Navigation Menu+

Czeslaw Milosz (1911-2004)

Posted on Feb 9, 2015 | 0 comments

 

“In 1960, a visiting appointment at the University of California, Berkeley, led to four decades on the West Coast. It would be pat to say he gave us the past, and we gave him the future. It implies that the scales were equal, when there are 314 million of us and only one of him. Nevertheless, it’s partly true. In his American exile, he could publish freely, in a number of translations as well as in Polish, and he could become a Nobel poet with an international profile.”

 

Milosz and Elytis (the 1980 and 1979 Nobel laureates respectively) are two of the greatest poets…

 

A Centenary Celebration of the Poetry of UC Berkeley’s Nobel laureate:

 

 


 

 

“IN MEMORIAM”:  “University of California

Czesław Miłosz

Professor of Slavic Languages and Literatures, Emeritus

Berkeley

1911–2004

Czesław Miłosz (d. 14 August 2004), Professor of Slavic Languages and Literatures and the University of California, Berkeley’s only Nobel Prize winner from the Division of Arts and Humanities, was witness to much that was central to the history of the twentieth century. He was born on 30 June 1911 in Szetejnie/Šateiniai, a small town in rural Lithuania, then a part of the Russian Empire.

Miłosz would always place emphasis upon his identity as one of the last citizens of the Grand Duchy of Lithuania, a place of competing and overlapping identities. This stance—not Polish enough for some, certainly not Lithuanian to others—would give rise to controversies about him that have not ceased with his death in either country.

In April 1931 he cofounded the Polish avant-garde literary group “Żagary” (a polonized Lithuanian word meaning “Brushwood”). At this time he made his first trip to Paris, where he met a distant cousin, Oskar Miłosz, a French-language poet and Lithuanian patriot, who stimulated his lifelong interest in Swedenborg and his skepticism of traditional models of Polish nationalism. In 1933 Miłosz published his first volume of poetry, and in 1934 he received the degree of master of law from the Stefan Batory University and set out on a yearlong fellowship in Paris. In 1936 Miłosz was made a commentator on literature for Radio Wilno, but he was dismissed after a year for his “leftist” views. After travels in Italy, Miłosz began to work for Radio Warsaw.

At the outbreak of World War II, Miłosz first sought refuge in Romania but then returned to Wilno, seeking a Lithuanian passport. After the seizure of the city by the Soviets in June 1940, he made his way clandestinely to German-occupied Warsaw, where he joined his future wife Janina Dłuska and became a central figure in the literary underground using the pseudonym Jan Syruć. At this point he joined a socialist underground group called “Wolność” (“Liberty”), and in 1941 he took an official job as a janitor at Warsaw University Library. During secret evening literary gatherings he became close friends with the writer Jerzy Andrzejewski, the literary critic Kazimierz Wyka, and the philosopher Tadeusz Kroński.

In January 1944 he married Janina Dłuska. After the Warsaw Uprising of August–October 1944, the couple took refuge in Cracow, in the house of Jerzy Turowicz, who would himself go on to become one of the towering figures of postwar Poland. Turowicz became the editor of the Catholic intellectual newspaper Tygodnik Powszeczny (Universal/Catholic Weekly), the most independent public voice in Communist Poland. From his “exile” in Cracow, Miłosz would take an active role in the reemerging literary life of the Polish People’s Republic.

 From December 1945 Miłosz was in the Polish diplomatic service in New York, and from 1947 he was the cultural attaché in Washington. During this time he continued to publish poetry and translations in Poland. A short visit to Poland in June 1950 made clear the advancing sovietization of the country. In the fall of that year he became the first secretary in the Polish embassy in Paris. During a visit to Poland in December state authorities withheld his passport, only to return it after the intervention with Premier Boleslaw Bierut of a high-ranking Communist official, Zygmunt Modzelewski.

On 1 February 1951 Miłosz requested political asylum in France. In the May issue of the émigré journal Kultura—edited by another giant of postwar Polish culture with whom Miłosz had lifelong contacts, yet another “Lithuanian,” Jerzy Giedroyc—the poet gave one explanation for his actions: “the imitation of Soviet models had become obligatory for writers in Poland.” In 1953 Giedroyc’s Literary Institute published Miłosz’s The Captive Mind, still considered one of the most probing analyses of the allures of power for intellectuals ever written.

