘ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ ΣΤΟ ΜΟΛΟ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΡΩΣΕ ΣΤΗ ΘΕΡΙΝΗ ΤΗ ΛΑΥΡΑ ΑΧΝΕΣ ΚΑΥΤΕΣ ΧΟΡΟΠΗΔΑΝ ΣΤΟ ΠΥΡΩΜΕΝΟ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑ ΚΑΙ ΑΣΒΕΣΤΩΜΕΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΣΠΡΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΑΠΑΝΩ. ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΟΧΡΥΣΑ ΝΕΡΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΑΚΙΝΗΤΟΥΝΕ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΒΟΤΣΑΛΑ ΑΣΗΜΙΑ, ΦΙΔΟΣΤΡΙΜΕΝΑ ΦΥΚΙΑ , ΑΓΚΥΡΕΣ ΠΟΥ ΣΚΟΥΡΙΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΒΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΣΚΙΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑΡΑΓΜΕΝΑ ΡΙΧΝΟΥΝΕ ΤΡΙΓΥΡΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙΚΙΑ’

ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΚΤΑΣΗ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ:

‘ΕΝΑΣ ΨΑΡΑΣ ΠΟΥ ΨΑΡΕΥΕ ΣΤΟ ΜΩΛΟ ΑΦΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΕΝΤΩΣΕ ΟΚΝΑ ΚΑΙ ΧΑΣΜΟΥΡΗΘΕΙ ΕΓΕΙΡΕ ΜΟΝΟΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΘΕΙ. ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑΣ ΑΓΡΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΜΑΛΛΗΣ ΣΚΥΛΟΣ ΣΕ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΙΚΙΟΥ ΤΗΝ ΠΡΥΜΝΗ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΝΥΣΤΑΓΜΕΝΟΣ. Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΦΙΝΕΤΣΑ, Ο ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ   ΖΩΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΦΘΟΝΟΥ. ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΑΡΚΕΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΔΟΒΑ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΟΥΡΑΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟ ΧΑΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΖΗΤΕΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΝΕΑ:

‘ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΧΑΡΑ ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ. ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΑΘΗΝΑ’

-ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΛΜΗΡΟΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΡΘΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ  ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ:

‘ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΛΕΙΣΤΟΝ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΕ ΜΙΑΝ ΕΥΜΕΝΕΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΞΗΓΟΥΝ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΥΧΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΜΕ ΟΤΙ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΕΙ ΩΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ’

– ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΗΤΟ. Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ. ΠΟΥ ΣΥΒΜΟΛΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΧΙΛΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ. ΩΣ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ, ΩΣ ΤΑΟΡΜΙΝΑ ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΧΩΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΤΑΟΡΜΙΝΑ (ΑΛΟΗ ΣΙΔΕΡΗ)

Όλο λέω να φύγω μιαν ημέρα,

όλο λέω να πάω στην Ταορμίνα…

Σε πέλαγο γαλάζιας νοσταλγίας

τ’ Όνειρο τραγουδάει σα σειρήνα:

–Ταορμίνα! Ταορμίνα! Ταορμίνα!…

Ω κάλεσμα γλυκό σαν των πουλιώνε

σε πρωινές βραγιές το Μάη το μήνα!

Κι όλο λέω να φύγω, κι όλο λέω

τα πάντα στη ζωή μου να τ’ αφήσω,

να διπλομανταλώσω όλες τις πόρτες

και, δίχως καν τα μάτια να γυρίσω,

μ’ άτρεμα τα φτερά –ν’ αποδημήσω.

Πως τρικυμίζει μέσα μου η λαχτάρα

ν’ αφήσω τη ζωή μου –για να ζήσω!

Τα βράδια, πλάι στη λάμπα μου σκυμμένος,

ξέθωρους χάρτες ναυτικούς κοιτάω,

μπροστά μου έχω παμπάλαια βιβλία,

που κάθε τόσο τα φυλλομετράω:

το δρόμο που θα πάρω μελετάω.

Μα τα χρόνια περνάνε κι όλο μένω,

πάντα κάτι τυχαίνει –και δεν πάω…

Κι ούτε θα πάω ποτές! Η Ταορμίνα

(κι αν υπάρχει) για μένα θε να μείνει

του εξόριστου τ’ Ονείρου μου η Πατρίδα,

σα μια ευτυχία που μου’ ναι ταγμένη

και που ό,τι κι αν συμβεί –με περιμένει,

ενώ, αν είχα πάει, τι θα ’χα τώρα

την άχαρη ζωή μου να γλυκαίνει;

όλα τα ταξίδια μας μείνανε στο χάρτη
κι η Ταορμίνα ακίνητη εκεί
να τραγουδάει ανάλαφρη το δικό μας όνειρο

-Η Ταορμίνα είναι το αρχαίο Ταυρομένιο, εκεί που εκδιώχθηκαν και εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι της αρχαίας Νάξου μετά τη νίκη των Συρακουσών. Η αποικία Naxos ήταν παραθαλάσσια και χτίστηκε από Ευβοείς (Χαλκιδείς συγκεκριμένα) με λίγη βοήθεια από Νάξιους. Ακόμη σώζονται ερείπια τειχών και του ναού του Απόλλωνα. Στη θέση της αρχαίας Νάξου σήμερα είναι το παραθαλάσσιο θέρετρο Giardini Naxos, που ανακαλύφθηκε από πλούσιους του διεθνούς jet set για την ωραία θάλασσα του και το ήπιο κλίμα του και μετονομάστηκε έτσι.

-ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΣΤΗ ΤΑΟΡΜΙΝΑ ΤΙ ΘΑ ΕΙΧΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ; ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ: ‘ΤΟ ΠΙΟ ΦΡΙΧΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ’

-ΣΕ ΑΛΛΟ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΜΑΚΡΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ. ‘ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ Η ΓΑΛΛΙΑ ΟΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΜΕ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΗ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΤΡΑΦΗΚΑ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΚΑΙ ΣΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΤΟ ΕΓΚΥΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΡΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΣΑ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝ. ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΣΕ ΑΡΚΕΤΟ ΒΑΘΜΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΞΕΤΑΖΩ ΜΕ ΚΡΙΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΗ ΤΟΥΣ ΞΕΝΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΜΑΣ: ‘Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΘΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΚΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ. ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΠΩΣ ΑΛΛΟΙ  ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΜΑΣ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΓΝΩΣΤΗ. ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΤΕΧΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ. ΜΟΝΟΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΡΟΣ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΣΥΝΟΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΩΣ ΕΔΩ ΤΟ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟ ΚΑΙ ΓΟΝΙΜΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΥΡΥΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΔΙΕΘΝΕΣ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΕΔΩΣΑΝ ΜΟΝΟ Ο ΣΟΛΩΜΟΣ, Ο ΚΑΛΒΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΔΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ’

– Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΠΙΟ ΕΥΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΖΗΣΕ. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟΤΟΚΑ ΕΧΘΡΙΚΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΤΑΝΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΔΙΑΛΛΑΧΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟ. ΜΙΑ ΜΑΝΙΑ ΚΑΜΠΟΣΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ.

-Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΤΑΙ ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ. ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΩΡΟ. ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΤΟΝ ΠΗΧΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΓΧΩΡΙΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΧΝΗΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΕΚΑΝΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΜΙΖΕ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΑΡΧΙΩΤΙΚΟ ΒΙΟ ΕΝΑΝ ΑΕΡΑ ΔΙΕΘΝΗ.

