GIANNIS KONTOS (1943-2015), AND THE METAPOETICS OF KARAGIOZIS

[…]Είχε προηγηθεί μάχη του με την επάρατη νόσο και μακρά παραμονή του στο νοσοκομείο. Ο ποιητής, αρθρογράφος, διανοούμενος Γιάννης Κοντός έγραφε ως το τέλος με μολύβι, «για λόγους αντιστάσεων» όπως έλεγε, και ανησυχούσε για την περιπέτεια της ελληνικής γλώσσας, λέγοντας: «Αν χάσουμε τη γλώσσα μας, χάνουμε την εθνικότητά μας. Η γλώσσα είναι η κορωνίδα του ελληνικού βίου».

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Μεταξύ 1971-1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο “Ηνίοχος”, σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Είχε εκδώσει δεκαπέντε ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα (“Τα ευγενή μέταλλα”, τ. 1 και 2), και τρία βιβλία για παιδιά. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1973 πήρε τη χορηγία του Ιδρύματος Ford. Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου καθώς και των εκδόσεων “Κέδρος”.

Είχε κατά διαστήματα συνεργαστεί με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με το “Το Βήμα της Κυριακής”. Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο “Απόπειρα”.

ΑΠΟΠΕΙΡΑ

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ

 (ο9/07/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

 

“ΒΕΛΟΥΔΙΝΟΣ”

Ο αχνός πόθος ανέβαινε

κατευθυνόταν προς τη δυστυχία/

πίσω από ένα μικρό υπόστεγο

ήσουν κρυμμένη

θεόρατα παραβιασμένος

σε παρακολουθούσα/

είχα δήθεν

βελούδινο πέος

μου ΄πες

κι εσύ

μ’ άρμεγες συνεχώς

έπινες μπύρες και σπέρμα

πεταμένο στις σάρκες/

ο χειμώνας μου

πάντα συνοδεύεται

από τις καλοκαιρινές σου ώρες

μέσα από την αυτοκόλλητη ψυχή

ξεπετάγονται φιλιά

κι ο κόσμος δεν σταματά

λόγω συνήθειας ιδρώνουμε

μετά τον έρωτα/

σφυρίζοντας οι αγαπημένοι

κλείνονται σε σεξουαλικές μάντρες/

πόρτες ξεκλείδωτες είχες και βυζιά

αλλά κανείς για να εισέλθει μέσα

κάπνιζα συνεχώς τις αναπνοές σου

πρόβα μαστούρας/

πύκνωσαν τώρα τα μίση

και μετά από λίγο

κατουρήσαμε

όλοι κοιτούσαν

αφοδεύσαμε τρομαγμένα σύννεφα/

ήσυχα ποντίκια

παλαιοί γνώριμοι οι εραστές/

παντού νυχτερινοί προβολείς

μα δεν σταματά το σκοτάδι/

κάποτε μετά από λίγο

διαλύονται τα ντράμ διαλύονται

και φέρνει η μουσική ρυθμούς που…

που τι;/

πολυφορεμένα σακάκια

και σκληρά κόκκαλα είχα

κι εσύ κλειστά μαλλιά/

με δύο τριχωτά αρχιδάκια

αντί για πολύχρωμα φτερά

στη σόλο τρύπα σου

έπεφτα μέσα

σαν μαύρη πεταλούδα/

γύρω στις τρεις

βαρεθήκαμε το σεξ

και μπήκαμε σε μιά ντουλάπα κοντινή

να δούμε λίγο σινεμά

κοιταζόμασταν δίχως μάτια

δοκιμές προσευχής γίνονται πολλές

ας μην μιλάμε είναι καλύτερα.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

