DEMETRIOS CAPETANAKIS [1912 (SMYRNA)-1944 (LONDON)]

“MY FRIEND DEMETRIOS CAPETANAKIS”

BY PANAGIOTIS CANELLOPOULOS

 I spoke of one who was my friend. It is by no means an easy and perfectly natural thing to be someone’s friend. He knew it better than anyone. He had thought about friendship for a long time and with intense concentration. I came to knew him when he was entirely occupied with thought.

 […]

He was the most discreet and self-effacing of persons, in every sense. When he was present it was as if he was not there. And when he was not there you felt him quite close to you. He seemed…something more than dead in the sense that, even while still alive, he seemed already to have passed beyond his own life and death.

@DEMETRIOS CAPETANAKIS, A GREEK POET IN ENGLAND, EDITED BY JOHN LEHMANN, BOOKS FOR LIBRARIES PRESS, NEW YORK , 1947

[…]

HE TOOK IMMENSE CARE IN THE PREPARATION OF EACH ESSAY, TESTING EACH FACT AS HE FITTED IT INTO ITS ARGUMENTS, TRYING NEW WORDS TO CAPTURE SOMETHING THAT HAD ESCAPED THE PREVIOUS WORDS.; THE EFFORT WAS EXHAUSTING ALMOST BEYOND THE ENDURANCE OF FRAIL PHYSIQUE. I DO NOT BELIEVE THAT ASTONISHING COURAGE AND WILL-POWER HE COULD HAVE ACHIEVED SO MUCH DURING THE MONTHS WHEN HIS INCURABLE ILLNESS, AS WE NOW KNOW, HAD NEVER REALLY LEFT HIM.

HE INTENDED TO CALL HIS BOOK “THE SHORES OF DARKNESS” BECAUSE OF THE CONVICTION THAT GREW EVER STRONGER IN HIM WAS THAT UNTIL ONE HAS BECOME AWARE OF THE ILLIMITABLE UNKNOWN THAT SURROUNDS OUR LIVES, ONE CANNOT UNDERSTAND OR PROPERLY VALUE EXISTENCE ON EARTH . HE JUDGED ARTISTS AND THINKERS BY THE EXTENT TO WHICH THEY REVEALED THIS AWARENESS IN THEIR WORK. IF THEY HAVE NEVER FOUND THEMSELVES ON THE EDGE OF AN ABYSS WHERE-

THINGS WHICH ARE NOT DESTINED TO CONFOUND

THE THINGS THAT ARE, THE FORTUNES WE HAVE EARNED-

THEN HE DID NOT BELIEVE WE COULD LEARN MUCH FROM THEM.

[…]

BUT HE BELIEVED THAT ALL THAT WAS SIGNIFICANT IN THE EUROPEAN MIND CAME FROM WHAT WE CALLED PHILOSOPHICAL ANXIETY. THIS THESIS WAS ALREADY CLEARLY STATED IN HIS FIRST PUBLISHED STUDY IN ENGLISH, ON RIMBAUD, IN WHICH THE CONCLUDING WORDS ARE: “NOTHINGNESS MIGHT SAVE OR DESTROY THOSE WHO FACE IT, BUT THOSE WHO IGNORE IT ARE CONDEMNED TO UNREALITY. THEY CANNOT PRETEND TO REAL LIFE, WHICH IF IT IS FULL OF REAL RISKS, IS ALSO FULL OF REAL PROMISES.” AS HE WENT ON, HE BEGAN TO FORMULATE A VIEW OF ENGLISH POETRY, WHICH HE HAD INTIMATELY STUDIED LONG BEFORE HE CAME TO CAMBRIDGE TO WRITE ABOUT THOMAS GRAY.

[…]

…AS HE WROTE IN HIS ESSAY ON DOSTOEVSKY, “THE MORE QUESTIONABLE EVERYTHING APPEARS, THE MORE UNQUESTIONABLE THE TRUTH OF SOMETHING IN MAN’S EXISTENCE, REVEALED BY SUFFERING AND THE AWARENESS OF NOTHINGNESS, BECOMES.” THIS WAS THE IDEA HE DEVELOPED IN HIS ESSAY ON ENGLISH POETRY. IT WAS, AS HE SO OFTEN EMPHASIZED TO ME DURING HIS LAST ILLNESS, RATHER A SERIES OF INTRODUCTORY APHORISMS THAN A CONNECTED STUDY, WHICH HE INTENDED TO COMPLETE IN THE FUTURE. HE WAS FINDING NEW THINGS TO INTEREST AND EXCITE HIM IN THE ENGLISH POETS TO THE VERY END-I REMEMBER HIS ENTHUSIASM ABOUT SOME PASSAGES OF BLAKE, AND DRYDEN’S TRANSLATION OF VERGIL OF WHICH HE WAS READING AN EARLY EIGHTEEN-CENTURY COPY IN BED-AND ANYONE WHO HEARD HIM TALK ABOUT HIS DISCOVERIES CAN ONLY HAVE THE DEEPEST REGRET FOR WHAT HE WAS UNABLE TO GET DOWN ON PAPER. ABOVE ALL ONE MUST REGRET THE ABSENCE OF A FULLER STUDY OF SHAKESPEARE: HE GAVE ONLY A HINT OF WHAT HE MIGHT HAVE WRITTEN IN HIS FEW PARAGRAPHS ON TROILUS AND CRESSIDA.

