KARAGIOZIS’ POEMS IN HONOUR OF RAINER MARIA RILKE
In this webpage we present some recent poems of Menelaos Karagiozis, inspired (and in honour of) by the poetry of Rainer Maria Rilke: R. M. Rilke: “Samtliche Werke”, Insel-Vergal, Frankfurt, 1955-1966, translated in Greek, by the Hellenic Poet Aris Dikteos (1919-1983), first edition in 1957.
Η Ζωή Καρέλλη τίμησε αυτή τη δουλειά του Δικταίου, λέγοντας το 1957: ” […] Από τα σπάνια, λοιπόν, επιτεύγματα είναι και οι μεταφράσεις του Άρη Δικταίου, που κρατούν κι αποδίδουν τη ζωή, τη χάρη, τη δραματική υφή και τη γοητεία του ποιήματος. […].
Έτσι λοιπόν, εξήντα και χρόνια μετά, ο Μενέλαος Καραγκιόζης τιμά κι αυτός, με τον προσωπικά ταπεινό του τρόπο, τον Άρη Δικταίο, πνευματικά γεννώντας μια καινούργια ψυχική ζωή ποιημάτων.
“Go into yourself. Find out the reason that commands you to write; see whether it has spread its roots into the very depths of your heart; confess to yourself whether you would have to die if you were forbidden to write. This most of all: ask yourself in the most silent hour of your night: must I write? Dig into yourself for a deep answer. And if this answer rings out in assent, if you meet this solemn question with a strong, simple “I must,” then build your life in accordance with this necessity; your whole life, even into its humblest and most indifferent hour, must become a sign and witness to this impulse. Then come close to Nature. Then, as if no one had ever tried before, try to say what you see and feel and love and lose……Describe your sorrows and desires, the thoughts that pass through your mind and your belief in some kind of beauty – describe all these with heartfelt, silent, humble sincerity and, when you express yourself, use the Things around you, the images from your dreams, and the objects that you remember. If your everyday life seems poor, don’t blame it; blame yourself; admit to yourself that you are not enough of a poet to call forth its riches; because for the creator there is not poverty and no poor, indifferent place. And even if you found yourself in some prison, whose walls let in none of the world’s sounds – wouldn’t you still have your childhood, that jewel beyond all price, that treasure house of memories? Turn your attentions to it. Try to raise up the sunken feelings of this enormous past; your personality will grow stronger, your solitude will expand and become a place where you can live in the twilight, where the noise of other people passes by, far in the distance. – And if out of this turning-within, out of this immersion in your own world, poems come, then you will not think of asking anyone whether they are good or not. Nor will you try to interest magazines in these works: for you will see them as your dear natural possession, a piece of your life, a voice from it. A work of art is good if it has arisen out of necessity. That is the only way one can judge it.”
Rainer Maria Rilke
ΛΕΥΚΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ
Ι
Εδώ πέρα που πρωτόρθα σήμερα
ας τραγουδήσω
για να τυλίξω τους αιώνες
με κολώνες σφιχτά δεμένες στο άπειρο·
στα γαλήνια απάνω μέτωπα
των κρεμασμένων ανθρώπων
βλέπω τις σκιές από μύθους
να κυλάνε
πρώιμα παιδιά
που γίνονται ρόδα πνευματικά·
μόνο τότε ριγώ
και μαζεύω στεφάνια, πορτοκαλάνθια
στη λευκή πριγκίπισσα για να τα δώσω·
διώξτε όλους όσους συνάντησα μακριά μου
πέφτουν οι καρποί της ψυχής
πάνω μας αδειάζουν διάδρομοι και μονοπάτια
έτσι χάνονται οι κατευθύνσεις
μένουν οι αίθουσες κενές.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
…and at that moment the rushing earth will be filled with silent water, the oceans will dry becoming deserts
where nothing is heard or flows… 
«Είναι πολύ παράξενο να βρίσκεται κανείς φιλοξενούμενος ως ποιητής στο έδαφος μιας άλλης γλώσσας: όταν πρωτοβρέθηκα εκεί νεαρός, είχα την εντύπωση πως όλα ξανάρχιζαν απ’ την αρχή με αυτό το καινούργιο εργαλείο και σχεδόν τρόμαζα, όμως μ’ έναν τρόμο χαρούμενο, γιατί το αισθανόμουν να πάλλεται κάτω απ’ το δειλό άγγιγμά μου, που γινόταν ολοένα πιο τολμηρό. […] Κάθε τόσο τολμούσα μερικές επιστολές […], αλλά να φτιάξω στίχους σ’ αυτή τη γλώσσα που είναι τόσο υπεροπτικά κλειστή και τόσο ακριβής απέναντι στον ίδιο τον εαυτό της, να επιτρέψω μάλιστα να δημοσιευτούν οι στίχοι αυτοί: Θεέ μου, τι θράσος.»
Γράμμα στη Renée Favre, 18 Νοεμβρίου 1925
ΙΙ
Δεν έχω ανάγκη πια για σκέψη
μέσα εδώ που βρίσκομαι
κλαίει η ψυχή
αχ αν μπορούσα να την ακούσω
όπως εκείνη ακούει εμένα·
σαν ήρεμη βαρκούλα ξαγρυπνώ στα κύματα
αυτά τα μικροπράγματα της θάλασσας
κι ανέγνοιαστος γλιστρώ, τύχη μου
προς μια μακρινή ζωή·
χρονιά με χρονιά στιχουργεί η ψυχή
σαν ένας μεγάλος αιώνας θεόρατης ποίησης
που θα ‘ρθει χαρμόσυνη·
μπρος σ′ εμένα κάποιος στέκεται γέρος
σοφά κουρασμένος
φύγετε όλοι οι άλλοι εσείς
γυρίστε πίσω στα παιδικά σας χρόνια
εκεί παράξενα σωριάζονται οι ανθρώπινες σκέψεις
όταν ακόμη μου είσασταν συμπαθητικοί·
ίσως κάποτε υποκλιθώ σε ό,τι φεύγει
και γίνεται σιωπή
βαθιές λέξεις που διασχίζουν στωϊκά
την ποίησή τους.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
Yes I believe in a love that is being stored for me like an inheritance…
and yet, since then, so much time have passed waiting, that now I can’t remember, not only where I have left the key of the storage room, but also where this storage room is.
«Κάποτε ήμουν μόνος, σε αναμονή, όλο μου το έργο βρισκόταν σε αναμονή. Κάποτε διάβασα τον Βαλερύ και κατάλαβα ότι η αναμονή μου πήρε τέλος»
Γράμμα στη Monique Saint-Hélier
ΙΙΙ
Μείνε λοιπόν εδώ όνειρο απρομελέτητο
και μην τελειώσεις
ξεπέρασε τον κάθε ύπνο σου
όσο αιώνιος κι αν είναι αυτός·
σέρνω τα όνειρά μου εδώ κι εκεί
μέσα στο σκοτάδι
τότε αυτά ψηλώνουν μοναχά τους
και στρέφονται προς το φως·
ώσπου γεμίζει πάλι ο ύπνος
κίνδυνο
τρέχει ξοπίσω μας μη θέλοντας
μάλλον κυνηγά τις ζωές
πριν εκείνες τελειώσουν·
μα πιο πέρα δεν μπορεί να πάει απ’ τον θάνατο
στέκει ακίνητος
ώσπου θα ξεπροβάλλει ο μαύρος καβαλάρης
τρεμουλιάζοντας σαν φλόγα βαθιά·
πλάι στο παραμορφωμένο άλογο
που γέρασε χλωμό, καλπάζω απρόβλεπτος·
μπορούν τόσα και τόσα να συμβούνε
κι όμως όλα όσα θα συμβούν
μου φαίνονται παράλογα
λες κι είναι αδύνατο ότι έχουν ήδη συμβεί·
αποκοιμιέμαι λοιπόν άνθρωπος σιωπηλός
και ξυπνώ λουλούδι κραυγής συννεφιασμένης.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
Ask yourself why he is not answering any of your questions, but only if you don’t want to hear an answer.
«Η ευχάριστη έκπληξη ήταν […] ότι αποδείχτηκα αρκετά νέος για να κάνω δική μου αυτή τη λεκτική νεότητα που μου προσφερόταν με τρόπο απολαυστικό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, αγαπητέ Ζιντ, πόσο μ’ έχει ανανεώσει η ενεργητική υποταγή μου σ’ αυτή τη θαυμαστή γλώσσα. Κάθε λέξη, επιτρέποντας στον εαυτό μου να τη χρησιμοποιήσω κατά την άνεσή μου και σύμφωνα με την αλήθεια που υπηρετώ, μου προσφέρει μια απροσδιόριστη καινοτροπία στη χρήση της. Είναι κάτι που, ενώ ελάχιστα θυμίζει μόχθο, χαρίζει ωστόσο όλες τις αποκαλύψεις που προέρχονται από αυτόν».
IV
(ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ)
Λευκή πριγκίπισσα εσύ κι εγώ
ο μικρόψυχος είμαστε όμοιοι
βραδιάζει πέρα στα μακρινά βουνά
τόσο παράξενα βαθύς είναι
ο αποψινός ο ήλιος·
όσο περνούν τα χρόνια
τα περισσότερα γρήγορα πολύ
μα κάποια ελάχιστα λίγο πιο αργά
όταν περνούν λοιπόν
πως καθαρίζουν οι στιγμές
λες κι ήταν αγγιγμένες από χάδι αιώνιου χεριού·
Ω εσύ πλάσμα με τα άπειρά σου δάχτυλα
κρατώ γερά μέσα τους
τις ανημέρευτες ζωές μας·
ώσπου να γίνει άνδρας το παιδί
πέρασε μονάχα μία νύχτα
και μεγαλώσανε τα δάκρυα σκοτεινά
απότομα σχηματίστηκε η μορφή της μοίρας.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
… but there is an even greater purpose of life, that is, to be defeated by lesser and lesser things…without regrets or any anger, almost peacefully
Α. Δύο ποιήματα γραμμένα στο Παρίσι, 1906 (στη γερμανική γλώσσα)
Αφιέρωση
Δεν χάθηκε, όχι, μεταμορφώθηκε εκείνο που υπήρξε.
(Ω τι ανείπωτη ευτυχία η επιστροφή του.)
Τότε ήταν γιορτή και κατάνυξη και κίνδυνος,
ύστερα έπεσε αργά όπως το βράδυ,
τώρα είναι πρόσωπο και χέρι και κόμη:
Ω τι ανείπωτη ευτυχία η επιστροφή του.
Εσύ πόλη λευκή στο ευλαβικό του Ρόμπια κυανό
με τους λόφους σου καρποφόρες γιρλάντες,
με τις αυλές σου στητές σαν να σέρνουν χορούς
γύρω απ’ των πηγαδιών τους κύκλους:
πώς ξέρεις να χιμάς στο αίσθημα και να λάμπεις
και μια βραδιά έξω απ’ τα σύνορά σου
να εκτείνεσαι για το χατίρι μιας γυναίκας
κάποιας που, σαν να σ’ έκρυβε με το προφίλ της,
λίγο χρειάζεται μόνο να στραφεί, κι αμέσως –
πόλη απαστράπτουσα σε κοιλάδα από μαλαχίτη –
η εικόνα σου θα εμφανιστεί καθαρή, ακηλίδωτη·
απ’ τις καμπάνες σου παίρνει το βήμα της ρυθμό.
Κι όπως τα σύννεφα συχνά πέρα απ’ τη γη
μιμούνται των τοπίων της το περίγραμμα:
έτσι κυλάει στη στάση της και στις κινήσεις της
των λοφίσκων σου το ανείπωτο.
Αφιέρωση ΙΙ
…Και λένε πως η ζωή είναι όνειρο: μα όχι·
όχι μόνο όνειρο. Το όνειρο είναι κομμάτι της ζωής.
Ένα τρελό κομμάτι, όπου πρόσωπο και ύπαρξη
μπλέκονται, υφαίνονται το ένα μέσα στ’ άλλο
σαν χρυσά ζώα, βασιλείς της Θήβας
από τον θάνατο (που καταλύεται) ξεριζωμένοι.
Το όνειρο είναι ύφασμα ακριβό που κυλάει από πάνω σου,
το όνειρο είν’ ένα δέντρο, μια λάμψη που χάνεται, ένας φθόγγος –
ένα αίσθημα που μέσα σου αρχίζει και τελειώνει
είναι το όνειρο· ένα ζώο που στα μάτια σε κοιτάζει
είναι το όνειρο· ένας άγγελος που σε χαίρεται
είναι το όνειρο. Τ’ όνειρο είναι η λέξη που απαλά
στις αισθήσεις σου πέφτει σαν το πέταλο
που μένει κολλημένο στα μαλλιά σου: αραιό, συγκεχυμένο, ανίσχυρο –
τα χέρια σου υψώνεις: πάλι έρχεται όνειρο,
εισβάλλει μέσα σου σαν την μπάλα που πέφτει –
τα πάντα σχεδόν ονειρεύονται -,
κι εσύ τα φέρεις όλα.
Εσύ τα φέρεις όλ’ αυτά. Τι όμορφα που τα φέρεις.
Όμοια με των μαλλιών σου το φορτίο.
Κι από τα βάθη έρχονται, κι από τα ύψη
σε φτάνουν και στις χάρες σου προσθέτουν…
Όπου είσαι εσύ μάταιη ποτέ δεν είναι η προσμονή,
γύρω σου τα πράγματα πουθενά δεν ραγίζουν,
κι εγώ σαν να έχω δει καλά
πως μέσα στη ματιά σου ζώα κολυμπούν
και πίνουν το διαυγές παρόν σου.
Μόνο ποια είσαι: αυτό δεν γνωρίζω. Γνωρίζω
μόνο τη δόξα σου να ψάλλω: επικός κύκλος
γύρω από μια ψυχή,
κήπος γύρω από σπίτι,
που στα παράθυρά του είδα τον ουρανό – .
Κι όταν νυχτώνει – : τι μεγάλα αστέρια
θα καθρεφτίζονται σ’ ετούτα τα παράθυρα…
V
Πετούν ολόγυρα οι μοίρες
και κάτι βαρύ
αρχίζει να πέφτει
χαμογελώντας,
ωστόσο για πρώτη φορά
σαν θαλασσινό πουλί
κάθησα δίπλα στα κύματα
ήταν ο δρόμος μου φουρτουνιασμένος
είχα αποδημητική ψυχή·
μολονότι γέρασα κάπως ασυλλόγιστα
απέμεινα παιδί που πάνω του
τίποτα δεν αλλάζει,
αναρωτιέμαι λοιπόν
μήπως γίνεται η αλήθεια
ψέμα
όταν αρχίζει να ουρλιάζει;
δεν υπάρχει κλαρί ξεκούρασης
ούτε γυρισμός
μονάχα συλλογισμοί καθώς φεύγουν
έτσι αρχίζει λυπημένο το ταξίδι.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
…I was waiting and waiting and keep waiting, to see myself act, just once, with beauty and courage. But unfortunately for me, there were neither dragons nor princesses in my life, only endless waiting. So there I was, helplessly waiting, wanting, desperately, to love and be loved…At the end, of course, I remained unloved, and completely inactive, totally unable to love.
Β. Οκτώ ποιήματα γραμμένα στο Βαλαί της Ελβετίας, 1924-1926 (στη γαλλική γλώσσα)
1. Από τις «Τρυφερές οφειλές στη Γαλλία»
Όλα λοιπόν μοιάζουν καλά, αφού
τόση γαλήνη ακολουθεί την τόση ανησυχία·
η ζωή, η δική μας, κυλάει σαν πρελούδιο,
κάποτε ωστόσο η μελωδία που μας ξαφνιάζει
μας ανήκει, όπως ανήκει στο όργανό της.
Άγνωστο χέρι… Νιώθει τουλάχιστον χαρά,
όταν κάνει να ηχήσουν μελωδικά
οι χορδές μας;– Ή κάποιος το αναγκάζει
και στο νανούρισμα ακόμα ν’ αναμείξει
όλους μας τους ανομολόγητους αποχαιρετισμούς;
*
Ας μείνουμε εδώ πλάι στη λάμπα κι ας μη μιλήσουμε πολύ·
τα λόγια είναι λειψά μπροστά σε όσα ομολογεί
το βίωμα στη σιωπή του· μοιάζει με την παλάμη
θεϊκού χεριού.
Ναι, είναι ένα χέρι άδειο, αυτό το χέρι·
αλλά ένα χέρι ανώφελα δεν ανοίγει ποτέ,
κι είναι ό,τι μας συνδέει.
Δεν είναι το δικό μας χέρι: εμείς σπρώχνουμε βίαια
ό,τι κυλάει αργά. Κι ωστόσο ένα χέρι
που ανοίγεται είναι δράση. Ας δούμε
τη ζωή που μέσα του αφθονεί.
Εκείνος που κινείται δεν είναι ο δυνατός.
Τι αξιοθαύμαστη η σιωπηρή συναίνεσή του
προτού ακόμα η δύναμη ξυπνήσει.
ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΕ ΝΟΗΜΑ
Πόσο τρομαγμένο αντικείμενο σωματικό
είναι η ψυχή του κάθε ανθρώπου
πολύτιμο πράγμα μονάκριβο
κι όμως δανεισμένο τυφλά
σ’ ό,τι καινούργιο υπάρχει
μα θα παλιώσει γρήγορα·
όπως ο βασιλιάς κυνηγούσε
στο βασίλειό του
μήπως βρει κάποιο πεπρωμένο
βασιλικό
έτσι κι εγώ
κάτοχος κάποιων πλουσιοπάροχων
στίχων
κρύβομαι μέσα στις λέξεις τούτες
καλά προφυλαγμένος
λες και δεν υπήρχε νόημα·
γιατί τα γερατειά να μην θεωρούνται
νιάτα γνώσης κι εμπειρίας;
μια οποιαδήποτε γυναίκα
πόσο εύκολα σηκώνει στα στήθη
και την πιο βαριά μου μοίρα
μονάχα όμως αν εμείς οι δυο
είμαστε ερωτευμένοι·
πιες λοιπόν εσύ πριγκίπισσα διψασμένη
απ’ το στόμα μου
φιλιά φοβισμένα
μιας μικρής ζωής πολυχρησιμοποιημένης
κι ύστερα ας σπάσουν
όλα τα πορσελάνινα ποτήρια·
δείτε τότε πως συσσωρεύονται οι ώρες της ύπαρξης
ώσπου γίνεται η ζωή θάνατος πάλι
κι εξαφανίζονται όλες τούτες
οι υπέροχες στιγμές.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
While life is always in the right, I am in the left, that is, on the wrong side of it, always.
Κοιμητήριο
Απομένει καθόλου γεύση της ζωής μέσα σ’ αυτούς
τους τάφους; Κι οι μέλισσες άραγε βρίσκουν
στα στόματα των λουλουδιών μια σχεδόν-λέξη που
σωπαίνει; Ω άνθη, αιχμάλωτα των ενστίκτων μας
για ευτυχία, μήπως μας έρχεστε ξανά με τους
νεκρούς μας να κυλούν στις φλέβες σας; Πώς
να ξεφύγετε από τη λαβή μας, άνθη; Πώς
να μην είστε τα δικά μας άνθη; Μήπως με όλα
τα πέταλά του απομακρύνεται από μας το ρόδο; Μήπως
θέλει να είναι ρόδο-μονάχο, μονάχα-ρόδο; Και ύπνος
κανενός κάτω από τόσα βλέφαρα;
2. Από τα «Περιβόλια»
Στον στεναγμό της αγαπημένης
η νύχτα όλη διεγείρεται,
ένα σύντομο χάδι
διατρέχει τον έκθαμβο ουρανό.
Νιώθεις πως στο σύμπαν
κάποια δύναμη στοιχειώδης
ξαναγίνεται μητέρα
για κάθε έρωτα που σβήνει.
*
Νερό βιαστικό, νερό που τρέχεις –, νερό που ξεχνάς
και το επιπόλαιο χώμα σε πίνει,
αργοπόρησε μια στιγμούλα μες στη χούφτα μου,
θυμήσου!
Διάφανη και γοργή αγάπη, αδιαφορία,
θα ’λεγες απουσία που τρέχει,
ανάμεσα στο πολύ του ερχομού και της φυγής σου
τρέμει μια ελάχιστη παραμονή.
*
Τι γαλήνη να συμφωνώ κάποιες φορές μαζί σου
μεγάλε μου αδελφέ, σώμα μου εσύ,
τι γαλήνη να έχω τη δύναμη
της δύναμής σου,
να σε νιώθω φύλλο, μίσχο, φλοιό
και καθετί άλλο που μπορείς να γίνεις,
εσύ, τόσο κοντά στο πνεύμα.
Εσύ, τόσο απροσποίητο κι αδιαίρετο
στην έκδηλη χαρά σου που είσαι
το δέντρο που χειρονομεί
και στιγμιαία καθυστερεί
τους ουράνιους ρυθμούς
για να παρεμβάλει τη ζωή του.
*
Αλλά πόσα λιμάνια, και μες στα λιμάνια
πόσες πύλες, φιλόξενες ίσως,
πόσα παράθυρα
απ’ όπου η ζωή κι ο μόχθος σου είναι ορατά.
Πόσοι φτερωτοί σπόροι του μέλλοντος
σπρωγμένοι απ’ την αυθαιρεσία της καταιγίδας,
μια τρυφερή μέρα γιορτής
θα δουν την άνθισή τους να σου ανήκει.
Πόσες ζωές πάντα σε συμμετρία·
κι από τον δρόμο που παίρνει η ζωή σου
στον κόσμο αυτόν ανήκοντας,
τι τεράστιο μηδέν για πάντα ακυρωμένο.
*
Αυτό το άλογο που πίνει απ’ την πηγή,
αυτό το φύλλο που πέφτοντας μας αγγίζει,
αυτό το άδειο χέρι ή αυτό το στόμα
που θα ’θελε να μας μιλήσει και δεν τολμά σχεδόν – ,
Τόσες παραλλαγές της ζωής που ησυχάζει,
τόσα όνειρα του πόνου που μισοκοιμάται:
Ω εκείνος που η καρδιά του δεν πονάει,
ας ψάξει το δημιούργημα κι ας το παρηγορήσει.