THE ORIGINAL POEM

Όταν διαλύονται τα μουσικά συγκροτήματα

Κάποτε θά έβρεχε. Έτσι λοιπόν μαύρη πεταλούδα
άνοιξε τά φτερά της καί έφερε χειμώνα.
Τά ντράμς συνοδεύουν τίς ώρες, στίς αυτοκόλητες νύχτες.
Γράμματα παραβιάζουν πόρτες. Φιλιά πετάγονται
μέσα από ντουλάπες. Ο ρυθμός ιδρώνει, αλλά κανείς
δεν σταματά. μικρός που είναι ο κόσμος.
Από συνήθεια γύρω στίς τρείς (μεσημέρι),
πηγαίνουν σέ κείνο τό θεόρατο υπόστεγο νά κάνουν πρόβα.
Τώρα δέ μιλούν. Κοιτάζονται μέ τήν άκρη τού ματιού
σφυρίζοντας. Σφυρίζουν παλιούς ρυθμούς αγαπημένους.
Μετά από λίγο κατευθύνονται πίσω από τη μάντρα
νά κατουρήσουν. O αχνός που ανεβαίνει ―μέ κλειστά
τά μάτια τους― είναι η προσευχή τών σκληρών.
Τά πέτσινα μπουφάν γίνονται βελούδινα σακάκια
καί βαρεθήκανε τήν ησυχία καί τή βολή.
Πίνουν μπίρες καί καπνίζουν συνεχώς.

Τώρα, δοκιμή: οι προβολείς ανάβουν. Όλοι κοιτάνε
αλλού., τά σύννεφα πού πύκνωσαν καί ένα ποντίκι,
πού τρέχει τρομαγμένο στήν τρύπα του.
Η σόλο καριέρα πέφτει ψιλή βροχή
στα μαλλιά τους.

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “Ο ΑΦΗΡΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ Ή ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙ ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΜΑΣ Η ΕΜΙΛΙ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ” (ΣΕΛ. 327)

 (ο9/07/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

“ΠΕΥΚΟΦΩΤΙΣΜΕΝΕΣ”

Σιωπηλά

κόβανε ξύλα οι φωνές

θορυβήσαν τα δένδρα/

οι ανθρώπινες ηλικίες

μυρίζουνε ταφή

έλα θα μιλήσουμε μαζί στο θάνατο/

η μουσική

με βλέπει τώρα να φωνάζω

μονόλογους λέξεων/

χιονόνερο σελήνης/

υπόγειο σώμα έχεις

γλυκιά μου

κρύβονται οι νύχτες

το ρυάκι ετοιμάζεται

για να δούμε εμείς

παραπατώντας

γυμνά φορέματα/

πως χαμηλώνεις μέλλον

και σέρνεις πίσω σου

τους ουρανούς/

γυρεύω μια θήκη αγάπης

αφηρημένος

σ’ αφιλόξενα μέρη/

στις σκονισμένες γωνιές

ο Αι Γιάννης ακέφαλος

όλη νύχτα

τρυπούσε ποιήματα/

δεν βλέπεις πως όλα αυτά

σέρνονται στους δρόμους

σηκώσου χέρι

χαστούκισε με/

τελικά ο υδράργυρος

έχει κοφτερά λεπίδια/

Η Έμιλυ Ντίκινσον

ετοιμαζόταν

ν΄αυτοκτονήσει

κι ο σκύλος

με παγωμένα κόκκαλα

και τεντωμένα φτερά

έκοψε την ουρά του/

 η χώρα αθόρυβα καιγόταν

πευκοφωτισμένες φωτιές

χτυπιέται ο ουρανός

βγάζει ήχους αστρικούς

το αίμα.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΝΤΙΚΕΝΣ” (ΣΕΛ. 324)

 (ο9/07/2016 ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

 “ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝΕ”

Προσωρινά αιώνιος

χάνομαι στις σκιές

κάποιας προσωρινής φράσης:

“δευτερόλεπτα πέρασαν

από τότε που γεννήθηκε

το σύμπαν”

(στις γωνιές του κορμιού σου

Κάρολε Ντίκενς)/

χτυπούν αλύπητα τα χιόνια

οι χειμώνες/

φεγγάρι σφυρίζεις

και σβήνεις οτιδήποτε σχεδίασε

φοβισμένα ο άνθρωπος/

στην άκρη μιας βαριάς ομίχλης

με χαλασμένα παπούτσια

κι άσκοπα χρόνια

τριγυρνάει η μνήμη

χλωμή και πεινασμένη/

σβήνουν οι σελίδες

κι ας φωσφορίζουν πάνω τους

λέξεις-αισθήματα/

σούρουπο μουσικής

σε παρακολουθεί παράτολμα

ο 19ος αιώνας κουρελιασμένος

πιάνεται απ’ το φως και χάνεται/

οι συντροφευμένες ψυχές

προσπαθούν κι επιμένουν

μέσα στα κουρελιασμένα παλτά/

φανάρια δρόμων κόκκινα

πιάνουν την σωματική πτώση

της θλίψης/

για πρώτη είδαμε φορά

ώμους γυμνούς

μας περιμένουνε τα χάδια

τόσα βιβλία να τριγυρνάνε

σαν παιδιά

έφεραν δίψα και τυραννία.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΑΥΙΔ ΝΑΧΜΙΑΣ:

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “Ο ΤΥΦΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ” (ΣΕΛ. 323)

 (10/07/2016 ΠΕΙΡΑΙΑΣ)

“ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΣ ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ”

Παρακάτω η όραση μου

εκείνη η καμπαρντίνα

του Μάρτη η πιό απωλεσθέντα

μέρα θ΄έλεγα/

ήξερα καλά

πως δίχως όραση και σώμα

ο Διονύσιος νους

αρκείται να κελαηδά/

ψυχή-ξυράφι είχε ο χρόνος

και φορούσε γιακάδες διαφημίσεων/

η μάλλινη ποίηση κάπνιζε λόγους

όλα μου παρουσιάζονταν

ως χαμένες υποθέσεις/

στροβιλιζόμουν σε μια

Τρίτη παραδομένος

στην σκόνη/

οι στιγμές και τα τραγούδια

ξεδιπλώθηκαν σαν πουλιά/

ο Σολωμός τυφλός

τυλιγμένος στίχους

στραβοπάτησε βιαστικά

σε πατριωτικές γωνιές.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 (10/07/2016 ΠΕΙΡΑΙΑΣ)

“ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ”

Θα μπορούσε να είναι απόγευμα απόψε

 συγκοινωνούνε ο Μπέργκμαν

ένα ζευγάρι γραφειοκρατικά

πλάσματα κινηματογραφημένα/

αχνίζει εκείνη η ταινία

και κάποιο αυξημένο βράδυ

δουλειά του χειμώνα/

λίγα λόγια ευτυχισμένα βλέπω

νευρικές εικόνες από λυκόφως

κι οι ήλιοι είναι αδιάφοροι/

κοιμούνται παγωμένα

τα νεκρά σώματα

νερό τρέχει με αίμα/

ο πρωθυπουργός

μου πρόσφερε τσάι/

τυλίγονται οι φλέβες

στο καλοριφέρ/

αναπνέοντας μικρές βόλτες

απογεύματα χθεσινά

θα τα έλεγα/

απουσιάζω

υποτίθεται πάντα

στην ίδια θέση

αντικριστά θαμπά με κοιτάνε

οι λίμνες γιομάτες

πρωινές πάπιες.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ”

Οι άγγελοι περιστρέφονται

σε τυχερά κίνησης παιχνίδια/

κι όταν είδα τους ασώματους ανθρώπους

για πρώτη φορά

κέρδισα ότι κοιτάζουν

τα μάτια/

η λίμνη απεριόριστα

με ξεβιδώνει/

θνητός καθώς ήμουν αθωώθηκα/

πάλευα στα αλήθεια;

ένας πόντος σκοτάδι

και φτερά αθανασίας/

ότι κι αν κάνεις

η μουσική σου

θα σιωπήσει…

γερμανικό ποίημα χιονισμένης λύπης.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ” (ΣΕΛ. 314)

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΚΡΟΤΟΣ”

Ανοίγει αλεπάλληλα το φως

γραμμές οριζόντιων δευτερολέπτων

έγιναν αέρας, χρώμα/

κενό είμαι

και αργά ξεχασμένος

ο μεγάλος μου κρότος

της γέννησης/

ταχυδακτυλουργός νύχτας

ο έρωτας

μιας σταθερά πικραμένης

καρδιάς/

οι βεντάλιες μου θυμίζουν το σύμπαν

καθώς ραγίζουν

και μεγαλοποιώ την σκόνη/

τι διαφορετικό όμως ακούστηκε

κάθε φορά που η μέρα

πρόχειρα περνάει;/

αγκαλιές και ποιήματα

κάνουν τις γυναίκες να θεριεύουν/

διαγωνιζόμαστε στους ουρανούς βλαστήζουμε/

με ρωτάς: “που πάνε τα τηλέφωνα

όταν δεν χτυπάνε;”/

κάνει κρύο πολύ στο πρόσωπο σου,

μια σκάλα αργά έρχεται.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΤΙ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΟΛΗ ΜΕΡΑ” (ΣΕΛ. 312)

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ”

Θυμάσαι πως πέρασε

εκείνο το λουλακί εικοσιτετράωρο;

όλο εκπλήξεις η μνήμη

καθώς προετοιμάζει

το μελλοντικό μας μέλι/

πόσες εικόνες οδοντωτές

έχουν περάσει και περνούν

τα πάντα/

το υπόλοιπο μεσημέρι σβήνει

τους απογευματινούς μου

αναστεναγμούς/

πλένομαι στα πηγάδια κι εξαγνίζομαι

αδειάζω πέτρες

στην όαση

βρίσκω έρημα ποιήματα/

θυσιάζω μια χώρα/

τσουβάλι λέξεων/

μετά βρίσκει λίγα λουλούδια

αναζητεί ο ουρανός/

παράθυρα και παραμύθια

τι δυνατότητες μας επιφυλάσσουν;

τσουβαλιασμένες ιδέες, μαντηλάκι νύχτας/

γύρω στις επτά κάποιο άλλο σώμα

μπήκε μέσα στη ψυχή σου

οι αλήθειες κι οι σιωπές

περιμένουν, θα περάσει η νύχτα/

κατολισθήσεις γαλάζιων ταξιδιών/

μήλα και μάτια/

προετοιμάζονται οι παγωμένες λέξεις/

ψήνεσαι, καίγονται οι μουσικές

βάζω τις στάχτες σου στο βάζο

ο ορίζοντας τελειώνει

πίνω φρούτα όλη μέρα/

μπαίνω μόνος μου μες τη λίμνη

εκεί που πετούν τα ψάρια

χωρίς μηχανικά τεχνάσματα

μονάχα μ’ αναπνοές

βυθισμένα φτερά περιμένουν να βρέξει/

απεριόριστες σχισμές φυσούν και σβήνουν

τις θύμισες

αποκαλύπτονται οι φωτιές.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“ΠΟΣΙΜΑ ΛΟΓΙΑ”

Πηγάδια που ακόμη και τώρα παίζουν

κάποτε γελάγαμε όλοι μαζί

και τους ρίχναμε πέτρες

να βουλιάζουν

κρυμμένες καλά μέσα στα χρόνια

οι παιδικές μας χαρές/

δροσερό χώμα ας είσαι εντάξει

φυτεύουμε πόσιμα λόγια

σημάδια της στιγμής λιώσανε/

ψεύτικοι ήτανε οι συμμαθητές μου

κι η τότε ζέστη/

αγνά στήθη και κόκκαλα (ιερά) ξεπρόβαλαν

μέσα απ’ ανοιχτά πουκάμισα/

κάμποσοι είχαν σκοινιά

οι περισσότεροι σκαρφάλωναν

σπάνια κάποιος κρεμόταν

από την αυτοκτονία της γης/

απαίσιο οικόπεδο

γιομάτο καύκαλα δένδρων

και σαπισμένα φρούτα

ένα πρώτο βλέμμα άφυλλο/

τώρα ήταν ψεύτικα

τα ρούχα που φοράγατε.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ” (ΣΕΛ. 309)

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

 

“ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ”

Φρούτα πολλά έχει ο Σεπτέμβρης

αλλά είναι όλα σάπια

κρατάνε όμως για λίγο ακόμη/

του Ιούλη φώτα περαστικά/

χαίρονται σφυρίζοντας τα ποντίκια

και τινάζονται σαν άνθρωποι/

από τη ζέστη μικραίνει η θάλασσα/

κλωτσάει το ποταμόπλοιο

πέρα δώθε εκεί

που πατάνε μ’ επιμονή οι ψαράδες/

σαπισμένη η μνήμη

κι ένα κουκούτσι ανάμνησης πεταμένο/

τα καλοκαιρινά ποντίκια τρέχουν

κι αυτοθυσιάζονται στην άσφαλτο

έχοντας τρωκτικές ψυχές/

φυτρώνουν πάλι και μεγαλώνουν

οι σκιές μας/

κατοικούνται οι ουρανοί

από κάτι ελάχιστο

όπως τα πουλιά..