-ΟΠΩΣ ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΝΕΟΤΕΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΔΕΝ ΑΠΟΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΙΣ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ. ΟΤΑΝ ΔΙΕΓΡΑΦΗ Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΤΡΕΞΕ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΟΥΚΑΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΟΥΝΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ. ΕΖΗΣΕ ΜΙΑ ΦΟΒΕΡΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΩΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟ ΣΤΡΩΜΕΝΟ ΜΕ ΔΩΡΑ. ΕΙΧΕ ΧΑΘΕΙ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΕΦΘΑΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΤΑΝ ΕΙΧΑΝ ΦΟΥΝΤΩΣΕΙ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ.  ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ. ΜΟΛΙΣ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ. ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ: ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΩ ΤΗΝ ΔΟΥΛΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ? ΤΕΤΟΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ ΑΝ Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΟΜΩΣ ΝΟΜΙΖΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΘΕΙ Η ΜΑΖΑ.

-ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ Η ΟΠΟΙΑ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΑΣΦΥΚΤΙΟΥΣΕ. Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ, ΣΤΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΣΤΟΥΣ ΑΝΟΧΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥΣ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ. ΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΠΕΛΕΓΕ ΤΗΝ ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΕΠΕΛΕΓΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ, ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΟΝΤΑΝ ΣΕ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟ. Ο Ι.Μ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΕΥΣΤΟΧΑ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΠΟΧΗ. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΣΤΕΡΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ 19 ΑΙΩΝΑ.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος
στη στερνήν αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα – και νεκρό θα με βρίσει…

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ ΗΤΑΝΕ ΣΠΟΥΔΗ ΘΑΝΑΤΟΥ. ΑΛΛΟΤΕ ΠΑΛΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ.

‘ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟ ΩΣ ΤΩΡΑ ΔΑ ΝΑ ΒΓΗΚΕΣ. ΚΑΙ ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕΣ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ. ΣΤΟΥ ΡΟΔΟΥ ΤΟ ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑ, ΣΤΟ ΣΤΕΝΑΓΜΟ ΤΟΥ ΑΕΡΑ, ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝΕ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΜΕΡΑ ΚΙ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΑΝ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΟΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΑΝΕ’

-ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΔΙΑΠΕΡΝΟΥΝΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ, ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ, ΟΜΙΧΛΩΔΗ ΒΟΡΕΙΑ ΤΟΠΙΑ: ‘ΒΡΕΓΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ ΠΡΩΙ Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΑΡΓΟ ΚΑΙ ΑΣΚΟΠΟ ΑΝΤΗΧΑΕΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΕΦΡΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΜΑΞΙ ΓΕΡΙΚΟ ΤΡΙΚΛΙΖΟΝΤΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΥ ΣΗΚΟΥΑΝΑ ΤΑ ΝΕΡΑ ΓΥΑΛΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΡΥΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΙΣ ΝΕΚΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΕΣ ΚΥΛΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΩΝ ΕΡΗΜΩΝ ΓΕΦΥΡΙΩΝ ΤΑ ΤΟΞΑ ΒΑΡΙΕΣ ΜΑΟΥΝΕΣ ΣΙΓΑΝΑ ΦΑΣΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΝΑΝΕ’

-ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΑΡΓΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΟΣΟ Η ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΗ. ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΟΤΙ ΧΑΘΗΚΕ ΩΡΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΠΟΥ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΓΕΙΡΕΙ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ  ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ. Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ, Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟ ΛΥΡΙΚΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ. ΠΟΛΛΟΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑΝ ΝΕΟΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΘΩΣ Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ. ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΙΣΧΥΡΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΘΕΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ.

-ΤΕΛΙΚΑ Ο ΟΥΡΑΝΗΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ. ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ ΣΤΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ ΣΤΟ ΗΜΙΦΩΣ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ.

‘ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΜΟΥ ΕΒΑΛΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΠΙΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΝΕΡΑ, ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΕΜΟΣΒΗΣΤΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΦΩΤΑ, ΓΙΑ ΤΑ  ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΟΥ ΠΛΕΟΥΝ ΣΕ ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΗΣΥΧΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΝ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ. ΣΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΣΚΟΠΗ ΚΑΙ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ,  ΤΗΝ ΑΠΕΙΡΗ ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΕΝΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ, ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΑΝ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ’

ΟΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ

Γυναίκες που σας είδα σ’ ένα τραίνο
τη στιγμή που ξεκινούσε γι’ άλλα μέρη
γυναίκες που σας είδα σ’ άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο
γυναίκες στα μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ’ ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ’ ένα μαντήλι αργό να χαιρετάτε
όπως βαδίζω μοναχός στην παραλία
κάτι παράξενα απογεύματα και κρύα,
νομίζω πως σας έχω εδώ μαζί μου
γυναίκες που περάσατε μια ώρα
απ’ τη ζωή μου μέσα και που τώρα
μακρυά έχετε πάρει την ψυχή μου!

(Γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα τραῖνο
τὴ στιγμὴ ποὺ κινοῦσε γι᾿ ἄλλα μέρη·
γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἄλλου χέρι
μὲ γέλιο νὰ περνᾶτε εὐτυχισμένο·
γυναῖκες, σὲ μπαλκόνια νὰ κοιτᾶτε
στὸ κενὸ μ᾿ ἕνα βλέμμα ξεχασμένο,
ἢ ἀπὸ ἕνα πλοῖο σαλπαρισμένο
μ᾿ ἕνα μαντήλι ἀργὰ νὰ χαιρετᾶτε:
νὰ ξέρατε μὲ πόση νοσταλγία,
στὰ δειλινὰ τὰ βροχερὰ καὶ κρύα,
σᾶς ξαναφέρνω στὴν ανάμνησή μου,
γυναῖκες, ποὺ περάσατε μίαν ὥρα
ἀπ᾿ τη ζωή μου μέσα -καὶ ποὺ τώρα
κρατᾶτε μου στὰ ξένα τὴν ψυχή μου!

© Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, σ. 98, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθεί, δίχως να νιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κοιτάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: “ποια είμαι εγώ;”
απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ‘ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει
κλειστά όλα να ‘ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ’ αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Οἱ νέες τῶν ἐπαρχιῶν

Ι
Τὶς νέες συλλογίζομαι στὶς ἀπομακρυσμένες
τὶς ἐπαρχίες, τὰ χλωμὰ καὶ κρύα δειλινά,
ὅταν πίσω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοὺς κοιτᾶν στηλὰ τὸ δρόμο
κι ἀναστενάζουνε, γιατὶ κανένας δὲν περνᾷ…

Τὶς συλλογιέμαι στὶς θαμπὲς τοῦ φθινοπώρου ἡμέρες,
ὅταν κοιτᾶνε τὴ βροχὴ νὰ πέφτει στὴν αὐλή τους
κι ἀνασηκώνουν στοὺς στενούς τους ὤμους τους τὸ σάλι,
γιατὶ ἕνα ρῖγος παγερὸ νιώθουν ὡς τὴν ψυχή τους…

ΙΙ
Συλλογιστήκατε ποτὲ τὶς νέες στὶς ἐπαρχίες,
ποὺ περιμένουνε νὰ ῾ρθεῖ, τὸ βράδυ, ἡ ἐφημερίδα,
γιὰ νὰ διαβάσουν ἄπληστα τὸ μυθιστόρημά της
καὶ νὰ μάθουν τί ἀπόγινε ἡ ὄμορφη ἡρωίδα;

Ποὺ ἀνταλλάσσουν κάρτ-ποστὰλ -«ἰδίως τοπία καὶ ἂνθη»-
καὶ διατηροῦν ρομαντική, κρυφά, ἀλληλογραφία
μ᾿ ἕνα ἄγνωστον, ποὺ μ᾿ ἄπειρα χαρίσματα τὸν πλάθουν
κι ἐκεῖνος εἶναι ἕνας γραφεὺς σὲ κάποια Δημαρχία;

Ποὺ γράφουν καλλιγραφικὰ -καὶ μ᾿ ἀνορθογραφίες-
«σκέψεις» μὲς σὲ λευκώματα παρμένες στὰ βιβλία
καὶ ποὺ μὲ μελαγχολικὰ ψευδώνυμα ὑπογράφουν,
ὅπως: «Ἀνέραστος Ψυχή» ἢ «Θλιβερὰ Καρδία»;

ΙΙΙ
Ἐγὼ τὶς συλλογίζουμαι τὶς νέες αὐτές, ποὺ εἶναι
τῆς Ἔμμας Μποβαρὺ ἀδερφὲς -καὶ πάντα καρτερᾶνε
τὸ Νέο τὸ ρομαντικό, τὸν πλούσιο, τὸν ὡραῖο,
ποὺ θὰ τοὺς δώσει τὴ λαμπρὴ ζωὴ ποὺ λαχταρᾶνε…

Πότε θὰ ῾ρθεῖ; Πότε θὰ ῾ρθεί ἀπὸ τὸ γαλανὸ
βασίλειο τῆς Χίμαιρας, μ᾿ ἐρωτικὰ ἀνοιγμένη
τὴν ἀγκαλιά, καὶ νὰ τὸν δοῦν νὰ τοὺς χαμογελᾶ;
Τάχα γιατί τόσο πολὺ ν᾿ ἀργεῖ; Τί περιμένει;

Δὲν ξέρει πῶς στὴν πένθιμη αὐτὴν ἀναμονὴ
λιώνουν οἱ ἄσπρες τους ψυχὲς σὰ μάταιες λαμπάδες;
Καὶ δὲ φοβᾶται, σὰ θὰ ῾ρθεῖ μιὰ μέρα, νὰ μὴ βρεῖ
σβηστὸ τὸ φῶς καὶ -ἀλίμονο- νεκρὲς τὶς Ἑστιάδες;

Πότε θὰ ῾ρθεῖ; Κατάμονες καὶ θλιβερὲς στὸ σπίτι
-στοῦ φθινοπώρου τὰ χλωμὰ καὶ κρύα δειλινά-
οἱ νέες τῶν ἐπαρχιῶν κοιτᾶν στηλᾶ τὸ δρόμο
κι ἀναστενάζουνε, γιατὶ κανένας δὲν περνᾷ…

©  Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, Σελ.  144-146, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.

ΑΔΕΙΑ ΖΩΗ

ΑΝ ΝΟΣΤΑΛΓΩ, ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ

Αν νοσταλγώ – δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες
Και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!
– Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
Μέσα στης μνήμης το παλιό βιβλίο
Τα’ χω κλείσει.

Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες
Που μια στιγμή σταυρώνανε το βλέμμα τους μαζί μου!
– Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτος μου πόθος,
ενώ – ποιος ξέρει! – θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου! …

κι είδα – μακρυά – τα φώτα τους τ’ άπειρα να χορεύουν
[που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνεύουν!]
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι

“Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζουμαι”

Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζουμαι,
που πια να ταξιδέψουν δε μπορούνε
κι αράξαν στο νησί τους – και τις μέρες τους
ανώφελοι και άνεργοι περνούνε·

που είναι σαν ξένοι στη ζωή τη γύρω τους
και στο νησί τους σα φυλακισμένοι,
που σέρνουντια σκυφτοί και λιγομίλητοι
κι ο νους τους στα ταξίδα τους πηγαίνει·

που πάντα τη φανέλλα με την κόκκινη
την άγκυρα στο στήθος τους φοράνε
και που, όταν περπατάν, σκαμπανεβάζουνε
σα μέσα σε καράβι ακόμα να ‘ναι·

που, στεριανοί, δεν παύουνε να γνοιάζονται
για τον καιρό στη θάλασσα που κάνει,
που κι ούτε μιαν ημέρα δεν αφήνουνε
χωρίς να κατεβούνε στο λιμάνι·

και που, όταν ο χειμώνας μεσ’ στο σπίτι τους
τούς κλείνει, προς στο τζάκι τους, τα βράδυα,
μ’ υπομονή κι αγάπη – για τ’ αγγόνια τους
είτε γι’ αυτούς – μικρά φτιάνουν καράβια…

©  Κώστας Ουράνης, Ποιήματα, σ. 149, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 1953.