The second Post-war generation (Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά)
Γιάννης Νεγρεπόντης (1930-1991)
“Ένας διορισμός”
Το μέσον-για να περάσει ο Τάκης τους απ’ τους γιατρούς-
ήταν ένας κύριος με κόκκινο πρόσωπο, γκρίζα μαλλιά
περιποιημένα νύχια ένας πολύ σοβαρός κι ευγενικός κύριος.
Εκείνη μόνο δεκαοχτώ χρονώ κι αγαπούσε πολύ τον αδελφό της.
Κανείς δεν έκανε πως κατάλαβε τίποτα.
Την Κυριακή έκαναν κι ένα γλεντάκι
για το διορισμό κι έφτιαξαν και χαλβά.
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη
Η μοναξιά αγαπούσε πολύ τον δίδυμο αδελφό της.
Ο ποιητής με τα περιποιημένα νύχια
συνοδευόταν πάντα
από μια χούφτα ευγενικούς στίχους.
Μαζεύτηκαν οι θεοί στον Όλυμπο
όχι για ορειβασία
απλά έκαναν ένα γλεντάκι.
Ο γιατρός είχε γκρίζα μαλλιά
δυστυχώς η ερωμένη του
πέθανε από καρκίνο.
Συχνά το φως περνά απαρητήρητο.
Ο διορισμός ενός ερασιτέχνη φιλόσοφου
ως φαροφύλακα
δεν σχολιάστηκε
απ’ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Έκανε πως δεν κατάλαβε τίποτα η γνώση.
Ήταν κύριος ο Τάκης
αφού αυτοκτόνησε δεκαοχτώ χρονών
την προηγούμενη μέρα
η γιαγιά του
είχε φτιάξει ένα χαλβά.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ:
Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1930 στη Λάρισα. Σπούδασε αρχαιολογία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (λόγω πολιτικών φρονημάτων δεν αξιοποίησε ποτέ επαγγελματικά το πτυχίο που πήρε) καθώς και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Συνεργάστηκε με περιοδικά και εφημερίδες όπως και με την ΕΡΑ. Μετά το 1967 ασχολήθηκε με τη συγγραφή στίχων για τραγούδια. Η πρώτη του ποιητική συλλογή έρχεται αργότερα, το 1958. Είναι το «Πρόσωπα και χώρος», όπου υπογράφει με το ψευδώνυμο Νεγρεπόντης, με το οποίο καθιερώνεται. Υπήρξε αριστερός, την 21η Απριλίου 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται για τρία χρόνια, στη Γυάρο και τη Λέρο.
Καταπιάστηκε και διακρίθηκε σε όλα τα είδη του γραπτού λόγου: ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, τραγούδι, κριτική, δοκίμιο, χρονογράφημα, σάτιρα, ευθυμογράφημα, παιδικά, ραδιοφωνικό σχόλιο. Τραγούδια του έχουν μελοποιήσει οι Μίκης Θεοδωράκης, Χρήστος Λεοντής, Λίνος Κόκκοτος και άλλοι. Από τους πρωτοπόρους της «πολιτιστικής επανάστασης» της δεκαετίας του ’60, έγινε ευρύτερα γνωστός και αγαπητός με τα τραγούδια του «Το ακορντεόν» (που τελειώνει με το σύνθημα «δεν θα περάσει ο φασισμός») και «3ος παγκόσμιος» που μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος. Ο ίδιος μελοποίησε τα αντιρατσιστικά «Νέγρικα», που τραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη. Ήταν τα τραγούδια που έγιναν αρχικά γνωστά από τις μπουάτ και πέρασαν και τραγουδήθηκαν -απαγορευμένα πια- από στόμα σε στόμα, στα χρόνια της δικτατορίας.
Την 21η Απριλίου 1967 ο Γιάννης Νεγρεπόντης συλλαμβάνεται και παραμένει εξόριστος στη Γυάρο και τη Λέρο (Παρθένι) τρία χρόνια. Εκεί γράφει το «Φυλάττειν Θερμοπύλας», που βγάζει έξω παράνομα και μοιράζει σε φίλους, πριν κυκλοφορήσει σε βιβλίο, η γυναίκα του Αργυρώ. Το ίδιο κυκλοφόρησε και στα γερμανικά, σε μια θαυμάσια έκδοση με χαρακτικά του μεγάλου Κρις Χάμπερ.
ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΣ «ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ» (MINOS)
Άλλη μια δουλειά του Λοΐζου με παλαιότερο υλικό, το οποίο όμως εκδίδεται για πρώτη φορά δισκογραφικά το Νοέμβριο του 1975. Τα τραγούδια είχαν γραφτεί στα μέσα του 1966 και τον Φεβρουάριο του 1967.
Το θέμα τους δεν είναι άλλο από τις φυλετικές διακρίσεις της εποχής εκείνης και της άνισης μεταχείρισης των νέγρων έναντι των λευκών. Ο Γιάννης Νεγρεπόντης (Ξυνοτρούλιας το πραγματικό του επώνυμο) περιγράφει περιστατικά από αυτή την εποχή, τασσόμενος σαφώς υπέρ της ισότητας όλων των φυλών της γης και η Φαραντούρη τα ερμηνεύει ιδανικά, στην πρώτη και τελευταία της δισκογραφική συνεργασία με τον Λοΐζο: “Youtube“
ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗΣ «ΤΟ ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ»: “Youtube“
Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόνΜα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόνΤ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός
“Δεν θα περάσει ο φασισμός”
Όταν στη δεκαετία του ’60 α Γιάννης Νεγρεπόντης έγραφε (και ο Μάνος Λοίζος τραγουδούσε): “Δεν θα περάσει ο φασισμός” δεν εννοούσε βέβαια μονάχα τον εξωτερικό φασισμό (τον Γερμανικό, τον Ιταλικό η οποιοδήποτε άλλον, είτε με όπλα είτε με οικονομικές πολιτικές) αλλά προπάντως τον εσωτερικό φασισμό, τον Ελληνικό δηλαδή.
Είχε εκτός των άλλων την ικανότητα να βλέπει πέρα από την εποχή του, πράγμα που φαίνεται κι από τους ακόλουθους προφητικούς στίχους, από το «Φυλάττειν Θερμοπύλας»:
«Πολλά μας βρήκαν/ και τα χειρότερα/ απ’ τα μέσα/ Τ’ απόρθητα κάστρα/ τα μεγάλα/ ποτέ δεν πέφτουν/ απ’ τα έξω/ το λάλον ύδωρ/ απερίσκεπτα/ αφήσαμε να χαθεί».
Νίκος Γρηγοριάδης (1931-2012)
Έφυγε από τη ζωή πριν από μια εβδομάδα ο ποιητής και φιλόλογος Νίκος Γρηγοριάδης: “Καθημερινη, 11.10.2012” .
Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Θεσσαλονίκη και εργάστηκε στην ιδιωτική και στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση από το 1958 ως το 1982.
Το 1983 προήχθη σε Σχολικό Σύμβουλο και έγινε μέλος της συντακτικής ομάδας η οποία ανθολόγησε τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, για το Γυμνάσιο και το Λύκειο.
Συγκεντρωτική έκδοση Νίκος Γρηγοριάδης, ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
” Με κοιτάς και θολώνουν”
Με κοιτάς και θολώνουν
οι θάλασσες. Κρέμονται
ανάποδα οι ανθισμένες
μηλιές. Που με πας; που με σέρνεις;
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Κοιτώ τις μηλιές του πελάγους
θολώνουν οι ανθισμένες ψυχές των ψαριών
είμαι κι εγώ δείγμα ύπαρξης.
Κρέμονται ανάποδα
τα καράβια απ’ τα κατάρτια σου
θάλασσα που με πας;
σέρνεις πίσω μου τα κύματα.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (1939-)
Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Daztmouth, N.Y. State, Princeton, Columbia κ.α.) Το 2000 τιμήθηκε με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών). Πρωτοδημοσίευσε στην “Καινούργια Εποχή” το 1956. Έργα της είναι: Λύκοι και σύννεφα, 1963, Ποιήματα 63-69, 1971, Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό, 1974, Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης 1977, Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας 1978, Ενάντιος έρωτας 1982, Οι μνηστήρες 1984, Οταν το σώμα 1988, Επίλογος αέρας 1990, Άδεια φύση 1993, Λυπιού 1995, Ωραία έρημος ωραία η σάρκα 1996. Πλούσιο είναι και το μεταφραστικό της έργο.
Ένα “longform” αφιέρωμα στην Kατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ
Βίντεο, αναγνώσεις και κείμενα για την Ελληνίδα ποιήτρια.
Σε κάποιες απ’ τις ερωτήσεις έδωσε τις εξής καταπληκτικές απαντήσεις (αυτό το κλωσσοπούλι του Παρνασσού):
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία; Να μην έχω καμία υποχρέωση, να κάνω αυτά που θέλω, ηρεμία, ησυχία, σκέψεις, σημειώσεις και ξεκούραση, πριν την τελική ξεκούραση.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; Φοβάμαι γιατί είμαι μόνη μου, μην πέσω, γιατί αν πέσω, δεν έχω κανέναν να με σηκώσει.
Ποιο εν ζωή πρόσωπο εκτιμάτε περισσότερο; Τον Τίτο Πατρίκιο.
Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει; Σε ένα γράμμα που μου είχε στείλει ο νονός μου Νίκος Καζαντζάκης “κλωσσοπούλι του Παρνασσού μην με ντροπιάσεις”
Τι απεχθάνεστε περισσότερο στην εμφάνισή σας; Δεν ήμουν ποτέ ωραία, αλλά τώρα μισώ τα σημάδια του χρόνου.
Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερή σας επιτυχία; Το ότι έχω γράψει μερικά καλά ποιήματα.
“Το Συντριβάνι”
Στο μουχλιασμένο κήπο
ξανακυλάει το νερό
απ’ το πέτρινο στόμα του Ποσειδώνα
και το βατράχι αήττητο
νέα γενιά ετοιμάζει
πάνω σε βλοσυρά απολιθώματα.
Α! ναι το ίδιο απροσδόκητα
η γλύκα ξεχειλίζει,
το σιντριβάνι ανατέλλει
τους νερένιους ήλιους του ξανά,
ενώ η ψυχή μου
νυφίτσ’ απροετοίμαστη
σκιάζεται στη φουντωτή μονή της.
Κι όπως το πάρκο ανασάλευει αργά
κι αναγαλλιάζουν οι κουκουβάγιες
στα σκοτεινά γραφεία τους
κι ακούγονται οι πίδακες βροντεροί
μεσ’ απ’ τις σιωπηλές πέτρες
της κλειστής κατοικίας,
έτσι κι η έπαυλη-ζωή μου
ζωντάνεψε ξανά
από τα γάργαρα νερά
που μου ‘χυσες στο στόμα.
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη
Γάργαρο αίμα ανατέλλει
συντριβάνι λέξεων η ποίηση
απροετοίμαστος ο Ποσειδώνας
βουτάει στο κύμα
η νέα γενιά απροσδόκητα
γερνάει
κι οι φλέβες δακρύζουν αργά
αναγαλλιάζουν τα κόκκαλα
μουχλιασμένοι ήλιοι
ξεχειλίζουν το σκοτεινό τους φως
κι ακούγονται ξανά
οι βροντερές σιωπές.
Ζω κλεισμένος
στην πάλη των κυμάτων
στο ακατοίκητο πέλαγος
σκιάζεται η μοίρα μας.
Η φουντωτή σκέψη της κουκουβάγιας
με κάνει να αργοδακρύζω
ανασαλεύει η πέτρινη ψυχή μου.
“Η Κατερίνα διαβάζει ποίηση”
“Τι να μας πουν και οι Ποιητές”
Λεία Χατζοπούλου – Καραβία (1932-)
Η Λεία Χατζοπούλου – Καραβία γεννήθηκε το 1932 στην Αθήνα και κατάγεται από την Σμύρνη. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών(1972) και υποστήριξε τη διατριβή της Συγκριτικής Γραμματολογίας στη Σορβόννη(1992). Σπούδασε επίσης πολλές ξένες γλώσσες, όπως αγγλικά τα οποία γράφει και διδάσκει αλλά και γερμανικά, ισπανικά, ρωσικά και άλλες. Έχουν εκδοθεί 60 βιβλία της, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί, δημοσιευτεί και εκδοθεί σε άλλες χώρες. Επίσης, πολλά από αυτά έχουν παιχτεί στο θέατρο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο στη χώρα μας αλλά και σε άλλες. Επίσης δίδαξε θέατρο και διεύθυνε το Θεατρικό Εργαστήρι Νέας Σμύρνης, 1983-1999. Ήταν Πρόεδρος του Διεθνούς Φόρουμ Θεατρικών Συγγραφέων του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (UNESCO), και Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του, 2000-2006. Οργάνωσε διεθνή συνέδρια θεατρικής έρευνας στην Ελλάδα (1996, 1998, 2000). Ο Δήμος Νέας Σμύρνης, που τιμά τρεις Έλληνες δημιουργούς κάθε χρόνο, την τίμησε στις 12 Μαρτίου 2008 και της απένειμε το χρυσό μεταλλείο της Πόλης.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (Cenacle Europeen) αποφάσισε παμψηφεί να απονείμει το Βραβείο Leopold Senghor 2009 στη συμπολίτισσά μας (εκ γενετής και έως θανάτου, όπως λέει) Λεία Χατζοπούλου – Καραβία. Η τελετή θα γίνει στο Πολιτιστικό Κέντρο 16 rue Monsieur le Prince, Paris 75006, το Σάββατο 20 Ιουνίου, 14.00 – 16.00.
Όποιος συμπολίτης μας βρίσκεται στο Παρίσι την ημέρα εκείνη είναι προσκαλεσμένος στην εκδήλωση: Βραβείο Leopold Senghor 2009
“Σ’ αγαπώ”
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι δυνατός.
Θα μπορούσες να κρατήσεις στη χούφτα σου
έναν υάκινθο
χωρίς να τον πονέσεις.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ηθικός σαν το ζώο.
Σίγουρος σαν τη φύση.
Γόνιμος σαν τη βροχή.
Ταπεινός σαν τα ποτάμια
που χύνονται στη θάλασσα.
Τέλειος σαν το κύκλο.
Και πάνω απ’ όλα
άφταστος
σαν τη γραμμή του ορίζοντα
σε μεγάλο ταξίδι.
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Χύνονται οι ορίζοντες
προς την γραμμή του δειλινού/
σ’ αγαπώ σκέψη
γιατί κρατάς στην χούφτα σου
τα δάχτυλα μου/
θα μπορούσες θάλασσα
αν πραγματικά ήθελες
να ταξιδέψεις στα πελάγη σου/
γόνιμο ζώο
με την στείρα του ηθική
ο άνθρωπος/
τέλεια η ταπεινότητα της φύσης
σαν άφταστος κύκλος/
σίγουρο το ποτάμι
πως θα κυλήσει/
και πάνω απ’ όλα
ο πόνος της βροχής
πάνω στην αγάπη σου υάκινθε.
Κώστας Πασβάντης (1938- )
Ο Κώστας Πασβάντης γεννήθηκε στη Δράμα. Έκανε Πανεπιστημιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά. Οικονομικός διευθυντής σε πολυεθνικές εταιρείες. Ποιητής με πέντε δημιουργικές συλλογές, τα «Μυθολογικά», την «Άλλη Άνοιξη», τα «Κοντάκια», την «Πόλη που φεύγει» και “Στο βάθος του καθρέπτη”, από τις εκδόσεις “Μελάνι” . Οι εκδόσεις έγιναν αντίστοιχα 1975, 1978, 1983, 1991 και 2009.
Τρία υπέροχα (αν και αμεταποίητα ακόμη απ’ τον Καραγκιόζη) ποιήματα του Πασβάντη
“Ο κόσμος”
Τόση σπατάλη λέξεων, Θεέ μου,
ενώ θ΄ αρκούσε να συλλαβίσουμε μονάχα,
χάραμα,
μεσημεριάνθεμο,
φωνές της θάλασσας,
εσπερινοί.
Κάτι από τις ακρογιαλιές του Ομήρου
ή μια νύχτα ζεστή, καθώς βαθιά το γιασεμί
αναστέναξε.
Και ιδού το θαύμα.
Ανθίζει ο κόσμος.
Το μέσα, πλούτος.“Αντιγραφή”
Στη σκόνη κείτομαι, γέρος.
Κι όμως, τα τείχη αυτής της πόλης,
κάποτε, πάτησα
και τους δρόμους της ερήμωσα.
Τώρα, σκόνη μπρος στην πύλη,
σα διακονιάρης και γεράματα
και να με βρίζουν
και να με γαβγίζουν τα σκυλιά.
Όταν κάποιος ρωτήσει ποιος είμαι,
από πού έρχομαι, του απαντώ:
Είδα Πολιτείες, είμαι μονάχος.
Βραδιάζω.“Είναι τιμή, μεγάλη τύχη”
Είναι τιμή, μεγάλη τύχη
που γράφουμε και μιλάμε ελληνικά,
που μας ανέχεται αυτή η γλώσσα.Και μας υπομένει
και στα χειρότερα, στα τρισβάρβαρά μας κάποτε.
Και σαν μάνα ευσπλαχνική, μας συγχωρεί.Μεγάλη παρηγοριά η γλώσσα μας η ελληνική.
Κάθομαι συχνά κι ακούω το θρόισμά της.(από τη συλλογή “Στο βάθος του καθρέπτη”, 2009)
“Μελαγχολία του ποιητή”
«ανεμοτραφές» λέει το κύμα ο ποιητής
Δοκίμασα λέξεις ανεκτίμητες
φύτεψα μα δεν είδα τον καρπό.Τώρα που άρχισα να καταλαβαίνω κάπως
οι λέξεις μού αντιστέκονται∙
ακούω άδεια τα λόγια μου που κουδουνίζουν.Άλλωστε, ζώντας σε καιρούς ευτελείς
μιλώντας μιαν άλλη γλώσσα που δε συμφύρεται στην αγορά
εκφράζοντας συγκινήσεις τόσο φιλάργυρα ιδιωτικές και για πράγματα έτσι ανώφελαΈχω περάσει ήδη τη γραμμή και απομονώθηκα∙
συχνά που νιώθω ξένος στις αναπόφευκτες συναναστροφές.Δοκίμασα λέξεις ανεκτίμητες γύρεψα να περάσω την άλλη σιωπή θα τελειώσω
μεταπράτης λέξεων.Ταμίευσα τη ζωή μου τη διασκεύασα∙ ωστόσο
κουβεντιάζω ακόμα.
Λιγάκι κάθε μέρα
να μη σκουριάσει η γλώσσα.Από τη συλλογή Κοντάκια (1983)
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Αρχίζω να καταλαβαίνω
γιατί η μελαγχολία είναι σιωπηλή
του ποιητή.
Φιλάργυρε χρόνε
ζούμε τις ανώφελες ώρες σου.
Φύτεψα ανεκτίμητους τάφους
μα ποτέ δεν είδα τον καρπό του θανάτου μου.
Γυρεύεις τις καρδιές που κουδουνίζουν
γιατί;
ζώντας σε καιρούς ευτελείς
συναναστρεφόμαστε κουφόψυχα πλάσματα
γιατί;
‘Έχω περάσει ήδη’
στην άλλη όχθη του δειλινού.
Η απειλή του ήλιου
τέλειωσε το μακρινό της ταξίδι
ακόμη κολυμπά το φως.
Οι τσέπες της αγάπης γιομάτες
αγοροπωλησίες εαυτών
με τα ιδιωτικά μας χρήματα
περιφερόμαστε στο παζάρι της σάρκας.
Αποταμιεύει λόγια η σιωπή
να μη σκουριάσει τα κόκκαλα
διασκευάζω το μέλλον.
Ωστόσο ο ποιητής
σημαδεύει τη κάθε μέρα
στο μέτωπο της
με μια σφεντόνα
φτιαγμένη απ’ την ανθρώπινη γλώσσα.
Χρίστος Ρουμελιώτης (1938-?)
Το 1979 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του Κλειστή Θάλασσα.
“Υστερόγραφο”
Τώρα ο καθένας
ας απλώσει τη δική του θάλασσα
άλλη θάλασσα ας μη περιμένει
τώρα ο καθένας
ας ανοίξει τους δικούς του ασκούς
άλλος άνεμος δε θα υπάρξει
και πια τι να τις κάνουμε τις σάλπιγγες
τώρα που ο πόλεμος τελείωσε
(Απ’ τη συλλογή “Κλειστή θάλασσα, 1979)
Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:
Έκλεισε η θάλασσα
τα βλέφαρα της
γαλάζιος ύπνος
κι υστερόγραφο θανάτου
ανοίγουν οι τάφοι
τα φτερά τους
να υποδεχτούνε
νεκρούς ανέμους
απ’ εδώ και πέρα
μονάχα η σιωπή
θα υπάρξει
ας μην περιμένεις
σάλπιγγα τους ήχους
πια τι να τις κάνουμε
τις μέρες
ως κι οι λεπτομέρειες
του πολέμου τυραννισμένες
τώρα ο καθένας
ας απλώσει την ψυχή του
στο σχοινί εκείνο που βασανισμένο
από αγέρηδες
σφυρίζοντας αγκομαχεί.
Recent Comments