Γιώργος Σαραντάρης 1908-1941 (Η μεγαλύτερη ποιητική μας απώλεια)
![](https://hellenicpoetry.com/wp-content/uploads/2015/02/Σαρανταρης.jpeg)
Ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως την δεκαετία του 1930 (την δεκαετία δηλαδή που γεννιόντουσαν οι ποιητές της λεγόμενης δεύτερης μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς) ο Σαραντάρης (ο οποίος διέσχιζε μόλις την τρίτη δεκαετία της ζωής του) ήτανε ο λαμπρότερος ‘Ελληνας ποιητής. Θα τολμήσουμε να πούμε: Πιο λαμπρός ακόμη και απ’ τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Έτσι λοιπόν ο τραγικός του θάνατος το 1941 από τύφο υπήρξε η μεγαλύτερη ποιητική μας απώλεια.
Therefore it is not coming as a surprise the fact that Helenic Poetry said about him:
Blessed are my children. I love them all. Sarantaris was my most beloved one. And she quoted:
Πόσο αγαλλιάζω
καθώς βλέπω σιγά σιγά
τις ρίζες τους
να φτερουγίζουν
και θα γίνεται πουλί
ο χρόνος
κι ο τάφος σας
δισέγγονα μου
μια όαση στο θάνατο.
Παρακάτω θα παρουσιάσουμε κάποια ποιήματα απ’ το βιβλίο “Γιώργος Σαραντάρης, Ποιήματα; Τόμος Τέταρτος, 1936-1938” απ’ τις εκδόσεις GUTENBERG, 1987.
Όπως και την μεταποίηση τους απ’ τον Μενέλαο Καραγκιόζη.
“Στίχοι που μου ήρθανε στη γέφυρα ενός βαποριού”, Σελίδα 227.
Ραγδαία θα σβήσουμε, όλοι θα πεθάνουμε
Ο εφιάλτης με τα κύματα στον ώμο
Μεταφράζω την θάλασσα βιαστικά
Δεν υπάρχουν ζώα φυτά ορυκτά
Δεν υπάρχει παρά ο άνθρωπος
Που δεν είναι ο θνητός εκείνος!
Όλα τα ποιήματα μου θίγονται από τον ουρανό
Που όπως δεν σαλεύει
Δεν επιθυμεί
Δεν χαιδεύει τη θάλασσα
Ο ουρανός μας που δεν έχει σχήμα.
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Εισπνέοντας στάχτες αλήθειας
τον ουρανό θα σβήσω
δια πυρός και σιδήρου.
Σαν σκοτάδι ξαγρυπνώ και χαιδεύω
τους εφιάλτες της νύχτας.
Άνθρωπος η ζώο ότι κι αν είσαι
δεν έχει σχήμα η ψυχή σου.
Λησμονημένος ο βυθός απομακρύνεται
στον εαυτό του.
Με ασάλευτο χώμα σκεπασμένοι
οι νεκροί δεν επιθυμούν
να ξυπνήσουν.
Βιαστικά η θάλασσα τρέχει
ν’ αγκαλιάσει τα κύματα της.
Ποιητή τι όμορφα που
μεταφράζεις την σιωπή.
Με γαλήνια ειρωνεία
θίγεις ήλιε τα μυστικά
της παγωμένης λίμνης.
Απερίγραπτος ο νους των φυτών
ευωδιάζει υπαίθριο δάκρυ.
“1η Ημερίδα Μανδραγόρας “
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΩΛΕΙΑ
“Ένα Στόμα”, Σελίδα 225.
Ένα στόμα μας τρομάζει όλους
Ανεπιτήδευτο άγγιγμα
Η ευθύτητα ενός προορισμού
Που δεν αφήνει το χώμα
Και αποβλέπει σ’ ένα λιτό
Μαύρο σκοτάδι.
12.10.1937
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Ανεπιτήδευτο σκοτάδι
τα μαύρα σου μάτια που αγναντεύουν;
Λιτός ο προορισμός της ευθείας
το άγγιγμα του θανάτου άσαρκο.
Σαν λιωμένο χιόνι υπνο-
δακρύζουν τα όνειρα.
Με τρομάζεις ζωή
σε τι αποβλέπεις;
Κλάψε τυφλό μάτι
και στάξε το θλιμμένο σου φως.
Καμπουριασμένη η σάρκα
σηκώνει το βάρος της ψυχής.
Η ποιητική σου υπόληψη
ακέραιε στοχαστή
σε εγκωμιάζει.
“Είταν καιρός”, Σελίδα 391.
Είταν καιρός που η άνοιξη
Μας αγαπούσε ακόμα
Μας έστελνε πουλιά
Να κελαηδήσουν
Και με τις ώρες μας
Να περπατήσουν συντροφιά
18.10.1938
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Η άνοιξη κελαηδούσε
κι εμείς περπατούσαμε
συντροφιά με τα πουλιά.
Επιτέλους άνθισε η
ψυχή του ανθρώπου.
Τις χαρούμενες ώρες αγκάλιαζε
ο καιρός ευτυχισμένος.
Ήταν τότες που ακόμη
μας αγαπούσε η ζωή.
“Ο ουρανός μύριζε δυόσμο”, Σελίδα 383.
Ο ουρανός μύριζε δυόσμο
Μα ποιός μας φύλαγε
Σαν περπατούσαμε;
Αχλάδια τρώγαμε
Ποιός μας καρτέραγε
Όξω απ’ τον κήπο
Ποιος ενοχλούσε
Την ομιλία μας
Και πηγαινοέρχοταν
Σαν σύννεφο
Ενώ είταν τέλεια
Η μοναξιά μας
Ο ουρανός μύριζε δυόσμο.
12.8.1938
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Τρώγαμε τις σκέψεις του νου
και ταίζαμε την γνώση
περπατούσαμε σιωπηλοί
στον κήπο της αιώνιας φωνής
πηγαινοερχόταν νεογέννητη η ζωή
ετοιμοθάνατη
σαν σύννεφο η ψυχή
ξαπλωμένη πάνω στη σάρκα
η μοναξιά μάς καρτέραγε
ο ουρανός δεν ενοχλούσε τα άστρα.
Σαν να ενσαρκώθηκε ο θεός
αν κι εσείς τον καταραστήκατε
εκείνος σας ευλόγησε
όπως όταν τα σπλάχνα
θεοπλάθουν τις ψυχές τους
στο απειροελάχιστο όριο
σχεδόν ταυτόσημες.
“Εποχές και Συγγραφείς ΕΤ1”
Recent Comments