 Miłosz continued publishing poetry and essays in Kultura while becoming persona non grata in Poland, and mostly ignored, with the exception of occasional attacks by mouthpieces of the regime like Jerzy Putrament, who was the basis for the character study for “Gamma, the Slave of History” in The Captive Mind.

In 1960 Miłosz moved to Berkeley at the invitation of Professor Francis J. Whitfield and the Department of Slavic Languages and Literatures. He quickly advanced to professor. He settled here with his wife and two sons on Grizzly Peak Boulevard, where he wrote, among other things, his Visions from the San Francisco Bay. In 1974 he received an award from the PEN Club for his translations of Polish poetry into English. A Guggenheim Fellowship followed in 1976 and an honorary doctorate from the University of Michigan in 1977. In 1978 he retired from the University, receiving the Berkeley Citation and the Neustadt International Prize for Literature for the entirety of his work.

At Berkeley, Miłosz had a devoted audience for his courses on Dostoevsky and on Polish literature. He had continued to write poetry and essays in Polish during his years in Berkeley, seeing himself very much as a poet deprived of a natural readership, writing in a little understood language, publishing mostly in the leading emigré journal in Paris for a small readership of Poles abroad, and for a growing audience of Poles in the People’s Republic who could find access to his works in clandestine editions. During these years he developed important ties with American poets, including Robert Hass, who became the translator of the bulk of his poetic work into English.

On 9 October 1980 he received the Nobel Prize for the entirety of his work, and in the spring of 1981, during the briefly legalized existence of Solidarity, he visited the People’s Republic of Poland. This was his first return to Poland since 1950, and for the first time since his defection 30 years earlier, volumes of his poetry were published in Poland. Part of one of his poems was engraved on a monument to workers slain in disturbances following the 1970 strikes on the Pomeranian coast that was erected by Solidarity in Gdansk in December 1980. With martial law in Poland in December 1981, Miłosz again became a nonperson.

The 1980s were a period of great international recognition for Professor Miłosz’s work in the West. In 1982 he gave the Norton Lectures at Harvard University and became a member of the American Academy of Arts and Letters in New York. In 1989 he received the National Medal of the Arts of the U.S. National Endowment for the Arts. His wife Janina died in 1986.

With the changes in Eastern Europe beginning in 1989, Miłosz became a regular presence in his homelands of Poland and Lithuania. He was made an honorary citizen of Lithuania in 1992 and of the city of Cracow in 1993, where he began spending the summer months with his second wife, Carol Thigpen, historian and former dean at Emory University. Miłosz was likely one of the few, but notable, Nobel Prize winners (Thomas Mann comes to mind) who wrote more, and perhaps more important things, after the award than before. He and Carol eventually came to spend the entire year in their newly chosen home of Cracow. Carol Thigpen died in August 2002. Czesław Miłosz continued to write, both poetry and prose, almost until the end of his life. He died in Cracow at age 93 on 14 August 2004. His funeral was a state event in the ancient cathedral church of St. Mary, presided over by the cardinal archbishop of Cracow and attended by important figures from Polish cultural and political life, in addition to representatives from Berkeley. His body was accompanied by thousands through the streets of his adopted city to its resting place in the Polish equivalent of Poets’ Corner in the “Church on the Rock.”

Milosz2

“Τραγούδι για το τέλος του κόσμου”

Τη μέρα που τελειώνει ο κόσμος Μια μέλισσα τριγυρίζει ένα τριφύλλι, Ένας ψαράς ματίζει δίχτυ αστραφτερό. Χαρούμενα δελφίνια πηδούν στη θάλασσα, Δίπλα στο λούκι της βροχής νεαρά σπουργίτια παίζουν Και του φιδιού το δέρμα είναι χρυσό – όπως θα ‘πρεπε πάντα να ‘ναι.

Τη μέρα που τελειώνει ο κόσμος Γυναίκες με ομπρέλες περπατούν στους κάμπους Τον μεθυσμένο ο ύπνος παίρνει στο γρασίδι, Πλανόδιοι μανάβηδες φωνάζουνε στον δρόμο Και μια βάρκα με κίτρινο πανί πλησιάζει στο νησί, Η φωνή ενός βιολιού κρατάει στον αέρα και φέρνει μια νυχτιά γεμάτη αστέρια.