IT WAS NOT ONLY OUR SERIOUS POETRY THAT AROUSED HIS WONDER AND DELIGHT. “ALTHOUGH IT SOUNDS PARADOXICAL,” HE ONCE WROTE, “IT IS TRUE THAT COMIC VERSE IS MORE APT THAN SERIOUS POETRY TO MAKE US AWARE OF THE TRAGIC SIDE OF OUR LIVES.” HE APPLIED TO LEWIS CARROLL AND EDWARD LEAR THE SAME TEST AS HE HAD APPLIED TO DONNE AND KEATS, AND HIS FRIENDS IN CAMBRIDGE  REMEMBER HOW HE USED TO QUOTE:

“THERE WAS AN OLD MAN WHO SAID “WELL

WILL NOBODY ANSWER THIS BELL?

I HAVE PULLED DAY AND NIGHT

TILL MY HAIR HAS GROWN WHITE,

BUT NOBODY ANSWERS THE BELL.”

HE DWELT ON THIS LIMERICK WITH INTENSE ENJOYMENT, BUT IN THE MIDDLE OF HIS LAUGHTER WOULD EXPLAIN THAT IT WAS REALLY A PROFOUND METAPHYSICAL STATEMENT, AND THAT THE OLD MAN REPRESENTED EVERY POET OR PHILOSOPHER IN HIS SEARCH FOR THE TRUTH ABOUT LIFE.

[…]

THERE MUST HAVE BEEN MOMENTS WHEN HE FELT VERY LONELY, CUT OFF FROM HIS COUNTRY AND FAMILY AND KNOWING ONLY THAT THE MOST TERRIBLE THINGS WERE A DAILY EVENT UNDER THE GERMAN OCCUPATION; BUT HE SCARCELY EVER SPOKE OF IT, PREFERRING TO TAKE PART IN THE LIVES, THE HOPES AND ANXIETIES OF HIS ENGLISH FRIENDS. FOR ENGLAND, AFTER HIS VIOLENT REVULSION FROM GERMANY AND THE GERMAN PHILOSOPHY, WHICH FOR A TIME  DEEPLY INFLUENCED HIM DURING HIS STUDIES AT HEIDELBERG, HE ACQUIRED A DEVOTION AND UNDERSTANDING THAT STEADILY INCREASED, THOUGH HE TOYED FOR A TIME WITH THE IDEA OF GOING TO AMERICA.. IF THERE WAS NO OTHER EVIDENCE OF HIS LOVE FOR OUR COUNTRY AND CIVILIZATION, HIS POEMS IN ENGLISH WOULD BE MORE THAN ENOUGH IN THEMSELVES. NO ONE WHO DID NOT FEEL ASSIMILATED TO OUR LIFE IN A SUPREME SYMPATHY WOULD HAVE BEEN CAPABLE OF PRODUCING THEM . TO ME THEY ARE ONE OF THE MOST ASTONISHING LITERACY ACHIEVEMENTS I HAVE EVER COME ACROSS.   HE WAS NOT ALWAYS SURE OF CERTAIN WORDS AND PHRASES, AND USED TO COME TO HIS ENGLISH FRIENDS FOR ADVICE, SAY ABOUT THE EXACT DIFFERENCE IN SHADE OF MEANING BETWEEN TWO EPITHETS; HIS VOCABULARY WAS NOT LARGE, THOUGH HE WAS CONSTANTLY ENLARGING IT, BUT INSPITE OF THIS HE SEEMS TO GIVE THE EFFECT OF EASE AND ASSURED CONTROL OF RHYTHM AND IDIOM THAT ARE PROBABLY THE MOST DIFFICULT SECRETS OF ALL TO CONQUER INA FOREIGN LANGUAGE, EVEN IF ONE IS ALREADY A POET.

HIS FIRST SERIOUS ATTEMPT AT WRITING ENGLISH POETRY WAS “DETECTIVE STORY”, WHICH APPEARED IN PENGUIN NEW WRITING. WHEN HE FOUND IT WAS A SUCCESS HE IMMEDIATELY BEGAN TO PLAN MORE AND, EXCEPT DURING THE TIMEW WHEN ILLNESS PREVENTED HIM, PRODUCED A SLOW BUT STEADY OUTPUT. HE WAS AT WORK ON SEVERAL POEMS WHEN HE WAS TAKEN TO HOSPITAL, BUY DESTROYED NEARLY ALL THESE FRAGMENTS; OF THE LONG POEM ON LONDON THERE SURVIVE ONLY ONE OR TWO HALF-LINES WHICH WERE FOUND SCATTERED AMONG HIS NOTEBOOKS, AND A LITTLE MORE OF ANOTHER LONG POEM ON HISTORY. THE FIRST DRAFT OF ONE STANZA OF THE LATTER GIVES AN IDEA OF WHAT HAS BEEN LOST:

NO ROOM IN HISTORY IS LARGE ENOUGH

TO HOLD MAN’S GREATNESS. EVEN THE MOST SPACIOUS

CHURCH IS TOO SMALL FOR ALL THE HANKERING

AFTER ETERNITY AND LOVE…

AND ON ANOTHER PAGE, AFTER MANY CROSSINGS-OUT AND REWRITTINGS, A CLEAR-THOUGH BY NO MEANS NECESSARILY FINAL-VERSION OF ANOTHER STANZA:

OPEN THE DOORS WHICH HISTORY HAS SHUT

AND LET THE WINDS OF UNCREATIVE PASSION

MOANING OUTSIDE THE PALACE AND THE HUT

BLOW IN AND BREAK THE WALLS OF LAW AND FASHION…

[…]

I THINK IT WOULD BE TRUE TO SAY THAT HE NEVER READ A POEM UNLESS HE HAD READ THROUGH IT. HE WAS ALWAYS ON THE LOOK-OUT FOR THE MEANING BEHIND THE POEM, HOWEVER, CONCEALED THE EXPRESSION AND HOWEVER UNCONSCIOUS THE AUTHOR HIMSELF MIGHT BE OF WHAT HE WAS REALLY EXPRESSING.

[…]

HE HAD SUCH A STRONG INSTINCT FOR THE DRAMATIC, THAT THERE IS IN NEARLY EVERY POEM THAT MIGHT BE READ AS AUTOBIOGRAPHY A DELIBERATE FUSION OF THE IMAGINED WITH THE REAL. WHAT WAS IMPORTANT FOR HIM WAS TO MAKE OF THEM “CRYPTIC MESSAGES” “WITH HINTS OF WHAT TO HOPE AND HOW TO LIVE,” AND UNDER  THEIR SURFACE SIMPLICITY THE MESSAGES ARE OFTEN NOT ALL EASY TO DECIPHER. THE DIFFICULTY IS INCREASED BECAUSE, WITH HIS GREAT KNOWLEDGE OF THE EUROPEAN THOUGHT, IT CAN NATURALLY TO HIM TO INTRODUCE REFERENCES, IN PHRASE OR IMAGE, TO THE IDEAS OF PALTO, OR SAN JUAN DE LA CRUZ OR KIERKERGAARD, OR ANOTHER PHILOSOPHER.  ALWAYS THE THOUGHT AND SUFFERING OF EUROPE WAS WITH HIM, IN THAT PERSPECTIVE OF THREE THOUSAND YEATS SINCE HIS OWN NATION HAD LAID THE FIRST FOUNDATIONS OF OUR CIVILIZATION, AND IN THEM HE SAW A DOMINANT CONCEPTION OF HUMAN LIFE EMERGING FROM EXPERIENCES REPEATED AGAIN AND AGAIN UNDER CHANGING FORMS. IT WAS THIS THAT GAVE SUCH A FORCE TO HIS INTERPRETATION OF INDIVIDUAL WRITERS, THAT MADE HIM SEE MANY OR OUR OWN WRITERS, SUCH AS THOMAS GRAY OR DICKENS, IN A QUITE UNEXPECTED AND REVEALING LIGHT…HE DID NOT REJECT THE CHIEF INTERPRETATIVE INSTRUMENT OF OUR TIME, PSYCHO-ANALYSIS-HE WAS TOO MUCH ENTERTAINED BY ITS RESULTS-BUT HE FELT THAT, IN HIS OWN WORDS, “PSYCHOLOGY CAN EXPLAIN THINGS, BUT IT NEVER REVEALS THEIR MEANING.”

WHEN IT BECAME CLEAR TO HIM THAT HE MIGHT NEVER FINISH THE LONG POEM ON WHICH HE HAD EMBARKED, HE ABANDONED THEM AND SUMMONED UP ALL HIS REMAINING STRENGTH TO WRITE THE TWO PIECES WHICH MUST BE CONSIDERED HIS TESTAMENT, “THE ISLES OF GREECE” AND “LAZARUS”. HE HAD SPOKEN MORE THAN ONCE ABOUT HIS DESIRE TO WRITE A POEM PRESENTING A TRUTH ABOUT GREECE WHICH BYRON HAD MISSED IN HIS FAMOUS POEM; AND NOW INTO THOSE TWENTY SHORT LINES HE CONCENTRATED ALL THAT HE FELT ABOUT HIS COUNTRY AND HER ETERNALLY RENEWED DESTINY OF SUFFERING, LINES WHICH ARE AMONG THE MOST TRAGIC AND HAUNTING HE EVER WROTE, AND WHICH EXPRESS  GREECE PERHAPS MORE COMPLETELY THAN ANYTHING THAT HAS BEEN WRITTEN IN OUR TIME.  THIS POEM WE DISCUSSED TOGETHER SEVERAL TIMES BEFORE HIS DEATH, AND THE VERSION WHICH HAS BEEN PUBLISHED RECEIVED HIS FINAL APPROVAL. THE OTHER, “LAZARUS,” WHICH I FOUND MORE MYSTERIOUS AND MORE DISTURBING THAN ALL HIS OTHER POEMS, EVEN THE SUPREMELY BEAUTIFUL “ABEL,” HE DID NOT WANT PUBLISHED. HE FELT THAT IT WAS FULL OF AMBIGUITIES AND COULD HAVE BEEN MUCH IMPROVED IF HE HAD TIME TO WORK ON IT.  NEVERTHELESS I AM CERTAIN THAT IF HE HAD LIVED I COULD HAVE PERSUADED HIM TO REVERSE HIS DECISION, AND AFTER SOME HEART-SEARCHING I DECIDED THAT THOSE LINES, FORMED FROM THE DEEPEST SPIRITUAL EXPERIENCES OF HIS LAST YEARS OF LIFE, SHOULD BELONG TO THE WORLD.

 THE BOOK WHICH HAS BEEN FINALLY ASSEMBLED HERE CONTAINS ALL THAT HE WROTE IN ENGLISH DURING HIS STAY IN OUR COUNTRY, WHEREVER THE STATE OF THE MANUSCRIPTS SEEMED TO ME TO JUSTIFY PUBLICATION.

 

@DEMETRIOS CAPETANAKIS, A GREEK POET IN ENGLAND, EDITED BY JOHN LEHMANN, BOOKS FOR LIBRARIES PRESS, NEW YORK , 1947

“AN INTRODUCTION TO MODERN GREEK POETRY”

BY DEMETRIOS CAPETANAKIS

THE GREEKS HAVE A VERY LONG HISTORY BEHIND THEM, AND THIS HISTORY HAS GIVEN THEM THE KNOWLEDGE OF HUMAN LIMITS. THE POETS OF THE GREEK BALLADS SEEM TO BE SO AWARE OF DEATH BECAUSE EVERY GREEK, EVEN THE LEAST EDUCATED, HAS BEEN GIVEN A PROFOUND WISDOM BY THE HISTORY OF HIS COUNTRY.  BUT THIS WISDOM, THIS KNOWLEDGE OF HUMAN LIMITS THE MODERN GREEK HAS, WHICH MAKES HIS POETRY SO THOUGHTFUL AND MELANCHOLY, DOES NOT MAKE HIM ACCEPT THESE LIMITS AND RESIGN HIMSELF TO FATE. THIS SAME HISTORY THE GREEK HAS BEHIND HIM AND WHICH GIVES HIM HIS WISDOM, HIS IRONY AND HIS SCEPTICISM, GIVES HIM ALSO AN ASTOUNDING BELIEF IN SOME IDEAS, A STRONG SENSE OF HONOUR, AND AN UNHEARD-OF PRIDE. THE GREEK OF THE BALLADS IS MELANCHOLY BECAUSE HE KNOWS THAT NO ONE CAN ESCAPE DEATH-BUT WHEN DEATH COMES THIS SAME MEDITATIVE PERSON DOES NOT GIVE UP HIMSELF TO THE MURDERER, TO THE ΦΟΝΙΑ, BUT ALTHOUGH HE KNOWS TOO WELL THAT HE WILL BE DEFEATED, HE WANTS TO FIGHT, AND DIE AN HONOURABLE DEATH.

@DEMETRIOS CAPETANAKIS, A GREEK POET IN ENGLAND, EDITED BY JOHN LEHMANN,  BOOKS FOR LIBRARIES PRESS, NEW YORK, 1947

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “Ο ΑΒΕΛ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 255, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

” ΥΣΤΑΤΟ ΤΕΛΟΣ”

Με φόνους ψυχών (with soul murders)

μισοφωτισμένοι μιλούσαμε (we were talking half candlelit)

οι δυό μας τελειώναμε πάντα (the two of us break it off always)

στον έρωτα (in love)

είχες ματωμένη μήτρα (you had a bleeding womb)

κι εγώ διψούσα (and I was thirsty)/

πληγωμένοι οι ώμοι (bruised shoulders)

μουρμούριζαν και χαιδευόντουσαν (mumbling and  caressing each other)/

έκανε κρύο πολύ (it was bitterly cold)

κι ας ήταν καλοκαίρι (even though summertime)/

παρακαλούσαμε την αγάπη (we begged  love)

να κάτσει δίπλα στις φωτιές (to sit by the fire)

καθώς εμείς κινηματογραφούσαμε (as we were filming)

σκηνές από θανάτους (death scenes)/

ήμασταν δυο αδέλφια ομοφυλικά (we are two gay siblings )

και ηδονισμένα (objects of sexual pleasure)

(αν και διαφορετικού γένους) (though of different gender)

είχαμε διφορούμενο αίμα (who possessed ambiguous  blood)

κι άπληστες φλέβες (and avaricious veins)

όμως ποτέ δεν κατηγορήσαμε ο ένας τον άλλον (but we never accused each other)

αυτομισούμασταν (self-hatred)

μα πιό πολύ φιληθήκαμε (nevertheless even more we kissed)/

κάθε φορά που κοιταζόμασταν (each time we looked)

στους καθρέφτες (in the mirrors)

λες και προδωνότανε κάποιο φως (a betrayal of some light materializes)/

διέθετες μου είπες ένα λαιμό (she said that I have at my disposal a neck)

πλημμυρισμένο βογκητά (flooded with moans)

κι εγώ σε ρούφηξα (and you sipped her)

σαν να ‘ταν άυλο πράγμα (as if it was an incorporeal thing)

το γεννητικό σου όργανο (his genital organ)/

στην κρεβατοκάμαρα (in the bedroom)

κάτω απ’ τα σκεπάσματα (under the sheets)

παίζανε κρυφτό οι σάρκες (fleshes are playing “hide and seek”)/

ανοίγαμε γυμνοί τις θύρες (naked we were opening the gates)

κι οι πόθοι μπαινοβγαίνουνε (desires continuously enter and exit)

χαρούμενοι (cheerful)/

άχρονος θάνατος (timeless  death)

κι ο τάφος άδικα (and the grave in vain)

μας περιμένει (waiting for us)/

και ζωντανοί και πεθαμένοι (dead or alive)

ίδιοι είμαστε (we are one and the same)

ελεύθεροι απ’ τους καιρούς (free from the times)/

είμαι η έννοια παρότι δεν γεννήσαμε (I am the concept

although we did not bear any children)

κι εσύ τραγούδι ειρηνικό (and you are a peaceful song)

ατελείωτα ύστατο τέλος (endlessly  ultimate end)/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΠΡΟΦΗΤΕΣ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 253, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

“ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ”

Νομίζαμε πως οι προφήτες  (we were under the impression that prophets)

ήτανε ευχτυχισμένοι (are  happily euphoric)/

ελπίζουμε στις απόκρυφες ζωές (they hope in cryptic lives)

και στείλαμε ένα μήνυμα πλάνη (and we send a message of deceit)

σε σχήμα (in shape)

ανθρώπου καταδικασμένου (of a condemned man)/

ξεχνώντας κάθε τι σημαντικό (forgetting everything which is significant)

κρατηθήκαμε

φιλημένοι φρίκη (kissed by aversion)/

αναζητούσε ψυχές ο κοινός τούτος εραστής (he is in search for souls this common lover)

της κάθε μέρας (of daily existence)

κι υμνούσε (and he was worshipping)/

ανήκουστη αξιοπρέπεια

έχουν οι νύχτες που την αγγίξανε

όλο και βαθαίνει στην ομορφιά η ανάπαυση/

ασφαλώς κι αγρυπνούσαν οι θεοί

ενώ ήντουσαν σε διακοπές

καθώς εκείνος πέθαινε ή μάλλον

θρυμματιζότανε ο κόσμος

ακούγεται τώρα η κάθε απάντηση του/

στα όνειρα μέσα αναπαύονται οι μοίρες

και ας μην υπάρχουν/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 257, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

” ΤΕΧΝΑΣΜΑ”

Στοιχειωμένος μεγαλώνει ο θεός

θανάσιμα/

παρακαλετό μέλισσας πηδηχτό/

συγυρισμένα τρέλα τα ξωκλήσια

και τραγούδι φουσκωμένο ερημιά/

φλογισμένη όψη έχουν

τα στοιχειωμένα μας πουλιά/

ερημοστέκεσαι

είσαι ο θρίαμβος της νύχτας/

σκουλήκια μαχαιρωμένα

αλλόκοτα παριστάνουν την αιωνιότητα/

φιλόπνοα καταδικασμένες περνάνε οι μέρες

κι αδειάζουν από έννοιες/

η ράβδος της λογικής

σας μαστιγώνει/

τέχνασμα η πόρτα της άνοιξης

και να ΄σαι χωρίς σύνορα

η καταδίκη σου/

ο γεωργός έχασε

κάθε νόημα λογικής/

κι οι εκκλησιές

πόσο ανόητα στέκουν

μελετώντας την ματαιότητα

των θεών τους

σαν ταξιδιώτης που

έφυγε θησαυρισμένος

και γύρισε με άδεια χέρια

ούτε καν δέρμα ή σάρκα

δεν μπορούσες να δεις

μήτε ένα δάχτυλο

μονάχα είπε:

σας έφερα μυστικά πολλά

πραμάτειες εγκαταλελειμμένες

μισογκρεμισμένα σπίτια

και ξεχασμένους φίλους/

τέχνασμα ματιών τα γένια

κι αγράμματα τζιτζίκια μας μαθαίνουν

πως να μιλούμε/

καταδικασμένος στην τρέλα ήσουν

κι εγκυμονούσες αγνές καμπάνες/

τρίζουν οι νύχτες από σκοτάδι

οργισμένο νόημα σκέψης αργοπερπατεί

χωράφια σφιχταγκαλιασμένα

καρποφόρους έρωτες

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 267, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΣΑΣ ΛΥΠΑΜΑΙ”

Σπάζει τα νησιά της η θάλασσα

πελάγη τόσων αιώνων

θρυμματίζονται/

φωνάζει παρά τραγουδάει η Ελλάδα

κατάντησε μια οικεία χώρα

πιό ωραία καθώς σέρνεται

και μας λέει:

“Λυπάμαι περισσότερο

από κάθε άλλη φορά

σας λυπάμαι”

φύγετε κι αφήστε μου

τις σάρκες  διαβρωμένες/

κι αυτοί οι τοίχοι οι Ελληνικοί

που με φρονιμάδα ψιθυρίζουν:

‘ότι σ’ εμποδίζει

σκαρφάλωσε το’

Αμερικάνικοι νομίζουνε πως είναι/

σκοτεινιά πέφτει έξω κι η γη

ζητάει όλο και πιό πολύ

κι άλλη βαρύτητα

ακόμη περισσότερη/

όλοι μαζί φλογισμένοι

σαν καμένα δάση

τσαλαπατάμε τις φωτιές/

μια αθλοπαιδεία η ζωή

Μπίλλυ και παίξε τήναν

ρωμέικο ζάρι

που  ‘ναι γραφτό

ποτέ να μην το ρίξεις χάμω/

 επίμονα χοντραίνουνε οι ήλιοι

πυρετός  Ω  φως

και σφύριγμα μύθου

η σπασμένη λύρα/

επιτέλους αναγκαστήκατε

να ξεπεζέψετε τα κύματα/

η ομορφιά σωπαίνει και μετράει

 τις λέξεις/

άλογα πιο ωραία κι από

μαρτύριο λάμπουν

 χαίτες αγάπης/

στείρες τώρα οι πέτρες

ερωτεύονται/

πατούν πάνω

στο σκονισμένο μάρμαρο

τα φίδια/

χορεύουν οι συκιές

κι αλληλοβοηθιούνται

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 263, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΒΟΥΤΗΞΑΜΕ”

Βουτήξαμε για λίγο

(όπως ήμασταν γυμνοελεύθεροι)

σε θαμπωμένες ψυχές/

φως από αίμα μας έφερε η νύχτα/

αν και το σωστό αγκαλιάζει η αγάπη

ερωτεύεται τ’  άδικο

εξισωμένη όπως είναι μες την μοναξιά της/

συναντηθήκαμε σαν δένδρα

έχοντας ωμά κλαριά

πλημμυρισμένοι φύλλα

ξέραμε  πως δεν θα σωθούμε

κι ας κρύφτηκε ο ήλιος πίσω απ΄ τα μεσημέρια/

πουθενά η πόρτα

αλλά εμείς την διαβήκαμε

και βρεθήκαμε σε μια διέξοδο

μίσους κι απελπισίας

κανείς δεν παρουσιάστηκε

για να μας προϋπαντήσει/

άπλετα ήταν τα καταφύγια

κι όμως από παντού χτυπηθήκαμε

ολόγυρα τρανταζόντουσαν

συντρίμμια θανάτου

και σκέψεις ακριβοπληρωμένες/

μεγαλώσαμε κι ας ήταν

έσχατος ο κίνδυνος

ο ένας δίπλα στον άλλον

όπως ο τυφλός κι ο

σκύλος-οδηγός του/

συλλαβίσαμε την φράση

“Η δύναμη κάποτε τελειώνει”

ήταν κι αυτό μια καταδίκη/

φιληθήκαμε

συρθήκαμε σε σκληρά κρεβάτια

κι έτσι κάπως γινήκαμε συνέταιροι

κάτι σαν αδέλφια

από διαφορετικό πατέρα/

 @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΑΘΛΟΠΑΙΔΕΙΕΣ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 265, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“Ο ΜΠΙΛΛΗΣ “

Βέβαια δεν υπάρχουν κανόνες

παρά μονάχα οι γκρεμισμένοι

ονόμασε τους ίσως μοίρα

κι υπόμεινε ότι παιχνίδι

σου  ‘λαχε/

παραδέξου πως ενώ θα ζήσεις

πρέπει πρώτα απ΄  όλα να παίξεις/

τι κι αν γεννήθηκες στο Σινσινάτι

καταδίκη κάθε ανθρώπου

είναι η προαιώνια καταγωγή του/

Ο Μπίλλης ο Ελληνοαμερικάνος

δεν έμαθε ποτέ

να παίζει μπεις-μπώλ/

“σωστά πράγματα είναι μονάχα

τα ποιήματα”

έλεγε ο παππούς του

ρεμπέτης της Μικρασιατικής καταστροφής

φυλακισμένος και σκοτωμένος

ανάμεσα σε μάχες και μπαγλαμάδες/

 @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΖΗΣΑΝΕ ΔΥΟ ΠΕΤΡΕΣ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 263, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

” ΦΩΣ ΠΑΓΩΜΕΝΟ”

Χνουδάτο τραγούδι ερωτικό

που θα  ‘ρθει

φλόγα αναμονής

γύρω μας διάφανοι πόθοι

κι οι κάμποι της ανάσας

ευτυχία/

κολυμπάτε μέλισσες στο καλοκαίρι

και πνίγεστε

βομβούν οι ήλιοι αφημένοι/

μυρωδιές εκείνων

όσων ζήσανε αγκαλιασμένοι/

χνούδι λαιμού

και κόκκινο ρούφηγμα

αυτός ο ξανθός έρωτας

σάλιο γλυκό

στον πυρήνα κάποιας ψυχής/

βομβείς σβησμένος

έχεις πηγμένο σπέρμα/

γλύφουν οι πέτρες τις ουρές τους

και στα χείλη γλιστράει

το φως παγωμένο/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΑΝΙΑΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 261, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

” ΣΤΗ ΛΑΚΟΥΒΑ”

Επίπεδοι φίλοι φωτογραφισμένοι

ως τρισδιάστατες εικόνες/

ποντίκια όλο μου το σόι

εγκατέλειψα τα σκαλοπάτια/

πρόσεξε μοίρα πως ζεις

ένα κοράκι πεινασμένο

αναρωτιέται αν θα πρέπει

να γίνει φυτοφάγο/

απρόσεχτος όπως ήμουν

έπεσα μες στη λακούβα

του θανάτου κι o κόσμος

προχωράει με πατερίτσες/

δεν υπάρχουν πόρτες

και τα φαντάσματα

κλεισμένα απ’ έξω/

μια συμβουλή

γραμμένη στο να ζεις:

κάθε φορά που αγωνιάς

σε κρίνει η ευθύνη

όταν μιλάω αναγγελία:

ατελείωτα λόγια ανιαρά/

ανοιχτό μέτωπο

μειδίαμα του νου

συμβολικό τραγούδι

 @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 261, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΣΤΑΧΤΗ”

Η φωτιά έκλαψε

καθώς έκαιγε τα δάση:

μην απελπίζεστε η στάχτη δεν

σημαίνει τέλος, συνέχισε

ο ταξιδιώτης το μονόλογο του/

πέρα απ΄ τη θάλασσα

τούτη η γη γίνεται

τόσο λυπημένη

που είναι σαν να μην υπάρχει

γιατί εδώ πάλι επιστρέφεις;

προορισμένος ήσουν κάπου άλλου

σε ναυαγισμένα πλούτη

κι όνειρα πνιγμένα στο άπειρο

γύρισες κι αψήφησες τη μοίρα/

προσάραξες στα όσα δεν υπάρχουν

όλα αυτά που πέθαναν

κι εκείνα τ’  αγέννητα ακόμη/

ποιός είσαι εσύ;

μας έταξες μάτια και ψυχές

δήλωσες πως όλα αρχίζουν σιωπηλά

εξαιτίας σου

συνορέψαμε με τις αγάπες

φύγε τώρα μια για πάντα μακριά

ταξιδευτή πρόσεξε

αναπότρεπτος είναι ο κόσμος

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΣΤΟ ΠΙΚΑΝΤΙΛΛΥ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 251, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ”

Η φωνή μιας σάλπιγγας

όλο απελπισία

στεγνώνει τις λέξεις

καθώς ο λαιμός σιωπαίνει

μηνύματα ρυτιδιασμένα άχρηστα

κι ολόγυρα απεριόριστες χαρακιές/

οι προσευχές θανάσιμες καίνε

κι ο μάρτυρας συχνάζοντας στο σούρουπο

απ’  όλες τις τρέλες συνάντησε

την πιο επιπόλαια

απεχθάνομαι τους άγιους τρυπημένοι καθώς είναι

από αναγγελίες ψαλμών

όταν μας εγκαταλείπει ο κόσμος

κι ο στοχασμός γίνεται μηδαμινότητα

τότε κλεισμένη η νύχτα στη κάμαρα

αυτοοδηγείται σε κάποια αυγή αυτοκτονίας/

φως που ράγισε ανοίγοντας ένα παράθυρο/

περιμάζεψε ότι βρίσκεται δεξιά και πάνω

απ’  το χάος/

πρόσωπα κοιτάχτε τους πως τρέμουνε

οι δρόμοι πέφτουν χάμω και χάνονται/

ιερό νόημα ο πυρήνας της ψυχής/

όσο ευτελέστερα άγιος γίνεσαι

τόσο πιότερο ακριβουποφέρεις/

 

πεινώντας για πόθους

ορμούν έξω οι αχνοί άνθρωποι

να δικαστούνε/

 

ταπείνεψε, εισέβαλε πεινώντας

στους σκοπούς της λύτρωσης/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΣΚΕΨΕΙΣ Σ’ ΕΝΑ ΜΠΑΡ ΤΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 251, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΑΚΗΣ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ”

Βρίσκεται στο Καίμπριτζ (Located at Cambridge)

κάπου ανάμεσα στα κολλέγια (somewhere between Colleges)

και στις γοτθικές εκκλησίες (and Gothic churches )

ένα χαρούμενο πηγάδι (a cheerful well)

κάποτε μέσα του (at one time inside it)

λουζότανε ο Άκης ο Καπετάνιος (was bathing Akis the Captain)/

καθώς περπατά (as he walks)

κάθε βήμα και χώμα ιερό (every step a blessed soil/

μονάχος του δασκάλευε (all alone he was nurturing)

αυλές και νιάτα (backyards and youth)

εκείνος που είχε εξιλεώσει τόσες θάλασσες (HE who redeemed so many seas)/

απαγορευμένο δωμάτιο-ακρωτήρι (forbidden cape-room)

με πανέμορφη θέα τον αόρατο φάρο (with a magnificent view of the concealed lighthouse)/

στα πάρτυ καθρεφτίζεσαι λιμνούλα λύπης (in the party you are mirrored lake of sorrow) /

ταράχθηκε όταν ρωτήθηκε “Πως είσθε;” (he gets agitated  when people ask him: “How do you feel”)

λευχαιμία πνεύματος (leukemia of the spirit)

“τριάντα δύο χρονών οι καρδιές μου ήταν (“thirty two years old my hearts were”)

μονάχα είπε (only said)/

κι σ΄  ένα μπαράκι κρύφτηκε (hidden in a bar)

παραχωρημένος κι Ελληνόξενος (obsolete and Greek-foreigner)

μικρές ώρες ονείρου (miniature hours of dreams)/

καταδίκασε τον ουρανό  (condemn the sky)

στην αιωνιότητά του (to its eternity)/

ας πούμε πως λάμπει ο θάνατος (let us suggest that death is shimmering)

ειρηνευμένος (tranquil)

κι οι φίλοι έφυγαν αφήνοντας πίσω (and old friends departed leaving behind)

άδεια ποτήρια μπύρας (empty bottles of beer)

πικροπιωμένης (bitter drank)/

Καίμπριτζ-Λονδίνο (the Cambridge-London)

τα τραίνα έμειναν (trains stopped)

κάπου στη μέση (somewhere in between)

να πενθούνε (lamenting his passing)/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

THE METAPOETICS BY KARAGIOZIS OF CAPETANAKIS’ POEM: “THE ISLES OF GREECE”

(LONDON 20/06/16)

“IN MARTIRDOM”

Rocky and briny suns and barren seas

they are always with us

as if fire is so heavy

and stubborn to death

myths, marbles, and

the singing lyre

all in deep corrosive intimacy

 

The dusty beauty

of our love

in martyrdom

becomes more beautiful

than ever

Who will break the Greek gods?

just one snake

if that’s all what it takes

two peasants rest at last

(a fig-tree killed them by accident)

Apollo after long ages

says:

“I will make you glow

in the dark desire”

Someone forced him to dismount,

get rid all of his

hush hearts and burnt fevers

these horses maybe

crying for help

with their cracked tongues

and dried-up flesh

Greece hisses at its

writhing isles

they count for nothing.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ  “ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ”,  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ, Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ, ΣΕΛ. 249, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΡΒΕΥ, ΛΙΜΝΗ-ΑΘΗΝΑ, 1988

(07/05/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΣΤΑ ΚΡΥΦΑ”

Δυό σώματα στολισμένα

ιδρώτα κι ηδονές

ακούστηκαν μες το βραδινό φως

κι ολόγυρά τους παθιασμένα λουλούδια

ονειρεύονταν

όπως όταν φεύγουν οι μικρές ώρες

σιωπηλά δίχως συντροφιά

ντυμένες πένθιμα

ήταν οι εραστές που είχαν

ωραίο παράστημα

συνήθιζαν να μένουν μόνοι

ώρα πολύ

κι ο θυρωρός τους έλεγε:

“Οι καλοί ανθρώποι”

όταν ξεψύχησε ο πρώτος

σαν από αλήθεια

το επόμενο βράδυ

θαφτήκανε κι οι δυό μαζί

σ’  ένα διπλανό διαμέρισμα

κάποια νοικοκυρά μαγείρευε

φαγητό και πέτυχε πολύ

έτσι η οικογένεια κοιμήθηκε

ευχαριστημένη

όλα πήγαν καλά

στη κηδεία

μήτε φιλιά ούτε κουβέντες

στο τέλος ήπιαν όλοι πολύ

ίσως όμως εκείνες οι χαρές

που κάποτε λόγχιζαν τα στήθη

ν’  ήντουσαν τώρα θλιμμένες λιγουλάκι

 η αγάπη τους μονάχα

θάφτηκε κάπου αλλού

προσεχτικά κορνιζαρισμένη

σ’   ένα κοινό γραφειάκι

τοποθετημένη

μια στιγμή καθώς φιλιόντουσαν

στα κρυφά είχαν φωτογραφηθεί

απ’  τον θυρωρό εκείνο

κάθε φορά που την κοιτούσε

φορούσε γάντι

 και κρατώντας κάποιο

όπλο δογματικό

απελπισμένος ποιός ξέρει

αν θ’  αυτοκτονούσε

αφού κανένας πιά

δεν ενδιαφερόταν

 @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

THE METAPOETICS BY KARAGIOZIS OF CAPETANAKIS’ POEM: “DETECTIVE STORY”

(LONDON 20/06/16)

“EVEN PUS OR SPERM”

Between two dreams

I discover so many flowers

that they used to be together

a friend of mine (his wife)

had always thought

to cook something nice

for all three/

was the other night

a great success?

what we did

seemed right to me/

a distinguished creed visitor

full of greed, a passer-by

heard our passionate steps

and the small hours

became even smaller

something like a

miniature-evening/

perhaps it’s true

that when we first met

you were drunk too/

the porter said:

they made a soup

I could smell it

maybe love as well

though he wasn’t sure about it

he finally committed suicide

nobody  found a weapon

only the glove

this presumably

was a final act/

suddenly you told me:

let’s stay quiet tonight

deeply disturbed neighbors

can be very unpleasant persons/

some people prefer to talk

play chess and say:

“It was great fun”

others, however,

they just kiss in silence/

quite a lot of times

you left the house

as a stranger

despair

throbs in our breasts/

may I suggest that

this detective story

should be made

available to the public/

eventually

everything must be freed

even pus or sperm/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

THE METAPOETICS BY KARAGIOZIS OF CAPETANAKIS’ POEM: “CAMBRIDGE BAR MEDITATION “

(LONDON 20/06/16)

Hidden in the centre of the town

is a bitter mind/

what a lively view

these flying darts

straight to the heart/

youth parties full of cherry kisses/

a well says to us

“How are you’

forbidden college rooms/

the friends are gone now

he watched them  leaving

through this mirror

as if death is hidden

behind an empty glass/

who he walks alone

unseen by the soil

in a time where

Cambridge was glittering

with excitement/

two lovers left behind

in some kind of courtyard

equal time was allotted to each/

only one  peaceful and undisturbed night

is just a wish/

this so called don

they told him

to atone for all our sins

and, hence, committed  suicide

beside the pool/

in London as I am writing

is bitterly cold

and the pine kernel of my argument

contains no unambiguous meaning/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016