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΤΟ ΦΙΔΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ” (ΣΕΛ. 306)

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“ΦΙΔΕΨΕ”

Το φίδι του σπιτιού

κρυβόταν μες τις τηλεοράσεις

κουλουριάστηκε γύρω από

ασυνήθιστα παραμύθια

στο τσακ γλίτωσε κάποιο νόημα

την ασφυξία

ο Αδάμ, η Εύα, το μήλο

φωνάζανε:

“ημέρεψε”

ώσπου σας στραβοκατάπιε όλους

και πνίγηκε

πάχυνε τόσο πολύ

λες κι επωάζει

έρωτες ή εφιάλτες

χωνότανε σε πρίζες

δεν φοβόταν τον ηλεκτρισμό

ίσα ίσα εξαιτίας του

άλλαζε χρώματα και ψυχές/

ο κήπος γέμισε ερπετά

θα πηγαίνω συχνά βόλτες

ως το θάνατο

χωρίς να τρομάζω/

είχε κι αδελφάκι

ένα κροταλία

έπαιζε κιόλας

μ’ όσους είχαν πεθάνει

χτυπούσε αλύπητα

τα ποιητικά μου βιβλία

όταν απεβίωσε

κι έγινε η νεκροψία

βρήκαν μέσα του

δύο τηλέφωνα, τρεις ηρεμίες

και τέσσερις αναπνοές/

τυλίχτηκε γύρω

από λίγες λέξεις

με ήχο στιλπνό κι απρόοπτο

τις έσφιγγε/

στο τέλος

ήρθανε άλλοι ποιητές

όλοι αγαπηθήκαμε

ανταλλάξαμε δηλητήρια/

 παλαιά, νεανικά κι άγρια

ήταν τα πρώτα χρόνια

αλλάξαμε τόσες διαθήκες

αυτό το ποίημα

ύστερα φίδεψε

και πήγε να πνίξει

κάποιους στίχους του.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΚΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ” (ΣΕΛ. 303)

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“ΠΡΟΣ ΣΤΙΓΜΗΝ”

Τα αρχαία σύννεφα

σκονισμένα στάζουν ηλιαχτίδες

καυτές σκιές καλοκαιριού/

οι φωνές καραδοκούσαν

πίσω από τις πόρτες/

ο ήλιος ζωντανός

αν και ζωγραφισμένος

θυμάσαι πως εξαπλώνονται

τα χάδια;

χνούδι χεριού/

η γη δεμένη στη λύπη

μ’ ατενίζει

σφίγγοντας τα βουνά/

πολλές πόλεις πετούμενες

στους κήπους καραδοκούν

πλακάκια

κι οι αγροί θέλουν

να τραγουδήσουν/

χαμηλές πτήσεις

φεγγαριού, φύσης και φιλιών/

μια ξέρα ο ουρανός

κάποιος το κόβει σαν φρούτο

ή προγονικό σπλάχνο/

προς στιγμήν

σώμα ενταφιασμένο

σε καθαρό χώμα

φύλλα που στρογγυλεύουν

και νερά

ο άνθρωπος όλο κι αδυνατίζει.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΧΑΛΚΙΝΗ ΕΠΟΧΗ” (ΣΕΛ. 300)

 (10/07/2016 Στου ΨΥΡΡΗ)

“ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ”