Κι εκείνοι που περίμεναν βροντές και αστραπές Απογοητεύονται. Κι εκείνοι που περίμεναν σημάδια κι αρχαγγέλων σάλπιγγες Δεν το πιστεύουν πως τώρα γίνεται. Όσο ο ήλιος και το φεγγάρι είναι από πάνω, Όσο ο μπάμπουρας κάθεται στο τριαντάφυλλο Όσο γεννιούνται ρόδινα μωρά Κανένας δεν πιστεύει πως τώρα γίνεται.

Μόνο ένας γέρος ασπρομάλλης, που θα ‘τανε προφήτης, Μα που δεν είναι προφήτης, για δεν του περισσεύει χρόνος, Λέει και ξαναλέει καθώς τις ντοματιές του δένει: Δεν θα υπάρξει άλλο του κόσμου τέλος, Δεν θα υπάρξει άλλο του κόσμου τέλος.

Βαρσοβία, 1944


 

Robert Hass Reads Czeslaw Milosz:

 

 

 


 

 

Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι παρμένα από το βιβλίο Τσέλαφ Μίλος, Ποιήματα σε Μετάφραση Αντώνη Μακρυδημήτρη  απ’ τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2005.

 

“‘Άνκα”, Σελίδα 116.

In what hat, from what epoch,

Is Anka posing in the photograph,

Above her brow the wing of a killed bird?

Now she is one of them, beyond the threshold

Where there are no men, no women,

And the prophet does not give separate sermons

To the ones covered with shawls

So that their long hair does not provoke lust,

And to the tanned, bearded men in draped burnouses.

Saved from the furnaces of World War II,

Trying on dresses in reflected mirrors

And blouses and necklaces and rings,

With a hairstyle and makeup for the wars of her

career,

Happy to go to bed or just talk over wine,

The owner of a beautiful apartment, full of

sculpture.

Left to herself till the end of the world,

How does she manage now, fleshless?

And what could the prophet find to say, when he

has no thought

Of the hair under a shawl and the secret

Fragrance of skin and of ointments?

Κι η μετάφραση του απ’ τον Μακρυδημήτρη:

Ποιο καπέλο, από ποια εποχή,

Φορά η Άνκα στη φωτογραφία,

Με το φτερό ενός σκοτωμένου πουλιού πάνω από το

φρύδι,

Τώρα είναι κι αυτή μια από εκείνους, πέρα από το

κατώφλι

Εκεί που δεν υπάρχουν άντρες, ούτε γυναίκες,

Και ο προφήτης δεν κάνει κήρυγμα χωριστά

Σ’ αυτές που είναι καλυμμένες με μαντήλες

Ώστε τα μακριά μαλλιά τους να μη διεγείρουν τον

πόθο,

Και στους μαυρισμένους, γενειοφόρους άντρες με τις

πτυχωτές κελεμπίες.

Αφού σώθηκε από τους φούρνους του Β’ Παγκοσμίου

Πολέμου,

Δοκίμαζε φορέματα μπροστά σε γυαλιστερούς κα-

θρέφτες

Πουκάμισα και περιδέραια και δαχτυλίδια.

Με χτένισμα και βάψιμο για τις μάχες του επαγγέλ-

ματος της,

Πρόθυμη να πάει στο κρεβάτι η έστω για κουβέντα

και ποτό,

Είχε ένα όμορφο διαμέρισμα, γεμάτο γλυπτά.

Μόνη ως το τέλος του κόσμου,

Πως να τα καταφέρνει τώρα, δίχως σάρκα;

Kαι τι να βρει ο προφήτης να πει, αφού δεν έχει ιδέα

Από τα μαλλιά κάτω από το σάλι και την κρυφή

Μυρωδιά της σάρκας και των αρωμάτων;

© Τσέλαφ Μίλος, Ποιήματα σε Μετάφραση Αντώνη Μακρυδημήτρη, εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2005.


Και η μεταποίηση του απ’ τον Καραγκιόζη:

 

Καραγκιοζης3

Άντρες, γυναίκες

συγχωνευμένοι

σ’ ένα άσαρκο ον.

Φρύδι πουλιού σκοτωμένου

γιατί με λοξοκοιτάς;

αναρωτιόμαστε κι οι δυό

ποιός είναι ο δολοφόνος

των φτερών σου.

Πίσω απ’ τη φωτογραφία

κρύφτηκε ο χρόνος

υπάρχω φυλακισμένος

σ’ ένα απρόθυμο διαμέρισμα.

Ιδρώτα οι κρυφές μυρωδιές σου

καταφέρνουνε να ζούνε δίχως σάρκα.

Διέσχισα το κατώφλι μιας παλιάς εποχής

αδέσμευτος από σένα χρόνε

αντίκρυ μου έστεκες τρέμοντας

μέλλον.

Καταραμένα ευλογημένοι

όλοι εσείς

που θα σας αγγίξει η ποίηση

με το καυτό της δάχτυλο.

Γενειοφόρου βρέφους

μακρινά μαλλιά

προφητεύουν το τέλος του κόσμου

Γιορταστική επέτειος

αιωνιότητας αγέννητης.

 


 

Η μεταποίηση απ’ τον Καραγκιόζη του ποιήματος “Η Μαρία Μαγδαληνή και εγώ”

 

Καραγκιοζης3

Ο άνθρωπος με το κομμένο πόδι

ποθούσε την ταχύτητα σου φως

κι ας ήταν τυφλός.

Επίμονα δάχτυλα σας γαργαλάνε λέξεις.

Ο δάσκαλος προσεύχοντας

σ’ έδιωξε γνώση από μέσα του

έβλεπε για πρώτη φορά τον ήλιο.

Σγουρότριχες νησιών μασχάλες

μες τα γυμνά σώματα

φώλιαζαν

ιδρωμένες οι φωνές.

Πρόσωπο εντοιχισμένο στην θάλασσα.

Σκοτάδι γονατιστό φωσφορίζεις

αμαρτωλές νυχτερίδες.

Ασάλευτη η ψυχή πάντοτε ανάμεσα

σε σάρκα και πνεύμα σφηνωμένη.

Ολόσωμα θάλασσα ντυμένη

φόρεμα βαθύ μπλε τρικυμιστό

ο λαιμός της αζωγράφιστος.

Περίεργος όρχις σχεδόν ανδρικός

σκεπάζει τους ουρανούς

με  καστανά μαλλιά

ομοφυλόφιλης αυγής.

Αναπνέει το σύμπαν

όμως δεν λέει τίποτα

ράχη βουνού γκρεμισμένη.

Σιωπηλοί ώμοι πάνω σας

αναπαύεται η σκέψη

Μαγδαληνή το όνομα της

περίεργα ανέλπιδο.

 


 

Czeslaw Milosz with Helen Vendler, 26 march 1998

 

 


 

Η μεταποίηση απ’ τον Καραγκιόζη του ποιήματος “Παραμονή των αγίων πάντων”

 

Καραγκιοζης3

Βροχές κλειδωμένες στα σύννεφα

βάρκες μαθαίνουν να κολυμπάνε

στις όχθες ποταμών που χορεύουν

μεταμφιεσμένες σε μονοπάτια θύελλας.

Στην στροφή σου άνοιξη εμφανίζεται ο αγαπημένος μου μήνας

είχε έρθει η σειρά σας να μπείτε μέσα στη σάρκα

πορφυρέ Γενάρη

με παρακολουθούσες καθώς γεννιόμουν

πευκοβελόνες ψυχής και σπλάχνα βελανιδιάς

απάνω σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι στρωμένο

κατακίτρινα φύλλα

ξημερώνοντας σκοτείνιασε.

Συνορεύουμε με τους νεκρούς

ο εαυτός είναι παντού κυκλωμένος

απ’ την απεραντοσύνη σου θάνατε

κατά μήκος ενός απείρου

σκορπισμένο εδώ κι εκεί το σύμπαν.

Ο άνθρωπος στη μετωπική σύγκρουση

με σένα χρόνε

κατάφερε να  επιβιώσει

όμως ήτανε  βαρύ το τίμημα

τυφλός ο εγκέφαλος

δεν πρόκειται να δει ξανά ποτέ πια

παράλυτη ψυχή

απ’ τον αυχένα και κάτω.

Ενώ εσύ χρόνε υπέστης μόνο

μερικές γρατζουνιές

σε γόνατο και αγκώνες

έτσι απομακρύνθηκες

ελαφρά κουτσαίνοντας

απ’ το σημείο της σύγκρουσης.

Δεντροφυτεμένο ηφαίστειο

γιατί ροχαλίζεις ενώ δεν κοιμάσαι;

Αποτραβηγμένο παρελθόν

αντικατοπτρίζεσαι στην άλλη

μεριά του χρόνου.

Φαντάσματα με μάσκες και μάγισσες

που φορούν περούκες

η χορωδία της ποίησης

γιορτάζει σιωπηλά.


Η μεταποίηση απ’ τον Καραγκιόζη του ποιήματος “Ομολογία”

 

Καραγκιοζης3

Άχερια περιστέρια αγωνίζονται ν’ αναρριχηθούν.

Η ελιά προφητικό δένδρο.

Διψασμένα ψάρια πνίγηκαν

πίνοντας γλυκό νερό.

Μ’ αγκάλιασε σώμα γυναίκας παγωμένο.

Οι μικροί άνθρωποι λαίμαργα σφάλουν.

Σε μέθυσε η βροχή κι απόμεινες

γαρύφαλλο γυμνό από άρωμα

τυφλός πρέπει να ήσουν

αφού έβλεπες σκοτάδια.

Ο Θεός δεν εμπιστεύεται το εγώ του.

Παρευρισκόμουν σε μια συγκέντρωση

θηλυκών πλασμάτων μ’ ελάχιστο στήθος

σας ποθούσα μεγαλοσύνες

ενός πέους ριζωμένου στην ψυχή.

Εκεί που δεν υπάρχουν λέξεις

διακρίνει το πνεύμα ο φιλόσοφος.

Γνώριζα λοιπόν πως η αγάπη

γερνούσε σαν κι εμένα.

Όλοι αυτοί οι γέροι απ’ το Αλγέρι

ρυτιδιασμένα παλληκάρια ρίξτε

στους γκρεμούς τα ζάρια.

Μια αγελάδα έτρωγε φράουλες.

Αγαπούσα την Ελλάδα

στα χείλη μου είχα δηλητήριο

με γεύση μαρμελάδα.

Εχθροί έμπιστοι

γενναιόδωρα αχάριστοι

ευλαβικά άπιστοι.

Γύρω μου πολλοί άλλοι

ήμασταν όλοι μας

μόνοι πολύ

μια γιορτή υπερφλύαρη

πενθούσε.


 

Η μεταποίηση απ’ τον Καραγκιόζη του ποιήματος “Ο χωρισμός με τη γυναίκα μου, Janina”, Σελ. 137

 

Καραγκιοζης3

 

Καλό και κακό αλυσοδεμένα.

Σε τζάκια χειμωνιάτικα

δίδυμες φωτιές παγιδευμένες

καίγονται τα γκρίζα σας μαλλιά.

Θρηνωδία γης θαυματουργή.

Τυλίγω το λαιμό σου με τα χείλη μου.

Η αλήθεια αγαπούσε την σιωπή και σας

απεχθανότανε ανθρώπινα λόγια.

Συνηθισμένος στο πόνο με

μαστιγώνεις  ανυπαρξία.

Θάλασσα εγκαταλελειμμένη από ακτές

κι εγώ βαδίζω στην προκυμαία μιας θλίψης

που διαχωρίζει τα κύματα σ’

ευτυχισμένα και δυστυχισμένα.

Πιστός στην λογική

κυνηγώντας σε γνώση

με κρυφοκοιτούσαν

οι στάχτες σας

απάτησα οπτασίες μου.

Σελίδα 139:

Χωρίς να γνωρίζω σε τι

κι όμως ήμουν πιστός/

επαναλαμβανόμενη αιωνιότητα

αυτοαναβάλεσαι.

Εσείς που νοείτε

οι άφθαρτες ψυχές σας

παραφρονήσαν.

Πόσες μνήμες νεκρών

θα πρέπει να δολοφονηθούνε

ώσπου μήπως κι αναστηθείς

άυπνε θάνατε;

Αθεμελίωτο βουνό σαν ουράνια ταφόπλακα

σε σκεπάζει πέπλο συννέφων.

Ποτάμι που καταπίνεις τους

καταρράχτες σου φλέγεσαι.

Η ανάσταση της στάχτης διαλύθηκε

ξανάγινε μόρια θανάτου.

Ελάχιστα σκεφτόμουν καθόλου δεν θυμάμαι.

Στέκεσαι λοιπόν εκεί

πέρα απ’ την γήινη υπόσταση

και βλέπεις κόσμους πολλούς

να μετατοπίζονται.

Λυτρωμένη βαρύτητα αιωρείσαι

στο καθάριο και στοιχειώδες κενό.

Έχεις προνοήσει έτσι καθώς

η ανώτατη δύναμη της έσχατης κρίσης

σε ρίχνει στα σπλάχνα ενός γκρεμού

γίνεσαι αίμα

και κυλάς όντως υποδηλώνοντας έρωτα.


Η μεταποίηση απ’ τον Καραγκιόζη του ποιήματος “Τούτο Μόνο”, Σελ. 127

 

Καραγκιοζης3

 

Τέλειωσε ήδη το ταξίδι.

Μάτια μνήμης

ηλιοπλεγμένα

απλοϊκό φως επιστρέφει

σ’ ένα πολύτιμο σκοτάδι

δίχως προσδοκίες.

Η σοφία δεν απαιτεί τίποτα.

Το πέταγμα σου άνεμε

ανέκαθεν ταξίδευε.

Πόσο υπεροπτικιά είναι η ανυπαρξία του εγώ.

Χιονισμένα χρόνια πέφτουν

πάνω στην ελπιδοφόρα γέφυρα.

Η κίνηση αναζητά στο σάλεμα

σας πουλιά κάποιο δένδρο.

Η μαγεία του να διψάς

για ένα μονάχα δάκρυ.

Μια κοιλάδα δίχως ονόματα

παράξενο πράγμα

πόσο πολύ μας ένιωσε.

Τα πάντα φτάνουνε

έστω και καθυστερημένα

σε ήλιους φθινοπωρινούς

δίχως φόβους και λόγια.

Σκοτεινός ο χάρτης φωτίζει

χρώματα φεγγαριού.

Μετά από χρόνια

ψηλά στην μνήμη

δάση κάποιων κλαριών θλιμμένων

αναβοσβήσατε τις θύμησες σας

πουλιά γινήκατε

ποίημα ταξιδεμένο.

Ηχεί τούτο μόνο το φλάουτο.


 

Η μεταποίηση απ’ τον Καραγκιόζη του ποιήματος “Ο ποιητής στα Εβδομήντα”, Σελ. 119

Πρωτομαγιά κύριε Τσέσλοφ Μίλος

αλυσοδεμένος στο τάφο

ουρλιάζει λυσσομανώντας:

ο καιρός σου θλίψη πέρασε

μάγια ζωής αναπαύεσται.

Διψασμένο στόμα πίνεις φιλιά και πνίγεσαι.

Αναπνέοντας κρασωμένο οξυγόνο

μεθάς αγέρι.

Θολωμένε ήλιε σπατάλησες το φως σου

στιγμές χρόνου αδηφάγες

δεν έχει τέλος ο θάνατος.

Πλανιέσαι σκοτάδι σε φωλιές αβύσσου

της θεολογικής ψυχής μου.

Ευχαριστημένος πόνος γλιστρά

πάνω σου αλίμονο κορμί.

Ιστιοφόρα γαληνεμένα σε

αγκαλιές τρικυμίας φιλτραρισμένης.

Αποδέχεσαι ένα σβήσιμο φωνής

ουρλιάζεις

θόρυβος νεκρών

κι η βοή από κάποιους τάφους.

Λιμάνι με κύματα  παίζεις

παιδούλας θάλασσας.

Η τέχνη σου ουρανέ

επέλεξε το άγνωστο

για να μας ευχαριστήσει.

Μια μηχανή ψυχής

που από μέσα της βγαίνουν

κόκκαλα κι αίμα.

Σε γυρεύω ταπεινωμένη γαλήνη

απομονωμένης σοφίας

απόσταγμα είσαι

βιβλία κι ερωμένες τελειοποίησες

την μνήμη τους.

Μαραζωμένη η άνοιξη ανθίζει θρήνους.

Κόκκαλα αγάπης ροκανίζω με

θρυμματισμένα δόντια.

Είσαι υπερβολικά νέος

ακόμη κι όμως

δεν είναι δα και τόσο δύσκολο

θα μάθεις πως να συγχωράς

βιβλίο πόνου

σελίδα απελπισίας

εκεί διάβασε μια λέξη θάνατος.


 

Ο μεταφραστής, και ποιητής ο ίδιος, Αντώνης Μακρυδημήτρης  (και οι δυο Μενέλαοι είμαστε ευγνώμονες για την μετάφραση του):

makridimitris

Βιογραφία (Το πέρασμα)

O Αντώνης Μακρυδημήτρης είναι καθηγητής της Διοικητικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές (LLM και Phd) με υποτροφία του ΙΚΥ στο London School of Economics and Political Science και στο University College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Ως υπότροφος του ιδρύματος Fulbright διετέλεσε το 1992 επισκέπτης ερευνητής (Research Fellow) στο Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ και στα Πανεπιστήμια Cambridge και Λονδίνου της Αγγλίας.
Έχει διατελέσει Σύμβουλος του Πρωθυπουργού για θέματα Δημόσιας Διοίκησης (2004-2009), καθώς και μέλος επιτροπών εμπειρογνωμόνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Διεθνούς Ινστιτούτου Διοικητικών Επιστημών, της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου του ΟΗΕ και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Έχει γράψει μελέτες και άρθρα για ζητήματα δημόσιας διοίκησης, δημόσιας πολιτικής, πολιτικής και διοικητικής ιστορίας και κοινωνικής θεωρίας.

Τα πιο πρόσφατα έργα του περιλαμβάνουν τα εξής:
– Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδος, 1828-1997, εκδ. Ι. Σιδέρη, Αθήνα, 1997.
Διοίκηση και Κοινωνία, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1999.
– Κράτος και Κοινωνία των Πολιτών, Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, Αθήνα, 2003, 2006.
– Προσεγγίσεις στη Θεωρία των Οργανώσεων, εκδ. Θ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2004.
– Δημόσια Διοίκηση, Στοιχεία Διοικητικής Οργάνωσης, εκδ. Π. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 2006, 2007, 2008.
– Κράτος των Πολιτών. Προβλήματα μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού, εκδ. Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα, 2006.
– Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ένα παράδειγμα πολιτικής ηγεσίας, εκδ. Ποταμός, 2007.
– Απρόρρητα. Πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα, εκδ. Το Πέρασμα, 2009.
– Οι Πρόεδροι της Βουλής (Γερουσίας και Εθνοσυνελεύσεων) από την εθνεγερσία του 1821 έως σήμερα, εκδ. Ιδρύματος της Βουλής, 2009.

Έχει, επίσης, ασχοληθεί με τη μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων και έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές.

Στο χώρο της λογοτεχνίας, έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές “Η νύχτα των αγαλμάτων” (Αχαϊκές εκδόσεις, 1991), “Δύσκολη υποχώρηση” (Γαβριηλίδης, 1999), “Μαρτυρία” (Πατάκης, 2005). Το 1994 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις “Πρόσπερος”, σε δική του μετάφραση, τα “300 ερωτικά ποιήματα” της Ιζούμι Σικίμπου. Άλλες μεταφράσεις του, που έχουν δημοσιευτεί, περιλαμβάνουν δύο θεατρικά έργα (“Βουνίσια γλώσσα”, “Το πάρτυ”) και ποιήματα του Χάρολντ Πίντερ, “Το ονειρόδραμα” του Στρίντμπεργκ, καθώς και ποιήματα των Φίλιπ Λάρκιν, Αντόνιο Ματσάδο, Ομάρ Πάουντ, Ουώλτ Ουίτμαν, Στήβεν Σπέντερ, Πήτερ Λήβι, Τσέσλαφ Μίλος και Ντέρεκ Μάον.


 

Οι δυο τελευταίες του ποιητικές συλλογές:   ΠΥΡ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (Γαβριηλίδης, 2011)  ΟΒΙΔΙΑΝΑ (Ταξιδευτής, 2014).

ΟΒΙΔΙΑΝΑ:

Λαοκράτης Βάσσης, Φιλόλογος, Συγγραφέας.

 


 

 

 


 

Γιώργος Μιχαλακόπουλος

 

 


 

Αντώνης Μακρυδημήτρης

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Submit a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *