ADONIS-KARAGIOZIS II

ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ Η HELLENIC POETRY ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΛΙΓΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015 ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΑΔΩΝΙ.

ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ, ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΣΚΟΥΣ:

WOODKID, Heather McIntosh, Jan A P Kaczmarek, Maxence Cyrin, Vladimir Martynov,  Mika, Leonard Cohen e Philip Glass , Montserrat Figueras, Johann Pachelbel, Jordi Savall, Rolf Lislevand, Pedro Estevan, Arianna Savall, Anoushka Shankar, Marin Marais,   Amiina, Jonn Serrie, Jonas Saalbach, Oliver Schories,  La giovinezza, Minimal in June, Kronos Quartet, Epic Chillstep Collection 2017, La Grande Bellezza, Ludovico Einaudi, Black Autumn, Tycho, Waking Dreams, The Marphoi Project, Xandra , Nomyn, Leif Coilffiled, Neutrin05, Rødhåd & Recondite,  Joris Voorn, Coccolino Deep, The Sound Defects, Thom Brennan, Mathias Grassow & John Haughm

The Certainty of Shadow – by Maurizio Ruggiano and Kali Jones with Adonis (Ahmed Said Esber)

1. Woodkid – Conquest of Spaces

Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ (Σελ. 47)

Έλα κοντά μου ουρανέ και ξεκουράσου

Στον στενό μου τάφο

Στο φαρδύ μου μέτωπο.

Και μείνε δίχως πρόσωπο και δίχως χέρια

Δίχως ρόγχο δίχως παλμό

Και διπλά αποτυπώσου

Η σκιά μου κι η σκιά της γης.

©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

2. Heather McIntosh, Compliance

ΘΥΣΙΑ (Σελ. 49)

Στις σπηλιές του αρχαίου μαρτυρίου

εκεί όπου αγαπούσα τον Θεό

και τις γυναίκες των παλατιών

εκεί όπου ζήσαμε, εγώ με σύντροφο την τρέλα

Χάθηκα μες τους μήνες

διέσχισα την ερημιά

κι άφησα πίσω μου τον δρόμο.

Στο όνομα ενός θεού που χαράζει το βιβλίο του

στις σπηλιές του αιώνιου μαρτυρίου,

τούτη τη φλόγα υψώνω

και μια μύγα θυσιάζω.

Στο όνομα αυτών των ήλιων που παρελαύνουν

αρχίζω τούτη τη νεκρώσιμη ακολουθία.

©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

3. Jan A P Kaczmarek Total eclipse – Two trains

Adonis: ISIS and Nusra didn’t fall from the sky

Twenty years after his last visit to the Cairo International Book Fair, renowned Syrian poet Ali Ahmed Said, who is known as Adonis, gave a speech about the city he believes is at a decisive historical crossroads. He lashed out at Arabic culture and Islamic history, describing it as a “bloody history that terrorism has always been a part of,” a history that gave birth to most contemporary forms of terrorism, as represented by ISIS and Jabhat Al-Nusra.

Adonis, 85, who described himself as a non-religious person, participated in 46th Cairo International Book Fair, which is held under the theme of ‘Culture and Renovation’. The title of his speech was, ‘Towards a New Religious Discourse’.

Expressing his pleasure to be in Egypt again, the country that once made huge contributions to human civilisation, as he put it, Adonis said that Arab modernisation is way behind us, it is not with us neither in front of us, it lies very far back in time. The treatises and ideas that were raised in the 2nd Hijri century (8th century), were more deep, radical, daring and progressive than any of the ideas being discussed now in the 21st century, he said.

The renowned poet, who was nicknamed after the Greek god of beauty and desire, used harsh terms to describe Egyptian culture and Islamic civilisation, saying that 14 centuries after the emergence of Islam “1.5 billion Muslims do not have a single intellectual, poet or contemporary philosopher, there are only clerics and religious men.”

“Our modernity is behind us, the only way to reverse that is to reverse the path of our thinking. The best poets who moved from the language of the city and carved a new language that suits the metropolitan life like Abu Nawas, or those who restructured the poetics of the Arabic language, like Abu Tamam, and reinterpreted the inherited religious and social legacy, like Al-Maarri, all existed in the early era of Islam. Now the question is how all these achievements happened in the past and not the present is the big question that is challenging us,” he said.

Moving into a different era does not only require a reverse of thinking but a cognitive and aesthetic break with the past, Adonis said.

The renowned poet does not believe in the possibility of renovating the religion, as every renovation of a religion creates a new religion, rather he thinks the only way towards a different religious discourse is by reinterpreting the religious texts, “to make it them something different.”

He thinks that the whole Quran now has been reduced into 150 verses that tackle the Sharia law, rituals, and sex, while the verse that urges the Muslims to think critically and think about the vision of the world, and inventing new methods has been excluded from interpretation. “Shifting into a new reality requires a break with all that,” he asserted.

“Today we don’t need tolerance we need equality, tolerance has played a great role in human history but today, we need equality, tolerance implies a higher position, implies a hierarchy between the one who tolerates and those who are being tolerated, but now we need equality more than at any other time, we need not speak out of the grounds of absolute truth but from equality.”

Adonis, who spoke to a huge audience that filled the main hall at the book fair, refused the distinction between true Islam and false Islam, rather he believes there are moderate Muslims and extreme Muslims, as Islam is one.

“There is no true Islam and false Islam, it is one Islam, there is a moderate reading and an extreme reading of Islam, it is wrong to say so, and this is one of our big mistakes and ills,” he explained.

The renowned poet believes that Arabs have no vision to combat terrorism, and that the Arab regimes which are fighting each other are bankrupt and have nothing to provide, thus the people of this very unique area have to face the picture that is drawn for Islam now.

“The extremists represented in ISIS or Jabhat Al-Nusra didn’t fall from the sky, they are the extension and the result of a long Islamic history. Arab-Arab wars have never ceased during the past 14 centuries, since the establishment of the first state in Islam, which was built on violence and the exclusion of others, contemporary terrorism today is just a part of the long history of terrorism that we have.”

“We lack critical thinking and we are very self righteous, the Arab man is always right, he exists, grows up and dies infallible, innocent of every wrong, the other is always the one at fault, the real revolution has to be against ourselves first, and then we will know how to rebel against the world and against others.”

“I hate giving speeches, instructions and guidelines because the greatest teacher of every man is himself, but I say that mainstream Arab culture teaches nothing but lying, hypocrisy and insincerity, censorship is an organic component of Arab culture, not only the one imposed by authority. It is just part of the wider social and political censorship, I can’t say all that I’m thinking, even to myself.”

Building on all that he had said, Adonis told his audience that there is no role for the intellectual in such a culture.

“There’s no value to a culture that does not say the truth,” Adonis said, and the way out he summed up in four points.

The first is a complete break with the common interpretations of religious texts, which were meant to be texts of mercy and compassion but have turned into a violent and vengeful texts.

“I’m not a religious person but I respect those who are religious, as long as their religiosity is individual and they do not seek to impose it on others.”

Islam for Adonis is never a state and the prophet Muhammad did not seek to establish an Islamic state and left the affairs of the people to be determined by them, and turning Islam into a state turns religion “from a spiritual horizon into a prison.”

Thus the second thing is to separate Islam from the state.

The third is to liberate Arabic culture from its functionalism, and the fourth is to establish a democracy, yet he ended his speech by saying that this is hard to reach at the moment.

Adonis ended his speech by saying, “I didn’t mean for this to give any answers, I have no answers or solutions, I only have questions and I hope I have given you things to think about.”

AHRAMONLINE

4. Where Is My Mind- Maxence Cyrin

ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ  (Σελ. 51)

Φύγε, δεν θέλουμε να επιστρέψεις περιστέρι

Αυτοί παρέδωσαν τη ΄σάρκα τους στους βράχους

κι εγώ οδεύω προς τον πυθμένα τον απύθμενο

κρεμασμένος στο ιστίο της κιβωτού.

Είναι ο κατακλυσμός μας ένας πλανήτης δίχως περιστροφή

Ξέχειλος και πανάρχαιος

Ίσως μέσα του οσμιστούμε τον Θεό των θαμμένων εποχών

Φύγε, δεν θέλουμε να επιστρέψεις περιστέρι.

©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

5. Vladimir Martynov – Come In!

ΑΔΑΜ (Σελ. 52)

Ο Αδάμ μου ψιθύρισε

μ’ έναν πνιχτό στεναγμό

σιωπή, παράπονο:

“Δεν είμαι εγώ ο πατέρας του κόσμου

Δεν είδα τον παράδεισο

Πήγαινέ με στον θεό”.

 ©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

 6. Mika – Any Other World

ΜΕΝΟΣ (Σελ. 63)

Ο Ευφράτης μαίνεται

Στις όχθες του λαρύγγια

πύργοι-σεισμοί, βροντή

και κύματα-άλογα…Είδα την αυγή με τούφες ψαλιδισμένες

και το νερό με βρυχηθμό ακονισμένο να κυλά αγκαλιάζοντας τις λόγχες του.

Ο Ευφράτης μαίνεται

Τούτο το πληγωμένο μένος ούτε η φωτιά το σβήνει

ούτε κι η προσευχή.