Οι ατμοί πάνω στη ψυχή

ακόμη και τοίχους

μπορεί να χτίσουν

όλα τ’ άλλα γίνανε βρισιές

κι οι προσπάθειες για σοφία

ή έστω κάποιες εξηγήσεις/

χάθηκαν οι ποιητές, οι υπηρέτριες

κι οι πέντε άνδρες

που κάποτε αυτοκτονήσανε

ο ένας δίπλα στον άλλον/

δυσοίωνα πέρασαν

χιλιάδες χρόνια

ανασκαφές στην στέρνα τώρα

μπας και βρούμε λίγο νερό/

θαμπό αίμα

και με μαχαίρι κομμένοι

οι βόγκοι του περιστεριού/

μέτρησα πόσο τρομαγμένος ήσουν

βρέθηκαν μαλλιά

ατροφικά στα χέρια μου/

οι περαστικές υπάρξεις

τώρα συντηρούνται

σ’ ένα μουσείο/

φωνάζει ακόμη και

το  πόδι σπασμένο/

οι χάλκινες πόρτες

ράγισαν

μόλις είχες προλάβει

να βγείς έξω

η μέρα φόρεσε

την πρωινή της βοή/

στιγμή φονικού

η κάθε εποχή

καθώς περνάει/

πέταγμα-κάταγμα

γυαλιά καρφιά

τα παρακάλια σου/

 ο πιο δυνατός σεισμός

σκόρπισε τις πατημασιές μας

και θρύψαλα το χώμα

βρέθηκαν ένα ζευγάρι

χρυσά πέδιλα.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΣ” (ΣΕΛ. 298)

 (10/07/2016 ΑΙΓΙΝΑ)

“ΠΕΡΙΤΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”

Οι λεπτομέρειες

ακουμπάνε στους ώμους

σαν μεταγραφεισμένα φιλιά/

μονότονος θόρυβος

ο ερωτικός

και το κομπιούτερ

δεν ενδιαφέρεται για χαιρετισμούς

αθροίσματα πολλά και διάφορα

εύχομαι να μην βρείς ποτέ

ποιά είναι η τριγωνική ρίζα

του κενού σου/

ανακαλύψαμε μια μισοσβησμένη λύπη

κατέγραψα οτιδήποτε μικρό χαδάκι

ακούμπησε τον λαιμό της

θερμότητα από κάλτσες

φως που κάνει ηλεκτρισμό/

ο μπακάλης μας πρότεινε

 να δούμε ταινίες πολλές

είχε κάποιο πεδίο ενέργειας

μολυβένιο

έφαγες μεγάλα φρούτα μνημονικά/

αποχαιρετιστήκαμε

και παρήγγειλα ένα ανεμιστήρα

φορούσες μίνι φούστα

κι όμως ήσουν πολύ σοβαρή

για περιττά πράγματα

όπως το σέξ.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “Ο ΕΦΟΡΙΑΚΟΣ” (ΣΕΛ. 296)

 (10/07/2016 Στου ΨΥΡΡΗ)

 

“Η ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΜΑΣ”

Ανόμοια πράγματα

η “ψυχή γίνομαι ζωή”

κι οι “διακυμάνσεις της μνήμης”/

οι μέρες άχρωμες τσιγκουνεύονται

λίγες στιγμές και φως/

σκιές λέξεων τις προεκτείνω

ως την αντοχή ενός νοήματος/

αυστηρός ισολογισμός

ο θάνατος

κι οι θύελλες του/

σε όλα βάζω λίγο

πόθο και πόνο

δεν χρωστάω τίποτα

ας μην μ’ ακούσει κανένας/

άγνωστο το πόσο θα διαρκέσει

η κάθε ώρα μας/

χαπάκια ύπνου, λογαριασμοί

τρέφομαι με ότι καταγράφω

και άλλα τέτοια κοινά/

στο έπακρο

χρωστάω μήνες

στη μοίρα/

πόσο ησυχάζει ο ουρανός

όταν φαίνεται κάπου

ένα αστέρι/

τρέχω ελλειπτικά

κινούμαι σαν σπίτι

πρόσεχε ο εφοριακός

με σταθερό χέρι

θα σε αυτοκτονήσει/

μεταξύ δουλειάς και ποίησης

είσαι ένας αρχιλογιστάκος.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “Ο ΑΝΑΤΟΜΟΣ” (ΣΕΛ. 294)

 (10/07/2016  Στου ΨΥΡΡΗ)

 

 

“ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ”

Εδώ στα χαμηλά μιας απελπισίας

ζωγραφίζω αίμα

με ματωμένα χέρια/

κι ο χρόνος μου ξέφυγε

έσκυψε και κρέμασα

πάνω του μιά

καρδιά που ‘χα μονάχα/

εντόσθια ψυχής

κι αλάτι πολύ/

ψαρεύω κι αδειάζω

τις λίμνες/

ένα αρνί κατάπια

μες τη σιωπή

ευθεία τραβάει το φεγγάρι/

χασάπης ήταν ο Χάιλντερλιν

ξεκοίλιαζε ποιήματα/

για πάντα το ίδιο τοπίο

…ξέφυγε…

αδειάζει τώρα ο πάγκος

από σπλάχνα/

βρέχει μεσημέρια

και λίγα μονάχα σπίτια

κατοικούν τη νύχτα/

λιανίζοντας με ο νους

διαβάζω

κοντά μου χέλια πολλά.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΟΙ ΑΠΩΛΕΣΘΕΝΤΕΣ” (ΣΕΛ. 292)

 (10/07/2016  Στου ΨΥΡΡΗ)

 

“ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ”

Πηγαίνει προς το φεγγάρι

η ανθρωπότητα

γυρνάει κι όλο πηγαίνει/

τρέχουν οι γέροι

σκυμμένος γιακάς/

γιατί διακόπτονται απότομα

τόσα μυθιστορήματα;/

χιονισμένες ηλικίες

απάνω μου κάθονται ήσυχα/

κρέμεται η μουσική

μαγεμένο πλάνο

τρικλίζοντας το μάτι/

μαγνητικό πεδίο

τσαλακωμένο

της κάθε μέρας

οι απωλεσθέντες υπάρξεις/

ότι μαθαίνω και γράφω

είναι πιά ήδη αλλού/

απειλητικές υποσχέσεις

λίγο ακόμη για να πεθάνω

υπομονή/

επιμένουν τυχαία

να ξεχύνονται μπροστά μου

κόκκαλα της Αγίας Πετρούπολης

ένα παλιό τοπίο/

πεινάει το φεγγάρι

τραβάει αντίθετα

από φως και σκοτάδι

πόσο γρήγορα

χάνονται οι πόλεις

γερνάνε οι δρόμοι.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ” (ΣΕΛ. 290)

 (10/07/2016  Στου ΨΥΡΡΗ)

 

“ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ”

Πενήντα χρόνια πέρασαν τώρα

και τα στέκια σου δεν έχουν αλλάξει

μονάχα οι λέξεις είναι λίγο πιό ακονισμένες

είπες σε κάποιον ψιθυριστά:

όταν μπαίνεις στο κορμί μου

διψασμένος για έρωτα

βγάζε πρώτα τα παπούτσια σου/

ηλεκτρισμικά φαινόμενα παράγεις

κι αφύσικα ποιήματα

ακούγονται οι ατμοί

από εκατό μέτρα βροχής/

εκτελούνται γύρω έργα πολλά

αρχίζεις ν’ αντιλαμβάνεσαι

πως οι καταιγίδες

δεν με επηρεάζουν/

κατηφορίζει η πόλη

τη ταίζω γάτες

και ξερά λόγια

έχω πεισθεί πως

οι κάτοικοι της με τίποτα

δεν αντιπροσωπεύουν

πραγματικά ποιήματα/

σφίγγει η αναπνοή

και γίνομαι σφύριγμα,

ατμός και κρότος/

αργόψυχη ταχυκαρδία

ρύθμισε με

και δημιουργείς όλη μέρα

δημόσια έργα, καφενεία

και μπιλιάρδα/

παρεμβάλλονται αδιάφορα τα χρόνια

ορύγματα τύχης και μοίρας

οι άνθρωποι.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ” (ΣΕΛ. 272)

(10/07/2016  ΑΙΓΙΝΑ)

“ΥΠΗΡΞΑ”

Ο Μάρλο Μπράντο

έμενε για χρόνια

κοντά σ΄ένα θερινό κινηματογράφο/

ένα βράδυ

οι δεκαπέντε πιό μονότονες

καθημερινές ασχολίες

αποφάσισαν και πήδηξαν

απ’ το μπαλκόνι/

ακολουθώντας τα αχνάρια μου έφυγα/

η εκεινοβιογραφία της Ρίτας Χαίηγουωρθ

έκληκτη αναγνώρισε

τις παλιές σπασμένες φωτογραφίες

όλα μοιάζουν Αμερικανιές

μονάχα οι μαύρες μπότες

ήταν Ελληνικής καταγωγής

πένθιμης/

κάμποσες φορές

γεννήθηκα στο Αιγαίο

πότε σαν ψάρι

άλλοτε πελαργός

συνήθως βράχος

οι σάρκες και τα σπλάχνα

ανέκαθεν μ’ ενοχλούσαν/

για λίγο έπαιξα και θέατρο

ως κομπάρσος

σκαρφάλωνα κάποτε

σ’ ουρανοξύστες

καθημερινά έπεφτα

από ακροβατικές πίστες

ύψος πολύ

αργότερα όλα κατάντησαν

ρουτίνα

καθόμουν ολομόναχος

σε διάφορα διαμερίσματα

κι έκοβα τις φλέβες μου/

Ρεκόρ Γκίνες

κι άλλα τέτοια

πολλά ρολάκια

έπαιξα μερικές φορές

δίπλα στεκόταν

η Νάταλυ Γουντ

και γελούσε

φορώντας λευκά βυζάκια

χαρίζοντας μου την γλώσσα της

παντρευτήκαμε δυό υπέροχες φορές

φίλους έχω πολλούς/

 για να γράψεις τόσα βιβλία

αφεντικό σου θα πρέπει να ‘ταν

η απελπισία/

ένα παλτό και το

σκουριασμένο σαξόφωνο

καθισμένο σταυροπόδι

παρήγαγε χιλιάδες νότες

κυρίως όμως νότες αντιπαραγωγικές/

έπαιζα με τα δένδρα

οι μηχανές πέφτοντας

πάνω στους ανθρώπους

προσέκρουσαν πάνω σε κάτι

τόσο φιλοσοφικό

που δεν μπορούσαν

να κατανοήσουν τι ήταν/

στο πιό μικρό δωμάτιο

απ’ όλα

έκανε αφόρητο κρύο

σου μιλούσα

κι μπαινοέβγαιναν

παγωμένες οι λέξεις

στο στόμα

ακίνητος σαν παγόβουνο

σοφός της μοίρας

κατάντησα/

κολύμπησα πολύ

δήθεν ανάποδα

που και που ποτέ μου

δεν έκανα παιδιά/

ζωγράφιζα τοίχους και ταξίδευα

σε θαλασσινούς στίχους

το κατεξοχήν επάγγελμα μου

ήταν κυνηγετικό σκυλί

αν και ποτέ

δεν κατόρθωσα

να πιάσω οτιδήποτε

ίσως είναι λάθος ισχυρισμός

πως υπήρξα αποτυχημένος

ενώ οι δολοφόνοι

κυνηγούσαν με μανία

 να σκοτώσουν

μιά ατίθαση κατσαρίδα.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 

---

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΥ “ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΑΦΗ ΤΟΥ” (ΣΕΛ. 258)

(11/07/2016  ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ)

 

Δοκίμασα να ερωτευτώ/

ένα λυκόσκυλο

μύριζε μεγαλόστομες στιγμές

τρόπος του λέγειν

να μην ακούς

ούτε θα βλέπεις/

έμενα μόνος

κάτοικος της θάλασσας

ημιστέρεος/

πόσο αδιάφορα περιμένω

στις επτά γωνιές

να σχηματιστεί ένα αβέβαιο περιβάλλον

χρώμα δίχως μέγεθος κι αφή

απλά άγγιξε με

είμαι από ξύλο φτιαγμένος

γρύλισμα μεταλικής μορφής

το φιλί σου/

προσπαθώντας οι κόσμοι

να σου μεταδώσουν κάτι υγρό

λίγο αιχμηρό χώμα ίσως

δεν ξεχώριζε ο ουρανός

τη γη καθώς πετούσε

ένα είδος τυφλού τόνου:

αβέβαια προσπαθώντας περιμένω.

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

---