ΣΠΑΤΑΛΗ ΖΩΗ
Τώρα οι κουραστικές μου μέρες
με κάνουν ακόμα πιο γερασμένο
καθώς περνούν φτεροκοπώντας·
κι όμως η μοναξιά δεν πληγώνει πια
τόσο πολύ τους ανθρώπους
έτσι ο ποιητής ποθεί ό,τι ποίηση
κάποτε έγραψε
βλέπεται τα πάντα για αυτόν
γίναν στο τέλος συνήθεια
καθημερινή ρουτίνα·
η αγαπημένη μας ζωή
σπαταλιέται εύκολα
εφόσον πληγώνουμε
ο ένας τον άλλον·
ξοδεύτηκες λοιπόν εαυτέ
απλόχερα εδώ κι εκεί
αν θες πραγματικά να πλουτίσεις
σπάταλα μοίρασε όση περιουσία
έχεις με κόπο αποκτήσει.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
If you will stay close to yourself, to its simplicity, to the small things (heart, mind, soul) hardly noticeable, those things, as well as your loneliness, can unexpectedly become great and immeasurable. But the problem is, that you keep drifting away from it. Of course, all these is not entirely your fault. I mean that this drifting away, is partly caused by the strong currents of life.
ΔΑΧΤΥΛΑ ΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΑ
Πηγαινοέρχονται πια οι μοίρες μου
σε σοκάκια που όλο και μακραίνουν
ενώ ο ιδρώτας φτεροκοπώντας
πάνω στο κορμί σιμώνει·
κάποτε είχα χέρια σχεδόν αγέραστα
μα αδέξια δάχτυλα σκορπισμένα
στης ζωής τον παραλογισμό·
νιώθω τώρα στα λιγοστά χρόνια
όσα έχουν απομείνει
ένα μέλλον πλανεμένο ν’ έρχεται
νάτο έρχεται και γρήγορα φεύγει
πυρετωδώς γιομάτο γλυκύτητα
πηγαίνει μα που;
ίσως στο παρελθόν του
όμως έτσι κι αλλιώς
όλα προς τα εκεί
δεν κατευθύνονται;
όλες οι ασυνήθιστες
τούτες χειρονομίες
μιας κάποτε ζωής
παραδομένες αναπαύονται
στην ακινησία του τάφου
σχεδόν σαν σκληρά χάδια
ξανοίγονται μακριά
αγγίγματα ανθισμένα.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
Those things nearest to me are so distant, and everything that is distant is very near to me. The most confusing of it all, is the empty space that lies in between these near distances.
ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ
Μ’ ακολουθούσε κόσμος πολύ
κι εγώ περπατούσα τελείως μόνος
αφήνοντας πίσω μου όλους τους άλλους
πήγαινα όπου πήγαινα
στα τυφλά
μη ακολουθώντας κανένα άστρο
κι ήταν ο προορισμός σκοτεινός
η Βηθλεέμ ανύπαρκτη.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
We do not need to learn, but unlearn, how to love, which is a rather practical, than theoretical, problem that humans have. Of course, humans have so many problems. Thus, in trying to solve them, it is much better if we let each other go their own way.
ΓΑΛΗΝΙΑ ΝΕΡΑ
Πιες λίγο ζεστό αραβικό τσάι
για να νιώσεις ελάχιστα περισσότερο
από ό,τι είσαι
Έλληνας Ανατολίτης
όπως όλοι μας
άγγιξε με χείλη προσμονής
τα πορσελάνινα φλιτζάνια·
κάποτε το γεγονός πως ήσουν νέος
σου προξενεί γέλιο και χαρά
τώρα κρατάς σφιχτά τους πόνους
μέσα σου, πασχίζοντας
μήπως αποκοιμηθείς·
μιλάει κωφάλαλη η τύχη
και προχωράει, αργά πολύ,
προς το τέλος της·
από κλειστά κι έρημα δωμάτια
ακούγονται γέλια
τραγούδια φωτεινά
μα τώρα σκεπάζει τα μάτια των νεκρών
ένα φως τόσο σκοτεινό
σαν μια λίμνη που προετοιμάζεται
να υποδεχτεί κάποιον
ο οποίος θα πνιγεί
μέσα στα γαλήνια νερά της.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
Perhaps, it is in the writing, it is there where we eventually find the lost treasure, which ourselves are.
ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ
Είμαι εγώ η αιώνια μοίρα σας
έχω πείρα μεγάλη και πολύ
στον θάνατο
όμως τίποτα δεν μοιράζομαι
με τους άλλους
αγαπώ βλέπεται παράφορα
τη μοναξιά
και μισώ τον κάθε
παραμορφωμένο έρωτα
κοιτάχτε πόσο τραγική
μάσκα φορώ
και θαυμάστε με·
παράξενο ρόλο
υποδύεται ο κόσμος
παριστάνει πως είναι
εκείνος, ο θεός
και παίζει σαν μικρό παιδάκι
μονόπολη, τυφλόμυγα,
τσιγκάκια·
ξάφνου τρύπωσε μέσα
στα σπλάχνα μας
η πραγματικότητα
και από μια χαραμάδα ψυχής
κρυφοκοιτάζει
το μεγάλο θαύμα που είναι η ζωή·
αληθινά δάση ολοπράσινα φεύγουν
παίζουνε συνεχώς, όπως οι ήλιοι, κρυφτό
απαγγέλλοντας φως
χειρονομίες πότε-πότε
μακρινές παρουσίες άστρων
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
This new year coming, what a long year will be. Count slowly from one to three hundred and sixty six, and it will be gone so quickly.
ΞΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Μάθαμε πλέον
πως όσο πιο εύκολα ζήσαμε
τόσο περισσότερο δύσκολα
θα πεθάνουμε·
χαμηλώνει τώρα ο φόβος
σκύβει το κεφάλι
παρασυρμένος από χειροκροτήματα
ανθρώπων δυστυχισμένων,
μα όντως αφυπνισμένος
αναιρεί κάθε ευτυχία·
ξαφνιάζει η μακρινή γνώση
όταν απομακρύνεται κι άλλο·
ύστερα ήρεμοι, γαλήνιοι πάλι
μαθαίνουμε ξανά από την αρχή
πως να παίζουμε σαν παιδιά
που έχουνε πια γεράσει.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Αποκοιμήθηκα αφουγκράζοντας κάτι το απόμακρο
ξυπνώντας απότομα τραντάχτηκα
και βρέθηκα στα όνειρα μέσα του πατέρα μου·
εκείνος με νεκρό χαμόγελο, είπε:
-Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;
φύγε πριν είναι αργά
κι ο ήλιος δύσει·
Πατέρα, του φώναξα εγώ, ουρλιάζοντας πατέρα
πόσο νέος δείχνεις γιομάτος στολίδια·
-Καταραμένο είναι τώρα ό,τι έχει γεράσει
φύγε, φύγε στραμμένος προς το τίποτα,
σάμπως δεν τ’ αδράζει ο θάνατος
όλα τ΄ανθρώπινα;
Σε παρακαλώ πατέρα, σβησμένε μου πατέρα
πάψε τις φωνές σου
αγκάλιασέ με
κι ας είσαι ομιχληασμένος
όπως τότε που ήμουνα μωράκι
κι έκλαιγα στη κούνια,
πατέρα εσύ σβησμένε
ποτέ ας μην ξεχάσεις
πως στο ευλογημένο τούτο σπέρμα σου
οφείλω την ύπαρξή μου·
-Φύγε καταραμένο πλάσμα
παιδί εσύ καταραμένου ανθρώπου
το σπέρμα εκείνο ήταν μολυσμένο
σαν σε βρώμικο βούρκο
κυλούσαν μέσα του
πολλές αρρώστειες·
τι εννοείς πατέρα;
δεν βλέπω εγώ ο τυφλός
τα αόρατά μας λόγια
όταν πέθανες, τότε θυμάμαι
πως ήταν άνοιξη λυπητερή,
μα συγχώρεσέ με
αν και περάσανε μονάχα τρία χρόνια
ξέχασα πια και δεν μπορώ να βρω
ο τάφος σου που είναι·
τότε εκείνος χαλάρωσε κάπως
έτσι κάπως χαμηλόφωνα είπε:
-Ακολούθησε το προγονικό μας μονοπάτι
την μεγάλη αυτή έρημο
αφού διασχίσεις θάλασσες φουρτουνιασμένες
κι ωκεανούς αγριεμένους
θα βρεθείς εκεί
όπου θαμμένος είμαι
εννοώ το ίδιο σου το γκρεμισμένο βάθος
της ψυχής μας
βάραθρο διαβολεμένα επικαλυμμένο
με όλα όσα χαθήκαν·
ύστερα κουρασμένα πεθαμένος
σώπασε πάλι·
περίμενα, πέρασε ίσως ώρα πολύ
περιμένοντας
μα εκείνος όχι, δεν ξαναμίλησε
απλά χτύπησε το αναθεματισμένο
τούτο κινητό τηλέφωνό μου·
συνειδητοποίησα πως πιθανώς
για λίγες στιγμές μονάχα
είχα ξεχαστεί
θωρώντας την νεανική εικόνα
του εκείνου κάποτε πατέρα
μια κορναρισμένη φωτογραφία
στις άκρες λίγο σκονισμένη
είκοσι-εικοσιπέντε χρονών παλληκάρι
φωτεινά νέος
ήταν τότε τα βασανισμένα χρόνια
παρότι βάναυση είχε περάσει η κατοχή
ξέσπασε αμείλικτος ο εμφύλιος
θα ‘λεγε κανείς
πως για αίμα διψούσαν
οι μοίρες των Ελλήνων
όμως εκείνος
φορώντας αξιωματικού στολή
από θάνατο ακόμη ανέγγιχτος
έλαμπε.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
The beginning of anything is half of everything. The other half, that is the beginning of the end, is half of nothing.
ΓΥΡΩΤΡΙΓΥΡΩ
Στα απόρρητα του είναι μου
βρέθηκα πάλι
γιομάτος τύψεις
ένα βασίλειο σκουριασμένο
προσκυνούσα από μακριά
σαν κάποιος άτολμος Βούδας
το χρυσάφι ξένων λαών·
δεν ξέρω ποιο είδωλο
λουλουδιασμένο πράγμα
λιώνει πάνω σε ύψη
γυναικίων φρυδιών
σαστίζω,
μπρος μου στέκει
το χρυσάφι ατάραχο·
σιμώνοντας βουβά
σκουλαρήκια και σκουλήκια
ανορθώνονται,
γυρωτριγύρω ο εαυτός σάμπως λιώνει;
όμοια χρυσάφι αψεγάδιαστο·
σταλάζει χρόνο ο χώρος.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
The strangest, most unusual, most inexplicable experience that I had, happened when I was born and met, for the first time, my mother. This is in the end the only kind of courage that is required from us. To be born and live our lives until death.
ΗΛΙΟΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΙ
Υποκλίνομαι ανάμεσα στους βασιλιάδες
που βαδίζουν μονάχοι
από καιρούς σε καιρούς
αποξενωμένους
και πουθενά θεός ή άνθρωπος·
η ζωή εφησυχασμένη κιόλας
προς κάποια αρχή, ουρανό, σκάλα
κατευθύνεται
όλο ανεβαίνει σιγά σιγά
σύννεφα καγκελωμένα με ακολουθούν
τόλμησε μήπως η μοναξιά
να βαρύνει την άδεια σου ψυχή;
εκείνη γιόμισε ήχους μακρινούς·
οι σκάλες του Αιγαιοπελαγίτικου
πορτοκαλεώνα
ηλιοφανερώνονται,
σκαρφάλωσέ τες
λουσμένος φως, κόσμους λαμπερούς
ξέπλυνε από πάνω σου τα σκοτάδια·
δυο σειρές σιωπής
και ξοπίσω οι ουρές των σκύλων
απομένουν πια
χαρούμενες τραγουδώντας·
στις Βερσαλλίες ήρθε
το Ευρωπαϊκό μας τέλος.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
Eventually we will make friends with all our sorrows and sadness. Noise is the rough sea where silence is drawn.
ΓΑΛΑΖΙΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ
Ω εσύ αρχαία κρήνη Ρωμαϊκή
στρογγυλό αναβρυτάρι
παλιάς πηγής
γέρνεις αργά κρυφοκοιτάζεις
σιωπηλά νερά σιγαλένια·
κρυφό μίλημα ποίησης
σκοτεινής κι άγνωστης
όλα δείχνουν βαθουλωμένα
πρασινίζουν οι στέρνες
ώσπου μια στάλα νοσταλγίας
ρεμβάζει
αφήνεται ήσυχα ξαπλωμένη να γλιστρήσει,
στερνό χαμόγελο καθρέφτη
αργοπορημένο μαρμαρυγεί·
τι ομορφιά ξεθηλυκωμένη
ρίχνεται καταπάνω μας
σαν γαλάζιο κοριτσάκι
που ‘χει λιονταρίσια τα μαλλιά της·
κάτω μου στεκότανε
προσμένοντάς με ο ουρανός
κι απάνω ψηλά πολύ
οι θάλασσες μαρμάρωσαν
γινήκανε αγάλματα τα κύματα·
με γλυκά πυρπολημένες κινήσεις
σπαρταρούνε οι χορεύτριες σπανιόλες γλώσσες·
πριν γεννηθεί κάθε νόημα
απλώνεται παντού ο θάνατος
ενός νου που κοίτεται στο χώμα,
κι ύστερα ανυψωθήκαμε εμείς οι θνητοί
θωρούμε το αιώνιο
πως λευκό ακόμη πολύ
μας προσμένει.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΟ ΠΥΡ
Στην άμμο απάνω
έξω εκεί
έχει κλειστές τις ακτές του
το μικρό τούτο ταραγμένο νησί
γεννιούνται θαλασσινοί οι κάτοικοι
σωπαίνουνε μέσα στα κύματα·
σπάνια μιλά ο ύπνος
χρησιμοποιώντας για λέξεις
όνειρα άγνωστα
επιτύμβιος παιδικών χρόνων
μεγάλος κι άφθονος
σταλμένος στα γερατειά να μεγαλώσει·
τι πολλούς κόσμους που περιγράφει η μοναξιά
κήπους ομοιόμορφους μα ορφανούς,
πλανήτες, νησιά, ήλιοι
όλα εσώτερα, μακρινά,
τεράστιοι απειλητικοί φράχτες
μας πιέζουν
έξω από κάθε πλάνο
ας βρεθούμε·
διαγράφεται τυφλός ο ορίζοντας,
σε ξένα Ευρωπαϊκά λιμάνια
βυθιζόμαστε μονάχοι οι Έλληνες
στο εσώτερο πυρ·
γιομίζει καθημερινά η ψυχή
με μικρά αστέρια σιωπηλά,
αφανίζονται απαρατήρητες οι υπάρξεις μας
βουβά ασχολίαστες
τι τρομαχτικός χώρος
κρύος και σκοτεινός βυθός·
εμπρός λοιπόν βράδυ
κλάψε μελωδίες απαλές
είναι ντυμένος θύελλες
απόψε ο ουρανός·
γιοί ορφανοί
έχουν κουρεμένα γουλί
τα πρόσωπά τους,
ανατολικά της μοναξιάς
η βόρεια θάλασσα
βρίσκεται περιφραγμένη
κι ο κρατήρας κάποιας σελήνης
στέκει ολομερίς ορθός.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2019
ΣΠΙΝΘΗΡΟΒΟΛΗΜΑ
Πολύφωτος, ανήκουστος
αρχαϊκός κόσμος
όπου το βλέμμα φλέγεται·
μάτια ξεβιδωμένα, χαμόγελο αλλοιωμένο
άγρια ζώα οι σκέψεις ωριμάζουν
δίχως κεφάλι
τι τυφλό σπινθηροβόλημα·
πρέπει ν’ αλλάζουν ζωές τ’ άστρα
καθώς λάμπουν ασυγκράτητα,
πόσες εκρήξεις στήθους
όλα εδώ βρίσκονται κάτω από τους τάφους
χειμάρρισμα πέτρας, ο Απόλλωνας διάφανος.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΑΗΧΗ ΘΕΑ
Τώρα πέλαγος εσύ τραγούδα
εκεί απάνω που είσαι ανεβασμένο
στους απότομους κινδύνους
μην φοβάσαι
οι σειρήνες πάψανε πια
να έχουνε φωνές
δεν ήξεραν ποτέ
πόσους κινδύνους
γαλήνια θ’ αντιμετώπιζαν·
μέσα τους οι μέρες
αργά φιλοξενούν
το γαλάζιο φως·
άηχη θέα θάλασσας
βροντή ταξιδιού, τυφλή μανία·
νησιά αλλοιωμένα πνέουν
μέσα στον χρόνο
κι αντιστέκονται όπως οι ναύτες
οι ακουμπισμένοι στα κουπιά
κυκλωμένοι από φουρτούνες.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΕΣ
Ο έφηβος που να αγαπήσει δεν μπορούσε
αυτοκτόνησε κι είχε για θρήνο του πικρό
τη μοναξιά,
γνώριμους θεούς στο άπειρο γαληνεμένους·
τώρα φωνάζουν οι νεκροί
πρόθυμοι μήπως και ξαναζήσουν
μα ο Αντίνοος ζυγώνει πικραμένος
ποτάμι θλίψης μαγικής·
εννοείται ότι τ’ αστέρια
μπορούν ακόμη
λες και τίποτα δεν θα συμβεί
τάχα να φωτίζουν·
ποιός είναι παράφρονα ποιητικός
κι ωστόσο προκαλεί τις λέξεις
στοιχειωμένες σε στίχους
ας καταλήξουν·
γιομίσαμε όλοι ζωή πολύ
ώσπου πλημμύρισε ο Νείλος.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΠΛΑΣΜΑΤΩΝ ΟΛΩΝ
Μ’ άγγιξε εκείνη η γνώριμη ψυχή συγγένισσα
ψηλαφούσε στα πόδια της κάποια γη
όλα στενεύουν μέσ’ τον τάφο
νεκρό φεγγάρι γίνε τόσο φωτεινό·
πως ξεριζώνει τη καρδιά
ο θάνατος σιγά σιγά
γιομίζει με σιωπή η ζωή
και σβήνεται
πόσο αγαπημένη έχει γομολάστιχα
τούτος ο ευργέτης των πλασμάτων όλων·
μάτια με άγνωστους ίσκιους
και βλέμμα γλιστερό
κοιτάχτε πίσω
το κοριτσίστικο χαμόγελο αντιπέρα
έτσι νιώστε πως τα όμορφα όνειρα
κλέβει ο ύνπος που σπρώχνει μακριά
σκιές, γλυκά αγγίγματα για πάντα.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΛΟΓΙΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ
Ο δρόμος των δικών μου ανθρώπων
αφανίστηκε στο αδιέξοδό του,
πυκνά φρύδια είχε ο πατέρας
και μάτια που ορθώθηκαν σε λόγια φωτεινά
τι οράματα προγονικά φανερωθήκαν·
γιγάντιες φωτιές, στάχτες διεσταλμένες
σκλήρυνε ο κόσμος σαν ηφαίστειο
οι πέτρες λιώσαν
καταραμένα σκυλιά πιστά με ακολουθούνε
τραβά ο Κύριος στην ανηφόρα εξοργισμένος·
έχοντας μεγάλα χέρια ο Σίσυφος γυρεύει
να σηκώσει το αιώνιο βάρος
μα δείχνει πάλι κουρασμένος,
ακολουθούν εκρήξεις
φτερουγίσματα σκληρά
πουλιών σιδερένιων,
τι κρίμα, ο προφήτης
δεν μας είπε τίποτα καινούργιο
μονάχα λόγια παλιά και σκουριασμένα.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΨΥΧΕΣ ΕΡΕΘΙΣΜΕΝΕΣ
Στάζει τώρα ο χρόνος
τις άλλες του στιγμές
δυσοίωνες
σαν να ήτανε αιώνια πληγή
η μοίρα,
έρχονται καινούργιοι καιροί
με απαιτήσεις μαινόμενοι·
σχεδόν παιδί ήμουν
παρότι στα πρόθυρα των γερατειών
βρισκόμουν
πρώιμα προφήτεψα ήρεμα
πως θα πεθάνουν άνθρωποι πολλοί
κυνηγημένοι εκείνοι κι αφανισμένοι
επιτέλους με φωνή θλιμμένη
επινόησα λόγια ουρλιαχτά·
ας σκοτώνουν τα λιοντάρια
οι κυνηγοί πολιτισμένα
πριν ακόμη χαθούν
έχοντας ήσυχα στόματα μα πεινασμένα
λιοντάρια καθώς φεύγουν μακριά
χάνονται σε δυσοίωνα χαλάσματα μέσα,
κι ύστερα καθημερινά οι ερεθισμένες μας
καρδιές βράζουν οι ψυχές αναθεματισμένες.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΛΟΓΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ
Όταν ήταν γριά πολύ
γνώρισα τη μάνα μου
για πρώτη φορά
γεννήθηκα πριν χρόνια
κι άλλαξα ζωή
στο ενδιάμεσο της μοίρας
σαν φίδι ολόμαυρο, ψηλό κι άδειο·
κάθε βράδι
απαγγέλλω λόγια νυχτερινά
κι αδιάκοπα φωνάζω
πετούν γύρω μου οι νύχτες
φτεροκοπώντας
κάθονται σαν κουρασμένο έντομο
στη λάμπα εκεί απάνω ας ξαποστάσω
παντοτινά αιώνιος, ανέκαθεν έτοιμος
και συνέχεια αρχαίος·
πριν χρόνια ζούσα καθημερινά
κι ερχόταν, ξανά και ξανά
η ίδια τούτη η μέρα η σημερινή
χαρμόσυνη να με καλοσωρίσει·
θα μένει πάντα πίσω μας
ξεχασμένη η φωτιά
χρειάζεται θέληση πολύ και τόλμη
ο άνθρωπος για να γίνει στάχτες.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Ο ΧΛΩΜΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Τι συγχυσμένη ψυχή
που ‘χουν οι λεπροί της φρίκης,
φαινότανε χλωμός ο βασιλιάς
είχε σημάδι φοβερό
πάνω στο χτυπημένο πρόσωπό του
περίμενε κανείς πως θα ‘ρθει
μα εκείνος δεν φάνηκε
άντρας ανέγγιχτος ήτανε από αγάπη·
κι όμως άξαφνα ίσως μεταδοθεί η αρρώστεια
προκαλώντας στους άλλους
δυστυχία μεγάλη, πόνο πολύ·
ο θνητός άξιο πλάσμα υποφέρει
μαθαίνοντας πως η ζωή
αρχαία, ολόμαυρη
κάθε βράδι κοιμάται
ξαγρυπνώντας στους αιώνες·
μέτρα πόσες στιγμές περνάνε
κάθε φορά που ο χρόνος
ξέγνοιαστα παγιδευμένος
μέσα στο ρολόι τριγυρίζοντας
πανηγυρίζει αιώνια.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΑΙΜΟΒΟΡΑ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ
Αγνά γυναικεία εγκλήματα
κατακάθια βυθισμένων τεράτων,
αποστάγματα του νου οι σκέψεις
διογκωμένες·
τι πλούσιο παρδαλό συνοθύλευμα υπάρξεων
γόνιμο πολύ βλέπετε είναι το σύμπαν
κι αρπάζει ο πόνος τη σάρκα
πρόωρος τοκετός
αιμοβόρας αρκετά αρρώστειας·
ώσπου ξάφνου θεριεύουν πάλι οι αισθήσεις
ζεστά αγκαλιάσματα ίσκιων
κι οι θεοί ανασαίνουν λασπωμένοι.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΕΓΚΥΟΣ ΠΟΡΝΗ
Αγκάθια ψυχής σουβλερής
βυθίζονται στη σάρκα
σπλάχνα αισθήσεων
ουρλιάσματα ασελγούν·
ο πειρασμός κακός συνομωτεί
με πνεύματα λυσσασμένα,
όλα τ’ ανθρώπινα έρπουν
είναι αλλήθωρη η μοίρα·
έγκυος πόρνη εσύ
κυνήγησέ τους όλους
άγιοι πειρασμοί αγγέλων
αστραποβολούν πίσω σας δαίμονες
και σχεδιάζουν εγκλήματα·
τοκετός νυχτερινών προσώπων,
πόσα εγγόνια, σκυλολόι βλάσφημο
πολυπληθυσμένα
όλο και πιο κακοσχεδίαστα ζούνε
ενάντια στα χρόνια.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΠΛΩΡΗ ΔΙΧΩΣ ΠΑΝΙΑ
Ο αλχημιστής ξένοιαστος
καπνίζει τον αργιλέ του,
η θολή της ομίχλης μοίρα
χρειαζότανε καπνό πολύ·
τι παράξενα αντικείμενα
οι χιλιετίες
αλλοπρόσαλλοι καιροί περάσαν
κι ακόμη να φανεί το μέλλον εκείνο
που απόμακρο κοχλάζει·
ώσπου άλλαξε συνείδηση ο άνθρωπος
κι η θάλασσα τουλάχιστον παρέμεινε
στα ίδια τούτα κύματα
υπέρμετρη, ελεύθερα φουρτουνιασμένη,
τραυλίζοντας ο παλιός θεός
τα κατάφερε και βρήκε
μια καινούργια πίστη
για να πιαστεί μήπως επιπλεύσει
ανάλαφρο χρυσάφι μισοπραϋμένο
αστέρια καθώς λάμπει·
ξάφνου γυρίζει πίσω ο χρόνος
μπας και βρεί εκεί πέρα
κάτι χαμογελώντας,
τις χαμένες ώρες·
τώρα πνέουν οι ανέμοι φυματικοί
κι η πλώρη δίχως πανιά
πηγαίνει μεθυσμένη
στον απόκρυφο βυθό
όπου ο μεγάλος πόθος
ολόιδιος
ψήγμα ψαριού βουλιάζει.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΠΟΡΝΗ ΑΚΡΑΤΗ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Πόσο αγνή καρδιά είχε τούτη η πόρνη
άκρατη στον έρωτα
και δυνατή αγάπη αιώνια μου δίνει,
σάμπως οι τάφοι των νεκρών
ζεστά κρεβάτια είναι·
ο γέρος έσκαψε τον λάκκο του βαθύ
και σαν λιοντάρι χύμηξε μέσα
κειτότανε εκεί η πόρνη είχε σκληρά μαλλιά
κάθησε στη πέτρα
δίπλα τριγυρνούσαν άσωτοι οι πόθοι·
αιώνια νοήματα, σπλάχνα κιτρινισμένα
μεγαλείο γύμνιας το σπέρμα·
στο τέλος όλα τα πράγματα παλιώνουν
κι οι δυό μαζί ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε
μοναχικά αγκαλιασμένοι.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΥΓΡΑΣΙΑ ΠΟΛΥ
Πένθιμα ντυμένοι οι άνθρωποι
κάνουν έρωτα ο ένας στον άλλον
και πολεμούν τα κορμιά μας
με ό,τι όπλα διαθέτουν
βυζιά, πούτσους, μουνιά, αρχίδια
κι άλλα τέτοια διάφορα του Καράμπελα σπλάχνα·
σπέρμα πολύ χύνεται κι αίμα
όλοι αυτοί που θα γεννηθούνε
θύματα είναι
ενός αχρείαστου πολέμου
βέβαια πάντα στο τέλος
επικρατεί η ειρήνη
πιο ευτυχισμένη·
ο Μωάμεθ απαγόρεψε στον Λάζαρο
ν’ αναστηθεί
έβγα έξω, του είπε,
τσίτσιδο πλάσμα
και περπάτει ξυπόλητος
πάνω στις καυτές πέτρες·
μόνον όσο ζούσαμε σε σπηλιές
είμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι,
οι καταιγίδες ευλύγιστες αγαπούσαν
μονάχα όσους είχαν υψωμένη φωνή·
τουλάχιστον ο θάνατος
θα σου ανακουφίσει κάπως
τον δυναμωμένο πόνο,
μύρια αγγίγματα αγάπης
γαρνιρισμένης με μαύρα δάκρυα
κι ύστερα οι τάφοι μάζεψαν υγρασία πολύ.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΦΙΔΙΑ ΑΣΠΕΡΜΑΤΑ
Η αποθέωση των πάντων
εικονισμένη
στα ρόδινα παραθύρια απάνω,
κι αίφνης έκπληκτος ο θεός
στέκεται πλην άνθρωπος
που πέθανε πριν προλάβει να γεννηθεί·
δεν αρέσουν τα πολλά λόγια στη σιωπή
γιομάτοι οι κήποι καινούργια λουλούδια,
ανθίζουν
χαμηλωμένα στο μέγα ανέβασμα
κάποιου αρώματος διαρκείας·
ο γεωργός βρήκε διέξοδο
αποφασισμένος καλλιεργώντας
λέξεις, στίχους, ποιήματα
όλα τους απλοϊκά,
απειλείται αδιάκοπα η γη
από τον άνθρωπο
κι έτσι δεν εισακούστηκαν πάλι
τα μεγάλα τούτα προφητικά λόγια
καθώς λέγανε πως η καταστροφή έρχεται·
η Εύα, ο Αδάμ, στην Εδέμ όλα ήταν έτοιμα,
θα φάνε μήλα πολλά για να χορτάσουν
κι ύστερα έρωτα ας κάνουν
ασπέρματα φίδια ομοφυλόφιλα αγαπημένα.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΜΑΤΙΑ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΕΝΑ
Ας προσευχηθούνε οι τρελλοί
με τα εφησυχασμένα τους μάτια
αν μπορεί και η καρδιά ν’ αναπαυθεί·
οι ώρες ανυψώνονται,
φεύγουν τόσα καρδιοχτύπια
μέσα από ολάνοιχτα παραθύρια
πηγαίνουν στις νύχτες
ανέλπιστα ψηλά σκοτεινιάζουν,
όλοι οι διαχωριστικοί τοίχοι
γκρεμισμένοι βρίσκονται πια·
η ταμπέλα του νεκροταφείου
έγραφε:
«μεταφερθήκαμε,
ανοίξαμε καινούργιους τάφους
Παράδεισο και Κόλαση γωνία
εκεί σας περιμένουμε
στη συνοικία των
νεκροαναστημένων υπάρξεων»·
λικνίζω ανταύγειες κόσμων
που χάθηκαν ανέλπιστα,
στο μυαλό μου κοιμισμένη η ποίηση
σωπαίνει
νευροκύτταρα νανουρισμένα εκεί μέσα
ολοένα μεγαλώνουν κι αυξάνουν,
η τρέλλα καλά καρφωμένη στον εγκέφαλο
σαν πρόκα μεταλλική.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΕΙΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΣΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ Η ΕΥΑ
Είναι ένοχη κυρία των σαλονιών
η Εύα η αθώα αμαρτωλή
πόρνη που της αρέσουνε τα μήλα,
στο ανέβασμα ενός φιδιού απάνω
συναντηθήκαμε ολόγυμνοι,
«θέλω να μου απαγγείλεις
κάποιο ποίημα»
είπε εκείνη·
εγώ πρόσεξα πως είχα στύση
διψούσα για πόθους σεξουαλικούς
ήμουν αποφασισμένος πολύ
από μικρός
πως θα πεθάνω
όχι όμως
πριν μεγαλώσω αρκετά
και γράψω κάμποσους στίχους·
ο θάνατος, η αιωνιότητα,
οι καινούργιες χρονιές
όλα αυτά είναι καλά χαραγμένα
σε κύκλους μεγάλης εμβέλειας·
αφού έκανα παρέα για χρόνια πολλά
με διάφορους θεούς κι ανθρώπους
προτίμησα εν τέλει να συναναστρέφομαι
καλύτερα τις μοναξιές μου μονάχα·
στέκεται τώρα η Εύα απλή δίπλα από μένα
εικονισμένη σαν γυναίκα,
ανακαλύφτηκε επιτέλους
πως και τα ζώα έχουν
τη δική τους λογική.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΛΕΤΟΣ ΚΑΙΡΟΣ
Μαθαίνω τώρα στη καρδιά μου
πως να ξαναχτυπά
για πρώτη φορά,
εκείνη σιγά σιγά
γαλουχισμένη
διασχίζει φόβους, θανάτους,
μοναξιές, καταστροφές
κι άλλα τέτοια πολλά
όλα όμως ξεπερνώντας τα·
πλάγιασε η ψυχή
στο νεκροκρέβατο του κορμιού της
να ξαποστάσει σ’ αιώνιους ύπνους μέσα·
φεύγεις και πηγαίνεις που;
ρωτάω εγώ, γυναίκα εσύ
ανυπάκουα απόμακρη
δεν μας άκουσα,
αρραβωνιαστικιά μου
φταίω όμως γιατί ήμουν
ακατανόμαστα σιωπηλός·
νιώθουμε όλοι την ανάγκη
να ικανοποιήσουμε
διάφορες ανάγκες
πολύπλοκες κι απαιτητικές,
μην είσαι βιαστικός λοιπόν
αν αναζητάς αδιάκοπα
την ευτυχία
θα νιώθεις πάντα δυστυχισμένος,
υπάρχει άπλετος καιρός για δημιουργία.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΚΑΙΡΟΙ ΛΕΠΡΟΙ
Εγώ ήθελα ομιλία φλύαρη
γάμο λαμπρό, γιούς πολλούς
τα πάντα ήθελα
μα και λίγη τρυφερότητα·
ενώ εσύ μονάχα στίχους
ζοφερούς δημιουργούσες
ήσουν άγιος, ακέραιος,
Κύριος υγιής
που βρέθηκε όμως
σε καιρούς να ζει λεπρούς·
νιώθω τώρα τα χέρια σου κρύα
δάχτυλα παγωμένα,
πόσο μολυσμένο είναι το άγγιγμά μας
πέφτει νεκρό και κείτεται
σε άψυχα σπλάχνα απάνω.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΥΣ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΣΑΙ
Τρομαγμένη η κοπέλα
τακτοποιεί στα σπλάχνα
όση ψυχή της έχει απομείνει·
σαν μετά τον θάνατό σου
να ξαναγεννιέσαι πιο ελαφρύς
γιομάτος μυρωδιές ίσκιων
κι ας έχει άρωμα βαρύ πολύ
το αγαπημένο τούτο άνθος
κομμένο·
κυνήγησε εσύ τους αλλοτινούς καιρούς
μήπως και μας αναγνωρίσουν,
κάποτε ήταν η μοίρα μακρινή
συγγένισσα
ίσως στις σκέψεις τώρα των νεκρών
περπατεί μονάχη.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Ry Cooder & V.M. Bhatt – Ganges Delta Blues (A Meeting By The River)
ΦΕΙΔΩΛΗ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
Σιγά σιγά όλα τα δράματα
κουρασμένα θα χαθούν,
απομένει η μνήμη μαραμένη
μονάχα αυτή σηκώνει
τους πόνους προσώπων μας
αγαπημένων,
με σχεδόν λυπημένα χαρακτηριστικά
δεμένα όπως οι ανθοδέσμες
λυμένα κιόλας πέφτουν
κυλούν κάποτε λίγα χαμόγελα·
κανένας μεγάλος πόνος
δεν θα ξέρει ποτέ
πόσο πολύ τον νιώσαμε,
μια οποιαδήποτε αίσθηση ψυχής
όσο ασυνήθιστη κι αν είναι
ξεσπάει στις κραυγές εντός μου·
τρικλίζει η πέτρα
και λέει πράγματα
λόγια επινοημένα οδυνηρά,
όλα τούτα τα πόδια
μετρημένα χέρια κάποιας πραγματικότητας
κρατάνε πρέπει απ’ έξω
ήρεμα κουρασμένα βήματα·
δεν ξέρω ποιο κατώφλι φήμης
προσχεδιάζει
αφήνοντας πίσω μου
υψωμένο το ξημέρωμα
και περπατά τυφλό
όμορφα βαλμένο σε σκοτάδια
φειδωλής προσωπογραφίας.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΕΠΩΔΥΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Άλλωστε προξενεί πόνο
η προσταγή της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης
που θέλει να ζήσει
μα παραβαίνει τους πικρούς νόμους
μιας άγραφτης αγάπης·
αίφνης η φλόγα
γλυκιά μοναξιά βαθειά,
γραφτό σου ήταν
πως ό,τι κι αν έγινε
σε οδηγεί μερικές φορές
στο αδιέξοδο κάποιας φωνής
ολόκληρης αγγελικής·
πλησίασέ με
ετοιμάσου, ας περάσεις μέσα
μεγαλώνοντας τη μοίρα
ξεπέρασε κάθε επιλογή επώδυνη
σου παραχωρώ λίγη ποίηση
πλανεμένων στίχων.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΑΓΓΙΓΜΑ
Πίσω μας οι πόρτες κλειστές κι αν είναι
γιομίζουν φως
τυλιγμένοι στους ανέμους βγήκαμε έξω
ν’ ανασάνουμε μήπως·
πάνω στα κάγκελα
αφημένες οι νύχτες τούτες
βραδιάζουν,
κάτω από τη ψυχή σου
κρύβονται ανταύγειες εαυτού
σκοτεινά σπρωγμένες
κι ακόμη ελαφρότερες
πετούν σε σειρές ουράνιων σπιτιών·
ανάγλυφο άγγιγμα
κάπως λαξευμένο
στις γωνίες του,
ας γίνεις εσύ
Κυρία ξαγρυπνισμένη
μια απρόθυμα αδύναμη παρθένα.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Ibrahim Maalouf – Beirut (LIVE)
ΚΑΤΙ ΑΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΪΚΟ
Ταραγμένο το καλοκαίρι
ανασαίνει δροσερά
φορέματα αδημονίας έρωτα απογευματινού·
κουράστηκα ριγμένος ολόκληρος
σε κάποια πραγματικότητα
που θα μπορούσε από μόνη της
να είναι ξάφνιασμα φαντασίας,
κι όμως γιόμισε ερεθισμένα αρώματα
η μνήμη καθώς τελειώνει,
πεθύμησα λίγη ζωή·
κι αν έρθουν αύριο οι μοίρες
ας κρυφτούν ψηλά πάνω στα χρόνια,
ίσως εδώ κάτω στο απόψε
νιώσω ξαφνικά πως βρίσκεται
μπροστά μου
μια αρρώστεια, ένα τέλος·
χέρια πολλά όλα με σπρώχνουν έξω,
πεθύμησα τα βιβλία
τη μελέτη του πιάνου
λίγα πάρκα αγαπημένα·
εσταυρωμένος θυμάμαι πως κάποτε ήμουν
έχοντας κιόλας ξεχάσει
πόσο αίμα κομματιασμένο
κυλάει πλάι στις φοβισμένες φλέβες
κι οδηγούσε τη ψυχή να νιώσει
πως ήταν κάτι αδιάφορα θεϊκό.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Ο ΞΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ
Ο ξένος ξανάφευγε
γινόταν πάλι πιο ξένος
και χανόταν ολότελα
σε διπλανά ταξίδια
νυχτερινά κουρασμένος
δίχως να γνοιάζεται για τίποτα άλλο
όπως μακρινά άστρα έντονης αγάπης
ή στενούς ορίζοντες ερωτικούς·
ήταν σκεπασμένος με φεγγάρια
ξεδιπλωνόταν κι ανοιγόταν στα σκοτάδια
σαν μάχη αιματηρά χαμένη
βρισκόταν σπαρμένος εντός μας
εδώ κι εκεί παραδινόταν
κλεισμένος σε γκρίζους πύργους μέσα·
αποκλήρωσε ό,τι ήταν δικό του
σαν κάποιος σχεδόν ανύπαρκτος
ο οποίος μόλις και μετά βίας ζούσε·
ευχαρίστως με γερμένο κεφάλι
θωρούσε
τόπους περιφραγμένους
ακατοίκητα γιοφύρια
κουρασμένες στροφές δρόμων
που δεν οδηγούσαν πουθενά
εκεί φαινόταν κάτι πολύ πιο μακρινό·
μα κάθε θαυμάσια διάθεση ευτυχίας
χανότανε πίσω του
αφήνοντάς τον δίχως φήμη,
αισθανόταν και καθημερινά
φθειρόταν,
οι πέτρινες βρύσες
εδώ και πολύ καιρό τώρα
νερό δεν είχαν
γούρνες ξεραμένες·
πουθενά όπου κι αν κατοικούσε
ελάχιστα βρισκόταν για μια στιγμή μονάχα
κι ύστερα χανόταν πάλι
σε πολιτείες ανθρώπων σκορπισμένων·
γνώριζε πολύ καλά
πως στην έρημο
μεγαλοποιούσε τα θαύματά του
ο Χριστός.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΣΜΑΡΙΑ ΑΠΟ ΑΣΤΕΡΙΑ
Δίχως εσύ να κοιμάσαι
θα ονειρευτείς
πως κάποτε ζούσα
μουρμουρίζοντας στίχους
ολότελα χαμένους
με το νανούρισμα τούτο
ξαγρυπνάς·
στις βλεφαρίδες αποθέτω απάνω
σμάρια από αστέρια,
οι μέλισσες κατοικούνε εδώ πλάι μας
μονάχες δίχως λόγια·
δεν ανήκουμε πια πουθενά
όπως οι κορφές των
εγκαταλελειμμένων βουνών
βαθιά φαινόντουσαν
στο δικό τους ύψος
απάνω εκεί νυσταγμένες.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Estas Tonne – Internal Flight
ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΙΩΝΙΑΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ
Φοράμε κουρασμένα ρούχα
όπως οι παλιάτσοι
κι έπειτα γυμνοί πάλι
παλεύουμε μήπως ξαναγεννηθούμε,
αναμετριόμαστε ως το τέλος
δίχως θέληση
μ’ ό,τι άπειρο υπάρχει
και θα είναι για πάντα ανώτερό μας·
το παιδί που πάει να γίνει άντρας
αλλάζει πρόσωπο
πλάι του γιομάτη η ώρα με μοίρες
φανερώνεται ολόκληρη ασαφής·
μερικές φορές στρογγυλεύουν τα χρόνια
κι υψώνονται συννεφιασμένοι
νωθροί χτύποι ζωής,
ακόμη και τώρα σε κοιτάζω αναλλοίωτη·
σε μια αίθουσα αιώνιας αναμονής
εκεί καθόμαστε οι δυό μας
περιμένοντας τους καιρούς
που δεν θέλουν να έρθουν.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Η ΠΛΑΝΗ
Ανασαίνοντας θαύματα οι
θεοί ψηλώνουν ως επάνω
στα Ολύμπια βουνά εκείνα
όπου υπάρχει η αφθονία των πάντων·
συννεφιασμένη στην αρχή οδοιπορούσες,
γεννήθηκες από μήτρα βαριά
πολύ μέσα βγαλμένη
ώσπου εύκολα το κορμί πεθαίνει
και γύρωθε απλώνεται η σιωπή·
βαριοπατώντας, ψηλαφίζοντας
τα νεκρά σπλάχνα
που κάποτε ήταν όλα δικά σου
μα τώρα βρίσκονται ολότελα χαμένα·
κανείς δεν ξεπερνάει τον θάνατο σε μέγεθος
όσο γιομάτος αγιότητα κι αν είναι,
λεπρική συγγένισσα σπαρταρά
μέσα της βαδίζει ο πόθος του πόνου,
σιμώνει, έχει φουσκωμένη τη κοιλιά·
σωτήρας ο βαπτιστής
γιομάτος χαρά ανθίζει έξω εκεί
ήταν μέρα ακόμη
κι εσύ δεν ένιωσες ποτέ
πως η ζωή σου θα νυχτώσει
μα όλα όσα βίωνες
αμέσως γίνονταν πλάνη
μεγάλο λάθος υπαρξιακό.
© ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΨΑΛΛΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
Τι δροσερή αύρα που είναι ο θεός
όταν μας βλέπει σαν τυφλά πλάσματα
κι ανάπηρους Άγγελους
καθώς σφίγγουν τις γροθιές τους·
μια σκυθρωπή υποψία ζωής
μουρμουρίζοντας μου φώναξε:
«τι ανάξιο έργο άφησες πίσω σου
ξυλουργέ εσύ, έχεις ανάγκη
από δάση ταπεινά
για ν’ ανασάνεις φουσκωμένος»·
ήμουν ευλογημένος Άγγελος τίμιος
κι ο Κύριος έψαλλε μέσα μας την μεγάλη αλήθεια
έτσι έφτιαξα εγώ έπιπλα πολλά
σαλόνια και καΐκια, σανίδες καταπτοημένες.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Levon Minassian – Bab’aziz
ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ
Όλοι οι άνεμοι
ξεφεύγοντας κρυφά
μέσα από τις μεγάλες σφαγές
γίνανε ανεπαίσθητοι δορυφόροι,
μα δεν υπάρχει ανάσα στη φυγή τούτη·
ο γκρίζος φόβος
φανερώνεται σε βλέμματα δειλά,
μόλις που κινδυνεύει ο γάιδαρος
να διαλυθεί
κουβαλώντας φορτίο βαρύ πολύ·
γυρίστε κιόλας πίσω
μικρά εσείς παιδιά
θεών προδομένων,
όλα τα μεγάλα πλάσματα
είναι ψεύτικες υπάρξεις·
τίποτε δεν μ’ εξοργίζει περισσότερο
απ’ ότι η ανείπωτη απελπισία θαρραλέων δένδρων
καθώς καίγονται και κόβονται σωπαίνοντας,
όπως τότε θυμάστε
όταν κάθε φυγή ήταν διαλυμένη
και στα μέτωπα των Φαραώ απάνω
όνειρα φαντασίας αναπαύονταν·
εσείς προχωρείτε αδιάκοπα
τι αιώνιο βάδισμα, το νιώθω
ανθισμένο νέα στεφάνια,
έσκυψαν μπρος μας οι νεκροί
στολισμένοι κι υποκλίθηκαν·
φοβάστε τις πανίσχυρες χώρες
σαν υπηρέτες έχετε νου χαμένο
εμπρός λοιπόν σταθείτε ατρόμαχτα όρθιοι.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΤΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ
Σκάβει τα σπλάχνα σου
η γυναίκα τούτη ερωτευμένη
για να περάσει από μέσα
σωτήρια ψάχνοντας
θα βρει εκεί σκληρά βουνά,
υπέρμετρα ύψη
και θέληση μεγάλη·
ήσουν πάντα ερημωμένος δάκρυα,
νιώθοντας πόνους αβάσταχτους
ανήμπορα ρυάκια μ’ αγαπημένα
κυλούσαν ολόγυρά σου
οι κοιλάδες καταπράσινες
τι πολυτέλεια!
ίσως έχεις άγρια σπλάχνα
θα έρθουν οι τίγρεις
κι ας σε κατασπαράξουν,
σπλάχνα ξεσκισμένα καθάρια ρούχα
υφαίνω·
ξαφνικά βρέθηκε η στεναχώρια μας
αναποδογυρισμένη
σα ζωή μέσα στη φύση
κι όλα απάλυναν πάλι
τα ευαγγελισμένα πάθη των πλασμάτων
ίχνος ανθρωπιάς ανιχνεύτηκε επιτέλους.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΑΡΑΔΙΠΛΑ
Τραγούδια ξετρύπωσαν μέσα από τη σιωπή
κι ο Ορφέας υψώθηκε
σαν σύννεφο, καινούργιο, ολοφώτεινο
τώρα αρχίζει και μεταμορφώνεται
σε σώπασμα πάλι ανύψωσης·
τι λευτερωμένο δένδρο
τις μεγάλες φωτιές ξερίζωσε μονάχο του,
ξάφνου μέσα στα αυτιά
ακούστηκαν κραυγές ζώων
ουρλιαχτά ψυχής
βρυχηθμοί μικρής καρδιάς πονεμένης·
δεν είχα καταλάβει ακόμη
πως τούτο το τραγούδι θα με υποδεχτεί,
γιατί ενεδρεύουν παγίδες πολλές
στα καλύβια της ζωής,
φοβάμαι τους σκοτεινούς μου πόθους
που σείονταν ακριβώς εκεί μέσα
σ’ ένα ναό φτιαγμένο από σπλάχνα·
ο θεός ανήμπορος να βρει κάπου άσυλο
κρεμάστηκε στο σύμπαν παραδίπλα
κι έμεινε άφωνος·
φώλιασε εσύ ψηλό δένδρο
στα ιερά σου χώματα
ό,τι εγώ ο σιωπηλός αυτός άνθρωπος
άκουσε μα ποτέ δεν είδε.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΘΑΝΑΤΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ
Τι καθαρές χαρές τραγουδιών
κρυμμένες στο αυτί μου
λάμπουν όμοια άσματα εαρινά
και σχεδόν παιδούλα
η γηραιά μητέρα ανεφάνη·
αποκοιμήθηκε μέσα μας
η γέννα τούτη η μεγάλη,
δοκίμασα να δω νέους ορίζοντες
θαυμάσιες εκπλήξεις
κι ολάκερος ο κόσμος
κοιμότανε τέλεια σαν νεκρός
που αποκοιμήθηκε
γιατί θα γεννηθεί στα όνειρα πάλι
εκείνα όσα οι θεοί μας αποκάλυψαν
πριν φύγουν·
ζητά ο θάνατος τραγούδια,
δοκίμασε θάνατε και μένα
δες μήπως έξω σου
στα αισθητά λειβάδια
σιγήσω σχεδόν από μακρυά ξύπνιος,
πέπλα έχουν γίνει όλες αυτές
της λύρας οι άηχες μορφές.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Η ΣΙΩΠΗ
Ας μην μοχθούνε άλλο
οι τόσες μας μεταμορφώσεις
να γίνουν δόξα,
κάθε αιώνας που περνάει
ανθίζει ο χρόνος ρόδινες στιγμές
μα πάντα φεύγει
και τρομαγμένος αφανίζεται·
ο λόγος του Ορφέα
ξεπερνά κάθε σκλαβιά
υπάκουα ακολουθήστε τον,
χορδές ποίησης τραγούδησαν
εκεί όπου κιόλας βασιλεύει η σιωπή·
μια παρουσία αφήστε μονάχα πίσω
υψώνοντας τα χέρια σε προσευχές και λύπες,
αφού ο θάνατος θα υπερβαίνει πάντα
μερικές μέρες ζωής·
είναι ήδη πολύ αργά
κάποτε σ’ αυτό και στο άλλο πιστεύατε
επιζήσατε, τα καταφέρατε, ας μείνουν εδώ τα κόκκαλά σας
επέκεινα μνήμης, υπέρβαση αιώνιας ανυπαρξίας.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Just for a moment, breath eternity’s sterile air. But don’t ever make the mistake to take it for granted.
Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ
Τα πάντα απομένουν να περισσεύουν
όπως ο χρόνος
όταν ανέκαθεν πηγαίνει
σ’ ό,τι του έχει δοθεί
άπλετο, αιώνιο·
ο ταξιδιώτης καλά μυημένος
στα βήματά μας
στοχάζεται πως είμαστε εμείς
αυτοί που θ’ αναπαυτούνε
σε τάφους σκοτεινούς
εκεί όπου το φως ανθισμένο κοιμάται·
όλα έχουν κλειστεί ψηλά
στις θαρραλέες τούτες βουνοκορφές,
τα πάντα πια έχουν κιόλας περάσει
κι ό,τι απομένει
ίσως μην φτάσει ποτέ ως εδώ·
σπαταλάτε λοιπόν άδικα τα πλούτη σας
δοκιμάστε μήπως φτωχοί
ζήσετε καλύτερα και πιο άνετα, συνετά.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
I Rusteghi | Eleni Karaindrou, C. Goldoni
ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΜΑ
Σε τέτοιες ώρες
που οι λέξεις ψάχνουν
να βρουν κάποιο νόημα αγροίκο
εκείνος βρίσκεται μονάχος του να γράφει
τότε έρχεται η σιωπή φαρδιά
και χωρίζει τον καθένα
σε δυο κομμάτια
ψυχής και σπλάχνων
έτσι μεγαλώνει ο νους
ενώ απάνω του χαμογελούν οι πρώτες λέξεις·
γνώρισα όλους κι όλους δυό ανθρώπους
φύτρωσαν εκεί όπου δεν υπάρχει χώμα,
ήταν πολυκαρτέρευτος ο χρόνος
κι εμείς συναντηθήκαμε
στον μεγάλο κήπο
σάμπως πάνω μας ανθίσανε αστέρια
πιο πολύ σκοτάδι παρά φως.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΑΡΩΜΑ ΛΥΠΗΣ
Θυμήσου τώρα, πως δύο εραστές
που κάποτε χορτάσανε ο ένας τον άλλον
πεινάνε πάλι για μεγαλεία αγάπης,
ω εσύ νανούρισμα τραγουδιού
ξαγρυπνάς τρυφερά κουρασμένο
και ποια ύπαρξη κλαίγοντας μόνη
πλαγιάζει δίπλα στη νύχτα·
ας κρατήσουμε για πάντα μέσα μας
βαθιά χωμένο
ό,τι ψέμα ξεχάστηκε κιόλας γρήγορα,
μόλις αρχίσουν οι εκμυστηρεύσεις
να μιλάνε
εσείς σωπάστε μονάχα κι ακούστε
ίσως ειπωθούν λόγια σοφά
ας εξατμιστεί κι άλλο η σιωπή·
δεν μπορώ πλέον ν’ αλλάξω
είναι ήδη πια αργά
μόνον άρωμα λύπης ας φορέσω,
μπόρεσα για χάρη σου να υπάρξω
εσύ μου χάρισες καινούργιες αρχές
κι είπες: «τέλειωσέ τες γρήγορα πολύ
βιάσου, όλοι τώρα ξεκινάνε
μα ο χρόνος λιγοστεύει
και χρόνος άλλος δεν περισσεύει»
σαν κουκούλα μαύρη
ανθρώπου απαγχονισμένου·
ύστερα άξαφνα εντελώς
θρόισμα θανάτου για μια στιγμή
γεννιέται
και πεθαίνει πάλι θροΐζοντας.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΧΙΟΝΙ ΟΝΕΙΡΙΚΟ
Μέσα στις φλέβες του
πνιγμένος ο άνθρωπος
κυνηγούσε σε άσπλαχνους δρόμους
αίμα τυραννισμένο, θάμνους κι αγρίμια
νυχτερινών ουρανών τ’ αστέρια·
μπερδεμένοι οι καιροί
λιώσαν αιφνίδια
όπως το χιόνι ονειρικό
οπλίζεται στις παγωμένες λίμνες·
καθρεφτίζονται ζωής ανταύγειες
που σχηματίζουν η μια δίπλα στην άλλη
οι μοίρες των εξοστρακισμένων μας εαυτών·
η θεά κινείται σβέλτα
μα ολοένα κατευθύνεται
προς κάποιον ύπνο
αργό φως αιώνιο
έγειρε πλάι σε ώμους κουρασμένους·
συνεχίζεται έτσι το κυνήγι
στις ελαφίσιες τούτες
κάπως απόμακρες κοιλάδες
όπου κανένα ζώο αίφνης
δεν ανασαίνει.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Impossible Shamanic Voice by Istvan Sky – Hungary
ΔΥΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΜΟΙΡΑΣ
Τώρα μόλις, είδα έναν ήλιο πίσω μου
να πεθαίνει
έλα, του ‘πα, μαζί σε τάφους φωτεινούς
για να θαφτούμε
εσύ κι εγώ παρέα
όπως δυο σκαλοπάτια μοίρας μισογκρεμισμένης·
πέτρινοι θόρυβοι φωνάζουν
ακούστε πάλι
μόνους τους αγέρηδες καθώς πετούνε
πάνω από θαμνοτόπια
κι απάνεμα νησιά,
αηδόνι εσύ ανασηκώσου
είναι ο δρόμος μας βαρύς·
δεν έγινε ποτέ ειρήνη
κι όμως, εκείνοι, άνδρες γενναίοι,
σταματήσανε, πια δεν πολεμάνε·
τώρα η φωνή τούτη
που με σπρώχνει στη σιωπή
αλλάζει όψη
γυρνά πλευρό κι ουρλιάζει:
«φύγε όσο είναι καιρός
κι ο κόσμος ακόμη αντέχει»
«θέλει αντοχή πολύ
σήμερα αν θες να ζήσεις»
φώναζα μόνος εγώ
κι όμως δεν με ακούς εσύ
κωφάλαλε λαλέ εαυτέ μου·
τίποτα ας μην σε απασχολεί
έτσι πρέπει,
περνούν τα κύματα κι η θάλασσα
μαζί τους φεύγει
απομένει η έρημος
να περιμένει
πράσινα δένδρα πολλά
ρυάκια
παντού νερό ανήσυχο αναβλύζει.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΟΛΟΤΕΛΑ ΕΞΑΓΝΙΣΜΕΝΟΣ
Ήμουν ολότελα ξένος μητέρα για σένα
δεν παραδέχτηκες ποτέ
πως γέννησες ένα τόσο απαρηγόρητο παιδί,
τι επιδέξια που είναι η μοίρα
επινοεί θαυμάσια παιχνίδια
όσοι τα παίζουν μαγεύονται
κι ολότελα ξεχνάνε να γράψουν·
στέκεις εκεί εσύ σαν πεπρωμένο
απόμακρα εξοργισμένο,
τριγυρίζουμε τις νύχτες
κοντινές έρημες εκτάσεις
μαντεύουμε πως μακρυά πολύ
βουνά προσμονής απλώνονται·
δίχως μουρμούρες σιωπούνε
επιτέλους οι θεοί
έχοντας πεινασμένες φωνές,
ήξερες μητέρα
πως κάποτε θα κλάψω
στην αγκαλιά σου μέσα
ολότελα εξαγνισμένος,
μονάχα μια αφορμή ζητούσα
για να τραγουδήσω
θλιμμένες συμπαθητικές μελωδίες·
όλα αντίκρυ μας λάμπουν
κι ύστερα σε σκοτεινά σοκάκια
οι νύχτες πάλι εξοργισμένες ορμούν
σαν απαγορευμένοι ήλιοι·
θαυμάζω ακατανόητα τοπία,
υπάρχω αμετάπειστος
είμαι ένα καινούργιο παραμύθι
στο χτες αρχινισμένο,
ντροπαλές πολιτείες
τυχαία ανοίγονται μπροστά μου
μα εγώ μπαίνω σε πιο
κοντινά πράγματα μέσα
μη τυχόν καταφέρω να
κατανοήσω τον κόσμο
πως κομματιασμένα έτσι εισχωρεί
στα επίγεια σπλάχνα
μετρώντας ζωές, θανάτους, μοίρες·
άργησε πολύ για να περάσει
η ώρα τούτη η ιερή
κι έτσι γλύκανε ο χρόνος πικραμένος
ώσπου βήχει το άπειρο κορμί
φυματικά αιώνιο·
γέρικα τραγούδια, κοιτάχτε πέρα
πόσο μαραμένες αισθήσεις
έχει η ανθρώπινη πνοή
μοιρασμένη εδώ κι εκεί είναι
σ’ αλλοπρόσαλλες υπάρξεις.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΚΛΟΥΒΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Ο χρόνος τραγουδά
ψηλά πολύ ανεβασμένος
σαν μεταλλαγμένη βουνοκορφή μεταμορφώσεων
κι είναι απροσπέλαστος ο άνεμός του·
πόσες γλυκιές αισθήσεις
φυλλωσιές εγκαταλελειμμένων πια σπλάχνων
σπιθίζουν
ρυάκια νύχτας θροΐζουν πεδιάδες·
ο άντρας τούτος όμως ο αδιάβατα σκοτεινός
έχει τρομαγμένο κορμί
περιπλανήθηκε σωπαίνοντας
σε θαλάσσιες φουρτούνες
που διαρκούν ακόμη
παίζει μέσα του η μοίρα
σαν σε κλουβί συνείδησης βουνίσιας
παιχνίδια γερασμένα·
οι γυναίκες πεθαίνουν ανάλαφρες
στις αγκαλιές ανδρών
που ‘χουν βαριά χέρια,
ποιός ξέρει τι χαμόγελα ανθίζουν
σε μια θλιμμένη ψυχή μέσα·
«ο χρόνος δίχως χώρο πεθαίνει»
απόφθεγμα χειρόγραφου αρχαίου
το οποίο κανείς δεν ξέρει
πότε, γιατί, πως και από ποιον γράφτηκε
ώστε είναι τόσο αμφίβολο
αν έχει βέβαια γραφτεί·
τρεμουλιάζεις τώρα εσύ στήθος
με θνητή καρδιά
κι είναι έφηβες οι φλόγες φωτιάς νεανικής.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΓΕΡΙΚΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
Σε κάποιο γνώριμο τοπίο
μικρού νεκροταφείου
θρηνώ τις φοβερές εκείνες αγάπες
που σιωπηλές ολοένα
βγαίνουν έξω από τους τάφους δυο-δυο
σαν γέρικα ζευγάρια ανθρώπων τελειωμένων·
κάτω στα δένδρα ξαπλώνει ο ουρανός
αντίκρυ στο χώμα
γυαλίζει όμοια βάραθρο
γλώσσας σιωπηλής·
δεν έχουν πια ονόματα οι νεκροί
μονάχα καρδιές αφανισμένες.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ ΠΟΘΟΣ
Φόρεσα μάσκες ερωτικές
στις τυφλωμένες τούτες πόρνες
και πήρε μορφή
καλοκαιριάτικου ήλιου
η αγάπη φλύαρα νυχτερινή·
ήταν απροσδόκητα
ανοιξιάτικος ο πόθος
καθώς μου είπε:
«Σοβαρέψου
πέτα από πάνω σου το σπέρμα
θείο αγκάλιασμα θλιμμένο
είναι η ζωή όταν γεννηθεί
κι απότομα χάνεται
στα εσώτερα βάθη μιας
σύντομης φρίκης
που κλαίει ανώνυμα υπομονετική
κι ολένα γαλήνια αλλάζει πάλι μοίρα».
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΡΟΔΟ
Κάτω από τόσες ηδονές
μην είσαι κανενός το βλέφαρο
ύπνε μου εσύ αγνέ
επιτάφιο ρόδο.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΡΟΥΧΑ ΠΟΛΥΦΟΡΕΜΕΝΑ
Πόσο στωικά δέχεσαι
το ανώνυμο της ανυπαρξίας
ποιητέ εσύ θανάσιμα αληθινέ,
ποιά γαλήνια μορφή
κρύβει τα πολυφορεμένα τούτα ρούχα;
τι σπλάχνα φτωχικά
κι όμως ο βίαιος πόνος
είναι όλος δικός σου
τόσο γνώριμος
όπως τ’ άστρα κι οι θύελλες
δεν έχουν δίκιο όταν φωνάζουν,
μα εκείνος υπομένει τραγουδώντας.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΤΡΟΜΕΡΗ ΛΑΜΨΗ
Τώρα ο Ρίλκε μας είπε:
(μακρινή φωνή από τάφο κοντινό)
«έγραψα τα τελευταία μου ποιήματα
σε μια χώρα Βόρεια
κρύα η Γερμανία παγωμένη,
όταν γεννιόταν ο πατέρας σου στην Ελλάδα»·
καλοκαίρι έχεις άδεια τα μεσημέρια
μερικές φορές περνάς γρήγορα πολύ
λες κι ήσουν μια υποψία ήλιου,
μονάχα πάνω στον εξώστη της φύσης
νιώθω πως είναι λάμψη τρομερή
η συνήθεια από κάποιο αόρατο βλέμμα
να γίνεται χειροπιαστά ορατό·
τι εξαίσια αναχώρηση
ο θάνατος κάθε ανθρώπου
παίρνει μαζί του
ό,τι ουρανούς κάποτε τον ακολουθούσαν
γλυκύτατοι σαν μουσική
απαλού δρόμου ζωής·
νάτο στέρεο το έδαφος της μοίρας
κι εμείς ριχνόμαστε πίσω
σε παιδικά μονοπάτια.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Η ΘΕΑ
Απόψε κάποιο αγέρι ασταμάτητα ξενυχτά
μες το κεφάλι μου
κι οι σκέψεις φυλακισμένες προσεύχονται
πως θ’ απουσιάζει κάθε ανώφελο νόημα·
αν και ξέρω πως ολοκληρωτικά
ανήκω πλέον στο μέλλον
είμαι σημερινά θλιμμένος,
η ζωή σταματημένη δεν κινιέται
σαν πεισματάρικο γαϊδούρι
παραμένει αταρακούνητη στις θύελλες·
οι μέρες κάνουν δήθεν πως περνάνε
όμοια γέρικα παιδιά,
εχθρικά ψέμματα,
με βήμα σημειωτό
παιδικότητας δίχως συνείδηση
εγώ πηγαίνω τηλεκατευθυνόμενος
στα μύχια κάποιας καρδιάς
να σβήσω αβυσαλλέος·
ο όγκος κάθε τύχης ανθρώπινης
τοίχος μεγάλος είναι
σκαρφάλωνε απάνω εκεί, συνεχώς
κι ας μην φτάσεις ποτέ
στη κορυφή του
όταν βρεθείς κάπου κοντά της
γίνε εσύ ο ίδιος
η θέα του εαυτού σου
κι αγνάντεψέ τον.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ
Με υποδέχτηκαν οι πόρτες σας
κι ας ήταν κλειστές
καλά κλειδαμπαρωμένη η ζωή
φαίνεται σαν μια προσπάθεια
πετυχημένη
εσώκλειστης ψυχής
να φτερωθεί στο μέλλον
σπόρους καταιγίδας
τρυφερά μεταφερμένης σε ήλιους
γιορταστικούς·
δεν μου ανήκει τούτη η πόρτα
η ίσως κλειστή,
τόσα παράθυρα τεράστιας θέας
υπέροχα υποσχόμενης
καινούργιους κόσμους
κι όμως η ζωή
παίρνει μαζί της
το κάθε άνθισμα
καθώς φεύγει
επιστρέφοντας πάντα
όντως φωτισμένη
στην άλλη κάπως πιο
σκοτεινή πλευρά του θανάτου.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Η ΕΓΚΡΙΣΗ
Ο ουρανός δυνατός
ενός αλλοτινού ανέμου,
πόσα αρχαία άστρα
έχτισε ο θεός
όταν ήτανε ακόμη νέος
μα ύστερα ωρίμασε
και σταμάτησε ευχαριστημένος
κάθε αδιάκοπη προσπάθεια
δημιουργίας του κόσμου
για αυτό πάντα ξαπλώνει
τώρα το σύμπαν
κι αναπαύεται·
όλα εδώ πέρα
σε τούτη τη ζωή
μου τραγουδάνε
κι εγώ νιώθω
σαν να βρίσκομαι
μέσα στον τάφο σου·
χρειάζεται έγκριση
από τον Ύψιστο Κύριο
η μέρα αυτή η σημερινή
η χθεσινά φιλοσοφημένη
κι η αυριανά κατεστραμμένη
αλλιώς δεν περνάει ποτέ
μένοντας για πάντα σημερινή·
μάντεψε τις πρώτες εικόνες
πόσα ερείπια αυριανά
θα έρθουν ως εδω
να μας επισκεφτούν
για μια τελευταία φορά.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΕΥΛΟΓΙΑ
Να ‘σαι για λίγες μέρες
ζωντανός ακόμη
είναι ευλογία καλοκαιρινή
κι ας κυματίζεις χειμωνιάτικα
σε θάλλασες που πεθαίνουν
μέσα σου·
ο πλέον έμπιστος μας ήλιος
απουσιάζει
και τούτο το συνομήλικο ρόδο
ανθίζει ανάσες ψυχής·
ο φίλος ο καλός
αλλάζει ανείπωτα όψη
και ψοφάει σαν σκυλί
πιστά θνητό,
τώρα πάνω στα τραπέζια
σπασμένα βάζα βρίσκω,
ο κόσμος όλος είναι
μια τραγουδισμένη φράση
τριγύρω άγγελοι ανθίζουν
μην μου μιλάς πλέον πια
εσύ για ποίηση
βαρέθηκα τις λέξεις
φύση χρειάζομαι
και τίποτα άλλο·
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ, HELLENIC POETRY, 2020
Recent Comments