©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

7. Leonard Cohen e Philip Glass – This morning I woke up again

ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΕΣ (Σελ. 66)

Ανάμεσα στην ηχώ και τη φωνή είναι δυο ποιητές

ο πρώτος μιλάει σαν φεγγάρι

σπασμένο,

Ο άλλος σωπαίνει σαν παιδί

που κάθε νύχτα αποκοιμιέται

στα χέρια ενός ηφαιστείου.

©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

8. Montserrat Figueras – Yo soy la Locura(Henri de Bailly)

ΑΠΟΚΡΗΜΝΟΙ ΤΑΦΟΙ

Η άμμος μας μαθαίνει πως θα κολυμπάμε

η ανάσα της γνώσης για το πνευμόνι είναι δηλητήριο

αναμιγνύεις δάκρυ και σοφία

ό,τι δεν λύνεται πρέπει να σβήνεται

ποιό αντίδοτο γαρνιρισμένο με δηλητήριο

σας κινεί προς τη συμφορά;

υπέρτατο φαγοπότι ο άνεμος

συνήθισε ο ποιητής κόβει τα νύχια του γράφοντας

σε προσκαλεί η ιστορία σ’ ερείπια, επιδημίες θανάτου

νερό πολύ κι αρουραίοι, μάθε τι ευχαριστεί μια μύγα

φαγοπότι λοιπόν χρόνου και μοίρας

ο δυτικός πολιτισμός ένα εγχείρημα

καθώς ζουζουνίζει αφοδεύει όσα έχει φάει

απόκρημνοι τάφοι

αρωματοποιός φούρναρης, κωνειοκατασκευαστής

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 9ΣΤ, Σελ. 179

9. Ciacona in F Minor – Johann Pachelbel

ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (Σελ. 91)

Ως τώρα η γη ζωγραφιζόταν σαν αχλάδι

εννοώ σαν στήθος

Όμως η διαφορά στήθους και ταφόπλακας είναι μονάχα ένα γεωμετρικό

τέχνασμα:

Νέα Υόρκη,

ένας πολιτισμός με τέσσερα πόδια. Κάθε κατεύθυνση ένας φόνος

κι ένας δρόμος προς τον φόνο,

στις αποστάσεις ανάμεσα το βογκητό των πνιγμένων.

Νέα Υόρκη

Μια γυναίκα-ένα άγαλμα γυναίκας

Στο ένα της χέρι σηκώνει ένα κουρέλι που το ονόμασαν ελευθερία

τα σκουπίδια που ονομάσαμε ιστορία

στο άλλο της χέρι πνίγει ένα παιδί που το λένε γη.

Νέα Υόρκη

©ΑΔΩΝΙΣ, ΕΝΑΣ ΤΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ,

ΠΟΙΗΣΗ 1949-2008, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ, 2015

10. Jordi Savall, Rolf Lislevand, Pedro Estevan, Arianna Savall – MEZZO

ΕΦΟΔΙΑΣΜΕΝΟΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Μετατράπηκε ο άνθρωπος σ΄εντόσθια και γνώση ιερή

έτοιμος σωριάζεται στις αποθήκες βιβλίων

ατομικό διάβασμα πλέον μονάχα η απαγγελία

κάτι σαν άμμος ηλεκτρονικών στίχων

φωτεινή πληγή είπαν για αυτό τυφλώθηκαν όσοι αγναντεύουν

διαβάζω πορφύρας σπόρους, σούπες σοφές

κολυμπημένος μέσα εκεί

ο κυνόδοντας ενός ρινόκερου

λασπωμένοι προφήτες προβλέπουν

πως ο ήλιος στην Ανατολή θα ξεψυχήσει

ψάρια χιονισμένα γιόμισε ο κόσμος όλος

είμαστε θήραμα εμείς οι Έλληνες μιας αλλόκοτης προσευχής

η σκόνη της ψυχής η σήψη, ωοθήκες νου και χρόνου

ο νεκρός απροσδιόριστα  μολυσμένος θάνατο

αγιάτρευτη ασθένεια είπαν οι ειδικοί

επαναλαμβάνουμε ότι οι θεοί είναι καλά εφοδιασμένοι αθανασία

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 7Δ, Σελ. 178

 Anoushka Shankar – Rise

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ονειρεύεσαι πως ξαποσταίνεις, πηγές πλούσιες αιώνες

απέμεινε ό,τι θα φυτρώσει ξαπλωμένο σε μονοπάτια που ‘ρχονται

ακούγεσαι μονάχα χαμένος

μια αδέσποτη σφαίρα εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα μου

τσιμέντο νιαουρίζοντας ανεβασμένο πάνω στη ταράτσα βήχεις θέα

η λεωφόρος Σεν Μισέλ γλιστρά προς κάτι παρισινά σοκάκια

καφενείο περαστικών ψυχών σερβίρει σωθικά

η επανάσταση σου κόλλησε στο λαιμό

έτσι κάπως πνίγηκες εξεγερμένε

οι γυναίκες και τα βιβλία είναι πόρνες

καθώς υποχώρησαν υπό τη πίεση του κορμιού

να λοιπόν γιατί κατεδαφίστηκε ο κόσμος

ο Άτλαντας καλά εφοδιάσμενος με κατακλυσμούς ερήμου

στη γωνιά μου καθισμένος ήσυχα είμαι σύμπαν ολόκληρο

χαμένος στο περιθώριο μιας σελίδας

καθώς η γραμμή γίνεται στίχος όλα τελειώνουν στις τελείες

πόσο έκπληκτος αναφωνεί ο ποιητής

πως εν τέλει δεν ήταν παρά επισκέπτης

ενώ νυχτώνει βλέπω ξεκάθαρα

ότι ο ουρανός γραπώθηκε γερά από ώμους σκοτεινούς

άραγε να χαθεί η τελευταία μου προσευχή

θείες θύελλες σήκωσαν σκόνη πολύ

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 7Ζ, Σελ. 180

Marin Marais Works for Viole and other instruments

ΓΟΤΘΙΚΑ ΠΕΡΒΟΛΙΑ

Αποχαιρετισμός Μονμάρτης ο οδηγός ήταν από κάποιο μέρος ονόματι  Σεν Ζερμαίν

η νεκροφόρα μας κρατούσε στα χέρια

δες τώρα νανούρισμα κι ερμαφρόδιτου φυτού ο χορός

που οδηγεί τούτη η άμαξα; σε λαβύρινθο σκότους ίσως

σκέπασμα κομματιασμένο κρύωνε πολύ  κάποιος κατεβαίνοντας στο χώμα

 στερνή κατοικία του ανθρώπου κοίτα ο δρόμος αυτός αφώτιστος

πάνω στη σωρό ενός ποιητή ξεψυχισμένη η σημαία

χρυσή σάρπα, μάτι όπερας

σκουριασμένη κορφή παλάμης ο στίχος

συνοδεία χλιμιντρισμάτων ο ποιητής ψάλλει

διέσχιζε αποχαιρετισμούς ασμάτων, φαντάσματα νεκροταφείου

ψιθυρίζουν οι ερωτικές γιορτές Βερλαίν, Απωλλιναίρ

 θα βρεθούμε πάλι στις εκκλησιές εκείνες

στα γοτθικά περβόλια

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, Ι, Σελ. 183

 Amiina – Fantômas

ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΝ

Διασχίζει κορμιά πολλά η πόρνη ταξιδιώτισσα

χημικός πόνος ο οργασμός, τρούλος φωνής η ποίηση

στα ερείπια ερχόμαστε άνεργοι, γωνιές τάφων

ο τελευταίος δείπνος, προσευχήσου σύννεφο περαστικό

δεν υπάρχει ήλιος ούτε καν λέξη

γαζέλας η πτήση παίρνει σχήμα αεροπλάνου

κοντεύω διαβάζοντας ν’ αποκοιμηθώ

ονειρεύομαι πως διαβάζω

σπαθί κάθε λέξης βγαίνεις από γωνιές θηλυκότητας

έξω οι δρόμοι προσγειώθηκαν στους ουρανούς

τούτες εδώ της μεσογείου οι ακτές

όλοι γνωρίζονται σε κάποιο ταξίδι

θυμήσου λίγο ζήσε, ελάχιστο κολύμπι χρειάζεται

ας φαίνεται μακρινή  η ακτή είναι μεγάλη

δεν απόμειναν παρά βουνά και περασμένες νύχτες

περιθωριακά ζούμε όπως οι βράχοι

σώμα βαθύ, ιερό λαρύγγι πεολαγνείας

ανοίγουν κρανία και σκέλια πλάσματα κύματα φωτός

πέφτει ο λαιμός γιομίζει ανάσες

ον οξυγονοκολλημένο άλλοτε ανθρώπινο

ελάχιστα κοιμήσου, περιγράφεις συμβάντα

συνθήματα που θαρρούν πως κάτι λένε

μανάδες βάλτε με δίπλα σας, ο πλανήτης γη πετά

πέντε ήπειροι πολεμούν αναμεταξύ τους

ενίοτε σύμπαν κατασκοπεύεις ό,τι ξεπηδάει σαν νύχι

δένδρα επανέλαβε το δένδρα θέλω

έτσι τούτη η γη ομόρφυνε

πανταχού παρόν η θηλυκότητα

παλιό ον όσο και το Ελληνικό αλφάβητο

λέξεις μαζί σου στόμα θαρρώ πως χωμάτινος

βλέπω ό,τι παραπέει μέσα μου σαν φθαρμένο παντελόνι

παράθυρο Ροδίτικο, μύθος Δαμασκηνός

ετοιμάζομαι εσύ άρρωστη περιμένεις την εξαφάνισή σου

φορώντας καπέλο φρούτων

φαντάζομαι πως κι εκείνοι κάποτε προσευχόντουσαν

μουτρωμένο πρόσωπο, σώμα παιδικό

πλεονέκτημα ένα ποτήρι αδειασμένο

μπορεί να γεμίσει μ΄οτιδήποτε εμείς θελήσουμε

Συρία φοράς μάσκα και μεταμορφώνεσαι

γιορτάζουν τα κοτσάνια, άνεμοι ανατέλλουν

θα μοιραστούμε τους ήλιους;

ανυπάκουο πλάσμα ανθρώπινο, άρτος ο επιούσιος

άλλωστε κι οι άγγελοι έχουν ανάγκη

λίγα ακρωτηριασμένα μέλη

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΤΟΥ “ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ”, 3, Σελ. 183

 Jonn Serrie – The Sentinel

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΦΙΛΙΑ

Ω αλ Μαάρι έπρεπε κι εσύ να γίνεις σκόνη

στο κατώφλι μιας ύπαρξης ελαφροπερπάτητος έρχεσαι

σκεπασμένος πλακόστρωτο ερημιάς

τι είναι αυτό στον ώμο σου;

σ΄αγγίζει η εποχή μας

τους περιμένουν βήματα λατρευτά πόδια ίδια φτερά

γνέφεις ανήμπορη Βηρυτός

γκρίζος ο αέρας των καιρών

κρέμονται οι ιστορίες πολυέλαιος ήλιων

συλλαβίσου πάνω στη γη μουσικοποίητε ρυθμέ

πνεύμα ανθρώπου

πόδι, μάτι, εαυτός, μόλις βγήκαν από την εξορία

υπάρχει μονάχα ο άλλος, καθρεφτίζονται κύματα μνήμης

όπου κάποτε είχες μιλήσει για πελάγη

ακουμπώντας εκεί σπασμένος στα μέλη σου

σ’ ένα κυκλοφοριακό χάος Άδωνη συναντηθήκαμε

μεταξύ Αντέλιας και Λονδίνου κάπου στο χαρτί απάνω

αναρωτηθήκαμε διάφορα όπως εκείνος ο Θωμάς ο Ακινάτης

μα υπεράνω όλων σκεφτήκαμε

μια φιλία καινούργια έγνεφε ηχογραφημένη

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΤΟΥ “ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ”, 1, Σελ. 224

 Jonas Saalbach @ Pearls & Sencha

ΟΛΑ ΤΟΤΕ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΩΡΑΙΑ

Σφαίρες βλεφαρίδες υφασμένες

παραλήρημα κοκκάλων

γλέντι έχει στήσει ο χρόνος

σπασμένες γιορτές, μπαστούνα σάπια

κι ο γέροντας σημαιοστολισμένος

τώρα κουρέλια οι άνθρωποι ποιός νοιάζεται;

μα πως οι απόγονοι αυθαίρετα προχωρούν μπροστά!

λίγο δυόσμος χρειάζεται και παραλογισμός πολύ

γράφεις μελάνι ξοδεύεις

κυματίζουν αρώματα αγάπης

Ω ρίζα βιβλίου, μολυβένιος ορίζοντας αέρα

αυθαίρετο φως, γράφω μέσα σε σκοτάδι

πενθώ τις λέξεις που αιμορραγούν

σώμα είναι τούτο; ντυμένο ακρωτηριασμένα σκέλη

στάχτη εκσφενδονίζεται και κεφάλια πολλά

αποκομμένα χωρίς κορμί

σπασμένα παπούτσια φορώ

προχωρώ αλυσσοδένοντας το πόδι κάπου

η ιστορία τερματίζει χωρίς αίμα

ξεχειλίζουν οι βομβαρδισμοί

σκόνη πλάθουμε σκόνη

όπως το τυφλωμένο μάτι νομίζει πως βλέπει

όλα τότε φαίνονται ωραία

η δυσοίωνη σκόνη ανθρώπινου προσώπου

ιερόσυλο μουντζούρωμα ιερού χαρτιού ποίησης

αιμορραγεί η ψυχή καθώς σκουριάζει ο αγέρας

κι ο πόλεμος ποιός θα πει τώρα ότι χρειαζόταν;

είχε ανάγκη τόσο πολύ τους ανθρώπους

κατανοήσαμε τιην κάθε πέτρα, σιωπηλός κόρακας ευφυίας

κουκουβάγια λησμονημένη

πάει τριαντάφυλλο πέθανες

κάθε στιγμή φτιάχνεται ο ορίζοντας στις μέρες

θάνατος ολόλευκου χαρτιού

να, είναι  ένα ποίημα λοιπόν  θάνατος

χωρίς βεβαίωση, πιστοποιητικό ή μάνα

σοφία από σφαίρες φτιαγμένη

δύσοσμος μα αρωματισμένος ο πόλεμος

στολισμένα κρανία

λάθος έκανα το παραδέχομαι

ο φόνος σου με λυπήθηκε καθώς ξεψυχούσα

διορθώνεται όμως ποτέ η κατάρα;

λες κι η ζωή είναι γιομάτη ευλάβεια

διμάλα μαχαιριάς

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΣ, Σελ. 233-234

 Oliver Schories

ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Περιέγραψε μου κάποιο σώμα οποιοδήποτε

γλυπτό που ποτέ σου δεν είχες ανάσα

ποιητική παράσταση έδωσε ο Χριστός

ήταν ίσως κάποιο μαρτύριο

σπλάχνο ζωγραφισμένο στον πόνο

άγαλμα ασχημάτιστο ακόμη αλλά ήδη ζωντανό

πτυχές νου ψυχής ζωγραφισμένης

μπλε σκορπισμένο στα πάθη διάφανο

στιγμή καλυμμένη ιερότητα

λαχταρούσα οπωσδήποτε να γίνω

αναπόσπαστο κομμάτι της αιωνιότητας

κι όμως τόσο λίγο

ελάχιστα αποζητούσε κάτι παραπάνω

απ’ ένα μονάχα μαρτύριο

σχεδόν ευχάριστα θα έλεγες την ζηλεύω

ο Σανμαρτίνος έπινε πάλι καφέ

ναι πλάι του βρισκόταν ο Νείλος γιομάτος

λατινικές επιγραφές κι όχθες τρομαχτικές

φοβόμουν ότι ίσως κάποτε εκεί πέρα

ανεγερθεί μια εκκλησιά

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,σχεδόν

ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΑΘΗΝΑ, 10/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΤΟΥ “ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ”, 1, Σελ. 223

The Sound Defects – The Iron Horse

 ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΘΩΣ ΠΕΦΤΟΥΝ

Ι

Μητέρα συχγώρεσέ μας

καρδιάς αμαρτίες πολλές

μωρά κρατάμε στην αγκαλιά λέξεις καθώς πέφτουν

αναδύονται στόματα πως μπόρεσαν οι σιωπές εκείνες και μιλούν;

τι είπαν;

αιχμαλωσία ουρανού, αραβικοί δρόμοι εξαντλημένοι

επιβιβάστηκα σημαίνει γεννήθηκα

ο απαγωγέας ταυτόχρονα κι όμηρος

μετανάστης ντοπιασμένος, γλυπτό ακάλυπτο

δουλεύω τώρα σε δυο χώρες

μήτρες μου αποκαλύπτουν τα νοήματά τους

πατρίδα ποίησης η μια

κοντεύει να γίνει φεγγάρι η άλλη

αναγκαστικά με κάθε μετάφραση καθώς

στραγγαλίζω λέξεις δυσανάγνωστες

ποθώ πως θα καταλήξω πάλι μπάσταρδος

αφού είμαι μείγμα πόθου βραδινού

και πατέρα δολοφόνου

μα τώρα σχεδόν ωρίμασες μέλλον

εκπλήσσεσαι, είμαστε οι δυό μας μονάχοι

ποτέ δεν έφυγες αφημένος ήσουν στα σοκάκια

ωστόσο ενώ εσύ χανόσουν τ’ αναγνωστικό σου κοινό

επιβιβαζόταν στη πύλη σχεδόν αποχωρούσε

ώσπου έφυγες όμως τώρα πετούσαν τ’ άστρα

πράσινο σπίτι αβυσαλλέο η φύση

μισοφέγγαρο χθες στο χθες μέσα βυθίστηκες

συρρικνωμένη μέρα, πέπλο κεκαλυμμένο άστρα

μπορεί να βγει άνθρωπος μέσα απ’ έναν άλλο άνθρωπο;

τι τεράστια μεγέθη ενέργειας απαιτούνται!

 ΙΙ

Ποίηση ανάμεσα στα φτερά χτυπημένη

καθηλωμένη πετά

η αρχή της κάθε δυστυχίας είναι το φτερούγισμα

τι άλλο θέλετε να σας πω

εθνική απελευθέρωση μήπως μπατσικά κλουβιά;

από που δραπετεύουμε φτύνοντας αίμα;

φτυσικά κοτσύφια καταντήσαμε ζητάμε άσυλο

παίρνουμε ό,τι μας δώσαν εκείνοι οι πλούσιοι πολίτες

κάθε ανθρώπινη αυγή εξορία είναι

αναστέναξες κι είπες: δεν θα επιστρέψω

μελαχρινέ δύστυχε άραβα είχες κάποτε νέα πατρίδα

μα όλα γερνάνε

ανακατεμένος γράμματα κι επιθυμίες κλαις

νεαρή ηλικία περιμένεις πολύ στο γέρασμα ίσως ανθίσεις

άστεγος πάλι ο Χριστός καρφώνει σανίδες

πάνω στους σταυρούς μας

καλύπτει σύννεφα πετούν γύρω

αγκαλιάζει τις μέρες

κρύβει πολύ αγάπη μέσα του

κανείς δεν θα την βρει

ψιθυρίζει σαν παιδί

μην ξεχνάς πως όταν ξυπνάς ο ύπνος σου πεθαίνει

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΤΟΥ “ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ”, 2, Σελ. 226-227

 Simple Song #3 Youth La giovinezza

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΓΡΑΦΗ

Οι άνθρωποι κάποτε γίνονται μονοπάτια

διαβάζει αγρούς το μέλλον

ορθώνεται λίγο δένδρο κι ας είναι

τυφλές οι αέριες κινήσεις

εγώ βλέπω ανέμους μα τώρα πια

γέρνουν πρόσωπα πολλά

μην αντιφάσκεις λέγε ό,τι θες μαζί κι αλήθεια

αντίθετη ύπαρξη καθώς αποκαλείται αμφιβολία,

σύγχυση κάποιου συστήματος όχι όμως μέσο

ανακάλυψες μια αποκάλυψη

ύπαρξη στιγμής επαναλαμβανόμενης ανυπαρξίας

γραφή εισπνοή λέξεων

κατρακύλισμα στις φλέβες κι ο γκρεμός λαχτάρα

θάνατος μέσα εκεί ας συναντηθούμε

κύλα σιωπή αίμα δεν έχεις καλοσωρίζεις λόγια

παρά μονάχα χτίσε καχυποψία

γέννα στο κενό ρίξε συντριβή

κίνηση γεύσης σαν να μας λες ανάσα

ακατάπαυστα αφομοιώνεις θάνατο

συναντηθήκαμε σε κάποια γραφή

συμμαχήσαμε, προετοιμασία τέχνης

επικρατεί σύχγυση πολλή κι αμφιβολία

πλήττει ο άνθρωπος θέλει να σκοτώνει αδιάκοπα

μήπως όμως κι εσύ ποιητή μακρηγορείς;

φτιάξε κύματα πάντοτε η θάλασσα

οδηγεί στο μέγιστο σχήμα αντιθέτως, συγχρόνως

δεν έχει σώμα αιώνιο παρά μορφή ο κόσμος

ρίχνοντας, βομβαρδίζοντας αποκαλύπτει

καινούργια ερωτήματα.

 ©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ, 1-2, Σελ. 216-217

Minimal in June | Deep Electronica 1.0

ΣΤΑΧΥ ΚΑΙ ΣΤΑΧΤΗ

Θραύσματα ο χρόνος στο ρολόι

σταμάτησε κάθε καλοκαίρι

στάμνες θάλασσας πολλές έσπασαν

βρύο ψυχής τι είδες τυφλέ κι

οραματίστηκε κάποιο μάτι;

δεν μ’ εκπλήσσεις μανιτάρι

κι ας είσαι δολοφονημένο

ό,τι μαθητεύει φυτρώνει κάπου

δίπλα μου τραβά η άνοιξη στο φθινόπωρο

ούτε ένα άστρο για μαξιλάρι δεν έχω

εμπιστευόμαστε στις πέτρες τη στεναχώρια του κόσμου

καπνός θανάτου οι ζωντανοί

φτερουγίζει ο νεκρός ανημπόρια

δένδρα γης σιτάρι

ο σπόρος μην τον αρνείσαι γιέ μου

στάχυ και στάχτη η γη γιόμισε

όνειρα, φεγγάρια

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΗΜΕΡΕΣ, 14-18, Σελ. 214

 Kronos Quartet – The Beatitudes

ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΠΕΝΘΟΥΝ

Τούτο το διάστημα με παραξενεύει

ο ουρανός δεμένος αλυσίδες

στηριγμένη η γη πάνω σε φεγγάρια

οροφές ήλιου, ξιφολόγχες στην ερημιά

ο τόπος νεφελώδες, λάσπη πολύ έχει τούτη η εποχή

χαμένο αίμα, προσχέδιο ζωής νυχτερινής

πομφόλυγες γης σκονισμένη η ιστορία

δεμένος στα πουκάμισα ο άνθρωπος δίχως καρδιά

περιστρέφεται παντού, όλα ή τίποτα

συγχωνεύονται γριές και νήπια

πεθαίνει ο κόσμος έχοντας για προσκεφάλι ένα πιθάρι

λόγια, λόγια πολλά που ό,τι ζω δεν είμαι

πυθμένας η ώρα αγρύπνια ερειπίων

κυβέρνα άρωμα χρόνου

τόσα μαρτύρια ώστε πήζει ο πόνος

γη χαράς οι καμπάνες πενθούν

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΗΜΕΡΕΣ, 1-8, Σελ. 212

Epic Chillstep Collection 2017 [Chill Mix]

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ ΤΟΥ ΝΟΥ

Νομίζεις πως τόσο πολύ νερό γεννήθηκε από λίγες μόνο σταγόνες;

βυθίζονται οι πάγοι στην αρρώστεια της φάλαινας που μπαίνει

σε καινούργιους ωκεανούς εκεί θα πεθάνει παρηγορημένη

φως γόητρο, ανέγγιχτο κάποιο βιβλίο σκοτεινό γιομάτο λέξεις Ανατολής

βγήκε στο σκοτάδι και μπήκε ο ήλιος

επαναλαμβάνοντας κάθε φορά μια καινούργια βόλτα

επιστήθια λύπη το να παραμένεις παιδί

κι ας έχουν γεράσει μέσα σου τόσα χρόνια

φτιάξαμε νέους στόλους

οι δρόμοι των αγγέλων γιόμισαν κτίρια

οι νύχτες μας είναι αδιάφορες

κάθε οικογένεια κι αρρώστεια

διαστημόπλια συντριβάνια ταξιδιών

μερικοί πλανήτες ανεξερεύνητοι θα γίνουν σπίτια

μάθαμε στις καλές ζαριές

επινοήσαμε πως η τύχη μοιάζει με ζώο φτερωτό

τώρα όλοι μεταφερθήκαμε σε φεγγάρια ήλιους μακρινούς

κάθε απόφθεγμα του νου κι από ένα φλέγμα

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 16, Σελ. 190

La Grande Bellezza (colonna sonora) – “My Heart’s in the Highlands” [The Great Beauty]

Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΓΥΡΩ ΜΑΣ

Συγχώρα με θεέ Γκαίτε υπήρξες πολύ βορεινός

για αυτό δεν πίστεψα σε σένα

οδός Λουρμέλ 116 κάποτε κάποιος αυτοκτόνησε εκεί

ε και λοιπόν; εγώ συνεχίζω διαβάζω

γιομάτος πόθους δυτικής δήθεν περισυλλογής

κύλησε ανατολικά ο κύκνος στον Σηκουάνα

σύννεφα νούφαρα πολλά

ξυπνήστε οπότε εξυμνείστε ό,τι δεν σας αφορά

σκηνικό βλεφάρων κοιμούνται οι υπαινιγμοί λίγων στίχων

σπαθιά τουρμπάνι ο ύμνος σου Οφαλία

ας γίνω σοφός μουρμούρισα κατά καιρούς

φωναχτές παραφροσύνες

μονάχα μπροστά φως πίσω όνειρα θυμάμαι

πως η αγάπη ανακαλύφτηκε κατά λάθος

οπωσδήποτε οι καταιγίδες μου θυμίζουν προσκύνημα ανέμων

από την αρχή έγινες σώμα

ενδιαφέρομαι κάποτε για λίγη αγάπη

αλήθεια έγιναν τόσοι πολλοί πόλεμοι

δεξιά κι αριστερά της ανθρωπότητας;

τινάζεται διαύγεια, όση σκοτεινιά κρύφτηκε στους μηρούς

ονειρεύονται οι φτωχοί πως έμαθαν να διαβάζουν Άμλετ

όμως αληθινή σοφία ίσως δεν είναι παρά μια δωρεά

σ’ ό,τι απόμεινε γύρω μας

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 17, Σελ. 191

 Ludovico Einaudi ~ Islands, Essential Einaudi

ΣΤΙΣ ΓΚΙΛΟΤΙΝΕΣ

Αργοπορείς να πλησιάσεις στα βήματα σου

μας χαιρετά η Αναγέννηση

κρεβάτια θανάτου είναι αυτά λευκοντυμένα;

ξερό ψωμί κυλάει στο λαρύγγι

πρόωρος έζησες σαν να ήσουν κολλημένος ωροδείκτης

πως μπόρεσες κι ανέχτηκες τους κόσμους όλους;

ό,τι συνέβει ολόγυρα μας;

μαριονέτες-απολιθώματα οι σύγχρονοι άνθρωποι

επαναλαμβάνονται αδιάκοπα οι ζωές ενός Μπωντλαίρ,

Ρεμπώ, Λωτρεαμόν, ερωτήσεις ποίησης, επαναστάσεις

ιστορίες κουρνιασμένες στις γκιλοτίνες

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΓΑΛΑΤΣΙ, ΑΘΗΝΑ, 13/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 15, Σελ. 189

 Black Autumn – Rauhnacht MMXVI

 Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

Άψυχο Ισλάμ εσύ είσαι ο δικαστής του ανθρώπινου είδους

που βρίσκεται η λογική;

παρθένα κόρη ερωτεύσου όπου κι αν είσαι

απ’ το τζαμί του 5ου διαμερίσματος ξεκίνησε ο γκρεμός

αβλαβής γκρεμίστηκαν μονάχα λίγα σκαλοπάτια

άλογο επισκέπτης κολάσεως

έτσι συνέβη

χωρίς κοπάδια ζώων ή πλήθη ανθρώπων

επισκέφτηκα τη μοναξιά

δίδυμο αδέλφι σου ήταν η μνήμη των γενεών

σώπασε υπάρχεις ως εισβολέας

λέγεσαι θόρυβος πόλης

μάθε πως να θρηνείς

ανάσαινε ευδαιμονία ύπνου

βαδίζεις τώρα προς μια απελευθέρωση

όχι μη μιλάς άλλο

αναπηρία γλώσσας και ποίησης

εκράγει κάποιο άκρο

δυναμιτάκι σύμπαντος

άγγελοι της Νοτρ Νταμ

ανέβηκαν ως το καμπαναριό

δεν μιλάει ο ομιλούμενος χρειάζεται κορμί

όχι θηλυκιά σκέψη

ο πόλεμος κηρύσσεται εκεί ψηλά

ανάμεσα σ’ ανέμους που τον γυροφέρνουν

φύσηξε όσο θέλεις γυναίκα

η ψυχή του άνδρα πολεμιστή δεν σαλεύει

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΠΑΤΗΣΙΑ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 12, Σελ. 184

 Best of Tycho

ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΠΡΑΞΗ

Μαγαζιά άδεια από πραμάτειες

σπίτια εκεί μέσα ακούγεται βροντερός ο θρήνος

μαθαίνεις κι εσύ να συνάπτεις καταστροφές

οι πολλοί κατακλυσμοί δεν έφτασαν ακόμη

φώτισε τρέλα το πνεύμα σου άγιε προφήτη δελεάστηκες

τόσο βλέπεις ήταν λίγο φως που πέφτει αιώνιο

βουλιάζει εκπέμποντας σκοτάδι

σακαταμένος ο Νίτσε σαν ζωγράφος με μισοφαγωμένο αυτί

ο ήλιος μεταμορφώνεται σ’ ελέφαντα

αρχίζουν μεγάλα ταξίδια

μέσω κάποιας δύναμης επαναστατικής

ρυάκι αίματος ορμάει, χυμά σύμμαχος θανάτου είναι

ένα αλεξίπτωτο μαθαίνει στους πλανήτες πως να πετάνε

τρίτωσε το κακό σου τρίτε κόσμε

ήρθαν φωνές θόρυβος επιθυμίας

διαβάζω Σοπενχάουερ

εσύ δεν δίνεις σημασία πίνεις καφέ

είσαι απλός Γάλλος πολίτης

στο Παρίσι κατέφτασε ο Γαζάλι

τι νόημα έχει τούτη η πράξη;

μερικοί πιστεύουν πως Λε Ντε Μαγκό

είναι η ονομασία κάποιου βασιλείου

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 4, Σελ. 176

 Waking Dreams – Someone Else

 ΚΙ ΟΙ ΠΡΟΚΕΣ ΚΑΡΦΩΜΕΝΕΣ ΠΟΥ;

Η μυθολογική βασίλισσα του Σαβά μοιρολογά εξορισμένη

σ’ απαγορευμένες περιοχές της Υεμένης

εκεί που βομβαρδιστικά αεροπλάνα αλωνίζουν

εκτοξεύονται οξύ και πυρ

μετανιώσαν τώρα οι θεοί

για την μεγαλειώδη δημιουργία όλων αυτών

των θαυμάσιων πραγμάτων, μα ήταν πια αργά πολύ

-υπάρχει κόλαση;

ρώτησαν κάποτε ένα σοφό Σύριο ποιητή

-ναι, απάντησε

-πες μας που βρίσκεται;

-είναι η γη του ανθρώπου

-αξίζει να πιστέψουμε σε κάποιον παράδεισο;

-ναι, μονολόγησε εκείνος

-πως ονομάζεται;

-λέγεται θάνατος

τσαλαπετεινός βασιλιάς σας διοικεί!

ήταν υπαινιγμός εξουσίας

μέσα στις λέξεις μου τώρα επιπλέουν συντρίμμια

κάποτε βασιλιάδες

φύλαξε μια μέρα εορτής για τους απελπισμένους

σταυρωμένη η ανθρώπινη μνήμη

στο στήθος σου Χριστέ μας

κι οι πρόκες καρφωμένες που;

κάτι άλλο πρέπει ν’ έφερε τόση καταστροφή

όχι όμως τα σφυριά

ψάρια καθώς χτυπούν το κεφάλι σ’ αφανισμένα κύματα

αβύθιστες γενεές ιδεολογίας ή ίσως βιβλίων

θάλασσες από κοχύλια και πλαστικά

εκεί μέσα ψάχνω μήπως βρω καρχαρίες επιζήσαντες

ούτε ένας για δείγμα. ποιός είναι λοιπόν

ο μεγάλος φονιάς των ωκεανών;

η γλώσσα θεωρείται σπλάχνο γυναικείο

κι η γραφή της ποίησης αγάπη

κατοικώ τώρα απελευθερωμένος

στα φτερά μου με θρηνούνε οι αετοί

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΠΑΤΗΣΙΑ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 2, Σελ. 173

The Marphoi Project – All Colours Of Earth

ΠΕΡΙΠΛΑΝΙΟΜΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συννέφιασε δίψα έχει ο ουρανός

καποιανού τ’ αρχίδια τον ξύνανε

χτενίζεται ο καραφλός κάνει χωρίστρα

κουρεύει τάφους και γρασίδια ο κηπουρός

ταυτόχρονα είναι νεκροθάφτης

η αρτηρία ποδιού κομμένη

μεγάλη χαρά του πόνου να κυλιέται έτσι σαν ρυάκι αίμα

αναδύονται στο ζενίθ της απελπισίας καλπάζουν οι άνεμοι

μεγαλόστομε θεέ φτάνει μην μου διηγήσε άλλες τέτοιες

ιστορίες πολέμου ΦΤΑΝΕΙ σου λέω ΟΥΡΛΙΑΖΩ

ξαπλωμένη πάνω σε γυναικεία στήθη

η ομίχλη ντυμένη ελεύθερο γάλα

βυζαίνει ό,τι πιο απίθανο είδα, δεν θυμάμαι όμως

να ένα θέαμα που χορεύει, άστρο ξέρει τα παιδικά μου χρόνια

καθώς διαβάζει περπατά

μέσα στο σπλάχνο δεν χωράει άλλο

ο ξεψυχισμένος πατέρας,

η αποκεφαλισμένη μάνα

η κόρη γκαστρωμένη απ’ τον θάνατο έμεινε

έγκυος μισοπεθαμένη

ο χωρίς αύριο γιος

περιπλανιόμουν στους δρόμους σου Κασαμπίν

μ’ οδηγούσε βλέπεις εκεί ο Σηκουάνα

ο θεός έχοντας σπασμένη την σπονδυλική στήλη

αφουγκράζεται παράλυτους αναστεναγμούς εκκλησιάς

μάταια αμετάπιστος

 όλα γύρω συνηθίζουν στον άνθρωπο

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 3, Σελ. 175

Xandra – Evergreen

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ

Ίδρυσε ένα παντοπωλείο παντοτινό

γιόμισε το πεινασμένους και διψασμένους ανθρώπους

η παρθένα Μαρία μουρμουρίζει αχ η καημένη πότε θα πρωτοπηδηχτεί;

μήπως ο ήλιος αυτός ο μέγας ταξιδευτής

επιστρέψει ξανά εκεί που ανατέλλουν τόσοι πεθαμένοι

στο Παρίσι δηλαδή του θανάτου;

κοίτα αυτόν τον μισόγυμνο τρόμο πως καθρεφτίζεται στη ψυχή

επινόησε άραγε ο θεός κάτι αντάξιο του;

φόρεσες πόδια τώρα παράλυτε κι έτσι καλά ντυμένος σέρνεσαι

σκισμένος όπως αναπνέεις σε κομμάτια ύπαρξης ξεριζωμένα

προσπαθείς να περπατήσεις

παλτό σκισμένο κόκκαλο είσαι σκεπασμένος

φύτεψες πύργους Άιφελ, πατρίδες ετοιμοθάνατες

στη θέση ενός γιασεμιού καθώς μαράθηκε

η γη ίσως θ’ αναγνωρίσει τα παιδιά της όταν τα ξαναδεί θαμμένα

η Δαμασκός γιόμισε τώρα γκρεμισμένα σπίτια

κάπως έτσι χτίζεται ο τρόμος τούτος

που ΄σαι μέσα καθρεφτισμένος

νεκροί πολλοί νεκροί κάποια κορμιά αγαπημένα του έρωτα

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

 

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ, 3, Σελ. 174

Nomyn – The Journey

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΠΙΡΤΟ

 Η ιστορία λουσμένη στο πετρέλαιο φλέγεται

μα ούτε ένα σπίρτο αναμμένο

προεκτεινόταν κάποιο σύμπαν μ’ εκρήξεις άνοιγε τούνελ

πρεσβύτερη του χρόνου η μνήμη αναμάρτητη αιωνιότητα

η πυρκαγιά άλλαξε σχήμα χορεύει τούτη η εικόνα

ανάμεσα σε δύση κι ανατολή ο κόσμος όλος στενεύει

χώρος άπλετος είνα μονάχα ο τάφος

στάχτες ζητάνε βοήθεια, παιδί καθώς ρωτάει:

γιατί μοιάζει σαν δηλητηριασμένο τραγούδι το ποίημα;

χάρτης στολισμένος ιστορία και τρόμο

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑ, 12/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΗ, Σελ. 73

 Leif Coilffiled – Bells & Whistles

ΟΤΑΝ ΕΙΔΑ ΑΠΟΡΗΣΑ

Καλάμι που αντιστέκεται στις θύελλες κι ας είναι σπασμένο

γύρω άνεμοι, άστρα, μάτι με πρησμένο βλέμμα, αβλέφαρο πρόσωπο

οι σκούροι φοίνικες μάρτυρες πως νύχτωσε

όταν είδα απόρησα τόσο φως σπατάλη ζωής, θεών και κόσμου

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΑΘΗΝΑ, 1ο/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ, Σελ. 70

Neutrin05 – Wish You Were Here

ΣΑΝ ΛΥΠΗ ΑΕΤΟΥ

Κερί καθώς λιώνει τα φτερά του

πέφτει δεν φτερουγίζει

πετάει σε δάκρυα σαν λύπη αετού

πλοίο γιομάτο βροχή, άδεια αμπάρια

κύμα ποταμίσιο κι όμως λάδι η θάλασσα

καθρεφτίζει σύννεφα

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΑΘΗΝΑ, 1ο/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ, Σελ. 67

 Rødhåd & Recondite – Tents of Kedar

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΦΛΟΓΑΣ

Προσευχή φλόγας σβήνει τη φωτιά

ο Ευφράτης καλά ακονισμένος μαίνεται τα χρόνια

βρυχηθμός νερού άλογα πνιγμένα κύματα και χαίτες

ψαλιδισμένη η αυγή βροντά φως

λαρυγγιού η λόγχη ενώ ο λαιμός βροντά ανάσες

πόλεμος παντού έως και στις όχθες

οι γκρεμισμένοι πύργοι σεισμοί άραγες τους κατέστρεψαν;

τούτο πλάσμα άμοιρο ούτε καν πεθαίνει

©MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY,

ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΑΘΗΝΑ, 1ο/01/2017

ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΝΟΣ, Σελ. 63

 Joris Voorn – Live @ Concertgebouw (Amsterdam 2016 Pt I)

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΗΡΥΤΤΟ, 3 (Σελ. 72)

Ένα νεκροταφείο,

ένα χρυσό πουγκί πάνω στη γη

ζώνη,

μια γυναίκα-παπαρούνα που κοιμάται

και μες στην αγκαλιά της αποκοιμισμένος ένας πρίγκιπας. Ή ένα στιλέτο.

Coccolino Deep – Don’t forget to fly

ΔΥΣΗ ΚΙ ΑΝΑΤΟΛΗ (Σελ. 73)

Μέσα στης ιστορίας το τούνελ προεκτεινόταν

κάτι στολισμένο

κάτι με εκρηκτικά ζωσμένο

κρατώντας το παιδί του από πετρέλαιο δηλητηριασμένο

του τραγουδούσε ένας δηλητηριασμένος έμπορος

ήταν η Ανατολή παιδί που ρωτάει,

που ζητάει βοήθεια

κι η Δύση αναμάρτητη πρεσβύτερή του.

Τούτος ο χάρτης άλλαξε

έκτοτε το αύμπαν μια πυρκαγιά

η Ανατολή κι η Δύση ένας μόνο τάφος

σωρός από τις στάχτες του σύμπαντος.

 Thom Brennan – Mist

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ (Κομμάτι, Σελ. 80)

Σκορπίστηκα σε μια στοά από φωτιά Μοιράσαμε το αίμα των βασιλιάδων

και πεινάσαμε

κουβαλώντας τις εποχές

ανακατεύοντας τα βότσαλα με τ’ άστρα

οδηγώντας τα σύννεφα

σαν κοπάδι αλόγων.

Μπορώ ν’ αλλάξω: Νάρκη του πολιτισμού-Αυτό είναι το όνομά μου

Το έθνος αναπαύθηκε

στο μέλι της ραμπάμπ και του μιχράμπ

Ο πλάστης το οχύρωσε σαν τάφρο

και το έφραξε.

Κανείς δεν ξέρει που είναι η πύλη

Κανείς δεν ρωτάει που είναι η πύλη.

Mathias Grassow & John Haughm – Mosaic

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
Ποιό, τὸ αἷμα ποὺ τὴν ἄμμο αὐλακίζει, καὶ ποιά, τούτη ἡ δύση;
Πές μας, φλόγα τοῦ παρόντος, τί θὰ λέμε;

Στὸ λάρυγγα μέσα, τῆς ῾Ιστορίας τὰ συντρίμμια
Καὶ στὸ πρόσωπο, τὰ σημάδια τοῦ θύματος
Πόσο πικρή ᾿ναι ἡ γλώσσα τώρα, πόσο στενὴ ἡ πύλη τοῦ ἀλφάβητου

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
… δήμιος κατάντησε ἕνας φίλος; Μήπως
εἶπε γείτονας· Πόσο ἀργεῖ ὁ Χουλακοῦ*; Ποιός χτυπᾶ τὴν πόρτα;
῞ Ενας εἰσπράκτορας τοῦ φόρου;
Δῶσ᾿ του τὸν φόρο … Σχήματα γυναικῶν
κι ἀντρῶν … εἰκόνες βαδίζουνε/γνέψαμε,
κρυφομιλήσαμε, – τὰ βήματά μας,
ἕνα νῆμα φόνων/
Λὲς νἆναι ὁ φόνος σου ἀπ᾿ τὸν θεό;
Λὲς νἆναι ὁ θεὸς ἀπ᾿ τὸν φόνο σου;

– Σάστησε μὲ τὸ αἴνιγμα,
λίγησε σὰν τόξο τρόμου πάνω στὶς κυρτές του ἡμέρες.

– ῾Ο ἀδερφός μου χάθηκε, ὁ πατέρας τρελλός, τὰ παιδιά μου νεκρά
Ποιός θὰ δεχθεῖ τὶς ἱκεσίες μου; Τὴν πόρτα ν᾿ ἀγκαλιάσω; ῍Η

 μήπως
νὰ πῶ τὸ παράπονό μου στὸ χαλάκι τῆς προσευχῆς;
– Ζαλίστηκε. Φέρε τὰ φάρμακα
καὶ μὲ τῶν σοφῶν τὰ φίλτρα γιάτρεψέ τον.

Πτώματα ποὺ ὁ φονιὰς διαβάζει σὰν ἀνέκδοτα/στοῖβες κόκκαλα,
κεφάλι παιδιοῦ αὐτὸς ὁ σωρὸς ἢ κομμάτι κάρβουνο;
Σῶμα, ἐκεῖνο ποὺ διακρίνω ἢ σκελετὸς ἀπὸ πηλό;
Σκύβω, διορθώνω δυὸ μάτια, μπαλώνω ἕνα πλευρό,
῎ Ισως μὲ βοηθήσει ἡ λογικὴ καὶ μὲ ὁδηγήσει ἡ λάμψη τῆς μνήμης;
᾿Αλλὰ μάταια ψηλαφῶ τὰ λεπτὰ νήματα,
μάταια συνδέω ἕνα κεφάλι, δυὸ χέρια καὶ δυὸ πόδια,
νὰ φανερωθεῖ τὸ σκοτωμένο πρόσωπο

– Ποιός διδάσκεται ἀπὸ τὸ μερμήγκι;
Γιατί ἡ ἔκπληξη;           Εἶναι ποίηση
νὰ σμίγεται ἡ τραγικὴ σπίθα μὲ τὸ μάτι; Μήπως ἔκσταση
νὰ βλέπεις τὸ σπίτι σου νὰ τινάζεται
συντρίμμια στὸν θεό;

Τοῦ μάντη ἡ κουκουβάγια ἔκρωξε σὲ μιναρὲ ἀπάνω,
Μὲ τὴν κραυγή της ἔπλεξε οὐράνιο τόξο
Κι ἔκλαψε πνιγμένη ἀπ’ τὴ χαρά της

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
…/Τὰ μυστικά του φανέρωσε ὁ γελωτοποιός –
Χρυσοχοεῖο αὐτὸς ὁ ἀνυπόταχτος χρόνος,
Τέλμα γεμάτο προφῆτες.

Τὰ μυστικά του φανέρωσε ὁ γελωτοποιός –
Θάνατος ἡ ἀλήθεια θἆναι
῾Ο θάνατος, ψωμὶ γιὰ τοὺς ποιητές
Κι ἐκεῖνο ποὺ ὀνομάστηκε ἢ ἔγινε πατρίδα·
Κάποια ἐποχὴ ποὺ πλέει στὸ πρόσωπο τοῦ χρόνου.

Τὰ μυστικά του φανέρωσε ὁ γελωτοποιός –
Ποῦ’ ναι τὸ κλειδί σου, περίλαμπρο κύμα; Πλημμύρισέ με,

σὲ ἱκετεύω,
καὶ πάρε τὶς τελευταῖες μου ὄχθες, πάρε με
μὲ μάγεψε μιὰ φλεγόμενη ἄβυσσος,
μὲ μάγεψε ἕνα ἄχυρο ποὺ καίγεται,
μὲ μάγεψαν δρόμοι ποὺ τρομάζουν τοὺς δρόμους

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
Λησμόνησε ἡ ψυχή μου τὶς ἀγάπες της
Λησμόνησε τὴν κρυμμένη κληρονομιά της στὸ σπίτι τῶν εἰκόνων
Πιὰ δὲν ἀναπολεῖ ὅ,τι λέν᾿ οἱ βροχές, ὅ,τι γράφει τῶν δέντρων
τὸ μελάνι
Δὲν ζωγραφίζει παρὰ
κάποιο γλάρο ποὺ τὸ κύμα στὰ καραβόσκοινα ἐκτοξεύει
Δὲν ἀκούει παρὰ
τὴν κραυγὴ κάποιου μετάλλου· ἰδοὺ τῆς πολιτείας ἡ καρδιά·
φεγγάρι ποὺ κόβεται στὰ δυό, δεμένο μὲ τὸν ἀφαλὸ
ἑνὸς πύρινου τέρατος
Δέν ξέρει πιὰ πὼς ὁ θεὸς κι ὁ ποιητὴς εἶναι δυὸ παιδιὰ
ποὺ κοιμοῦνται πάνω στῆς πέτρας τὸ μάγουλο.
Λησμόνησε ἡ ψυχή μου τὶς ἀγάπες της
Γι᾿ αὐτὸ μὲ τρομάζει τὸ σκοτάδι – τὸ προμελετημένο αὔριο
Γι᾿ αὐτὸ μὲ κυριεύει ἡ ἀμφιβολία, μοῦ ἀντιστέκεται τ᾿ ὄνειρο
Δέσμιος τρέχω ἀπὸ φωτιὰ σὲ φωτιά
Μ᾿ ἔπνιξε ὁ ἱδρώτας ποὺ στάζει ἀπ᾿ τὸ κορμί μου
καὶ μὲ τοὺς τοίχους μοιράστηκα
τὴν ἀϋπνία τῆς νύχτας / (τὰ βήματα τῆς νύχτας, ἀγρίμια …)
Συχνὰ εἶπα τῆς ποίησης ποὺ καταστάλαξε στὴ μνήμη μου
Ποιό εἶναι τὸ πριόνι πάνω στὸν τράχηλο
ποὺ μοῦ ὁρίζει τὸ σῆμα τῆς σιωπῆς;
Σὲ ποιὸν τὴ στάχτη μου ν᾿ ἀφηγηθῶ;
᾿        Εγὼ ποὺ τὸν παλμό μου ἀγνοῶ πῶς νὰ τὸν ξεριζώσω
καὶ σ᾿ ἕνα τραπέζι νὰ τόνε ρίξω,
᾿        Εγὼ ποὺ ἀρνιέμαι νὰ κάνω τὸν καημό μου τύμπανο γιὰ τὸν

οὐρανό
῍         Ας πῶ τότε· ἦταν ἡ ζωή μου οἶκος φαντασμάτων κι ἀνεμόμυλος

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
Τὰ δέντρα τῆς ἀγάπης στὸ Κασάμπιν* γίναν ἀδέρφια
μὲ τὰ δέντρα τοῦ θανάτου στὴ Βηρυττό, κι ἐδῶ
τὸ δάσος τῆς μυρτιᾶς παρηγορεῖ
τῆς ἐξορίας τὸ δάσος – ῞Οπως εἰσέρχεται τὸ Κασάμπιν στοῦ

χορταριοῦ
τὸν χάρτη καὶ διυλίζει τῶν λιβαδιῶν τὰ ἔγκατα
εἰσῆλθε ἡ Βηρυττὸς στὸν χάρτι τοῦ θανάτου / οἱ τάφοι
σὰν κῆποι, καὶ χωράφια τὰ λείψανα
Τί εἶν᾿ ἐκεῖνο ποὺ ξεχύνει τὸ Κασάμπιν στὴν Τύρο καὶ Σιδόνα,
καθὼς ἡ Βηρυττὸς ξεχύνεται;
Ποιό, τὸ ἀπόμακρο πράγμα ποὺ πλησιάζει;
Τί εἶν᾿ ἐκεῖνο ποὺ στὸν χάρτη μου ἀναδεύει αὐτὰ τὰ αἵματα;

     … Στέγνωσε τὸ καλοκαίρι καὶ τὸ φθινόπωρο δὲν ἦρθε
Μὲς στὴ μνήμη τῆς γῆς ἡ ἄνοιξη μελάνιασε / ὁ χειμώνας,
ὅπως τὸν ζωγραφίζει ὁ θάνατος· ψυχορράγημα ἢ αἱμορραγία
᾿Εποχὴ ποὺ βγαίνει ἀπ᾿ τὴ φιάλη τοῦ προορισμοῦ
καὶ τὴν παλάμη τοῦ πεπρωμένου
᾿    Εποχὴ περιπλάνησης ποὺ τὸν χρόνο αὐτοσχεδιάζει
καὶ τὸν ἀγέρα ἀναμασάει,
Πῶς, ποῦθε θὰ τὸν ἀναγνωρίσετε;
Φονιὰς δίχως πρόσωπο/ντυμένος ὅλα τὰ πρόσωπα …

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
᾿     Εξαντλημένος ἔγειρα τὴν κεφαλὴ κι ἀγναντεύω τὰ πέρατα –
Ποιά τὰ κουρέλια; Χρονικά; Χῶρες; Λάβαρα στὴν ἀκτὴ
τοῦ σούρουπου κρεμασμένα;
᾿  Ιδού, μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ διαβάζω γενεές, καὶ σ᾿ ἕνα πτῶμα
μύρια πτώματα
᾿Ιδού, μὲ κατακλύζει ἡ ἄβυσσος τῆς ἀνοησίας,
Τὸ σῶμα μου ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν ἐξουσία μου
Τὸ πρόσωπό μου δὲν φαίνεται πιὰ στὸν καθρέφτη του
Τὸ αἷμα μου δραπετεύει ἀπὸ τὶς φλέφες του …
Μήπως διότι βλέπω τὸ φῶς ποὺ τοῦ πηγαίνει τὰ ὄνειρά μου;
Μήπως διότι εἶμαι ἡ ἄκρη τοῦ σύμπαντος ποὺ οἱ ἄλλοι εὐλογοῦν
κι ἐγὼ ἀναθεματίζω;
Τί εἶν᾿ ἐκεῖνο ποὺ ξεριζώνει τὰ κατάβαθά μου καὶ φεύγει
ἀνάμεσα σὲ θάμνους ἀπὸ ἐπιθυμίες, σὲ χῶρες-ὠκεανοὺς ἀπὸ

δάκρυα
καὶ φυλὲς ἀπὸ σύμβολα;
ἀνάμεσα σὲ ἔθνη καὶ γένη – ἐποχὲς καὶ λαούς;
Τί εἶν᾿ ἐκεῖνο ποὺ κόβει στὰ δυὸ τὴν ψυχή μου;
Τί εἶν᾿ ἐκεῖνο ποὺ μὲ καταστρέφει;
Μήπως εἶμαι σταυροδρόμι;
Μήπως ἔπαψε ὁ δρόμος μου, σὲ στιγμὴ ἀποκάλυψης, νἆναι
ὁ δικός μου;
Μήπως πολλαπλασιάστηκα, μήπως εἶν᾿ ἄβυσσος ἡ ᾿Ιστορία μου
καὶ μοῖρα ἡ πυρπόληση;
Τί εἶν᾿ ἐκεῖνο ποὺ ἀναδύεται, μ᾿ ἕναν καγχασμό, ἀπ᾿ τὰ πνιγμένα

μέλη μου;
Μήπως πολλαπλασιάστηκα, ὁ ἕνας ρωτώντας τὸν ἄλλον·
Ποιός εἶσαι καὶ ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι;
Μήπως εἶναι τὰ μέλη μου δάση μαχῶν
… μέσα στὸ αἷμα ποὺ ἔγινε ἄνεμος, μέσα στὸ σῶμα
ποὺ ἔγινε φύλλο;
Τρελλάθηκα; Ποιός εἶμαι σ᾿ἐκεῖνο τὸ σκοτάδι; Δίδαξέ με, τρέλλα,
κι ὁδήγησέ με
Ποιός εἶμαι, φίλοι μου, ὁραματιστὲς καὶ διωγμένοι;
Νὰ μποροῦσα ἀπ᾿ τὸ πετσί μου νὰ βγῶ, δίχως νὰ ξέρω ποιὸς ἤμουν
καὶ ποιὸς θὰ εἶμαι
ἕνα ὄνομα ψάχνω καὶ κάτι νὰ ὀνοματίσω,
τίποτα ὅμως δὲν ὀνομάζεται
ἐποχὴ τυφλὴ καὶ ῾Ιστορία τυφλωμένη
ἐποχὴ λασπωμένη καὶ ῾Ιστορία συντριμμένη
Δαμασμένος ὁ ἄρχοντας, σκοτάδι δόξα σοι

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
῾              Ο σημίτης πρόγονός μου ἐξεπλάγη ἀπ᾿ ὅ,τι γέννησε
Τὸ τυφλὸ πεπρωμένο,
Παπαγάλος; ῍Η προφήτης ποὺ κατάντησε μούμια;
῏Ω πρόγονε ποὺ τὸν δρόμο σου τώρα ἐγκαταλείπω
Καλῶς, ἐσὺ ποὺ κατοικεῖς τὸ μόριο τοῦ νεροῦ καὶ τὰ στρώματα

τοῦ οὐρανοῦ
Εἶναι λογικὸ νὰ ὁδεύεις, καθὼς ὁδεύεις, ὑπερήφανος, πρὸς τὰ ὀπίσω
᾿  Εσὺ τὸ μυστήριο καὶ τὸ πλούσιο ἀπὸ προφητεῖες βασίλειο –
᾿Εγὼ ὁ ἀνύμπορος νὰ σὲ ἀντιληφθῶ, ὁ ἀπολωλὸς
στὴν πλάνη του, ἐσὺ τὸ θαῦμα.
῏Ω πρόγονε τώρα σὲ ἀπορρίπτω, ἀγάπησα ὅμως τὴν πλάση
μὲς στὸ δημιουργικό σου εἶναι, δὲν θὰ μὲ ἀναγνωρίζεις πιὰ
καὶ τίποτα δὲν θὰ μᾶς συνδέει
παρὰ ἐκεῖνο τὸ ἐρείπιο ποὺ καταστάλαξε στὴν ψυχή μου – κλαίει
καὶ μὲ κάνει νὰ σὲ κλαίω.

᾿Αγκαλιάζω τὸ στάχυ τοῦ χρόνου, τὸ κεφάλι μου πύργος φωτιᾶς·
Τὸ τέλος τῆς ἐποχῆς ποὺ ἔβρεχε ἀργιλάσβεστο ἀνταμώνει
τὴν ἀρχὴ τῆς ἐποχῆς ποὺ βρέχει πετρέλαιο
῾Ο θεὸς τῆς φοινικιᾶς σκύβει
σὲ κάποιον σιδερένιο θεό,
κι ἐγὼ ἀνάμεσά τους, αἷμα ἐκχεόμενο καὶ καραβάνι ποὺ

ὀπισθοδρομεῖ
᾿Εμβαθύνω στὴν σβησμένη μου φωτιὰ
καὶ κοιτάζω πῶς νὰ καλοπιάσω
τὸν δύστροπο μὲς στὴν ἔρημό του θάνατό μου,
καὶ λέω· τὸ σύμπαν τὸ ὑφαίνει τ᾿ ὄνειρό μου …/Τὰ νήματα
ξηλώνονται
Βλέπω τὸν ἑαυτό μου σὲ μιὰν ἄβυσσο κι ἀφήνομαι στῆς

πτώσεως
τὴ νύχτα
Βλέπω τὰ πράγματα· κύκλος καπνοῦ
Βλέπω τὸν κόσμο· κυνήγι,
τὸ τραπέζι στρωμένο, – ἀρτύματα τὰ σώματα
καὶ δοχεῖα τὰ κεφάλια
ὁ θεὸς κάθεται στὸ τραπέζι, ψωμὰς ἦταν
ἕνα ζαρκάδι καὶ στρατιώτης μιὰ σαύρα/ἕνας θεὸς
τρώει τὸ θήραμα, ἢ τὸ θήραμα τὸν θεό;
Ψεύτης ὁ δρόμος καὶ ἡ ὄχθη προδότης
Πῶς νὰ μὴ σὲ κεραυνοβολήσει τώρα ἡ τρέλλα;
῎Ετσι αὐτὸν ποὺ τρώγει ἀπαρνιέμαι καὶ τὴν τροφή
Καὶ ἡ καθεμιὰ μ᾿ ἀνακουφίζει περιπλάνηση
Παρηγοριά μου· νὰ εἰσελαύνω στ᾿ ὄνειρό μου, – περιπλανιέμαι,

κυμαίνομαι,
τραγουδάω τὸν πόθο γι᾿ ἄρνηση καὶ παραληρῶ –
Κρίκος τῶν ἡμερῶν μου, τὸ ἄστρο τῆς ᾿Αφροδίτης, καὶ βραχιόλι
ὁ Αἰγόκερως,
Λέω· οἱ ἀνθοὶ μὲς στοὺς κάλυκές τους
ἀνοίγουν σὰν ἐξῶστες …
Παρηγοριά μου· νὰ εἶμαι ἀντάρτης – ἐπιστρατεύω τῆς ἀνταρσίας
τὰ ρήματα

Σ᾿ ἐκείνους τοὺς δύστροπους ἀνέμους βάλτε χαλινάρι
Σφαγμένη ἡ ῾Ιστορία καὶ ἴσα ποὺ ἀρχινάει ἡ σφαγή
᾿Αφῆστε τὸν φονιά, τὸ θύμα καὶ τὴ σφαγὴ μάρτυρες
Μὲ τ᾿ ἀπομεινάρια σκεπᾶστε με καὶ ζωγραφίστε με
᾿Ερείπειο ἀνάμεσα στὰ ἐρείπεια.

῎Ετσι τὴ σοφία θ᾿ ἀντλήσω ἀπὸ τὴν πηγή της
Κραυγάζοντας· καλῶς ἤρθατε ἀπομεινάρια μου, σὲ καλωσορίζω παρακμή.
Αὔριο θὰ μὲ σβήσει ὁ θάνατος μὰ δὲν θὰ σβήσω
Αὔριο θὰ πηγαίνω ἀπὸ ἕνα φῶς σὲ ἄλλο,
᾿Αλήθεια, πιὸ ἀδύνατος ἀπὸ μιὰ κλωστὴ
μὰ καὶ πιὸ ἔξοχος ἀπ᾿ ὅποιον θεό

῎Ετσι ἀρχινάω
᾿Αγκαλιάζω τὴ γῆ μου καὶ τοὺς μυστικούς της πόθους –
᾿Αγαπάει τῆς θάλασσας τὸ σῶμα, μιὰ ἀγάπη ποὺ ἔχει τὸν ἥλιο
γιὰ χέρια
Σῶμα – ἀποθήκη τῆς βροντῆς κι ἄγκυρα τῆς τρυφεράδας
Σῶμα – ὑπόσχεση ὅπου ἐγὼ λείπω
ἐγὼ ὁ ἀναδυόμενος ἀπ᾿αὐτὴ τὴν πρόκληση
Σῶμα/σκεπᾶστε μὲ τὸ φῶς τῆς ἐρωτευμένης βροχῆς
τὸ πρόσωπο τῆς μαργαρίτας,

Γένοιτο …
ἀγκαλιάζω τὴν ἐρχόμενη ἐποχὴ κι ὁδοιπορῶ
δύστροπος, μὲ καπετάνιου ὕφος, τὴν χώρα μου σημαδεύω, –
ἀνηφορίστε στὶς πιὸ ψηλές της κορφές,
κατεβεῖτε στὰ κατάβαθά της
τρόμο δὲν θὰ βρεῖτε μήτε ἁλυσίδες – σὰν νὰ ἦταν τὸ πουλὶ

κλαδί,
ἡ γῆ παιδὶ καὶ τὰ παραμύθια γυναῖκες
῎ Ονειρο;
᾿Αφήνω στὶς ἑπόμενες γενιές μου αὐτὸ τὸ διάστημα νὰ κατακτήσουν

Τὸ δέρμα μου δὲν εἶναι κάλυβα στοχασμῶν, μήτε
τὸ πάθος μου ξυλόκοπος τῆς μνήμης, –
ἄρνηση τὸ γένος μου, κι ὁ γάμος μου γονιμοποίηση
ἀνάμεσα σὲ δυὸ πόλους, δική μου τούτη ἡ ἐποχή,
δικοί μου ὁ νεκρὸς θεὸς καὶ ἡ νεκρὴ μηχανή – ᾿Εποχή μου
νὰ κατοικῶ τῶν ἐπιθυμιῶν τὴ δεξαμενή,
νὰ εἶναι τ᾿ ἀπομεινάρια μου τ᾿ ἄνθη μου, κι ἐγὼ
τὸ ἄλφα τοῦ νεροῦ καὶ τὸ ὠμέγα τῆς φωτιᾶς – ὁ τρελλὸς τῆς

ζωῆς.

Φανερώνοντας στὸν χρόνο τὰ μυστικὰ τοῦ πάθους του,
῎Ετσι ὁμολογεῖ·
Εἶναι ὁ ἀπολωλός, ὁ ἀντάρτης, ὁ διάφορος.

(Βηρυττός, 4 ᾿Ιουνίου – 25 ᾿Οκτωβρίου 1982)

———
* Χουλακοῦ· Αὐτοκράτορας τῆς Μογγολίας – Πολιόρκησε τὴν Βαγδάτη τὸ 1258, τερματίζοντας τὴν ἐποχὴ τοῦ Καλιφάτου.
* Κασάμπιν · Χωριὸ τῆς Συρίας – Γενέτειρα τοῦ ῎Αδωνι.

 ΠΟΙΕΙΝ