Navigation Menu+

KONSTANTINOS TSATSOS: POEMS, AND KARAGIOZIS’ METAPOETICS

Posted on Jul 3, 2016 | 0 comments

 

 

IN THIS WEBPAGE WE PRESENT KARAGIOZIS METAPOETICS’ ON THE POEMS OF KONSTANTINOS TSATSOS FROM THE BOOK: “ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΤΣΟΥ”, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, ΑΘΗΝΑ, 1973.

TSATSOS AND KANELLOPOULOS TWO OF THE MOST WISEST GREEKS OF THE 20TH CENTURY.

IT IS SAD THAT IT IS DIFFICULT TO FIND THIS BOOK….

 


 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΣΚΛΗΡΟ ΝΗΣΙ”, Σελ. 96-97

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, ” ΑΨΗΦΩΝΤΑΣ”

(ΓΡΑΜΜΕΝΟ  11/04/2016 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ)

 

DSCN0316

 

Γεράσαμε σαν ορίζοντες

μπρος στους γυμνωμένους μας ίσκιους/

να ‘μαι, στη μέση ο ουρανός

κι είναι ήδη αργά

για να δύσουνε τ’ άστρα/

ζήσαμε όπως οι ξένοι

αψηφώντας τις χώρες

που ούτε κλαίνε για μας

σαν σταματημένες εικόνες

μήτε βλέπουν αψηφώντας το φως

τις παρατημένες αλήθειες/

πεισματωμένη καρδιά

κι άδειο αίμα

μονάχα πλήθος οι φλέβες

πλάνες παλιές που ζήσαν γελώντας/

νησί στυλωμένο πάνω στο κύμα

σου χρωστώ μύριους κόσμους/

θεέ μου πάψε πιά

να ισκιώνεις τις πέτρες

έχουν σκληρή φωνή

οι πεινασμένοι

όταν σε ρωτάνε ποιός φταίει/

ήρθε η σειρά μου

θα ζητήσω να ζήσω

μακρυά από τάφους

αψηφώντας το χρόνο/

σου χρωστώ κι εγώ

λίγη στέφρα κι αγέρα/

τι σε νοιάζει

ακίνητο κι αν είσαι σύμπαν/

μάτια κούφια έχει ο ήλιος

της νύχτας ψευτιάς το σκοτάδι/

λιθάρι ψυχής κοιμήσου

κι είναι σπόρος ο νους/

ποιός φταίει που μάταια

λάθεψαν οι δρόμοι/

αφεύγατοι χαμένοι καιροί

να ρωτάς το ανείπωτο

δεμένη στη πέτρα η ψυχή/

ήρθε η ώρα να σκληρύνει απότομα

η μονότονη νιότη

 @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016


DSCN0316

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “Η ΣΦΗΚΑ”, Σελ. 96-97

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, “ΓΙΟΜΑΤΟΥΣ ΗΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ”

(ΓΡΑΜΜΕΝΟ  19/04/2016 ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ)

 

Με σκόρπιες ψυχές

και φτερά βαρειά

σχεδόν ακούνητα

προσμένω του μεσημεριού

το βουητό/

αφημένα τα φτυάρια

κι ο κόσμος μισόχτιστος

διώχνει το κάθε επισκέπτη/

σε γάργαρο χώμα

χτισμένοι οι τάφοι/

και νευρικά χειλάκια

σαν γέλιο σιωπής λασπωμένο/

κι ο κόσμος ο Αυγουστιάτικος

κουβαλά κουβάδες

γιομάτους ήλιους και θάλασσες

αστράφτει ο ώμος κουρασμένος/

ιδρωμένα τα μονοπάτια

κι οι σκέψεις πνέουν/

κι είναι της σφήκας η καρδιά

φτιαγμένη από ίσκιους/

κι οι νερατζιές χαρούμενα παιδιάστικες

στο περβάζι καθισμένες

θωρούν αυτό που πρέπει/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016


 DSCN0316

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΣΙΩΠΗ”, Σελ. 92-93

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, “ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ”

(ΓΡΑΜΜΕΝΟ  11/04/2016 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ)

 

Κατακάθια ίσκιων οι μοίρες/

ας μην λερώσεις άλλο τον ήλιο

καταλαβαίνεις όλο και πιό βαθειά

πικρογελώντας

σαν πασάς σταυρωμένος/

σκοτείνασε αμίλητη η μέρα

στερεύεις αγάπη

κι είναι εκεί

στα ανώφελα πηγάδια

η έχθρα του κόσμου

απόκρυφα γυμνή/

θα πονέσεις κατάβαθα αίμα/

διαλαλούνε οι σιωπές

τα μάταια λόγια/

ότι ειπώθηκε σοφό

μην ακουσθεί ποτέ/

κι η καλωσύνη υποταγμένη

είναι τέτοιες οι μέρες

που έρχονται/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016

 


 

DSCN0316

 

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ” Η ΜΙΚΡΗ ΘΕΑ”, Σελ. 268-269

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, “ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΕΣΥ”

 

Αστέρια κι αγάπες

σκορπάνε ανάμεσα

στις υποσχέσεις

καθώς λέω

άνθρωπος αν ήσουν

κι αν ήμουν/

μπροστά ότι βρεθεί: μέλλον

πηγή, μονοπάτι, ψυχή

κι απέναντι οι ήλιοι

ορίζουν το θυμάρι, το γιασεμί/

την ώρα τούτη

γράφω ευγενικά

πάνω στα στήθη σου/

μου έλεγες κοροιδευτικά

πως με βυζαίνεις λέξεις/

τι κρίμα να διψώ για φλόγες

το τοσοδάκη μωράκι

εγώ ποιητής/

κι εσύ δεν ήσουν

παρά άνθρωπος

ένα κομμάτι δηλαδή

στάχτες/

‘η γελαστά αστόχαστη

μάνα της γνώσης εσύ’/

κι η Καλυψώ, κι η Κίρκη

πολύπλοκες ξαδέλφες

παίζαν το παιχνίδι

‘οι χίλιες μοίρες’

πλάι μου, τι κρίμα

πολύ κοντά

μα δεμένες με κόπους

όπως η ανέγγιχτη θάλασσα

τόσων συνηθισμένων κυμάτων/

παιχνιδίσματα αλήθειας

η συννεφιά των φιλιών σου/

και πίσω βαθιά

κρυμμένη πίσω απ’ την σκιά

η Ωραία λύπη/

το μυστικό μας σήμερα

ήμασταν αγκαλιασμένοι/

φευγαλέο και τοσοδούτσικο

κομμάτι σάρκας

ξαφνικά μ΄ένα άγγιγμα

γίνεται άνοιγμα/

κι ήσουν μήτρα

και μου έδινες ζωή να πιώ

θυμωμένη και καημένη/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016


DSCN0316

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΓΑΛΗΝΗ”, Σελ. 254-255

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, ” “

 

Πόσο γαλάζιο το ξύπνημα

του παραθύρου/

ένα πεύκο θαλασσινό

υπομονετικά και φρόνιμα

χορεύει/

λευκόκλαδο όπως ο φλοίσβος

από δύσκολα χρόνια

που για να τα ζω

βρίσκομαι τώρα

πεθαμένος/

όλα απαλαίνουνε

κι απλώνονται

βρίσκομαι μπρος στο αιώνιο

και σε φθαρτό καθρέφτη

αντιφεγγίζω γαληνεμένος νου/

ακόμη κι εσύ

έγινες αποκοίμισμα

τίποτα δεν μου λείπει

καθώς είμαι νανουρισμένος/

τούτη η μία σάρκα

κλαίει κάποτε λέει

πως δεν σε χρειάζομαι

κοντά μου/

φιλιώνει έτσι απλά

ο πόθος των ψυχών/

τι απομένει;

ένας μακρύς αγώνας

οδύρομαι και γράφω/

και σκορπίσαμε λουσμένοι φόβο

πεθάναμε όπως οι γλάροι αδιάφορα

παντού βρισκότανε η μοναξιά

καλά καλά ταισμένη

και φροντισμένη/

αποκαίδια αξεδιάλυτα

καιρών που μοιάζουν μεταξύ τους/

κρύβεται στα πεύκα ο κόσμος

κι εγώ πάω να συνταιριάξω τη γη

μ΄ένα ακρογιάλι γαλήνης/

χάνομαι σαν μύριες ανάσες

μια λαλιά κρυψώνα σιωπής

και τα πολλά φιλιά γινήκανε βοές/

κύμα εξημερωμένο

ήσουν εσύ η ίδια

αβασίλευτο πέλαγος

ως πέρα τούτη την ελπίδα-φάρο/

μόνος πάω ως άνμεος

υπομονετικά πιά

τ΄απάτητα μέρη

γλυκό κατώφλι ο ξένος αυτός τόπος/

θεογέννητα χάδια μουσικής

που γλιστρά στις ψυχές

κι ας ξέρειπως ολισθαίνει

μοιάζει παντού αιθέρια/

κούφιος ως μέσα ο θεός

όπως ένα κάτασπρο δόντι/

ότι κι αν ήξερες

χάρισμα σου η μνήμη

θα το ξεχάσει/

τι κι αν έζησα εδώ

φρόνιμα αγέννητος

όπως ένας ήσυχος ναός/

  @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016


DSCN0316

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ”, Σελ. 216-217

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, “ΜΡΟΥΤΖΙΝΗ ΨΥΧΗ “

 

Πλήθη κάμπων

κι ένα μονάχα δειλινό

βραδιάζει η ζωή μας

σαν φάρος αναβοσβήνει

ο πόνος/

ο ήχος λίγων ήσκιων

θυμάται τις ιερές του καμπάνες/

βυθισμένα  όρθια τ’ ανόητα κύματα

κάπως έτσι δικάζονται οι αμαρτίες

των ψαριών/

με ραγισμένο χέρι αγγίζει η ηδονή

την μπρούτζινη ψυχή σου/

οι καημοί σφιχτοδεμένοι

στη καρδιά

κι η αετόφτερη του έρωτα χρονιά

αργοπετούσε αστόχαστα/

καταφρονιά ύλης

η πικρή συνείδηση μας/

σκληρά βαρειά τ’ όνειρα

έτσι μας πληγώνει ο ύπνος/

  @MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016


 

DSCN0316

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ “ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ”, Σελ. 229-232

ΜΕΤΑΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, ” ΘΑ ΣΕ ΦΙΛΕΨΟΥΜΕ”

 

Η χώρα πολύ αργά

φαίνεται να φέγγει

μέσα απ΄τους διαβάτες

που βιαστικά  ξαπολυμένοι

σαν κυνηγετικά σκυλιά

κλείνονται σε

λάκκους γλιστερούς/

σκιές καθώς δεν φαίνονταν

σκόνταφτα απάνω

κι ύστερα άντε πάλι

όλα απ΄την αρχή/

πόσο μοιάζουν ο ένας στον άλλον οι δρόμοι

λες κι ήντουσαν δίδιμοι

έλα μου λέγαν

θα σε φιλέψουμε

πλούτη και

σκόρπια σκοτάδια

φώτα, δώρα

και κάτι αμοίραστο

όπως οι αυλόπορτες

και τα περβάζια/

κι όταν έφτασα βρήκα

το μεσημέρι κλειστό

με σβηστά καντήλια/

τάχα μου σαν κάτι δικό σου

ένα ξεκίνημα αφανέρωτο

ο νόμος της μοίρας η προσταγή/

χρόνια και χώρες

λόγιαζα πως θ’ ρχόμουν

στερνό πολύπλοκο παραμύθι

κι οι Παναγιές

άστατες, γυμνές με τρομάζουν/

τίποτα δεν ήταν δικό μου

καθώς στεκόμουν μπρός στο

σκονισμένο κατώφλι/

καρπίζει η βροχή έξω

κι εγώ δειλός στη καμαρούλα

καλοσορίζω τους γιαλούς

πόσο ντρέπομαι

για τα προγονικά λάθη

κι ας είναι οργισμένη η μπόρα

πολύ αργά λαχτάρησα

τη σιωπή/

χέρια, καρποί και καταιγίδες

όλα αστράφτουν

πάνω στο μελάνι

εκεί όπως όταν

σε πρωτοείδα

να γράφεσαι ξαφνικά

σαν λάμψη

κι έπειτα η νύχτα

ολόξανθη φανερώθηκε

μαλλιά εαυτού και λαλιά/

τίποτα άλλο

μονάχα προσταγή

σου φέρνει πελάγη

και σκορπιζόσουν

καλωσόρισμα περιπλάνησης

κι η μοναξιά ρημάζει το μίσος/

σε κληματαριές διηγόμουν

πόσες κοπελιές βγήκαν

απ΄τα βαριά αυτά ανδρικά στήθη

στοιχειωμένη πνοή

κάθισες δίπλα στα γόνατα

κι η ανάσα λαχταρούσε

λίγο θυμίαμα/

μετρούσαν προσευχές οι καρδιές

κι έβλεπα μετά από τόσα χρόνια

τη μουσική ν’ ασημαίνει

αρχαίο αστράφτεις ανάγλυφο, ακίνητο

κι αλαβάστρινη αλήθεια

ας την ασπασθούμε/

άπραγα ζωντανός

και προσκυνημένος

απάνω μου ο ουρανός

κάλπαζε αγέρι στα σωθικά/

ποιός σπρώχνει τους ίσκιους

προς τα που;

κι απλώθηκε η ηδονή

ώσπου φτάσαν

μεθυσμένες οι νυχτερίδες

στη φωτεινή χώρα/

σου γυρίσαμε την πλάτη

Προσμονή

αλίμονο μας γιατί/

@MENELAOS KARAGIOZIS, HELLENIC POETRY, 2016


 

 

 

 

 

 

 

 

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *